บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1414 ประตูล่ะ

บนดาดฟ้า สามผู้ยิ่งใหญ่โต้ลมตัวสั่นสะท้าน ตอนที่ออกมาลืมนึกว่าต้องใส่เสื้อผ้ามากหน่อย ลมนี่ช่างหนาวยิ่งนัก

ในมือของเซียวเหยากงจับลูกบิดประตู ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยและศึกษาเล็กน้อย กล่าวว่า“ประตูนี่ยังไงกันนะ? ทำไมถึงผลักไม่ออกล่ะ? พอดึง ลูกบิดก็หลุดแล้ว”

ไท่ซ่างหวงถาม“ต้องใช้กุญแจใช่หรือไม่?”

“ไม่เห็นรูกุญแจนี่ อีกทั้ง ขณะที่พวกเรากลับมา พระชายารัชทายาทก็ไม่ได้ใช้กุญแจ ก็เข้าไปโดยตรงแล้ว”

โสวฝู่พยายามนึกย้อนกลับไปเล็กน้อย “ขณะที่กลับมาแล้วเข้าบ้าน ได้ยินเสียงติ๊ดๆเสียงหนึ่ง ประตูก็เปิดแล้ว ไม่เห็นนางถือกุญแจไปเปิดประตูจริงๆ ทว่า คล้ายกับนิ้วมือของนางจะกวาดที่กล่องเล็กๆด้านข้างลูกบิดประตูนั่นเล็กน้อย เพียงแต่พูดตามหลักการ นิ้วมือไม่ใช่กุญแจ กวาดนิดหน่อยก็ไม่น่าจะเปิดประตูได้ ที่สำคัญคือเสียงติ๊ดนั่น แต่คำถามก็มาแล้ว เสียงติ๊ดนั่น เป็นเสียงของพระชายารัชทายาทติ๊ดเองหรือว่าด้านในประตูมีอะไรติ๊ดอยู่แล้ว?”

ทั้งสามคนแอบจ้องมองหน้ากัน แววตาค่อยๆมองไปทางลูกบิดในมือของเซียวเหยากง เกิดแผนการขึ้นทันที

“ไป!” ไท่ซ่างหวงยกมือขึ้น พาทั้งสองคนลงไปอีกทันที จำเป็นต้องเข้าบ้านเดี๋ยวนี้

เพียงแต่ชั่วครู่หนึ่งหลังจากนั้น ทั้งสามก็รีบเข้าไปในลิฟต์อีกครั้งด้วยความลนลาน เพียงแต่คราวนี้ ไม่เพียงแค่ดึงลูกบิดเท่านั้น แต่ยังหามประตูบานหนึ่งด้วย แม่งเอ้ย ใครจะคิดว่าพังประตูออกบานหนึ่งแล้ว ด้านในมันยังจะมีประตูไม้อีกบานล่ะ ขณะที่ออกไปก็ไม่ได้สังเกตเห็นนี่

หากแต่ว่าพอพวกเขาเดินไปจากที่จอดรถได้ไม่นาน ยามรักษาความปลอดภัยตรวจดูกล้องวงจรปิด เห็นรถของหยวนชิงโจวถูกหักรื้อเป็นแปดชิ้น ก็ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง ดึงสติกลับมาได้ก็รีบโทรศัพท์หาหยวนชิงโจวทันที

หยวนชิงโจวลงมาเห็นว่ารถที่รักของตัวเองถูกแยกชิ้นส่วนอย่างไร้ความปรานี ยืนอึ้งไปตรงนั้น ยามรักษาความปลอดภัยยังถามเขาอีกว่าไปผิดใจกับใครมา

หยวนชิงโจวบอกให้ยามรักษาความปลอดภัยตรวจสอบกล้องวงจรปิด ไปในห้องนิติเพื่อค้นหาตรวจสอบดู พบว่าตำแหน่งของรถไม่ได้ยื่นออกไปด้านหน้า จึงตรวจสอบคนที่เข้าออกลานจอดรถภายในหนึ่งชั่วโมง ล้วนเป็นรถของเจ้าของบ้านในหมู่บ้าน ขณะที่เข้าลิฟต์ก็ไม่เห็นว่าจะพกเครื่องมือมาด้วย

“ตรวจดูลิฟต์สักหน่อย เป็นเจ้าของบ้านกลับมาเอาอุปกรณ์ลงไปรื้อถอดรึเปล่า ถูกแล้ว คุณหมอหยวน ผมแนะนำให้คุณโทรแจ้งตำรวจก่อน!” หัวหน้ายามรักษาความปลอดภัยกล่าว

หยวนชิงโจวหยิบโทรศัพท์ออกมา กำลังต้องการโทรศัพท์หาตำรวจ แต่กลับเห็นตอนที่กล้องวงจรปิดฉายซ้ำ สามผู้ยิ่งใหญ่เข้าลิฟต์อย่างลับๆล่อๆ ไม่นาน ก็ขึ้นไปด้วยลิฟต์อีก เพียงแต่หลังจากที่ถึงชั้นและออกจากลิฟต์แล้ว ไม่นานก็กลับมาที่ลิฟต์อีก

แต่ว่า ครั้งนี้ลิฟต์ขึ้นตรงไปชั้นบนสุด

จากนั้นไม่นานอีก พวกเขาก็เข้าลิฟต์อีกครั้ง หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง พวกเขาก็กลับไปแล้ว ครั้งนี้คิดไม่ถึงว่าจะกำลังแบก……..

“ไม่ต้องรีบร้อนแจ้งตำรวจก่อน เรื่องนี้……” ดวงตาของเขาถลนออกมา อกสั่นขวัญแขวนเป็นอย่างมาก อธิบายกับยามรักษาความปลอดภัยไม่รู้เรื่องชั่วขณะ นึกถึงรถที่ถูกรื้อจนเป็นแบบนั้น ก็ราวกับว่าไม่ใช่อุปกรณ์อะไรทำ กลับเหมือนใช้มืองัดลงมา เป็นการกระทำของพวกเขาไม่ผิดจริงๆ “ผมกลับไปรอบหนึ่ง เรื่องนี้แล้วไปครับ ไม่เอาความ!”

พูดจบ เขาก็เดินไปอย่างรีบร้อนแล้ว

ยามรักษาความปลอดภัยเหลือบมองหน้ากัน ไม่เอาความ? รถก็เป็นขนาดนั้นแล้ว ไม่เอาความจะได้หรือ? แบบนี้ประกันชดใช้ได้หรือ?

หยวนชิงโจวโทรศัพท์หาหยวนชิงหลิง ให้นางไปที่ดาดฟ้าทันที รีบ รวดเร็ว รอช้าไม่ได้สักนาที…….

หยวนชิงหลิงเพิ่งจะได้นอน ได้ยินน้ำเสียงที่ร้อนรนของพี่ชาย รีบคลุมเสื้อแล้วลุกขึ้น ออกไปอย่างรวดเร็วทันที เพียงแค่เพิ่งจะเปิดประตู ก็เห็นประตูตรงข้าม……..ประตูเหล็กกันขโมยล่ะ? แย่แล้ว!

กำลังจะกดลิฟต์ ก็เห็นสามผู้ยิ่งใหญ่ออกมาจากในลิฟต์

“พวกท่านไปที่ไหนมา?” หยวนชิงหลิงถามด้วยความรีบร้อน

ไท่ซ่างหวงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “นอนไม่หลับ ออกไปเดินเล่น เมื่อครู่กินจนอิ่มเกินไป ย่อยอาหารน่ะ เจ้าลุกขึ้นมาทำไม? เจ้าไม่นอนสักหน่อยหรือ?”

“ข้าก็นอนไม่หลับ” หยวนชิงหลิงเหลือบมองดูพวกเขา จากนั้นก็ค่อยๆถอยออกไป ให้พวกเขาเห็นประตูใหญ่

ไท่ซ่างหวงก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว เห็นว่าประตูหายไป ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “เอ๋? ประตูล่ะ? ไปไหนแล้ว?”

หยวนชิงหลิงมองดูเขา “พวกท่านไม่รู้?”

“พวกเราออกไปแล้วนี่!” ไท่ซ่างหวงกล่าว

หยวนชิงหลิงมองไปทางโสวฝู่และเซียวเหยากง ใบหน้าของเซียวเหยากงเต็มไปด้วยความประหลาดใจหลายระดับ แต่โสวฝู่กลับหลบตาเล็กน้อย ไม่ค่อยกล้ามองคนตรงๆ

หยวนชิงโจวก็ขึ้นมาถึงแล้ว เห็นประตูให้ถูกถอดรื้อทิ้งไปตามคาด เขานวดหน้าผาก กำลังอยากถาม หยวนชิงหลิงก็ส่งสายตาไปทางเขา “พี่คะ พี่กลับบ้านไปก่อน ฉันจะส่งไท่ซ่างหวงกลับไปพักผ่อน”

หยวนชิงโจวแอบยิ้มเจื่อนๆ ทำได้เพียงฟังน้องสาวกลับบ้านไปก่อน

หยวนชิงหลิงเปิดประตูแล้วส่งพวกเขาเข้าไป สามผู้ยิ่งใหญ่นั่งลง สีหน้าเชื่อฟัง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเงียบๆ โทรศัพท์ เป็นสิ่งที่พวกเขาค่อนข้างถนัดในตอนนี้ แต่ว่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็ไม่ได้เปิดเกมเล่น ลูบอยู่ครู่หนึ่ง ไท่ซ่างหวงก็เงยหน้ามองนาง กล่าวด้วยความอ่อนโยน“ได้ ได้แล้ว เจ้ากลับไปเถอะ เมื่อครู่เห็นพี่ชายเจ้าท่าทางร้อนใจ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่? อาจจะเจอกับขโมยแล้วก็ไม่แน่”

ข้อความของหยวนชิงหลิงดังขึ้นมา นางดูนิดหน่อย เป็นพี่ชายส่งมา บอกว่าประตูเหล็กอยู่ที่ดาดฟ้าน่ะ ไม่ต้องถามแล้ว

นางเก็บโทรศัพท์ หัวเราะฝืดๆเสียงหนึ่ง “ได้ พวกท่านเล่นเกมไปก่อน ข้าไปหาคนมาติดตั้งประตู!”

“ไปเถอะ ไปทำธุระของเจ้า ไม่ต้องสนใจพวกเรา!” ไท่ซ่างหวงกล่าวด้วยความใส่ใจ

หยวนชิงหลิงตอบรับเสียงหนึ่งและหมุนตัวไป แล้วหันกลับมากำชับอีกครั้ง “ไม่สามารถออกไปเดินเล่นอีก เพื่อเลี่ยงไม่ให้ข้าหาพวกท่านไม่พบอีก”

“ไม่ไปแล้ว ไม่ไปแล้ว!” ทั้งสามกล่าวพร้อมกัน

ยังจะกล้าไปอีกที่ไหน?

หยวนชิงหลิงปิดประตู กลับเข้าบ้านตัวเอง

เมื่อเข้าบ้าน หยวนชิงโจวก็เดินเตร่ด้วยความร้อนใจ กล่าวด้วยความกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“เธอไม่เห็นรถของฉัน รื้อจนเป็นเจ็ดแปดชิ้นไม่ว่า สายทั้งหมดก็ดึงออกมาแล้ว ที่นั่งทั้งอันยกลงมา พวกเขาทำได้ยังไง? ยังมีประตูอีก โอ้สวรรค์ นั่นเป็นถึงประตูกันขโมยบานใหญ่เชียวนะ พละกำลังอะไรที่สามารถถอดประตูทั้งบานลงนะนั่น? เธอไปดูวิดีโอกล้องวงจรปิด ดูท่าทางที่พวกเขาแบกประตูอย่างลนลานและหนีเข้าลิฟต์ไป ไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือว่าควรหัวเราะดี”

เขาพูดจบ ส่ายศีรษะ แต่กลับหัวเราะขึ้นมาแล้ว เมื่อหัวเราะนี้ก็หยุดไม่ได้แล้ว หัวเราะจนคุมตัวเองไม่ได้ ลักษณะท่าทางเช่นนั้นของพวกเขาตอนนี้นึกขึ้นมาได้ก็ช่างน่าตลกมากจริงๆ

เดิมทีหยวนชิงหลิงจะหัวเราะก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ไม่เชิง แต่เห็นเขาหัวเราะรุนแรงขนาดนี้ ก็อดไม่ได้หัวเราะขึ้นมาแล้ว ช่างเถอะ ยังไงซะเงินของพวกเขาก็มากมายขนาดนี้ ชดใช้ก็ได้แล้ว

หัวเราะเสร็จ หยวนชิงหลิงกล่าว“ไปหาคนมาติดตั้งประตูก่อนเถอะ พรุ่งนี้ไปซื้อรถ ใช้เงินของกีบม้าทองคำ

ประตูต้องติดตั้งตอนนี้ กลับไม่ใช่เพื่อป้องกันขโมย ที่สำคัญคือป้องกันพวกเขาแอบออกหนีออกไปอีก

“หลังจากติดตั้งเสร็จแล้ว เพียงแค่สอนพวกเขาว่าเข้าไปยังไง หากออกมา พวกเราติดตั้งกลอนอีกเพิ่มชั้นละกัน” หยวนชิงหลิงกล่าว

หยวนชิงโจวกล่าว“งั้นเธอก็ต้องมั่นใจว่าหากพวกเขาออกมาไม่ได้แล้วจะไม่ถอดประตูทิ้งอีกครั้ง”

หยวนชิงหลิงกุมขมับทันที พบกับนายท่านผู้มีอำนาจในราชสำนักทั้งสาม ต่อให้มีเซลล์สมองมากเพียงใดก็ไม่เพียงพอ

ถือโอกาสช่วงที่หยวนชิงโจวไปหาคนมาติดตั้งประตู นางขึ้นไปบนดาดฟ้า เห็นประตูบานนั้นถูกทิ้งไว้หลังประตูดาดฟ้าดังคาด และบนพื้น ทิ้งลูกบิดประตูไว้อันหนึ่ง เห็นได้ชัดว่า พวกเขาเปิดประตูไม่ได้ ดังนั้นออกแรงดึง ดึงลูกบิดประตูออกมาโดยตรง

เธอวิ่งไปดูกล้องวงจรปิดที่นิติอีกครั้ง ก็ไม่ใช่ว่าอยากยืนยันว่าใช่พวกเขาหรือไม่ แต่จะต้องดูว่ากล้องวงจรปิดสามารถเห็นว่าพวกเขาทำลายรึเปล่า

โชคดี นอกจากเห็นว่าพวกเขาแบกประตูแล้ว อย่างอื่นก็ไม่เห็นอะไร นี้ก็ไม่ได้ก่อให้เกิดความวุ่นวายใหญ่โตนัก

ทว่า หัวหน้ายามรักษาความปลอดภัยของนิติบอกนาง “มีเจ้าของบ้านกลับมาถึงลานจอดรถ บอกว่าเห็นคนแก่สามคนรื้อรถอยู่ เดิมทีอยากเข้าไปห้าม แต่ว่าเห็นคนแก่หนึ่งคนในนั้นยกที่นั่งทั้งอันขึ้นมาด้วยมือเดียว ก็ตกใจจนไม่กล้าเข้าไปครับแล้ว”

หยวนชิงหลิงปวดหัวขึ้นมาในทันทีแล้ว