บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1439 เจ้าเป็นความบังเอิญมาตลอด

หลังจากพี่น้องทั้งสองคุยความในใจกันแล้ว ก็กลับมายังคฤหาสน์อีกครั้ง ตามฮ่องเต้ฮุยจงกับเจ้าห้าไปคุยกันที่ห้องประชุม

ทั้งสี่คน มีสามคนเคยเป็นตัวแทนของผู้ที่มีอำนาจสูงสุดของเป่ยวัง ส่วนเจ้าห้า ก็เป็นคนที่จะมีอำนาจสูงสุดของเป่ยถังในอนาคต

พวกเขาคุยกันอยู่นานมาก คำพูดพวกนี้ เป็นคำพูดเหมือนอย่างที่ตอนนั้นอ๋องชินเฟิงอันพูดกับไท่ซ่างหวง เจ้าเป็นคนอัจฉริยะ เจ้ามีความสามารถ เจ้าสามารถรับภาระแผ่นดินนี้ได้

แต่ตอนนั้น อ๋องชินเฟิงอันพูดกับไท่ซ่างหวงคนเดียว ตอนนี้ เป็นผู้อาวุโสสามคนพูดกับหยู่เหวินเห้า

ตำแหน่งฮ่องเต้ของตระกูลหยู่เหวิน รุ่นต่อรุ่นหลอกกันมาเสมอ ตกทอดกันมาแบบนี้

อย่างไรก็ตาม เจ้าห้าก็ไม่ได้ขัดขืน เพราะเขารู้ว่าเขาจะต้องเป็นจักรพรรดิไม่ช้าก็เร็ว และในช่วงสองปีที่ผ่านมา มีหลายอย่างที่เขาอยากทำ แต่ก็ไม่สามารถทำได้อย่างเต็มที่ หนึ่งในเหตุผลหลักก็คือ การจำกัดของเสด็จพ่อ กลัวว่าเขาจะสร้างเรื่องเดือดร้อน ในขณะที่ควบคุม ยังแฝงไปด้วยอารมณ์ของเขา แบบนี้ทำให้เหนื่อยทั้งพ่อทั้งลูก

เขาไม่ใช่คนที่เห็นแก่ผลประโยชน์ แต่เพราะตอนนี้เป็นโอกาสที่เหมาะสมที่สุด เป่ยโม่พ่ายแพ้แล้ว เซียนเปยก็ยังไม่สามารถก่อเรื่องอะไรได้อีกไปช่วงเวลาหนึ่ง ความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นต้าโจวกับแคว้นต้าเยว่แคว้นต้าซิงกำลังไปได้ดี ในขณะที่ส่งเสริมพัฒนาอย่างจริงจัง ผนึกกำลังภายในเป่ยถัง หลังจากถูกเสด็จพ่อควบคุม เขาเสียใจไปนานมาก เพราะพลาดจังหวะที่ดีไปแล้ว ก็ยากจะที่มีโอกาสอีก

ช่วงเวลาจะเปลี่ยนแปลงไป ความสัมพันธ์ทางการฑูตที่มีเสถียรภาพในปัจจุบันอาจไม่คงอยู่นานหลายสิบปี

แน่นอน หลังจากขึ้นครองราชย์ อาจจะต้องเสียสละ แต่เขารู้ว่าไม่ว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร เขายืนอยู่ตรงตำแหน่งนั้น เจ้าหยวนก็จะยืนอยู่เคียงข้างเขา เมื่อมีความเชื่อมั่นนี้แล้ว เขายังจะมีอะไรต้องลังเลอีก?

ดังนั้น หลังจากปรึกษากันแล้ว เขาก็ไปเล่าให้หยวนชิงหลิงฟัง เรื่องที่เสด็จพ่อมีความคิดที่จะสละราชบัลลังก์

กลับคิดไม่ถึงว่า หยวนชิงหลิงไม่เพียงไม่แปลกใจ ยังเหมือนรู้แต่แรกแล้ว นางพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าตัดสินก็พอ ยังไงก็เป็นอย่างที่เจ้าคิด ข้าจะยืนเคียงข้างเจ้าอยู่แล้ว”

หยู่เหวินเห้าตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าในใจข้าคิดอะไร?”

“รู้อยู่แล้ว สามารถภรรยาจิตใจสัมพันธ์กันไง” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้ามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ข้ากลับไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่”

“นั่นเป็นเพราะจิตใจของเจ้าไม่สงบ รอหลังจากเมื่อเจ้าสงบจิตใจ ก็จะสามารถได้ยินว่าในใจของข้าคิดอะไร”

“เหตุใดจึงฟังดูเหมือนเป็นคำพูดที่หลอกลวง?” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างหดหู่

หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ ข้าไม่มีทางหลอกลวงเจ้า จะซื่อสัตย์กับคุณไปตลอดชีวิต”

ข้อนี้หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างมั่นใจว่า “แน่นอน เรามีคำมั่นสัญญาต่อกัน ใครก็ห้ามหลอกลวงกัน”

“ใช่ เราจะทำตามคำมั่นสัญญา”

หยู่เหวินเห้าจูงมือนางเดินกลับมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ เรื่องสมองของเจ้า ต่อไปจะไม่เป็นไรแล้วจริงหรือ?”

“ตามหลักแล้วใช่ แต่ต้องกินยายับยั้ง หลังจากทานยายับยั้งแล้ว ข้าก็จะเหมือนกับพวกเจ้า จะไม่เหมือนพวกเปาเปา ที่มีความสามารถพิเศษ”

“เจ้าไม่มีความสามารถพิเศษแล้วจริงๆ?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้น

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างซึมเศร้าว่า “ใช่ ความสามารถอย่างเดียวของข้าตอนนี้ มีเพียงความสามารถในการเอาชีวิตรอดไม่กี่กระบวนท่า ที่เรียนกับท่านชายสี่ ดังนั้นอีกครึ่งชีวิตที่เหลือ เจ้าต้องปกป้องข้าให้ดีๆนะ”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าปกป้องแน่นอน ส่วนความสามารถพิเศษ มีไม่มีก็ไม่เป็นไร ลูกๆของเราเก่งขนาดนี้ ต่อให้ข้าปกป้องไม่ไหว พวกลูกๆก็สามารถปกป้องเจ้าได้….แน่นอนว่า ข้าจะต้องปกป้องเจ้าเป็นคนแรก”

หยวนชิงหลิงยิ้มอย่างอ่อนหวาน นัยน์ตาอ่อนโยน ยังไม่สามารถทำลายความมั่นใจว่าที่กษัตริย์องค์ใหม่ จะให้เขารู้ไม่ได้ว่า ตอนนี้เขาเป็นคนที่ต้องได้รับการปกป้องที่สุดคนนั้น

หลังจากสวีอีฟื้นขึ้นมา ทุกคนต่างพากันกลับ

งานแต่งงาน ยังไงก็ต้องจัด แต่ไม่จัดอย่างใหญ่โตแล้ว แต่ก็จะเพียงทานข้าวด้วยกันก็พอไม่ได้

จัดงานแต่งงานขนาดเล็ก เชิญเพื่อนๆญาติๆทั้งสองฝ่ายมา แค่นี้ก็พอแล้ว

รูปแต่งงานยังไงก็ต้องถ่าย ก่อนหน้านี้ได้จองไว้แล้ว เจ้าหยวนบอกกับเขาว่า ต่อไปรูปแต่งงานพวกนี้จะเอากลับไปด้วย เขาค่อยคิดขึ้นมาได้ พร้อมพูดขึ้นว่า “โอ้ว ข้าซื้อของขวัญไว้ อยู่ข้างทะเลสาบจิ้ง ข้าสั่งทังหยางไว้ หลังจากพวกเราโดดลงมาแล้ว ให้รีบโยนลงมา เขาไม่ได้โยนให้กับเรา”

ถึงว่ามักรู้สึกว่าขาดอะไรไป ที่แท้ก็ไม่ได้เอาของขวัญมาด้วย หดหู่ใจขึ้นมาทันที นั่นคือสิ่งที่เขาเลือกอย่างตั้งใจมาเป็นเวลานาน

หยวนชิงหลิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “จะโทษทังหยางไม่ได้ ตอนนั้นสวีอีกระโดดตามลงมา เขาเองก็น่าจะมึน”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “เพราะสวีอีทำให้เสียเรื่อง”

เป็นผู้ใหญ่ขนาดนั้นแล้ว ทำไมถึงตกลงมาได้? ไม่รู้ว่าตั้งใจตามมาด้วยหรือเปล่า

หยู่เหวินเห้าก่นด่าเขาไปหนึ่งรอบ แล้วก็พูดกับหยวนชิงหลิงว่า “ฟันหน้าสองซี่ของเขา เจ้าสามารถช่วยเขาจัดการได้ไหม? พาไปไหนก็อายเขา ต่อไปจะต้องติดตามข้าไปว่าราชการ หน้าตาต้องดูดี”

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ยังไงเจ้าก็ยังเป็นห่วงเขา อย่าดุใส่เขาอยู่ตลอดเลย เจ้าวางใจ เรื่องฟันหน้าของเขา ข้าวางแผนไว้แล้ว นี่ก็เพิ่งมาถึงไม่ใช่หรือ? ให้เขาพักผ่อนสองสามวัน ปลูกฝันก็ถือเป็นการผ่าตัดเล็ก”

หยู่เหวินเห้าได้ยินว่าจัดการไว้แล้ว ก็ค่อยวางใจ พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ข้าก็ไม่ได้อยากที่จะดุเขา แต่นิสัยของเขาโหวกเหวก ไม่สงบเสงี่ยม ที่ผ่านมายังดี ปิดประตูอยู่ในจวนไม่มีใครรู้ ต่อไปเขาต้องมีครอบครัวเป็นของตนเอง หากยังไม่ปรับตัว คนอื่นจะไม่หัวเราะเยาะเขาหรือ?”

“ที่จริงเขาก็พัฒนาขึ้นมากแล้ว เขาเปลี่ยนแปลงไปมากแล้วนะ ผ่านมาหลายปีนี้ ทุกคนต่างก็เติบโตขึ้น” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดถูก เขาพัฒนาแล้ว เติบโตแล้ว แต่ข้าจะให้เขาเติบโตขึ้นมากกว่านี้ ต่อไปสามารถเผชิญหน้ากับทุกอย่างได้ด้วยตนเอง แต่ค่อยเป็นค่อยไป ข้ารู้ว่ามีบางครั้ง ที่ค่อนข้างเข้มงวดกับเขาไปหน่อย รอเขาพักผ่อนสักวัน ข้าค่อยพาเขาไปกินปิ้งย่าง แล้วก็คุยกับเขาอีกที”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ เจ้าควรที่จะพาเขาออกไปเที่ยวบ้าง ยังไงเจ้าก็เป็นถึงลูกเขยที่นี่แล้ว”

เป็นลูกเขยที่นี่ แต่ยังไม่ค่อยคุ้นเคยที่นี่จริงๆ แต่ลงไปทานปิ้งย่างยังพอได้

หลังจากสวีอีกลับมาจากคฤหาสน์ สภาพจิตใจตกอยู่ในอาการที่ค่อนข้างตกใจอยู่ตลอด ถึงแม้หยวนชิงโจวได้อธิบายให้เขาฟังแล้ว แต่สมองของเขายังไม่สามารถยอมรับได้ในทันที เพราะในความคิดของเขา ฮ่องเต้ฮุยจงกับองค์ชายรัชทายาทเจี้ยนจงตายไปแล้ว ต่อให้เจ้าพูดอ้างถึงถ้ำหนอนห้วงเวลา ก็ไม่สามารถทำให้เขาหลุดออกมาจากความตกตะลึงที่ฮ่องเต้ฮุยจงตาย แล้วจู่ๆก็มาปรากฏอยู่ที่นี่

รอหลังจากหายตกตะลึงแล้ว ก็ค่อยๆสามารถยอมรับความจริงเรื่องที่ฮ่องเต้ฮุยจงยังไม่ตาย แล้วมาที่นี่กับองค์ชายรัชทายาทเจี้ยนจงเพื่อรักษาตัว แต่เขาก็จมอยู่กับความกังวลใหม่ทันที ฮ่องเต้ฮุยจงยังไม่ตาย ยังดูหนุ่มอีกด้วย งั้นขาจะกลับไปครองบัลลังก์อีกครั้งไหม?

สวีอีตบหน้าตนเองหนึ่งที สีหน้าโศกเศร้า ทำไมถึงตามมาได้? ตอนนี้รู้ความลับที่น่าอัศจรรย์นี้แล้ว หากเก็บความลับนี้ไว้ไม่ได้ องค์ชายรัชทายาทฆ่าเขาแน่ ตอนที่อยู่ข้างทะเลสาบจิ้ง เกิดเหตุบังเอิญแบบนี้ได้ยังไง? ไม่น่าเป็นไปได้นี่ คู่ต่อสู้คือแม่นมสี่เองนี่

สวีอี เจ้าเป็นสิ่งบังเอิญมาตลอดทั้งชีวิต บังเอิญกับเรื่องที่ดี บังเอิญกับเรื่องที่เลวร้าย ทำไมจึงไม่สามารถควบคุมชีวิตของตนเองได้เองจริง?