บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1478 ริบเหล้าริบบุหรี่

พอเด็กๆ วิ่งพล่านกันขึ้นมา เสือกับหมาป่าก็เข้าไปผสมโรงด้วย หมาป่าหิมะกับเสือน้อยตัวใหญ่แล้ว ดูแล้วก็เหมือนหมาป่าและเสือเต็มวัย ทำเอาศาสตราจารย์หยวนตกใจหนัก รีบเรียกหยวนชิงหลิง “อย่าให้เด็กอยู่ใกล้พวกมันเกินไปสิ อันตราย!”

หยวนชิงหลิงยื่นกวากวาให้หยู่เหวินเห้า ที่สุดก็เข้าไปคล้องแขนพ่อแม่ได้สักที หัวเราะเอ่ย “วางใจเถอะค่ะ ไม่เป็นอันตราย เลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก พวกเขาสนิทกันดี”

“จริงเหรอ?” แม่ของหยวนชิงหลิงเห็นแล้วก็ยังกล้าๆ กลัวๆ พอเห็นหมาป่าหิมะกับเสือกรูเข้าไป หัวใจแทบจะหลุดออกมารีบเรียกให้เด็กๆ หลบ

แต่พอเห็นกรูเข้าไปแล้วเล่นกับเด็กๆ ไม่ได้ทำร้ายจริงๆ ก็วางใจ

เดินพลางสำรวจมองจวนอ๋องฉู่ตลอดทาง ตกแต่งได้โอ่อ่ามาก ดูโบราณไปหมด มีกลิ่นอายของการดำรงชีวิต ไม่มีความรู้สึกเหมือนจวนที่กวดขันเข้มงวดอย่างนั้นเลย

นี่ก็คือสถานที่ที่ลูกสาวและหลานๆ อยู่ พวกเขาอยู่ที่นี่มาหลายคืนหลายวัน คล้องแขนของหยวนชิงหลินแน่น น้ำตาร้อนไหลริน แม้บอกว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ก็ห้ามใจไม่อยู่

หลังจากนั่งลง ลู่หยากับฉี่หลอก็ยกน้ำชาเข้ามา ขนมของแม่นมฉีเตรียมไว้อยู่ก่อนแล้วนิดหน่อย ที่จริงอาหารเย็นก็เตรียมแล้วเหมือนกัน แต่ดูจากสถานการณ์ พ่อแม่บุญธรรมไม่พบพระชายารัชทายาทมานาน ต้องถามไถ่กันอยู่พักหนึ่งแน่ ดังนั้นจึงยกขนมเข้ามาให้รองท้องก่อน

ศาสตราจารย์หยวนกับภรรยาไม่ค่อยคุ้นชินกับการมีคนปรนนิบัติ เอาแต่รีบพูดขอบคุณ ทำให้คนในจวนรู้สึกเป็นกันเองมาก

จิ่นหนิงจวิ้นจู่ยังอยู่ในจวน แต่วันนี้บอกไว้แต่เนิ่นๆ แล้ว ว่าญาติของพระชายารัชทายาทมาที่จวน ดังนั้นพวกเขาจะรับอาหารในห้องของตัวเอง อะซี่อยู่เป็นเพื่อนพวกเขา ดังนั้นเวลานี้พวกเขาจึงไม่ได้ออกมา

หยู่เหวินเห้าไล่คนออกไป ทุกคนถึงได้พูดกันตามปกติ

แม่ของหยวนชิงหลิงเมารถม้า แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ดื่มชาร้อนไปจอกหนึ่ง แล้วกินขนมอีกชิ้น ทั้งเนื้อทั้งตัวก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นเยอะ อุ้มกวากวามา เอ็นดูรักใครอยู่นาน ตอนนี้แม่ของหยวนชิงหลิงชักลำเอียงแล้ว หลานสาวเหมือนหยวนชิงหลิงตอนเด็กๆ มากจริงๆ

กวากวาก็เอาใจคนเป็นเหมือนกัน ใบหน้าที่ราวกับแอปเปิลแขวนรอยยิ้มน่ารักอยู่ นัยน์ตาดุจดวงดาว แม่หยวนชิงหลิงอุ้มแล้วก็วางมือไม่ลง กว่าศาสตราจารย์หยวนจะแย่งมาอุ้มได้สักหน่อย ก็ถูกหยวนชิงโจวชิงไปอีก ทั้งยังพูดด้วยความภูมิใจ “ดูสิหลานสาวผม น้าคิดถึงจังเลย”

กวากวาชูมือป้อมๆ น้อยๆ ปากก็ขยับพูดอ้อแอ้ ฟังไม่ชัดว่าพูดอะไร แต่เสียงไพเราะมาก ศาสตราจารย์หยวนรีบยื่นมือจะไปอุ้ม แต่หยวนชิงโจวรีบอุ้มหนีทันที ศาสตราจารย์หยวนชูมือเลิ่กลั่ก “แกนี่! ตัวเองก็ไม่มีสักคน ยังมาแย่งของน้องอีก”

หยวนชิงโจวยื่นนิ้วมาแตะแก้มเสี่ยวกวากวาเบาๆ หยู่เหวินเห้าชะโงกศีรษะไปดู ทั้งอิจฉาทั้งริษยา เวลาเขาอุ้มลูก น้อยนักที่ลูกจะพูดอ้อแอ้ด้วย น้าชายสูงส่งเหมือนเทพสายฟ้าจริงๆ ดีแต่กับน้าชาย

นี่ทำให้หยู่เหวินเห้าสะเทือนใจเล็กน้อย

หยวนชิงโจวกำมือน้อยๆ ของกวากวา แกว่งเบาๆ ทั้งยังคลอเพลงอีก ทำให้กวากวาอารมณ์ดีกว่าเดิม หัวเราะเอิ๊กอ๊าก

หยู่เหวินเห้าเจ็บจี๊ดขึ้นมา แต่พอเห็นลูกสาวนานทีจะหัวเราะส่งเสียงแล้วก็มองจนเหม่อลอย อยากยื่นมือไปอุ้ม แต่ก็เห็นพ่อตาก็อยากไปอุ้มเหมือนกัน หากจะต่อคิวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะถึงตาเขา ดังนั้นจึงลุกขึ้นยืนพูดทันที “กินข้าว กินข้าว!”

ว่าแล้วเขาก็ยื่นมืออุ้มกวากวาโดยพลัน แล้วรีบเดินออกไปข้างนอก ตะโกนเสียงหนึ่ง “ขึ้นโต๊ะ!”

หยวนชิงหลิงเอาแต่สนทนากับแม่ ไม่เห็นการแย่งชิงทั้งโจ่งแจ้งและลับของผู้ชายทั้งสาม ครั้นได้ยินเขาเรียกกินข้าวก็รีบลุกขึ้นยืน “จริงสิคะ กินข้าว ทุกคนคงหิวกันแล้ว”

แม่ของหยวนชิงหลิงหัวเราะเอ่ย “หิวไม่หิวหรอก ตอนกลางวันเจ้าห้าก็สั่งอาหารมาหลายอย่าง จนเรากินกันไม่หมด ไม่พูดไม่ได้เลยว่าวัตถุดิบอาหารที่นี่สดจริง รสชาติก็ดี”

“ชอบไหมคะ? อยู่หลายๆ วันสิ ทุกคนลางานมากี่วันเหรอ?” หยวนชิงหลิงถามไปซื่อๆ

“เราลางานมาหนึ่งเดือน เวลามีมากพอ วางใจเถอะ!” แม่ของหยวนชิงหลิงตบมือของนางอย่างอ่อนโยน อมยิ้มพูด

หยวนชิงหลิงเบาใจ หัวเราะเอ่ย “งั้นก็ดีจริงๆ หนูจะได้ไปเที่ยวกับทุกคนให้ทั่วไปเลย”

ครั้นพูดจบ ก็เห็นทังหยางรีบร้อนเข้ามา เอ่ย “พวกไท่ซ่างหวงมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“หา?” หยวนชิงหลิงผงะ ได้ข่าวเร็วขนาดนี้เลยหรือ? ยังคิดจะให้พวกเขาพักก่อนสักคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปพบกับพวกเขา

เพียงแต่ พวกเขามาเอง นี่จะรับไหวได้อย่างไร?

“จริงสิพ่ะย่ะค่ะ ฮูหยินใหญ่ก็กลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ทังหยางเพิ่งกล่างจบก็ได้ยินเสียงสูงของเซียวเหยากงดังมา “สหายหยวน สหายหยวน!”

นี่เป็นการเรียกศาสตราจารย์หยวน ศาสตราจารย์หยวนยืนอยู่ข้างล่างทางเดินแบบเงอะๆ งะๆ เล็กน้อย ไม่เห็นคนแต่เสียงดังมาแล้ว

ครั้นเห็นเงาคนสองสามคนที่เลี้ยวมาและปรากฏอยู่ตรงหน้า พอศาสตราจารย์หยวนก็เห็นแม่แต่งชุดโบราณ สะพายกล่องยา เป็นธรรมชาติเหมือนกับคนที่นี่แล้ว ก็อดตื่นเต้นเข้าไปจับมือกับนางไม่ได้ “แม่ครับ!”

ย่าหยวนยิ้มพลางมองลูกชาย “มาแล้วเหรอ? ระหว่างทางลำบากละสิ?”

“ไม่ลำบากครับ ไม่ลำบาก!” ศาสตราจารย์หยวนช่วยนางถือกล่องยาแล้วสะพายที่หลัง และไม่ลืมยกมือทำความเคารพพวกไท่ซ่างหวงด้วย “ผู้เฒ่าทั้งสาม จากกันนาน เราได้พบกันอีกแล้ว ทุกท่านสบายดีไหมครับ?”

ไท่ซ่างหวงยิ้มแย้มบนใบหน้า เสียงกังวานดั่งระฆัง “รู้ว่าพวกเจ้ามาแล้ว ดีเสียยิ่งกว่าดี!”

ศาสตราจารย์หยวนเอ่ยอย่างเขินๆ “ที่จริงควรเป็นพวกเราไปเยี่ยมท่าน ให้ท่านลำบากมาด้วยตัวเองได้ยังไงครับ? นี่จะทำให้เด็กอย่างเราอายุสั้นแล้ว”

ไท่ซ่างหวงปัดมือ “มิต้องเคร่งเรื่องพวกนี้ มิต้อง”

จากนั้นเขาก็ลากศาสตราจารย์หยวนไปอีกทาง กระซิบถาม “เอาบุหรี่มาด้วยไหม?”

ศาสตราจารย์หยวนผงะ “ตอนที่พวกท่านกลับมาไม่ได้เอามาด้วยเหรอครับ? แพล็บเดียวก็หมดแล้วเหรอ?”

จำได้ว่าตอนนั้นเอาบุหรี่กลับมาด้วยหลายแถว สูบเยอะขนาดนี้ไม่ดีนะ

ไท่ซ่างหวงแอบชำเลืองมองย่าหยวนแวบหนึ่ง กระซิบเอ่ย “บุหรี่ข้าพวกนั้นถูกแม่เจ้าทิ้งไปแล้ว เจ้ามาครั้งนี้ ได้เอามาหรือไม่?”

ศาสตราจารย์หยวนพูดอย่างเก้กังเขิน “เออ…เอาน่ะเอามาครับ แต่เก็บเอาไว้ใช้ตอนงานแต่ง…”

“ได้ ข้าจะช่วยเจ้าเก็บไว้” ไท่ซ่างหวงรับปากทันที

ย่าหยวนได้ยินการสนทนาของพวกเขา เดินเข้ามาเอ่ยเรียบ “อย่างไร? จะให้แมวเฝ้าปลาย่างหรือ? เฝ้าได้หรือ?”

ไท่ซ่างหวงหัวเราะเจื่อน “แหมพูดเสียจน ข้าแค่รักษาไว้เท่านั้น”

“รักษาก็มิได้เพคะ ทรงเชื่อถือมิได้” ย่าหยวนมองพ่อของหยวนชิงหลิง พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ดูสิ เอาอะไรก็ไม่เอามา ทำใมต้องเอาบุหรี่มาด้วย?”

ศาสตราจารย์หยวนแก้ต่างเสียงเบา “ก็ไม่ใช่ว่าจะจัดงานแต่งเหรอครับ บุหรี่มงคล ขนมมงคล เหล้ามงคลก็ต้องเอามาบ้างแหละ”

เรื่องของขนบธรรมเนียม เขาก็ไม่ใช่จะรู้มาก ถามคนในโรงพยาบาลถึงของพื้นฐานที่ใช้ในงานแต่งงาน ก็คือของพวกนี้ ขนมมงคลไม่ต้องพูดถึงอีก แต่อย่างไรก็ต้องมีบุหรี่มงคล ดังนั้นพวกเขาจึงนำมาจำนวนหนึ่ง ก็ไม่ได้เยอะมาก แค่หนึ่งลังเท่านั้น กะว่าใครอยู่ใกล้ก็ให้ไปหนึ่งมวน

คิดไม่ถึงว่าไท่ซ่างหวงกลับคิดถึงเรื่องนี้

“เก็บ!” ย่าหยวนเอ่ยหน้าขรึม

ไท่ซ่างหวงอ้าปากกว้างทันที

ยังไม่ทันสำเร็จก็ล้มเหลวเสียแล้ว!

ว่าแล้วย่าหยวนก็ลงมือทันที ให้ศาสตราจารย์หยวนหยิบบุรี่ที่เอามาออกมา แล้วเอากลับไปห้องตัวเองทั้งหมด ใครก็อย่าคิดจะเอาไปสักมวน!

ไท่ซ่างหวงมองการกระทำของนางแล้ว ก็ไม่กล้าขัดขวาง ได้แต่แอบพูดกับหยวนชิงหลิง “ไว้เจ้าขโมยมาให้ข้าสักหน่อย แล้วข้าจะตกรางวัลให้เจ้า”

หยวนชิงหลิงยอมให้เขามาตลอด แต่คิดแล้ววิธีการของย่าหยวนจึงจะถูก จึงทำหน้าขมึง “ไม่ได้เพคะ!”

เมื่อนั้นไท่ซ่างหวงก็อ้าปากกว้างกว่าเดิม!