บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1639 ข้าอยากคลอดออกมา

ท่านชายสี่ตอบว่า “ วันนี้ฮุ่ยเทียนมาที่จวนของข้า ท่าทางทั้งสุขสันต์ทั้งเศร้าหมอง พอถามไปก็พูดทุกอย่างออกมาหมด เดิมทีเขาบอกว่าอยากจะปิดบังไว้ก่อนสักสามเดือน แต่ข้ารู้สึกว่า อย่างไรก็ควรบอกลูกศิษย์ของข้าไว้สักหน่อยจะดีกว่า จะได้ทำการตรวจสอบล่วงหน้าป้องกันหากเกิดอะไรผิดพลาดไม่คาดฝัน”

มู่หรูกงกงส่งเสียงร้องอ๋อตอบรับเสียงหนึ่ง จากนั้นก็ก้าวเดินฉับ ๆ ไปหาหยวนชิงหลิงทันที

หยวนชิงหลิงยังคงเก็บตัวอยู่ในห้องทดลอง เมื่อได้ยินมู่หรูกงกงมารายงานว่าฮูหยินเหยาตั้งครรภ์แล้ว ก็ตกใจเสียจนตาทั้งสองข้างแทบจะหลุดถลนออกมาเลยทีเดียว

นางรีบวางภาชนะทดลองในมือลงทันที “เป็นความจริงหรือ?”

“ราชบุตรเขยพูดเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ” มู่หรูกงกงตอบ

หยวนชิงหลิงพูดว่า “นี่เป็นเรื่องใหญ่แล้วล่ะ ที่ผ่านมาร่างกายของฮูหยินเหยาก็ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว เพิ่งมาตั้งครรภ์เอาตอนนี้ แต่ก็ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ที่น่ายินดี วันพรุ่งนี้ข้าจะไปหานางแล้วกัน”

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว วันพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางแต่เช้าตรู่

ช่วงค่ำ หยู่เหวินเห้ากลับมาที่ตำหนัก นางก็บอกว่า “วันพรุ่งนี้ข้าจะไปหาฮูหยินเหยา น่าจะกลับมาช่วงค่ำ ๆ นะ”

“อื้ม ไปเถอะ” หยู่เหวินเห้าพูด

เขาถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกแล้วถามว่า “ตั้งท้องตอนอายุมากแล้วเช่นนี้ จะเป็นอะไรหรือไม่?”

“ปีนี้นางอายุยังไม่ถึงห้าสิบ แต่ก็เป็นแม่ที่อายุมากแล้วจริง ๆ บวกกับที่ผ่านมา สุขภาพของนางก็ไม่ค่อยดีนัก ข้าก็เลยรู้สึกกังวลนิดหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็อยู่กับนางมากขึ้นหน่อยเถอะนะ” หยู่เหวินเห้าพูดด้วยความเห็นอกเห็นใจ

เขารู้ตั้งนานแล้วว่า เจ้าหยวนเป็นของทุกคน

ไม่ว่าที่ไหนต้องการ ก็ต้องย้ายไปอยู่ที่นั่น

“ เมื่อช่วงเย็นวันนี้ เจ้าหกก็เข้าวังมาเหมือนกัน ข้าบอกเรื่องนี้กับเจ้าหกแล้ว คาดว่าวันพรุ่งนี้หรงเยว่ก็คงจะไปด้วย” หยู่เหวินเห้าพูด

“ ถ้าหรงเยว่รู้ พรุ่งนี้คงมีคนไปเยอะกว่านั้นแน่ ” หยวนชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม

หรงเยว่ไม่ใช่คนพูดมากปากรั่ว แต่นางเป็นคนที่กระตือรือร้นกับเรื่องอะไรก็ตามที่มีความสุขทุกประเภท นางชอบความครื้นเครง

วันรุ่งขึ้น หยวนชิงหลิงตื่นแต่เช้า พร้อมกับแบกกล่องยาออกไปทันที

เมื่อไปถึงหน้าประตูบ้านของฮูหยินเหยา ผลคือได้เห็นรถม้าของบ้านหรงเยว่ รถม้าของบ้านหยวนหย่งอี้ รวมถึงรถม้าของจวนอ๋องซุนจอดเรียงรายกันอยู่อย่างที่คิด

หลังจากเข้าบ้านไป ก็ได้ยินเสียงของหรงเยว่ดังมาจากที่ไกล ๆ แล้ว “กี่เดือนแล้วล่ะ? จะปิดบังพวกเราทำไมกัน? เรื่องแบบนี้เจ้าจะปิดบังพวกเราไม่ได้นะ ต้องบอกพวกเรามาทุกคนจะได้ช่วยเหลือได้”

เสียงของหรงเยว่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี อันที่จริง เป็นเพราะนางใช้ชีวิตอยู่กับความน่าเบื่อหน่ายมานานเกินไป นับตั้งแต่ที่นางช่วยอ๋องหวยสืบสวนคดีหนึ่งเสร็จสิ้นลง ก็ไม่มีคดีอื่นเพิ่มเติม ทั้งไม่มีงานอะไรให้ทำอีกเลย ซึ่งเป็นอะไรที่น่าอึดอัดทรมานมาก

“ หรงเยว่ เจ้านั่งลงให้ดีก่อนแล้วค่อยพูดจะได้หรือไม่ ? อย่าเอาแต่เดินวนไปเวียนมาตรงหน้าข้าแบบนี้ ข้าเวียนหัว” ฮูหยินเหยาพูดด้วยท่าทางจนใจน้อย ๆ

“ แน่นอนอยู่แล้วล่ะว่าต้องรู้สึกเวียนหัว แล้วก็ต้องอยากจะอาเจียนด้วยใช่หรือไม่ล่ะ? แต่เจ้าวางใจเถอะ นี่เป็นปฏิกิริยาปกติ หลังจากผ่านสามเดือนแรกไป ทุกอย่างก็จะดีขึ้นแล้ว”

หยวนชิงหลิงเห็นหรงเยว่ที่อยู่ในลานบ้าน เอาแต่หมุนตัวไปมาอยู่ข้างหน้าฮูหยินเหยาไม่หยุด ทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นยินดีมาก

ฮุ่ยเทียนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยท่าทางที่แทบไม่สนใจอะไรอื่นได้แต่กำหมัดแน่น หมัดนั้นมีท่าทางเหมือนอยากเหวี่ยงออกไปทักทายใบหน้าของนางสักเปรี้ยง ในแบบที่เกือบจะอดรนทนไม่ไหวอยู่แล้ว

ในใจของสามีที่เป็นห่วงภรรยานั้น เขาไม่สนหรอกว่านางจะเป็นรองเจ้าสำนักหรือเป็นใคร

“พี่หยวน” หยวนหย่งอี้เห็นนางก่อน รีบลุกขึ้นทันที แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่มาแล้วรึ?”

ในตอนที่ฮุ่ยเทียนเห็นว่านางมาแล้ว หมัดที่กำแน่นของเขาก็คลายออกอย่างเห็นได้ชัด เผยรอยยิ้มพลางยืนขึ้นแล้วกล่าวทักทายนาง

หรงเยว่ก้าวขึ้นมาข้างหน้าคว้าแขนของนาง แล้วพูดราวกับตัวเองมีสถานะเป็นเจ้าบ้านว่า “เจ้ามาได้จังหวะพอดีเลย รีบไปตรวจร่างกายให้นางเร็วเข้าเถอะ อายุเช่นนางไม่สามารถล้อเล่นได้ เกือบจะห้าสิบแล้วสินะ? คนอื่นหลังอายุห้าสิบประจำเดือนก็ไม่มาแล้วกระมัง? นางช่างร้ายกาจมากจริง ๆ”

“หรงเยว่ ถ้าเจ้าพูดอีกฮุ่ยเทียนจะซัดเจ้าจริง ๆ แล้วนะ” หยวนชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“เขากล้ารึ?” หรงเยว่ปรายตากลับไปมองเขา “ถ้าเขากล้าซัดข้าล่ะก็ ข้าจะไม่แบ่งปันประสบการณ์อะไรให้เขาเลยแม้แต่นิดเดียว”

ในฐานะคนที่เคยคลอดท้องที่สองเช่นนาง ย่อมมีประสบการณ์ในการคลอดลูกอยู่เต็มเปี่ยม แน่นอนว่าฮุ่ยเทียนต้องการประสบการณ์นี้

ฮุ่ยเทียนข่มกลั้นความรู้สึกอยากโดดเข้าไปทึ้งผมของนางเอาไว้ ก้าวไปข้างหน้าแล้วประสานมือคารวะหยวนชิงหลิง “ฮองเฮาขอโปรดทรงช่วยตรวจชีพจรของนาง ดูว่าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

หยวนชิงหลิงถามว่า “ก่อนหน้านี้เจ้าเคยเรียกหมอมาตรวจชีพจรหรือไม่? แน่ใจแล้วหรือว่าเป็นการตั้งครรภ์”

“ เมื่อวานซืนเมิ่งเยว่กลับมาบ้าน ข้าบอกว่ารู้สึกไม่สบาย นางจึงตรวจชีพจรให้ข้า แล้วบอกว่าข้าตั้งครรภ์แล้ว ตัวข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจริงหรือไม่” ฮูหยินเหยามีสีหน้าเขินอาย ช่างเป็นเรื่องน่าอายจริงๆ จนอายุขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังท้องได้อยู่อีกล่ะ?

นางกวักเรียกหยวนชิงหลิงเข้ามาใกล้ ๆ แล้วกระซิบที่ข้างหูว่า “จริง ๆ แล้วก็อาจไม่ใช่หรอก เพราะประจำเดือนของข้าไม่มาได้หลายเดือนแล้ว”

“หา? ไม่มาได้หลายเดือนแล้ว? หรือบางทีอาจวินิจฉัยพลาด” หรงเยว่มีพลังภายในที่แข็งแกร่งมาก แม้ว่าฮูหยินเหยาจะพูดเบา ๆ แค่แอบกระซิบที่ข้างหูของหยวนชิงหลิง แต่นางก็ยังได้ยิน ทั้งยังพูดโพล่งออกมาอีกด้วย

“หุบปากเลย!” หยวนชิงหลิงดุนางด้วยรอยยิ้ม หรงเยว่คนนี้นี่นะ…..

“ เมียเจ้าห้า รีบตรวจอาการให้นางเร็วเข้าเถอะ ว่าท้องจริง ๆ หรือไม่?” พระชายาซุนเร่ง

หยวนชิงหลิงกล่าวว่า “ได้ กลับไปที่ห้อง”

นางดึงฮูหยินเหยาให้ลุกขึ้น หรงเยว่คิดจะตามไป แต่ถูกฮุ่ยเทียนหยุดไว้ “รองเจ้าสำนักรออยู่ที่นี่ก็พอ เจ้าไม่รู้เรื่องการแพทย์เสียหน่อย”

“ข้าตั้งใจมาช่วยเจ้าแท้ ๆ ฮุ่ยเทียน เจ้านี่มันจริง ๆ เลยนะ ช่างไม่รู้จักสำนึกน้ำใจของคนอื่นเขาเสียบ้าง” หรงเยว่ยืดคอ นางตั้งใจว่าจะไปดู ๆ หน่อย จะได้กลายเป็นพยานรู้เห็นคนแรก

หยวนหย่งอี้ดึงนางไว้ “เจ้านั่งลงแล้วรออยู่ตรงนี้นี่ล่ะ ถ้าท้องจริง ๆ พี่หยวนจะต้องบอกพวกเราอยู่แล้ว”

“ฮุ่ยเทียน” หรงเยว่หันกลับมามองชายหนุ่มผู้มีท่าทางกังวลและวิตก “ตอนแรกเจ้าไม่ได้บอกหรอกหรือว่าจะไม่มีลูกแล้ว? ทำไมเจ้าถึงไม่ใช้ยาล่ะ ?”

ฮุ่ยเทียนไม่อยากตอบคำถามนี้

ตอนนี้เขากำลังกังวลใจมากเหลือเกิน

เขาเมื่ออยู่มาถึงวัยนี้ ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีลูก ก็ไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว ทั้งเมิ่งเยว่และเมิ่งซิงต่างก็กตัญญูมาก เขายังได้อุ้มหลานชายอีกด้วย ชีวิตนี้ของเขาไม่รู้ว่าราบรื่นแสนสุขตั้งขนาดไหน

แต่อันที่จริง ในตอนที่เสร็จการวินิจฉัยแล้ว เมิ่งเยว่บอกว่าแม่ตั้งครรภ์ ในใจเขารู้สึกมีความสุขขึ้นมา แต่ก็เป็นความสุขเพียงชั่วครู่สั้น ๆ จากนั้นก็เป็นความกังวลอย่างไม่รู้จบแทน

อายุของนางไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว การตั้งครรภ์ในวัยนี้เป็นอันตรายมาก

การใช้ทั้งชีวิตของนางไปแลกกับความสุขเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ หากสามารถเลือกได้ แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ยอมแลกแน่ ๆ

หยวนชิงหลิงพาฮูหยินเหยาเข้าไปในห้องตรวจครรภ์ ใช้กระดาษทดสอบการตั้งครรภ์ ผลตรวจพบว่านางตั้งครรภ์จริงๆ

ตรวจสอบซ้ำถึงสามครั้ง พบว่าไม่มีข้อผิดพลาด

หยวนชิงหลิงโยนของทิ้ง คิดจะปิดกล่องยา แต่สายตากลับแลเห็นยาบำรุงครรภ์จำนวนมากในกล่องยา ถึงขั้นที่ว่า กระทั่งยาบางชนิดที่ไม่ค่อยได้ใช้ ก็ยังถูกวางไว้ที่ชั้นหนึ่งด้วย

นางมองดูที่ชั้นสอง จากนั้นก็รีบปิดมันลงอย่างรวดเร็ว ไม่อยากมองดูมันอีก

นางลอบทอดถอนใจแบบไม่ให้ใครได้ยิน ท้องนี้เป็นอะไรที่อันตรายมากจริงๆ

“ ฮุหยินเหยา พวกมาคุยกันเถอะ” หยวนชิงหลิงกล่าว

“ อื้ม ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะพูดอะไร เด็กคนนี้ ข้าอยากเก็บเขาเอาไว้” ฮูหยินเหยานั่งลง แล้วมองนางด้วยสายตาและคำพูดที่หนักแน่น

“เจ้าเห็นคราบเลือดใช่หรือไม่?” หยวนชิงหลิงถาม

ฮูหยินเหยาพยักหน้า “ใช่ ที่จริงแล้ว ประจำเดือนข้าไม่มาได้เกือบ ๆ จะครึ่งปีแล้ว สองปีที่ผ่านมาก็มาแบบขาด ๆ มา ๆ ไม่ค่อยสม่ำเสมอ ข้าคิดว่าคงจะถึงวัยหมดประจำเดือนแล้ว ครั้งนี้เห็นคราบเลือดก็เลยไม่ได้สนใจมัน คิดว่าเป็นแค่ประจำเดือน แล้วตัวเองก็ไม่ค่อยกระตือรือร้นนัก แต่หลังจากที่เมิ่งเยว่ตรวจชีพจรให้ ก็สั่งยาบางอย่างให้กิน แต่นางแนะนำข้าว่าไม่ควรเก็บเด็กคนนี้ไว้ คำพูดนี้ข้าเองก็ไม่กล้าพูดกับฮุ่ยเทียน”

หยวนชิงหลิงมองนางอย่างเคร่งเครียดจริงจัง “เจ้าควรบอกเขา ไม่เช่นนั้นมันจะไม่ยุติธรรมสำหรับเขา เจ้ากำลังเอาชีวิตของตัวเองมาเดิมพัน สำหรับฮุ่ยเทียน ข้าเชื่อว่าเขาจะต้องคิดว่าเจ้ามีความสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด”

ฮูหยินเหยาจับมือนางพลางส่ายหน้า เรื่องนี้บอกเขาไม่ได้ เป็นเพราะข้ารู้ดีว่าเขาห่วงใยข้าเหนือสิ่งอื่นใด ข้าจึงไม่อาจบอกให้เขารู้ได้ว่าข้าต้องเผชิญกับความเสี่ยงมากแค่ไหน ข้าต้องการคลอดเด็กคนนี้ออกมา