บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1644 ฮองเต้ที่ขี้งก

นกพิราบสื่อสารส่งจดหมายไปถึงหนานเจียงเช่นเดียวกัน

แม้ว่าความรู้สึกที่หมันเอ๋อมีต่อฮูหยินเหยาจะไม่ลึกซึ้งมากนัก แต่การเป็นสะใภ้ร่วมราชวงศ์ นางรู้สึกว่าเวลานี้สมควรที่นางจะกลับไปช่วยเหลืออีกแรงหนึ่ง อีกทั้ง ไปเยี่ยมเยียนฮองเฮากับแม่นมสี่และอะซี่ด้วย

นางอยากจะหาโอกาสกลับไปอยู่เสมอ วันเวลาที่อยู่ในจวนอ๋องฉู่ ปรากฏขึ้นในฝันของนางอยู่เสมอ อีกทั้ง แม้นางจะเป็นผู้ครองแคว้นหนานเจียง แต่ที่จริงแล้วเรื่องของหนานเจียงไม่จำเป็นต้องให้นางดูแลเลยแม้แต่น้อย

นางจากไปสิบเดือน ก็ไม่ใช่ปัญหา

หลังจากหมันเอ๋อแต่งงานกับเจ้าเก้า ให้กำเนิดลูกหนึ่งชายหนึ่งหญิง ตอนนี้สามารถปล่อยเด็กๆได้แล้ว นางอยากจะกลับไป

แทนที่จะบอกว่าหมันเอ๋อกลับไปเพื่อเป็นเพื่อนฮูหยินเหยา ไม่สู้บอกว่ากลับไปนัดรวมตัวกันระหว่างสะใภ้ร่วมราชวงศ์

นางคิดถึงคนในเมืองหลวงมากจริงๆ

เจ้าเก้ามีน้ำใจมาก รู้ว่าหลายปีมานี้นางคิดถึงเมืองหลวงอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้ฮูหยินเหยาตั้งครรภ์แล้ว เป็นโอกาสที่ดี นางสามารถกลับไปเที่ยวเล่นได้ระยะหนึ่ง ผ่อนคลายได้หลายเดือน

ไม่ว่าอย่างไรหมันเอ๋อก็เคยติดตามหยวนชิงหลิงมาระยะเวลาหนึ่ง ฉะนั้นนางจึงรู้ทัศนคติใหม่ๆ ตัวอย่างเช่น หลังจากผู้หญิงแต่งงานแล้ว ก็ต้องการช่องว่างและเวลาของตนเอง

ก่อนหน้านี้ไม่เคยทำได้ แต่ว่าตอนนี้นางอยากจะทำเช่นนี้

ฉะนั้น นางเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว บอกลาท่านแม่และสามีกับลูก ก้าวเข้าสู่เส้นทางกลับเมืองหลวง

อ๋องอันคิดหน้าคิดหลัง รู้สึกว่าปล่อยนางกลับไปคนเดียวไม่ค่อยไว้วางใจ จึงไปยุพี่สามให้กลับไปเที่ยวเล่นเมืองหลวงด้วยกัน

อ๋องเว่ยถลึงตา“เที่ยวเล่น ราชสำนักให้เงินเดือนเจ้า เพื่อให้เจ้าไปเที่ยวเล่นอย่างนั้นหรือ”

“ข้าถูกหักเงินเดือนแล้ว”อ๋องอันพูดเสียงขึ้นจมูก

อ๋องเว่ยตำหนิอย่างจริงจังเข้มงวดว่า“แล้วทำไมเจ้าไม่รีบสร้างผลงาน อยากให้หักตลอดไปหรืออย่างไร เรื่องของหญิงคลอดลูก เจ้าจะกลับไปทำไม ตอนนี้หัวเมืองรอบๆเจริญขึ้นมาแล้ว เมืองเจียงเป่ยจะล้าหลังได้อย่างไร งานหลักสำคัญ รอให้นางให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปอวยพรก็ไม่สาย ”

อ๋องอันไม่กล้าตอบโต้ เมื่อก่อนคิดว่าเงินไม่ใช่สิ่งสำคัญ ตอนนี้เงินสำคัญมาก ตอนนี้เขาอาศัยเงินเดือนในการประทังชีวิต ส่วนที่ดินที่ได้รับการจัดสรรให้ อย่าได้พูดถึงเรื่องเงินทองเลย

เมืองเจียงเป่ยต้องพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วจริงจะดี

ตอนนี้จิตใจของอ๋องเว่ยจดจ่ออยู่กับเรื่องการพัฒนาเท่านั้น เขาตัดสินใจจะก้าวไปพร้อมกับราชสำนัก

เขาคิดว่า ชีวิตของคนเรา หากสามารถทำเรื่องดีๆได้สักเรื่องหนึ่ง ก็นับว่าไม่ละอายใจตนเองแล้ว

ตอนนี้เขาไม่คิดเรื่องอื่น หวังเพียงให้เป่ยถังพัฒนาอย่างต่อเนื่อง มั่งคั่งอุดมสมบูรณ์ เกิดเป็นลูกหลานของตระกูลหยู่เหวิน นั่นเท่ากับว่าเขาได้ทำหน้าที่ในส่วนของตนเองสำเร็จแล้ว

เขาต้องบังคับให้อ๋องอันเดินไปข้างหน้าด้วยกัน

อ๋องอันก็ปล่อยมือ ให้คนไปส่งพระชายาอันกลับเมืองหลวง

ก่อนจะเดินทาง อ๋องเว่ยได้มอบเงินทั้งหมดที่ตัวเองเก็บหอมรอมริบเอาไว้มอบให้กับพระชายาอัน“เอากลับไปมอบให้นาง”

“พี่สาม ท่านไม่เก็บไว้สักหน่อยหรือ”พระชายาอันถามขึ้น

“ข้าอยู่ที่นี่ ไม่เดือดร้อนเรื่องกินเรื่องอยู่ ยังสามารถประคองไปได้ ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้”อ๋องเว่ยพูดเสียงเรียบ

“แต่ว่า ข้าคิดว่าที่จริงจวิ้นจู่จิ้งเหอก็ไม่น่าจะขัดสนเรื่องเงินทองมากนัก”พระชายาอันพูด เพราะว่า ก่อนหน้านี้เขาได้มอบสมบัติทั้งบ้านให้กับจิ้งเหอแล้ว

อ๋องเว่ยพูดว่า“เด็กๆเยอะ ต้องคิดเผื่ออนาคต เงินมากหน่อย ก็สบายใจ ไม่ต้องไปขอร้องคนอื่น เอาอย่างนี้นั่นแหละ เอากลับไปเถอะ ”

พระชายาอันได้แต่ทำการนับจำนวน พูดว่า“ทั้งหมดเป็นเงินสามพันห้าร้อยเจ็ดสิบตำลึง”

“อืม ข้าเชื่อใจเจ้า”อ๋องเว่ยพูดจบ กำชับให้นางเดินทางอย่างระวัง แล้วก็จากไป

พระชายาอันนำเอาตั๋วเงินและเงินจำนวนหนึ่งไปไว้ในกล่องที่จะเอาเดินทางไปด้วย อ๋องอันช่วยนางยัดเข้าไปใต้ที่นั่งของนาง“ระหว่างทางอย่าเอาออกมา และอย่าเข้าไปยังจุดพักม้า ให้พักที่พักคนเดินทางก็พอ”

“รู้แล้ว”พระชายาอันตอบรับ มองไปยังสามี และเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์“ระหว่างที่ข้ากลับไป ท่านก็ต้องดูแลสุขภาพให้ดี ”

“พอข้ายุ่งขึ้นมา ก็ไม่สนใจจะกินข้าวอยู่เสมอ ถ้าหากเจ้าเป็นห่วงก็ให้รีบกลับมา”

พระชายาอันหัวเราะ“ท่านไม่กินข้าวคนที่หิวก็คือท่าน ข้าไม่สนใจท่านหรอกนะ รอให้ฮูหยินเหยาคลอดลูกแล้ว ข้าย่อมกลับมาแน่นอน”

อ๋องอันหน้าบึ้ง “เจ้าช่างใจดำจริงๆ”

พระชายาอันหมุนตัว อ๋องอันยื่นมือประคองนาง มองสีหน้าชอบใจของนาง รู้สึกน้อยใจแต่ก็ทนเอาไว้ ยากมากที่จะได้เห็นนางดีใจเช่นนี้

รถม้าออกเดินทางไปแล้ว พระชายาอันไม่แม้แต่จะเลิกผ้าม่านขึ้นมามองเขา เห็นได้ชัดว่าหัวใจที่จะกลับบ้านนั้นเร็วดั่งธนูจริงๆ

ในวังหลวง หยวนชิงหลิงได้พูดเรื่องที่หมันเอ๋อกับพระชายาอันจะกลับเมืองหลวง

“เจ้าดีใจมากหรือ”เจ้าห้าถาม

“อืม เพราะว่าไม่รวมตัวกันนานมากแล้ว”หยวนชิงหลิงย่อมดีใจเป็นธรรมดา

“ดีใจก็ดีแล้ว”เจ้าห้าไม่ได้รู้สึกดีใจหรือไม่ดีใจ ในเมื่อ เรื่องของผู้หญิงเขาไม่สนใจมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

แต่คิดๆดูแล้ว รู้สึกไม่ค่อยจะดีใจอยู่บ้างเล็กน้อย เพราะว่า ถ้าพวกนางกลับมา ต้องกินเวลาของยายหยวนไปมากแน่ๆ เวลาของยายหยวนนั้นกำหนดไว้ตายตัวแล้ว พวกนางแย่งไปมากๆ เขาก็จะได้เวลาน้อยลง

“กลับมาเที่ยวกี่วัน”เจ้าห้าถาม

“บอกว่าจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนฮูหยินเหยา รอให้ฮูหยินเหยาคลอดแล้วค่อยกลับไป”

เจ้าห้าเบิกตากว้าง “อยู่นานขนาดนี้เชียว ไม่ต้องสนใจลูกกับสามีตนเองแล้วหรือ”

“ลูกๆก็โตกันแล้ว ส่วนสามี ให้พวกเขาอยู่ตามยถากรรมไปเถอะ”

เจ้าห้าไม่พอใจ“สามารถให้ภรรยาตัวเองหนีออกมาได้สิบเดือน ผู้ชายเช่นนี้ไร้ประโยชน์เสียจริง ”

นั่นเท่ากับว่าสิบเดือนต่อจากนี้ ต้องแย่งชิงภรรยาของตัวเองกับผู้หญิงกลุ่มหนึ่งอย่างนั้นหรือ

ฮูหยินเหยาก็จริงเชียว อายุปูนนี้แล้ว ยังจะคลอดลูกอีก ทำเหมือนจิ้งเหอที่รับเลี้ยงสักโหลไม่ดีกว่าหรือ

ในใจรู้สึกไม่พอใจ ตอนค่ำจึงไปบ่นและฟ้องพวกลูกๆ

พวกลูกๆต่างก็ส่งกระแสจิตให้หยวนชิงหลิงมาช่วย ท่านพ่อขุ่นเคืองหนักจริงๆ

หยวนชิงหลิงจึงพูดกับหยู่เหวินเห้าว่า“ใช่แล้ว ข้ามีเรื่องเล็กน้อย ต้องส่งท่านชายสี่เหลิ่ง โสวฝู่เหลิ่งและท่านชายหงเย่พวกเขาออกไปทำงาน คาดว่าไปประมาณหนึ่งถึงสองเดือน ได้หรือไม่”

“ไปที่ไหน ทำเรื่องอะไร ต้องไปนานขนาดนั้นเชียวหรือ”หยู่เหวินเห้ารีบถามขึ้น

หยวนชิงหลิงหน้าตึง“นับว่าเป็นเรื่องค่อนข้างสำคัญ และจำเป็นต้องไป ท่านไม่เห็นด้วยหรือ”

หยู่เหวินเห้ามองสีหน้าของภรรยา จึงรู้ว่าเป็นเรื่องอะไร จึงนั่งลงทันที พูดยิ้มๆว่า“ข้าไม่ได้โมโหที่เจ้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนพวกนางสักหน่อย ก็แค่พูดคุยกับลูกๆเท่านั้น ให้พวกเขาดีใจแทนฮูหยินเหยาสักหน่อย”

“ทำไม เสียดายเพื่อนที่ดีของท่านอย่างนั้นหรือ”หยวนชิงหลิงพูดอย่างไม่พอใจ

หยู่เหวินเห้าอ่อนลงทันที “ทำไมต้องรู้สึกเสียดายด้วย จะไปสนใจพวกเขาทำไม ที่สำคัญที่สุดคือมีภรรยาอยู่ข้างกายต่างหากเล่า”

“ก็เสียดายอยู่ดี ตอนนี้ท่านไม่เจอพวกเขาแค่วันเดียว ในใจก็คิดถึงมากแล้ว”หยวนชิงหลิงพูด

“นั่นก็เพราะเรื่องของราชสำนัก ถ้าหากไม่มีเรื่องสำคัญ ใครจะยินดีพบพวกเขากัน น่ารำคาญมาก”

หยวนชิงหลิงจ้องเขา “จริงหรือ เช่นนั้นข้าจะส่งพวกเขาออกไปทำงาน”

หยู่เหวินเห้าลำบากใจ“งานในราชสำนักไม่มีคนคุมน่ะซิ”

“ท่านก็คุมเองซิ ฮ่องเต้อย่างท่านคุมไม่ได้หรือ”

หยู่เหวินเห้ารีบร้องขอชีวิตทันที“เป็นความผิดข้าเอง เพราะข้าใจแคบเกินไป พวกนางกลับมาข้ารู้สึกดีใจมาก ”

หยวนชิงหลิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “อนุญาตให้ท่านมีเพื่อนได้ แต่ไม่อนุญาตให้ข้ารวมตัวกับสะใภ้ร่วมตระกูลอย่างนั้นหรือ เป็นสามีภรรยากันก็ต้องการช่องว่างเช่นกัน”

หยู่เหวินเห้ายิ้มแห้งๆ “ใช่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว รอให้พวกนางกลับมากันหมดแล้ว ข้าจะเชิญกินข้าว เพื่อไถ่โทษให้กับเจ้า ดีหรือไม่”

“นั่นไม่จำเป็น ขอแค่อย่างอนก็พอแล้ว”หยวนชิงหลิงคิดว่าเขาเชิญกินข้าวก็แค่กับข้าวธรรมดาเช่นผักกับเต้าหู้เท่านั้น ยังไม่อนุญาตให้ดื่มเหล้าอีก ยังไม่สู้สะใภ้ร่วมตระกูลอย่างพวกนางที่รวมตัวกันเอง หรงเยว่ใจกว้างมาก

“ไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าแล้ว”หยู่เหวินเห้ารีบพูดขึ้น