บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1669 นักเรียนที่ได้คะแนนเต็ม

เดิมทีหัวหน้าระดับชั้นฟางจะไปดูหนังเพื่อผ่อนคลายกับภรรยา หลังจากได้รับโทรศัพท์ หนังก็ไม่ดูแล้ว รีบขับรถกลับโรงเรียนอย่างรวดเร็วทันที

วันนี้จางเฮงซวยไม่สบาย ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ หยิบโทรศัพท์มือถือบนตู้ที่หัวเตียงมา เป็นหัวหน้าระดับชั้นโทรมาหาเขาหลายสาย เขาเห็นว่าเป็นเวลานี้แล้ว จึงไม่ได้โทรกลับไปก่อน

คนป่วยอยู่ จิตใจเปราะบางเป็นพิเศษ ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยืนหยัดต่อไปไม่ได้แล้วมากขึ้นเรื่อยๆ

ความคิดที่จะลาออก รุกล้ำเข้ามาไม่ล่าถอย

วันถัดมาคือวันจันทร์ ยังเจ็บคออยู่มาก เขากินโจ๊ก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรกลับไปหาหัวหน้าระดับชั้น แต่คิดว่าหัวหน้าระดับชั้นน่าจะพูดถึงเรื่องคะแนน ก่อนหน้านี้ก็เป็นแบบนี้ หลังจากสอบเสร็จ คะแนนแย่กว่าก่อนหน้านี้ หัวหน้าระดับชั้นก็จะโทรศัพท์หาเขาในคืนนั้น

เขาเบื่อที่จะต้องรับเรื่องแบบนี้แล้ว

หยิบจดหมายลาออกออกมา เขาตัดสินใจว่าวันนี้จะต้องเอาหนังสือลาออกมอบออกไปอย่างแน่นอน

ถึงที่จอดรถ รับโทรศัพท์ที่ครูใหญ่โทรเข้ามา เข้ารีบรับสายแล้วฟัง “สวัสดีตอนเช้าครับ ครูใหญ่”

โทรศัพท์ทางนั้นเป็นเสียงที่นุ่มนวลเป็นกันเองของครูใหญ่ดังเข้ามา “เสี่ยวจาง ได้ยินว่าคุณป่วย อาการหนักรึเปล่า?”

จางเฮงซวยตะลึงเล็กน้อย ดูหมายเลขโทรศัพท์ดูแล้วดูอีกด้วยจิตใต้สำนึก ไม่ผิดนี่ เป็นครูใหญ่นี่นา แต่น้ำเสียงโทนนี้ ก็ช่าง……นุ่มนวลเกินไปแล้วล่ะมั้ง? อีกทั้ง เรียกเขาว่าเสี่ยวจาง? ไม่ใช่จางเฮงซวยหรือ?

“ขอบคุณที่ครูใหญ่เป็นห่วงครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้กำลังกลับไปที่โรงเรียนน่ะครับ” เขาตอบรับ

“อ๋อ ได้ คุณกลับมาที่โรงเรียน มาที่ห้องทำงานของผมรอบหนึ่ง ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” น้ำเสียงของครูใหญ่นุ่มนวลและเป็นกันเองเป็นพิเศษ

จางเฮงซวยอ๋อคำหนึ่ง วางโทรศัพท์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้น้ำเสียงนี้พูดจากับเขาเชียวนะ

ใจในรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หรือว่ารู้แล้วว่าเขาต้องการจะลาออก จากนั้นหลังจากที่เขาลาออกก็หาคนมาดูแลชั้นเรียนไม่ได้ ดังนั้นจึงคิดจะรั้งเขาไว้?

แต่เขาตัดสินใจแล้ว จะต้องลาออกอย่างแน่นอน

กลับถึงโรงเรียน ฝนตกเล็กน้อยพอดี ตลอดทางเขาวิ่งมาที่ห้องทำงานของครูใหญ่ หัวหน้าระดับชั้นก็อยู่ เขาเช็ดผมเล็กน้อย ขอโทษหัวหน้าระดับชั้นก่อน “เมื่อคืนผมไม่สบาย นอนแล้ว เลยไม่เห็นว่าคุณโทรศัพท์มาหาผม”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร!” หัวหน้าระดับชั้นฟางยิ้มพลาง ยื่นกระดาษทิชชูให้เขาสองแผ่น “เช็ดที่ไหล่สักหน่อย เสื้อผ้าเปียกหมดแล้ว คุณยังป่วยอยู่จะเป็นหวัดอีกไม่ได้นะ”

“ขอบคุณ!” เขาเช็ดไปมั่วๆเล็กน้อย ก้าวไปด้านหน้ายิ้มอย่างสดใสแล้วทักทายครูใหญ่ที่ยืนขึ้นมา “ครูใหญ่ ท่านหาผมมีเรื่องอะไรหรือครับ?”

ครูใหญ่รินน้ำร้อนให้เขาแก้วหนึ่งด้วยตัวเอง “มา เสี่ยวจาง นั่งลงคุยกัน”

จางเฮงซวยรีบเข้ามา “ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครูใหญ่มากครับ”

เขาดื่มน้ำอึกหนึ่ง รู้สึกว่ายังเจ็บคออยู่มาก จึงหยิบยาอมGolden Throatเม็ดหนึ่งมาอมไว้ จากนั้นเอ่ยถาม“ครูใหญ่ ท่านหาผมมีเรื่องอะไรหรือครับ?”

ครูใหญ่ก็นั่งลงด้วย เอาใบคะแนนฉบับหนึ่งยื่นให้เขา “คุณครูจาง คุณดูสิ”

จางเฮงซวยรับมา ใบคะแนนไม่มีชื่อ แต่คะแนนของแต่ละวิชาและคะแนนรวม ยังมีการจัดลำดับของระดับชั้นและการจัดลำดับของชั้นปี ล้วนเป็นที่หนึ่ง

แล้วดูคะแนนอีก……ตาสองข้างของเขาถลนออกมาด้วยความตกตะลึง “คะแนนเต็ม? นี่เป็นไปได้ยังไง?”

การสอบวัดความรู้ที่เรียนมาครั้งนี้ นอกจากวิชาภาษาและวรรณคดีที่ง่ายหน่อย ความยากของวิชาอื่นๆล้วนยากมาก ไม่ต้องพูดถึงคะแนนเต็มแล้ว ข้อสอบร้อยห้าสิบคะแนน สามารถสอบได้ร้อยคะแนน ก็ยอดเยี่ยมเป็นพิเศษแล้ว

“เป็นนักเรียนฮั่นอู่หรือว่านักเรียนหลิวจวินอันหรือครับ?” จางเฮงซวยงงงันเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเกิดความนับถือขึ้นมา นักเรียนทั้งสองคนนี้ การสอบปลายภาคตอนมัธยมปลายชั้นปีที่สองก็เข้าอยู่ในรายชื่อหนึ่งพันอันดับของเมืองก่วง เป็นนักเรียนที่โรงเรียนมุ่งเน้นอบรมสั่งสอนเป็นพิเศษ