บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1671 คุณครูอยากจะลาออกใช่ไหม

ดื่มน้ำอึกหนึ่ง ล้างลำคอ เขารู้สึกว่าคอก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นแล้ว “เงียบหน่อย วันนี้มีเรื่องน่ายินดีเรื่องหนึ่งมาแบ่งปันกับทุกคนสักหน่อย การสอบวัดความรู้ที่เรียนมาครั้งนี้ ห้องเรียนของพวกเรามีคะแนนของนักเรียนคนหนึ่งเป็นความภาคภูมิใจของทั้งโรงเรียน คะแนนเต็มทั้งหมด เป็นนักเรียนที่ได้คะแนนเต็มคนแรกตั้งแต่ที่โรงเรียนมัธยมเซิ่งเย่เปิดมา”

เหล่านักเรียนที่พูดจากันจอแจด้วยเสียงเบาๆในทีแรกเงียบกริบขึ้นมาในพริบตา มองดูเขาด้วยความตะลึงและงงงัน

คะแนนเต็ม? ล้อเล่นน่ะสิ แม้ว่าจะมีคนที่ได้คะแนนเต็ม ก็คงไม่ได้เป็นคนของโรงเรียนมัธยมเซิ่งเย่ ยิ่งไม่ใช่คนของห้องหก

คุณครูจางดื่มน้ำอีกอึกหนึ่ง แววตาที่อ่อนโยนตกอยู่บนใบหน้าของหยู่เหวินหวง ประกาศช้าๆ “นักเรียนที่ได้คะแนนเต็มครั้งนี้ ก็คือนักเรียนหยู่เหวินหวงที่มาใหม่ เขาได้คะแนนเต็มทุกวิชา!”

ดวงตาของทั้งห้องห้าสิบกว่าคน ทั้งห้องมองไปทางหยู่เหวินหวง

สอบได้คะแนนเต็ม? เป็นมนุษย์หรือ? แต่ไม่ถูกนี่ ไม่ได้บอกว่าเขาสอบได้เลขตัวเดียวหรือ? ยังมีจุดทศนิยมอีกด้วยน่ะ คะแนนไม่ถูกต้อง

หลี่จื่อเยว่นอนจนสะลึมสะลือ ได้ยินว่านักเรียนหยู่เหวินหวงสอบได้คะแนนเต็ม เขาใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าเล็กน้อย “คะแนนเต็ม? นายทุจริตสินะ?”

แต่ทุจริตก็สามารถสอบได้คะแนนเต็มก็เก่งกาจแล้วล่ะ แม้ว่าเขาจะทำข้อสอบแบบเปิดก็ไม่สามารถผ่านได้

ห้องหกเด็กเรียนไม่เอาไหนกลุ่มนี้ บางครั้งก็ยังมีคนที่สอบได้ไม่เลว กระโดดโลดเต้นไปมาอยู่บนเส้นเกณฑ์คะแนนที่ถือว่าผ่าน แต่จะไม่มีคนอิจฉา

เพียงแต่คะแนนเต็มเอย ที่หนึ่งของระดับชั้นเอย

สายตาที่อิจฉาริษยาเกลียดแค้นต่างพากันถาโถมเข้ามา สีหน้าของหยู่เหวินหวงไม่ได้เปลี่ยน ราวกับว่าสอบได้คะแนนเต็มสำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องที่ง่ายดายเพียงใด

ได้รับความกระทบกระเทือนเช่นนี้ ทั้งคาบวิชาโฮมรูมก็ไม่มีใครพูดจาแล้ว ฟังคุณครูจางกล่าวคำพูดปลุกเร้าจิตใจที่เหมือนกันเป็นพันรอบนั้นอย่างเงียบๆ ก็ไม่รู้ว่าได้ฟังเข้าไปจริงๆแล้วหรือไม่ แต่ทุกคนก็ไม่แสดงออกว่าไม่เห็นด้วยเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

หลังจากเลิกเรียน คุณครูจางพูดกับหยู่เหวินหวงว่า“นักเรียนหยู่เหวินหวง เธอตามฉันมาหน่อย”

หยู่เหวินหวงลุกขึ้น ตามคุณครูจางออกไปภายใต้การจับจ้องของทุกคน

คุณครูจางไม่ได้พาเขากลับไปที่ห้องฝ่ายการบริหารการศึกษา เพราะว่ายังมีคุณครูคนอื่นอยู่ เขาอยากพูดคุยกับเด็กคนนี้ครู่หนึ่ง ดังนั้น จึงไปทางห้องประชุมเล็กทางนั้นแล้ว

“นักเรียนหยู่เหวินหวง!” หลังจากที่คุณครูจางให้เขานั่งลงแล้ว ตัวเองก็นั่งลงด้วย “ก่อนหน้านี้เธอมาจากโรงเรียนไหน?”

“โรงเรียนมัธยมเมืองซีถาวครับ” หยู่เหวินหวงกล่าวประโยคหนึ่ง

“ซีถาว?” คุณครูจางขมวดคิ้ว โรงเรียนมัธยมซีถาวดูแล้วธรรมดา และไม่เคยได้ยินว่ามีนักเรียนที่ทำคะแนนได้ดีมากเป็นพิเศษออกมานี่

หยู่เหวินหวงฟังเสียงที่แหบพร่าของคุณครูจาง เอ่ยถาม“คุณครู ครูไม่สบายหรือครับ?”

“เอ่อ……” เขาล้างคอ “นิดหน่อย ไม่สบายนิดหน่อย”

มือของหยู่เหวินหวงอังที่หน้าผากของคุณครู กล่าวด้วยเสียงอบอุ่น“คุณครู ครูตัวร้อนเล็กน้อย ต้องดื่มน้ำให้มากๆ”

คุณครูจางพูดขอบคุณคำหนึ่ง น้ำตาคลอเล็กน้อย

เขาดูแลชั้นเรียน ก็ไม่เคยมีนักเรียนที่จิตใจละเอียดอ่อนเช่นนี้มาก่อน ใส่ใจสุขภาพของเขาว่าจะสบายดีหรือไม่สบาย

น่าเสียดาย เด็กที่ดีขนาดนี้ ไม่สามารถถูกทำลายในมือของเขาได้

ดังนั้น แม้ว่าจะตัดใจไม่ลง เขาก็ยังต้องเอ่ยปากกล่าว“นักเรียนหยู่เหวินหวง ครั้งนี้เธอสอบได้คะแนนเต็มทุกวิชา คุณครูปลื้มใจเป็นอย่างมาก ดีใจเป็นพิเศษ ดังนั้นวันนี้ครูใหญ่เรียกให้ครูไปประชุมตอนเช้า ความคิดเห็นของพวกเราน่ะ…….ก็คือเสนอให้เธอย้ายไปห้องหนึ่ง บรรยากาศการเรียนของห้องหนึ่ง……”

หยู่เหวินหวงขัดจังหวะการพูดของเขาอย่างฉับพลัน “คุณครูอยากลาออกแล้วใช่หรือไม่ครับ?”

คุณครูจางที่ตกอยู่ในห้วงของความเสียใจชนิดหนึ่งที่ต้องตัดนักเรียนดีๆที่ยากจะได้พบเจอในชีวิตผู้หนึ่งไป ได้ยินคำพูดนี้อย่างฉับพลัน ก็เอ่ยถามด้วยจิตใต้สำนึก “เธอรู้ได้ยังไง?”

หยู่เหวินหวงกล่าว“ทั้งหน้าของครูเขียนไว้ว่าไม่อยากทำแล้ว”

คุณครูจางงงงัน “เห็นชัดขนาดนี้เชียวหรือ?