บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1685 ไม่ได้เจอลูกชายนานมากแล้ว

พวกเขากลับมาครั้งนี้ ไม่ได้บอกพ่อกับแม่ กลับมาอย่างกะทันหันเพื่อให้พวกเขาประหลาดใจ

คืนนี้หยู่เหวินเห้าอยู่ห้องทรงพระอักษรค่อนข้างดึกค่อยกลับมา เพราะว่าวันนี้เจ้าหยวนบอกว่าจะไปหาฮูหยินเหยา ฮูหยินเหยาใกล้จะคลอดแล้ว ดังนั้นช่วงหลายวันนี้นางต้องไปดูบ่อยหน่อย

“ฮูหยินเหยาตั้งครรภ์ครั้งนี้ค่อนข้างเหนื่อยหน่อย” หยู่เหวินเห้าพูดกับมู่หรูกงกงตอนที่เข้าวังมา

มู่หรูกงกงฟังเสียงก็รู้ว่าฮ่องเต้เศร้า ตอนนี้พวกองค์ชายองค์หญิงต่างก็จากวังไป ฮองเฮาก็ยุ่งกับการดูแลครรภ์ของฮูหยินเหยา หลายวันมานี้เขากลับมาที่ตำหนักเสี้ยวเยว่ เขาก็เหม่อลอยอยู่คนเดียว

“ฝ่าบาทอารมณ์ไม่ดีหรือ?” มู่หรูกงกงยิ้มพร้อมถามขึ้น

“ก็ไม่ใช่ นางต้องไปดูแลฮูหยินเหยา ข้าเข้าใจ ต่อให้นางไม่ไป ข้าก็ต้องให้นางไป ไม่อย่างนั้นหากเกิดอะไรขึ้น ก็จะเป็นเรื่องใหญ่”

หยู่เหวินเห้านั่งลง จ้องมองตำหนักเสี้ยวเยว่อย่างเงียบเหงา พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็แค่ รู้สึกค่อนข้างเหงา”

มู่หรูกงกงยุ่งกับการเตรียมน้ำชา พร้อมยิ้มหัวเราะพูดขึ้นว่า “ความเหงานี้ ค่อยๆเคยชินก็ดีขึ้น ยังไงพระองค์ก็อายุขนาดนี้แล้ว ยังไงก็จะคิดถึงพวกองค์ชายองค์หญิง”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ข้าอายุขนาดไหน?”

“เป็นช่วงอายุที่ดีที่สุด ทุกอย่างราบรื่นดั่งหมาย” มู่หรูกงกงรู้ว่าตนเองพูดผิด จึงรีบพูดแก้ตัว

หยู่เหวินเห้านั่งเอนอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าคิดถึงพวกเขาแล้วจริงๆ เจ้าออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่เงียบๆคนเดียว”

ลูกที่อยู่เป่ยถังก็คิดถึง แต่คิดถึงเซเว่นอัพกับโค้กมากกว่า ยังไงก็ห่างกันคนห้วงเวลา พูดคุยกันไม่ได้

มู่หรูกงกงพูดขึ้นว่า “งั้นกระหม่อมไปสั่งให้ห้องครัวหลวง เตรียมอาหารให้พระองค์”

“ไม่รีบ รอเจ้าหยวนกลับมาก่อน” หยู่เหวินเห้าโบกมือ พร้อมพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่ายว่า “ออกไปเถอะ”

มู่หรูกงกงโค้งคำนับทูลลา เพิ่งมาถึงนอกตำหนัก ก็เห็นเงาร่างสองคนลากกระเป๋าเล็กใหญ่เข้ามา เขาตะโกนร้องเรียกขึ้นว่า “ไอ๊หยา นี่ไม่ใช่….”

“มู่หรู เจ้าตะโกนร้องหาอะไร?” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ กำลังจะตั้งพลังจิต ดูว่าสามารถพูดคุยกับเซเว่นอัพพวกเขาได้ไหม กลับตกใจเสียงตะโกนของมู่หรูจนกระโดดลุกขึ้นมา

เซเว่นอัพกับโค้กส่งสัญญาณมือให้มู่หรูกงกงเงียบ วางของลงแล้วค่อยๆเดินเข้าไป

มู่หรูกงกงก็อมยิ้มตามเข้าไป รอดูฮ่องเต้โดนแกล้ง

หยู่เหวินเห้ายังนึกว่าตนเองตาฝาด เพิ่งคิดที่จะติดต่อพวกเขา คนก็มาปรากฏตรงหน้าแล้ว

จากสีหน้าตกตะลึงกลายเปลี่ยนเป็นดีใจ แล้วค่อยๆเก็บอาการ รักษาความสุขุมของการเป็นฮ่องเต้ไว้อย่างยากลำบากที่สุด ลุกขึ้นมากอดพวกเขา ใบหน้าที่ยิ้มแย้มดีใจยังคงไม่สามารถเก็บอาการไว้ได้ พร้อมพูดขึ้นว่า “กลับมาได้อย่างไร? ปิดเทอมแล้วหรือ?”

“ท่านพ่อ” ทั้งสองคนร้องเรียกอย่างดีใจ แล้วก็กระโดดพูดขึ้นว่า “หยุดหลายวัน”

ถึงแม้พวกเขาจะเป็นแฝดคนละใบ แต่ท่าทีส่วนใหญ่ล้วนเหมือนกัน เห็นลูกชายทั้งสองคนกระโดดพร้อมกันอยู่ตรงหน้า หยู่เหวินเห้าน้ำตาเอ่อ เพิ่งรู้ว่าตนเองคิดถึงพวกเขามากมาตลอด

เมื่อก่อน ลูกๆทุกคนล้วนอยู่ข้างนอก เขามักจะคิดถึงลูกสาวมากกว่า แต่ก็ใช่ว่าจะไม่คิดถึงลูกชาย แต่ก็มักจะเทียบกับลูกสาวไม่ได้

ครั้งนี้ พวกเขาทั้งสองไปเรียนที่ยุคปัจจุบัน ส่วนลูกคนอื่นๆ ถึงแม้จะไม่อยู่ข้างกาย แต่ยังไงก็ยังอยู่เป่ยถัง ค่อยเพิ่งรู้ว่าตนเองละเลยพวกลูกชายขนาดไหน

พวกลูกๆก็แทบไม่สนใจกับความลำเอียงที่เขามีต่อน้องสาว

“หิวหรือยัง? อยากกินอะไร? จะให้มู่หรูกงกงรีบไปทำมา…” เขาพูดอยู่อย่างดีใจ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นมู่หรูกงกงยืนอยู่หน้าประตู อมยิ้มมองดูพวกเขาสามพ่อลูก หยู่เหวินเห้าก็ยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ไป ไปสั่งให้ห้องครัวหลวงทำกับข้าวที่พวกเขาชอบทาน แล้วก็สั่งคนไปบอกซาลาเปา ว่าน้องชายเขากลับมาแล้ว”

มู่หรูกงกงรับคำสั่งแล้วรีบออกไป ไม่รบกวนพวกเขาพ่อลูกคุยกัน

หลังจากถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันแล้ว พวกลูกๆค่อยถามขึ้นว่า “ท่านแม่ล่ะ?”

“ไปที่บ้านฮูหยินเหยาแล้ว น่าจะกำลังกลับมาแล้ว” หยู่เหวินเห้าหันไปมองแวบหนึ่ง เห็นเจ้าหยวนยังไม่กลับมาจึงพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าส่งพลังจิตไปหาแม่เจ้า ให้นางรีบกลับมา”

หิวมากแล้ว ก็ต้องรอเจ้าหยวนกลับมาแล้วค่อยทานข้าวด้วยกัน ไม่ได้ทานข้าวกับลูกๆมาหลายเดือนแล้ว