บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1688 รอฮูหยินเหยาคลอดลูก

กลับไปฉีดยายับยั้งหรือ? แต่ฮูหยินเหยากำลังใกล้คลอด ไปไหนไม่ได้

ไม่ใช่ว่าฮูหยินเหยาจะมีอันตราย แต่กันไว้ดีกว่าแก้ ไม่อย่างนั้นหากคลอดตอนที่กลับไป แล้วเกิดอะไรขึ้นกับฮูหยินเหยา จะกลายเป็นเรื่องใหญ่

รอฮูหยินเหยาคลอดแล้วค่อยกลับไปดีกว่า

“กำลังคิดอะไรอยู่?” หยู่เหวินเห้าเห็นนางเดี๋ยวขมวดคิ้ว เดี๋ยวถอนหายใจ จึงจับมือนางไว้ พร้อมถามขึ้นว่า “ไม่ชินกับการอยู่ที่นี่หรือ?”

“ไม่ใช่ ที่นี่ดีมาก อันที่จริงหมู่ตึกที่นี่ใช้เงินซื้อหนึ่งล้านตำลึง คุ้มมาก” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้ากระซิบพูดขึ้นว่า “พูดเบาหน่อย อย่าให้เสด็จพ่อได้ยิน เรื่องนี้ห้ามพูดขึ้นมา เดี๋ยวจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา”

หยวนชิงหลิงกระซิบพูดขึ้นว่า “วางใจ เขากำลังคุยอยู่กับฮู่เฟย”

“อืม? เจ้าได้ยิน?” พวกเขาอยู่กลางหุบเขานะ

“เดาเอา” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

แต่ขอเพียงตั้งจิตฟัง เสียงพูดคุยก็จะดังเข้าหู ไม่สนใจเรื่องนี้ ก็จะไม่ได้ยิน

แม้กระทั่ง เสียงในจวนฮูหยินเหยา หากนางอยากฟัง ก็สามารถได้ยิน

คืนนี้ค่อยเพิ่งรู้สึกว่าหูตาสว่างชัดเจนขึ้นมาก เป็นเพราะผลฤทธิ์ยายับยั้งลดลง

ผ่านมานานหลายปี รู้สึกว่าการควบคุมพลังนั้นดีกว่าเมื่อก่อนมาก ถือว่าความดีของวันเวลา

“ผ่านไปสองวัน ก็จะเป็นวันแต่งงานของหูหมิงกับแม่นางโจวแล้ว” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นมา ตอนที่หูหมิงเข้ามาอยู่ในจวน ยังเป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง

เด็กวัยรุ่นที่ดื้อคนหนึ่ง ตอนนี้ครองแผ่นดินครึ่งหนึ่งในเมืองชายแดนแล้ว

“อืม ข้าสั่งคนเอาของขวัญไปให้แล้ว ให้ม้าเร็วเอาไปส่งให้” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

ยังไงก็เป็นคนที่ออกมาจากจวนอ๋องฉู่ และยังช่วยกวากวาเฝ้าเมืองโร่ตู จะละเลยไม่ได้

“หมันเอ๋อก็ไปแล้ว” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

ความผูกพันระหว่างหมันเอ๋อกับหูหมิง ยิ่งกว่าพี่น้องกัน ต่อให้ไม่ได้เจอหน้ากันมานานหลายปี แต่ความผูกพันยังอยู่ในใจ ไม่จางหายไปพร้อมกับกาลเวลาและระยะทาง

นางแนบซบอกหยู่เหวินเห้า มองดูดาวเต็มท้องฟ้า จักรวาลนี้ใหญ่โตมากจริงๆ ถึงแม้นางจะมีความสามารถพิเศษ แต่ไม่สามารถสอดแนมหนึ่งในพันล้านนี้ได้

จักรวาลนี้มีพลังที่ซ่อนอยู่ ทรงพลังแค่ไหน?

หยวนชิงหลิงคิดว่า การมีพลังเหนือธรรมชาติไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งห้าคนลงมาจากเขา

ทั้งสามพี่น้องพูดคุยกันถึงเรื่องในยุคปัจจุบันอยู่ข้างหน้า พูดในสิ่งที่พวกเขาไม่เข้าใจ

ทั้งสองคนเดินจูงมือกันอยู่ข้างหลัง มองหน้ากันยิ้มไม่พูดไม่จา

รถม้าจอดรออยู่ข้างล่าง รอเมื่อขึ้นรถม้า พวกเด็กๆก็เริ่มพูดคุยกันถึงเรื่องในค่ายทหาร ล้วนเป็นสิ่งที่ซาลาเปาเจอมาด้วยตนเอง หยู่เหวินหวงกับหยู่เหวินเย่ฟังอยู่อย่างตั้งใจ

สายตาเต็มไปด้วยความชื่นชมพี่ชาย

เวลานี้ หยวนชิงหลิงก็จะรู้สึกว่าพวกเขายังไม่เติบโต

หลังจากกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว หยวนชิงหลิงพาพวกลูกๆไปเยี่ยมพวกป้าน้าอา เอาของขวัญไปให้รับคำชื่นชมจากพวกผู้อาวุโส

หยวนชิงหลิงอยู่พูดคุยกับทุกคน ให้พวกเขาไปเดินเที่ยวรอบๆเมืองหลวง รอค่ำแล้วค่อยกลับวังพร้อมกัน

ฮูหยินเหยาท้องโตมากแล้ว เท้าทั้งคู่ก็ค่อนข้างบวม เนื่องจากมีภาวะความดันโลหิตสูงขณะตั้งครรภ์ หยวนชิงหลิงจึงไม่กล้าออกจากเมืองหลวง

ฮุ่ยเทียนก็ลางาน ได้รับการสนับสนุนจากทุกคนในสำนักเหลิ่งหลัง ทุกคนต่างรอคอยให้ฮุ่ยเทียนได้อุ้มลูกตอนแก่

ฮุ่ยเทียนบ่นในใจ แก่ตรงไหน? ยังสามารถมีลูกได้แสดงว่าไม่แก่

พวกผู้หญิงคุยกัน ปกติเขาจะเฝ้าอยู่ข้างนอก ไม่กล้าไปไหนไกล กลัวว่าจะคลอดกะทันหัน

เดิมฮองเฮาเสนอให้ทำการผ่าคลอด แต่ทั้งสองสามีภรรยาปรึกษากันแล้ว คิดว่าอยู่ดีๆแล้วโดนมีดกรีดเป็นการโหดร้ายเกินไป บวกกับฮูหยินเหยาบอกว่านางมีประสบการณ์ในการคลอด ลองคลอดธรรมชาติ

หากไม่ได้ค่อยผ่าคลอด

หยวนชิงหลิงวัดความดันโลหิตให้นางตลอด ความดันโลหิตซิสโตลิกไม่เกิน 150 mmHg ความดันโลหิตไดแอสโตลิกไม่เกิน 100 mmHg ถือว่าพอรับได้ แต่ที่สำคัญคือนางอายุค่อนข้างเยอะ

ดังนั้นนางต้องเตรียมการไว้สองอย่าง สามารถคลอดธรรมชาติได้เป็นเรื่องที่ดีที่สุด เพราะด้วยอายุของฮูหยินเหยา การผ่าคลอดทำให้ฟื้นตัวได้อย่างค่อนข้างช้า นางเคยคลอดมาแล้วสองคน แผลปริได้ง่าย

ตอนนี้ทุกคนต่างรอฮูหยินเหยาคลอด ต้อนรับสมาชิกใหม่ที่เป็นของนางกับฮุ่ยเทียน