บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1691 ความสงสารของฮุ่ยเทียน

หลังจากหยวนชิงหลิงจัดการเรียบร้อยแล้ว ค่อยหยิบขวดยาจากกล่องยามาฉีดใส่หน้าฮุ่ยเทียน

สักพัก ฮุ่ยเทียนฟื้นตื่นขึ้นมา กระโดดลุกขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นอย่างตื่นตูมว่า “ข้า ข้าเป็นอะไร? อาเหยาล่ะ? อาเหยา…..”

“คลอดแล้ว” หยวนชิงหลิงอุ้มทารกน้อย ยิ้มมองดูเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “ฮุ่ยเทียน ยินดีด้วยที่ได้เป็นพ่ออีกครั้ง”

ฮุ่ยเทียนเป็นพ่อครั้งแรก คือตอนที่แต่งงานกับฮูหยินเหยา

ฮุ่ยเทียนมองดูลูก น้ำตาคลอเบ้า แต่ไม่ได้ยื่นมือมาอุ้ม เฝ้าอยู่ข้างกายฮูหยินเหยา พร้อมเรียกด้วยเสียงเบาว่า “อาเหยา อาเหยา”

“นางยังไม่ฟื้น ให้นางนอนอีกสักพัก นางเหนื่อยทรมานอย่างมาก และก็ยิ่งใหญ่อย่างมาก” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น นี่ไม่ใช่การพูดด้วยอารมณ์ แต่เป็นการรู้สึกเช่นนี้จริงๆ

นอนอยู่บนเตียงแปดเดือน ผ่านพ้นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่สูงวัย แม้กระทั่งตอนคลอด ถึงแม้จะคลอดธรรมชาติไม่ได้ แต่นางก็น่าชื่นชมมาก แม้แต่คำทำนายของกล่องยาก็ยังถูกนางทำลาย

ฮุ่ยเทียนกลับยังไม่วางใจ ยื่นมือไปที่จมูกฮูหยินเหยา มั่นใจว่านางยังมีชีวิตอยู่ ค่อยโล่งใจไปครึ่งหนึ่ง

หยวนชิงหลิงอุ้มทารกไปวางไว้ข้างเตียง หลังจากทารกร้องไห้แล้ว ก็นอนหลับไปอีก

ฮุ่ยเทียนมองดูเขา ยังคงรู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริง เหมือนดั่งความฝัน

นี่คือลูกของเขา?

เอื้อมมือออกไป ลูบบนผ้าที่ห่อตัวเบาๆ เด็กคนนี้ช่างบอบบางเหลือเกิน เขาไม่กล้าแม้แต่จะใช้มือที่หยาบกร้านของเขาไปแตะด้วยซ้ำ

“นี่เป็นลูกสาวคนที่สามของข้า” เขามองดูหยวนชิงหลิง ยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้น แต่น้ำตากลับไหลอย่างไม่รู้ตัว

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “อืม พูดถูก แต่ก็ไม่ถูก แต่ดีใจนะที่เจ้าเห็นเมิ่งเยว่เมิ่งซิงเป็นเหมือนดั่งลูกสาวแท้ๆของตน แต่เด็กคนนี้ เป็นลูกชาย”

“ลูกชาย?” ฮุ่ยเทียนอึ้งไปสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “ลูกชายหรือ?”

เพราะก่อนหน้านี้ลูกสาวสองคน เขาจึงคิดว่านางน่าจะยังคงคลอดลูกสาว ลูกสาวดี อ่อนหวานหยาดเยิ้ม

ในเมื่อเป็นลูกชาย ก็ไม่เป็นไร

เขาใช้มือข้างหนึ่งอุ้มลูกขึ้นมาวางบนแขนพับ เคลื่อนไหวอย่างค่อนข้างหยาบจนทำให้ลูกตื่น ลูกลืมตาขึ้นก็ร้องไห้ออกมา

ฮุ่ยเทียนขมวดคิ้ว บอบบางขนาดนี้? ลูกผู้ชายยังจะบอบบางขนาดนี้?

“เจ้าอย่าทำให้เขาตกใจแบบนี้ เขาเพิ่งออกมาจากท้องแม่ หวาดกลัวทุกอย่างภายนอก” หยวนชิงหลิงรีบพูดขึ้น

“บอบบางเกินไม่ดี” ฮุ่ยเทียนค่อนข้างลำเอียง

หยวนชิงหลิงอุ้มทารกมาวางไว้บนเตียง พร้อมพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ เจ้าอย่าทำให้เขาตกใจ”

ด้านนอก เสียงหรงเยว่พูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “คลอดแล้วใช่ไหม? ลูกชายหรือว่าลูกสาว?”

หยวนชิงหลิงพูดผ่านประตูว่า “คลอดแล้ว ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก”

เสียงดีใจดังสนั่นอยู่ข้างนอก

หยวนชิงหลิงหัวเราะ อุ้มท้องสิบเดือน ป้าๆพวกนี้ต้องเหนื่อยไม่น้อย ในที่สุดตอนนี้ก็ได้เก็บเกี่ยวผลที่หนักสามโลครึ่งนี้แล้ว

ฮุ่ยเทียนก็ซาบซึ้งใจ

ในแปดเดือนมานี้ เขาตื้นตันมาตลอด เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร และก็แสดงออกมาไม่เป็น

ด้วยความที่เป็นพ่อ เขาหันไปมองลูกชายตนเองอีกครั้ง และด้วยความที่เป็นสามี มองดูภรรยาที่เพิ่งคลอดลูกชายให้เขา ในใจเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง และก็เข้าใจว่าทำไมตอนนั้น นางยืนยันที่จะคลอดลูกคนนี้อย่างไม่สนใจความอันตรายถึงชีวิต

เพราะบนโลกนี้ ในที่สุดเขาก็มีคนที่มีสายเลือดของเขาแล้ว

ตอนที่ไม่มีคิดว่าไม่สำคัญ

มีแล้ว ค่อยรู้ถึงคุณค่า

หยวนชิงหลิงรอหลังจากฮูหยินเหยาฟื้น ค่อยเปิดประตู

ทุกคนรุมล้อมเข้ามา ต่างแย่งกันดูทารก ฮูหยินเหยาเพิ่งฟื้นขึ้นมา ยังไม่ทันได้เห็นเลย ลูกก็ถูกพวกป้าๆอุ้มไปแล้ว

ฮุ่ยเทียนนั่งอยู่ข้างเตียง จับมือของนางไว้พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ็บไหม? ยังทรมานไหม?”

“ไม่ สบายดีทุกอย่าง” ฮูหยินเหยามองดูสามีอย่างลึกซึ้ง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “อยากเห็นลูก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวข้า”

ฮุ่ยเทียนลุกขึ้นมา พร้อมพูดกับพวกพระชายาว่า “เหนียงเหนียง ขอให้ฮูหยินได้ดูลูกหน่อยได้ไหม?”

ทุกคนต่างหัวเราะ ฮุ่ยเทียนน่าสงสารขนาดนี้ ถือเป็นครั้งแรก