บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1692 งานแต่งงานของหูหมิงแม่นางโจว

ในที่สุดลูกก็ได้กลับมาหาฮูหยินเหยา ฮูหยินเหยายังอุ้มไม่ได้ ทำได้เพียงวางด้านข้างนาง ให้นางหันไปมองดู

“เหมือนฮุ่ยเทียนมากเลย ใช่ไหม?” หรงเยว่พูดขึ้นอย่างตื่นเต้น เห็นหน้าคล้ายก็รู้ว่าสืบสายเลือดจริงๆ ความรู้แบบนี้อัศจรรย์อย่างมาก

ฮูหยินเหยาก็พูดบ่นขึ้นว่า “ใช่ ทำไมถึงได้เหมือนขนาดนี้? เพิ่งค่อยเอง รูปร่างหน้าตาก็เหมือนพ่อเลย หล่อมาก”

“อ้วก” หรงเยว่แสดงท่าทีอ้วก ทำให้ทุกคนต่างก็หัวเราะขึ้นมา

อ้วกจนฮุ่ยเทียนทำตัวไม่ถูก พูดถึงหล่อ เขาไม่ถือว่าหล่อ

เขาเป็นเพียงลูกผู้ชายแท้ๆธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

หยวนชิงหลิงโล่งอกแล้วจริงๆ

บางทีอาจมีเพียงเจ้าห้าที่เข้าใจ ฮูหยินเหยาตั้งครรภ์คลอดลูกในครั้งนี้ นางค่อนข้างกดดัน

โดยเฉพาะ หลังจากที่นางเคยเห็นยาในกล่องยา ก็ยิ่งไม่สบายใจ นางคิดอยู่ทุกวันว่า ขอให้ฮูหยินเหยากับลูกปลอดภัย

และก็โชคดี ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่นางฝัน

ปิดกล่องยา แล้วนางก็อึ้ง เป็นไปได้ไหมว่าพลังจิตของนางล้ำหน้าเกินการควบคุมตู้ยาแบบอัตโนมัติแล้ว? หรือจะเหมือนอย่างที่หยางหรูไห่พูด กล่องยาคือภาพสะท้อนเจตจำนงที่แท้จริงในใจของนาง แต่แค่ไวกว่านางหนึ่งก้าว งั้นตอนนี้นางล้ำหน้ากล่องยาแล้วหรือ?

เป็นเพราะประสิทธิผลของยายับยั้งลดลงหรือ?

ดูทุกคนกำลังแสดงความยินดีกันอย่างมีความสุข หยวนชิงหลิงคิดว่าหากครั้งนี้กลับไปฉีดยายังยั้ง อาจจะสามารถให้หยางหรูไห่ลดปริมาณลงบ้าง ที่จริงการมีพลังพิเศษก็ถือเป็นเรื่องที่ดี อยู่ที่ว่าใช้พลังพิเศษทำอะไร

อีกอย่าง นางก็มีความชำนาญในการใช้พลังพิเศษมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว

ท่ามกลางเสียงแสดงความยินดี ฮูหยินเหยาเงยหน้ามองดูหยวนชิงหลิง น้ำไหลพร้อมพูดขึ้นว่า “ขอบคุณมาก”

“ไม่ต้องพูดว่าขอบคุณแล้ว เจ้าพูดมาหลายรอบมากแล้ว” หยวนชิงหลิงวางกล่องยาแล้วมองดูทารกน้อยพร้อมกับทุกคน

เพราะผ่าคลอด คืนนี้หยวนชิงหลิงไม่ได้กลับไป อยู่ดูแลฮูหยินเหยาที่นี่ก่อน แล้วสั่งคนไปแจ้งในวัง

เจ้าห้าได้ยินว่าฮุ่ยเทียนได้ลูกชาย ก็ดีใจกับเขาด้วย อายุก็มากแล้ว ในที่สุดก็มีลูกชาย ถือว่าไม่ง่ายเลย

ก่อนที่ฮูหยินเหยาจะคลอด ในเมืองโร่ตู หูหมิงกับแม่นางโจวได้รับพระราชกฤษฎีกาจัดงานแต่งงาน

อ๋องอานกับอ๋องเว่ยก็ตั้งใจมาจากจวนเจียงเป่ยเพื่อมาร่วมงาน อ๋องอานสามารถเข้าไปได้ แต่อ๋องเว่ยกลับถูกกันไว้นอกประตู บอกว่าวันนี้เป็นวันมงคล ไม่อยากเห็นคนที่เคยทำให้แม่นางโจวไม่มีความสุข

อ๋องเว่ยโกรธอย่างมาก อุตส่าห์ขี่ม้าเร่งรีบมาจากแดนไกล แม้แต่เหล้ามงคลก็ไม่ได้ดื่ม

ยังดีที่มีเจ๋อหลาน สั่งคนจัดโต๊ะเป็นการส่วนตัวไว้ในห้องของนาง แล้วเชิญท่านลุงเข้ามา

อ๋องเว่ยพูดชมเจ๋อหลานกตัญญูไม่ขาด หลังจากทานเรียบร้อยแล้ว เจ๋อหลานถามเขาว่า “ท่านลุง ของขวัญของท่านล่ะ? ข้าช่วยเอาไปให้แม่นางโจว”

“อยู่ที่ท่านลุงสี่ของเจ้า ข้าให้เงินเขาไปซื้อพร้อมกัน”

“อ๋า? ทำไมเจ้าไม่เตรียมเองเป็นการส่วนตัวสักชิ้นหรือ?” เจ๋อหลานถามอย่างไม่เข้าใจ

“เพราะลุงเป็นกรณีพิเศษ ของขวัญที่ข้าซื้อ พวกเขาเห็นแล้วจะขัดใจ โยนทิ้งไปก็เสียดาย จึงให้ลุงสี่ของเจ้าซื้อด้วยกันดีกว่า”

ความหมายของอ๋องเว่ย คือเพื่อจะได้ไม่เป็นเหตุทำให้พวกเขาสองสามีภรรยาไม่สบายใจ

เจ๋อหลานยิ้มอย่างมีความสุข ท่านลุงมีความหลงตัวเอง เรื่องนั้นผ่านไปนานมากแล้ว ในใจแม่นางโจวไม่มีเขาแล้วสักนิด ยังเสียใจที่ทำไมตอนนั้นตนเองถึงได้ชอบผู้ชายเละเทะคนนี้

แม่นางโจวเป็นคนพูดเอง

แต่นางคิดว่าไม่ควรบอกท่านลุงจะดีกว่า เขาจะไม่สบายใจเปล่าๆ ยังไงตอนนี้คนที่ชอบลุงไม่มีอีกแล้ว

แน่นอน เรื่องนี้ก็อาจจะไม่เป็นความจริง ยังไงที่จวนเจียงเป่ย คนที่อยากแต่งงานกับท่านลุงยังมีอีกมาก ต่อคิวยาวเลยแหละ

แน่นอนว่าคนพวกนั้นไม่รู้ว่าท่านลุงเป็นอ๋องแค่ในนาม ไม่มีทรัพย์สมบัติใดๆ เขาเป็นอ๋องที่ยากจนมากคนหนึ่ง