บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1695 พวกเขาต่างตัวลอยแล้ว

ตอนที่ที่เซ็นชื่อ แม้แต่ครูจางยังคิดว่าเค้าเป็นพี่ชายของหยู่เหวินหวง รูปร่างหน้าตา ท่าที ช่างไม่ธรรมดาจริงๆ

ถึงว่าที่บ้านถึงมีคนเรียนดี พี่ชายคนนี้ดูก็รู้ว่าเป็นคนประเภทเรียนดี

“คุณหยู่เหวิน คุณคือพี่ชายของหยู่เหวินหวงใช่ไหม?” คูรจางเดินมาถาม

หยู่เหวินเห้าอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ผมคือพ่อของเขา…คุณคือ?”

“อ๋อ? คุณคือพ่อของเขาหรือ? คุณดูหนุ่มมาก ผมเป็นครูประจำชั้นของเขา ผมแซ่จาง ผู้ปกครองสามารถเรียกผมว่าครูจาง”

หยู่เหวินเห้ารีบยกมือประสาน จากนั้นก็ยื่นมือออกไปพร้อมพูดขึ้นว่า “อ้อ คุณครูหรือ สวัสดี สวัสดี”

ครูจางก็จับมือเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “สวัสดี สวัสดี”

ครูจางอดไม่ได้ที่จะจ้องมองดู ท่าทีแบบนี้ ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่

ครอบครัวนี้ ร่ำรวยและมีการศึกษา ไม่ธรรมดา

อันดับแรกคือไปหอประชุมใหญ่ เป็นการประชุมผู้ปกครองทั้งหมดของนักเรียนมัธยมปีที่หก โดยมีผู้อำนวยการโรงเรียนคุยกับทุกคน

ครูจางเดินนำพาผู้ปกครองที่เซ็นชื่อเสร็จแล้วมาที่หอประชุมใหญ่ หยู่เหวินหวงกับเพื่อนอีกหลายคนกำลังช่วยกันจัดเตรียม จัดที่นั่งสำหรับผู้ปกครองตามชั้นเรียน

ก่อนเริ่มการประชุมผู้ปกครองยังเหลืออีกสิบห้านาที หลังจากหยู่เหวินเห้านั่งลงแล้ว ก็มีผู้ปกครองมากมายโอบล้อมมาหา ต่างขอคำปรึกษาเขาเรื่องการอบรมสั่งสอน

พวกผู้ปกครองต่างคิดว่า สามารถเลี้ยงดูให้เป็นนักเรียนดีคนหนึ่งได้ จะต้องมีวิธีที่ดีอย่างแน่นอน

หยู่เหวินเห้าคิดไม่ถึงว่าอยู่ที่นี่ก็สามารถรับรู้ได้ถึงการถูกรายล้อมไปด้วยดวงดาว และเกียรตินี้ก็ได้มาเพราะลูกชาย

ฟังคำชื่นชมจากพวกผู้ปกครองแต่ละประโยค เขาก็รู้สึกค่อนข้างอยากปาดเหงื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องการเรียนของลูก ภรรยาของผมเป็นคนดูแลมาตลอด”

“ใช่ไหม? วันนี้ทำไมภรรยาของคุณถึงไม่มาล่ะ? ไอหยา หากสามารถได้เพิ่มวีแชทกันคงจะดี”

“เธอไปงานประชุมผู้ปกครองของโรงเรียนลูกชายอีกคนหนึ่ง”

“คุณยังมีลูกชายอีกคนหรือ? เรียนชั้นอะไรแล้ว?”

“เรียนชั้นมัธยมปีที่หกเหมือนกัน พวกเขาเป็นฝาแฝด ลูกชายของผมคนนั้นก็สอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียนมัธยมปลายหัวเฉิง” หยู่เหวินเห้าไม่เคยมีความสุข ภาคภูมิใจกับการได้คุยกับพวกผู้หญิงขนาดนี้มาก่อน

“โรงเรียนมัธยมปลายหัวเฉิง? ว้าว นั่นเป็นโรงเรียนมัธยมเอกชนที่มีชื่อเสียงที่สุด ลูกชายอีกคนของคุณสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียนมัธยมปลายหัวเฉิงหรือ? เก่งมากเลย”

มีคนล้อมเข้ามายิ่งอยู่ก็ยิ่งเยอะ แม้แต่ผู้นำโรงเรียนในหอประชุมต่างก็มองมาทางนี้ ผู้อำนวยการได้ยินว่าสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียนมัธยมปลายหัวเฉิง แล้วก็คิดขึ้นมาได้ทันทีว่านามสกุลหยู่เหวินเหมือนกัน ชื่อหยู่เหวินอะไรสักอย่าง จำไม่ได้

ในใจของเขารู้สึกเสียดายขึ้นมา หากทั้งสองพี่น้องต่างมาเรียนที่นี่ จะดีแค่ไหน จะต้องดีอย่างที่สุดแน่

ชั่วชีวิตนี้ หยู่เหวินเห้ายังไม่เคยได้ยินคำชื่นชมมากมายขนาดนี้ จิตใจเบิกบานมีความสุขอย่างมากที่สุด

เขาเป็นพ่อของหยู่เหวินหวง ดังนั้นจึงได้รับคำชื่นชม ไม่รู้ว่าสถานการณ์ทางด้านเจ้าหยวนจะเป็นอย่างไรบ้าง?

รอเมื่อผู้อำนวยการเริ่มพูดอยู่บนเวทีแล้ว เขาแอบส่งข้อความวีแชทไปให้เจ้าหยวน บอกว่าเขาอยู่ที่นี่ถูกพวกผู้ปกครองโอบล้อมชื่นชม พูดชื่นชมจนเขาเกือบลืมนามสกุลของตนเองไปแล้ว

เจ้าหยวนไม่ได้กลับอยู่นาน

รอผ่านไปประมาณสิบกว่านาที ค่อยมีข้อความตอบกลับมาว่า【รูปยิ้ม ข้าก็เหมือนกัน เมื่อกี้ถูกพวกครูกับพวกผู้ปกครองโอบล้อม พูดชื่นชมอย่างล้นหลาม】

【จะเรียกว่าล้นหลามไม่ได้ คำชื่นชมใช้สุภาษิตนี้ไม่เหมาะสม ต้องใช้ไร้ที่ติทุกอย่าง】

【มีความรู้จริงๆ ทางนี้เริ่มแล้ว ไม่คุยกับเจ้าแล้วนะ】

หยู่เหวินเห้าเก็บโทรศัพท์ แล้วก็ตั้งใจมองดูบนเวที แต่หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็ส่งข้อความให้กับเจ้าหยวนอีกว่า【ข้ารู้สึกเหมือนจะลอยแล้ว ลูกของเราทำไมถึงได้เก่งขนาดนี้?】

【ยีนดี จะคลอดอีกไหม?】

เขาเห็นข้อความนี้ โทรศัพท์มือถือของหยู่เหวินเห้าเกือบหล่นตก แล้วก็รีบส่งข้อความกลับไปว่า 【ไม่เอา ไม่แม้แต่จะคิด】

หยวนชิงหลิงเก็บมือถือใส่ในกระเป๋า แล้วก็ยิ้มหัวเราะ

นางก็จะลอยแล้ว