บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1697 มีความเป็นไปได้ที่จะหาเจอLR

หลังจากประชุมผู้ปกครองเสร็จแล้ว หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงต่างถูกเรียนเชิญไปพบผู้อำนวยการโรงเรียน เพื่อพูดคุยถึงปัญหาของนักเรียน

แน่นอนว่านักเรียนไม่มีปัญหาอะไร ตอนนี้ต้องมั่นใจว่าที่บ้านก็ไม่มีปัญหาอะไร ให้นักเรียนพยายามอย่างสุดความสามารถ สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีที่สุด

หลังจากพูดคุยกันแล้ว รู้ว่าในครอบครัวรักใคร่สามัคคีกันอย่างมาก ไม่ส่งผลกระทบต่อการเรียนของนักเรียน กระทั่งยังมีการให้กำลังใจ ทางโรงเรียนจึงค่อยวางใจ

ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนมัธยมปลายหัวเฉิงหรือโรงเรียนมัธยมเซิ่งเย่ ปีนี้ล้วนเดิมพันนักเรียนสองคนนี้

หลังจากประชุมผู้ปกครองเสร็จแล้ว หยวนชิงหลิงมารับเจ้าห้าที่โรงเรียนแล้วออกไปทานข้าว

ใกล้ๆโรงเรียนมีร้านอาหารค่ำไม่เลวแห่งหนึ่ง แต่ค่อนข้างเสียงดัง

เมื่อก่อนหยวนชิงหลิงมาสถานที่แบบนี้น้อยครั้งมาก เพราะนางไม่ชอบความเสียงดัง

หยู่เหวินเห้ายิ่งมาน้อยครั้งกว่า

แต่คืนนี้พวกเขาคิดว่าบรรยากาศที่นี่เหมาะกับอารมณ์ความรู้สึกคืนนี้ที่สุด

สั่งเบียร์มาสองกระป๋องกับน้ำอัดลมมาหนึ่งกระป๋อง ทั้งสองคนชนแก้วกันอยู่ในร้านอาหารค่ำ

นอกจากดีใจมีความสุขแล้ว ก็ยังภาคภูมิใจอย่างมาก

และพวกเขาได้มีส่วนร่วมในความสุขและความสำเร็จ

เจ้าห้าที่ดื่มเหล้าได้ไม่เลว วันนี้รู้สึกร่องลอย มองดูภรรยาคนสวย คิดถึงลูกชายที่เก่ง และก็คิดถึงความสงบสุขเจริญรุ่งเรืองของเป่ยถังในตอนนี้ เขารู้สึกว่าชั่วชีวิตนี้ไม่มีอะไรเสียใจแล้ว

ตอนนี้หวนคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ตอนนั้นเขาถูกใส่ร้าย ไม่ได้รับความไว้วางใจจากประชาชน กลายเป็นที่ขบขันในราชสำนัก แม้แต่เขายังคิดว่าชั่วชีวิตนี้ คงจะต้องผ่านไปอย่างโคตรงี่เง่าอย่างนี้

แต่ทั้งหมด เปลี่ยนแปลงไปหลังจากที่นางมา

“ด็อกเตอร์หยวน ขอบใจเจ้า” ในระหว่างที่มึนเมา เขาจับมือหยวนชิงหลิงไว้ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเบา

“ฮ่องเต้ ทำไมจู่ๆก็พูดจาเกรงใจขึ้นมา?” หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

“หากเจ้าไม่มา ข้าก็คงเป็นที่ขบขันไปตลอดชีวิต เจ้ามาแล้ว ข้าก็กลายเป็นผู้ชนะ……” เขาถอนหายใจพร้อมพูดขึ้นว่า “กลมกลืนสวยงามมาก”

“เมาแล้ว?” หยวนชิงหลิงมองดูเหล้าที่ถึงก้นขวด

“เป็นไปไม่ได้ เหล้าแค่นี้ไม่ทำให้ข้าเมา ข้าเพียงแค่ รู้สึกว่าวันนี้มีความสุขมาก เจ้าเสี่ยงตายคลอดลูกออกมา แต่ข้ากลับได้รับความสุข”

ดวงตาของมีน้ำตาคลอ

หลายคนอาจจะคิดว่าทุกอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะพรสวรรค์และชื่อเสียงของเขา มีเพียงเขาที่รู้ ทุกอย่างนี้เป็นเพราะนาง นางมาแล้ว ถึงค่อยมีการเปลี่ยนแปลงในภายหลัง

หยวนชิงหลิงยิ้มอย่างอ่อนโยน

ไม่ นางก็มีความสุข

คนสองคนอยู่ด้วยกัน ทุกคนจะต้องมีความสุขถึงจะสามารถเดินไปด้วยกันได้

ขับรถกลับในตอนค่ำ หยู่เหวินเห้ามองดูไฟถนนข้างหน้า ความเร็วของรถไม่ช้าไม่เร็ว เขาหันไปมองหยวนชิงหลิงที่กำลังตั้งใจขับรถ อย่างลึกซึ้ง

หยวนชิงหลิงก็ยิ้มมองดูเขาแวบหนึ่ง แล้วก็ขับรถต่อ

สองปีมานี้ เจ้าห้ายิ่งอยู่ก็ยิ่งมีเสน่ห์

วันที่สอง พวกเขาไปหาหยางหรูไห่ที่สถาบันวิจัย

ทุกครั้งล้วนจะต้องถามคำถามหนึ่งว่า ได้เบาะแสLRแล้วหรือไม่

นี่เกี่ยวข้องกับสภาพร่างกายของเจ้าห้า ดังนั้น หยวนชิงหลิงจึงอดไม่ได้ที่จะถามมากหน่อย

นางก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้คำตอบอย่างแน่ชัด แต่ว่าครั้งนี้ หยางหรูไห่กลับบอกนางว่า “มีเบาะแสแล้ว”

“จริงหรือ? อยู่ที่ไหน?” หยวนชิงหลิงรีบถามขึ้นอย่างดีใจอย่างยิ่ง

“ยังไม่แน่นอน แต่มีเบาะแสแล้ว บางทีผ่านไปอีกสักพัก ก็น่าจะรู้แน่ชัดว่านางไปอยู่ที่ไหน เจ้าวางใจ มีข่าวของนางแล้วข้าจะรีบบอกกับเจ้า”

“ดี ดีมากเลย” หยวนชิงหลิงโล่งอก หาLRเจอ อย่างน้อยก็สามารถรู้ได้ว่าสิ่งที่ขาดคืออะไร และก็สามารถรู้ถึงประสิทธิภาพที่แท้จริงกับผลกระทบของยานี้

หากเรื่องนี้ไม่ได้รับการแก้ไข นางก็ไม่สามารถที่จะวางใจได้

ตอนที่ฉีดยายับยั้ง หยวนชิงหลิงบอกว่าสามารถลดปริมาณยาลงบ้าง นางสามากค่อยๆควบคุมความสามารถพิเศษของตนเองได้

หยางหรูไห่หัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าก็มีความคิดเช่นนี้ ให้เป็นไปทีละก้าว ต้องมีสักวัน เจ้าก็จะไม่ต้องฉีดยายับยั้งนี้อีกต่อไป”

“ข้าก็คิดเช่นนั้น” หยวนชิงหลิงยิ้มแย้ม