บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1699 เลือกพระชายารัชทายาท

กลับมาถึงเมืองหลวง พระอาทิตย์ก็ตกตรงภูเขาทางทิศตะวันตกแล้ว

พวกเขากลับไปที่จวนอ๋องซู่ก่อน บอกเรื่องซื้อบ้านให้คนเฒ่าทั้งสามรู้

“ซื้อบ้านแล้วรึ?ใหญ่ขนาดไหน? มีลานบ้านไหม? ทั้งสามคนต่างรีบถามขึ้นมา

“มีดานฟ้า ถือว่ากว้างขวางพอสมควร กว้างขวางกว่าเมื่อก่อนไม่น้อย” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

อู๋ซ่างหวงพูดขึ้นว่า “งั้นเทียบกับหลังก่อนหน้านี้ ใหญ่กว่ามากแค่ไหน?”

“อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่ง และยังมีที่ดานฟ้าด้วย บนดาดฟ้าสามารถสร้างเป็นห้องอาบแดด” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างดีใจ

คนเฒ่าทั้งสามต่างมองตากัน ไม่เข้าใจว่าน่าดีใจตรงไหน

ห้องอาบแดด? แค่เดินออกไปก็สามารถตากแดดได้แล้วไม่ใช่หรือ? ยังต้องมีเป็นห้อง? มีห้องก็แสดงว่ามีที่บดบัง ไม่เป็นส่วนเกินหรือ?

ท่านฉู่ยังคงค่อนข้างใจกว้าง พูดขึ้นว่า“กว้างขวางก็อยู่ได้ คับแคบก็อยู่ได้ อายุขนาดพวกเราแล้ว ไม่ต้องเรื่องมากแล้ว”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ที่นั่นไม่ถือว่าคับแคบแล้วนะ ท่านปู่”

อู๋ซ่างหวงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “สถานที่ใหญ่เท่าเต้าหู้แค่นั้น ยังจะบอกว่าไม่ขับแคบ? ใหญ่สู้เรือนทิงหยู่เซวียนไม่ได้ด้วยซ้ำ”

เรือนทิงหยู่เซวียนเป็นจวนที่พวกเขาอาศัยอยู่ตอนนี้

หยวนชิงหลิงมองดูรอบๆ สู้ไม่ได้จริงๆ

จู่ๆก็รู้สึกอยากปาดเหงื่อขึ้นมา

แต่อู๋ซ่างหวงก็รีบพูดปลอบนางว่า “ไม่เป็นไร ทางนั้นแผ่นดินกว้างใหญ่ ไปไหนก็ได้ บ้านใช้เป็นห้องนอนเท่านั้น หากไปทางนั้นก็ไม่ได้อยู่แต่บ้าน”

นี่เป็นสิ่งที่แตกต่างที่สุด อยู่ที่นี่จะออกจากบ้านบ่อยๆไม่ได้ หากจะออกไป ก็จะมีองครักษ์มากมายคอยติดตาม น่ารำคาญอย่างมาก

ไปถึงทางนั้นไม่มีใครคอยควบคุม กฎหมายและความสงบเรียบร้อยก็ดี ผู้คนก็มีมารยาท ไม่ทำให้คนเฒ่าลำบากใจ

นี่คือสิ่งที่พวกเขาใฝ่ฝัน

สามารถได้รับความเคารพตามวัย ที่นี่ไม่มีเรื่องแบบนั้น

อู๋ซ่างหวงถามขึ้นว่าเมื่อไหร่จะไปทางนั้นได้ เขาจะได้วางแผน

หลังจากท่านย่าหยวนช่วยพวกเขาแบ่งของขวัญแล้ว ก็เงยหัวพูดขึ้นว่า “ไปปลายปีไหม ไปตอนปลายปี ปีนี้ข้าอยากกลับไปฉลองปีใหม่”

หยวนชิงหลิงจูงท่านย่ามานั่งลง พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ งั้นข้าพาย่ากลับไปฉลองปีใหม่”

“จูตี้ ข้าก็จะไปกับเจ้า” อู๋ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างใจกว้าง

ท่านย่าหยวนมองดูเขาแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็ได้ แต่เจ้าต้องเชื่อฟัง ตั้งใจดื่มยา อย่าให้พวกต้นไม้ด้านนอกดื่มแทน”

“ทำไมถึงต้องดื่มยาอีกแล้ว? เป็นอะไรหรือ?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้น

“หลอดลมไม่ดี โรคเก่ากำเริบ ข้าปรับยาให้เขา” ท่านย่าหยวนพูดขึ้น

“งั้นเจ้าก็ต้องตั้งใจดื่มยา” หยู่เหวินเห้าพูดย้ำ

“ก็ดื่มอยู่ตลอด วันนั้นอิ่มเกิน ดื่มไม่ไหวจริงแค่นั้นเอง จึงเอาไปเทให้ต้นไม้ แค่ครั้งเดียวนางก็จับได้แล้ว” อู๋ซ่างหวงหดหู่อย่างมาก

ตอนที่เชื่อฟังไม่มีใครเห็น คนเลวแค่ครั้งเดียวก็ถูกจับได้แล้ว ซวยจริงๆ สีหน้าจูตี้ดูไม่ดีตั้งหลายวัน

หลังจากหยวนชิงหลิงคุยกับพวกเขาสักพัก ก็ไปหาท่านยายชิว

อาการของท่านยายชิวยังอยู่ในความควบคุม และท่านย่าก็จัดยาบำรุงให้นางอย่างไม่ได้ขาด ท่านย่าหยวนก็บอกว่า นางไม่สามารถที่จะหยุดยาได้แล้ว

นอกจากถึงวันนั้น ถึงจะสามารถทิ้งยาได้

สองสามีภรรยาอยู่ทานข้าวกับพวกเขาที่จวนอ๋องซู่หนึ่งมื้อแล้วค่อยกลับวัง

หยู่เหวินเห้าไปที่ห้องทรงพระอักษร ดูพระราชฎีกาสักพัก หยวนชิงหลิงยกน้ำชามา พร้อมพูดขึ้นว่า “รู้ว่าเจ้าไม่วางใจ ข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

“ไม่ถึงขั้นต้องทำงานล่วงเวลา ก็ดูเท่านั้นเอง เจ้าไม่เหนื่อยหรือ? กลับไปพักเถอะ” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน

“ไม่เหนื่อย เจ้าดูของเจ้าไป ข้าก็จะอ่านหนังสือของข้า” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าชอบการอยู่เป็นเพื่อนเช่นนี้ อมยิ้มแล้วก็ดูฎีกาต่อ

ฎีกาล้วนผ่านการอ่านแล้ว เขาแค่อยากรู้ว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น

ฎีกาไม่มีเรื่องใหญ่อะไร ล้วนเป็นคำถามของพวกเหล่าขุนนาง

มู่หรูกงกงเข้ามาเติมน้ำมัน มองดูสองสามีภรรยาต่างคนต่างยุ่งเรื่องของตนเอง แต่ก็ดูมีความกลมกลืนกันมาก ในใจดีใจอย่างยิ่ง เติมน้ำมันเสร็จแล้วก็ออกไปอย่างไม่รบกวน

“อืม?” หยู่เหวินเห้าเห็นฎีกาอันข้างล่างสุด แล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมามองดู พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมหรือ?”

หยู่เหวินเห้าวางฎีกาลง ถอนหายใจพร้อมพูดขึ้นว่า “คนแก่อวดเก่งพวกนั้น มีงานไม่รู้จักทำ ชอบยุ่งเรื่องภายในราชวงศ์”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ให้เจ้ามีพระสนมหรือ?”

“ไม่ใช่ แค่บอกว่าถึงเวลาเลือกพระชายารัชทายาทแล้ว” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย