บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1761 หยวนชิงหลิงมาแล้ว

ทหารของอ๋องเว่ยรวมตัวอยู่ที่ปากประตูจวน คุกเข่ากันหมด

อ๋องเว่ยนำทหารหลายปี เป็นแม่ทัพที่โดดเด่นมาตลอด ได้รับความเคารพรักจากเหล่าทหารอย่างยิ่ง เห็นได้จากครั้งนี้ที่เขาเกิดเรื่อง

ที่ทหารคุกเข่าลงเป็นเพราะหมอแต่ละคนพากันส่ายหน้าจากไป และรู้ว่าพระชายาอานคุกเข่าวิงวอนให้สวรรค์เมตตาตลอด ดังนั้นพวกเขาจึงคุกเข่าวิงวอนให้สวรรค์เมตตาด้วย

ครั้นประชาชนละแวกนั้นรู้ข่าวก็พากันมา ห้อมล้อมอยู่ด้านนอก อ๋องเว่ยเป็นอ๋องที่ดีคนหนึ่ง ไม่วางมาด ปกติมักหยอกล้อกับละแวกบ้าน เขากล้าหาญชาญชัย แต่กลับชอบทำท่าทางเป็นอ๋องตกอับ

แต่เพราะเช่นนี้ถึงสามารถเข้ากับประชาชน ได้รับความเคารพรักจากประชาชนมาก

ในจวนมีข่าวออกมาไม่หยุด บอกว่าอ๋องอานกำลังถ่ายกำลังภายในให้ รักษาชีพจรเขาไว้ รอการมาถึงของหมอที่มีวิชาแพทย์เก่งกาจ

ประชาชนก็คุกเข่าวิงวอนด้วย

ขณะที่หยวนชิงหลิงมาถึงก็เห็นสภาพเช่นนี้ นางแอบตกใจ ความฝันของเจ้าห้าเป็นจริง ต้องมีคนเกิดเรื่องแน่ ครั้นได้ยินพวกเขาภาวนาว่าขอให้อ๋องเว่ยปลอดภัย ผู้ที่เกิดเรื่องเป็นพี่สามจริงๆ ด้วย!

นางเห็นคนมากมายร่วมภาวนา ในใจให้ตระหนก และรับรู้ได้ว่าอ๋องเว่ยทุ่มเททุกอย่างเพื่อเป่ยถังจริงๆ

นางเร่งเดินทางไวราวกับเหาะ ตั้งแต่ออกเดินทางจวบจนมาถึงก็แค่หนึ่งก้านธูปเท่านั้น

หยุดอยู่ที่ปากถนน วิ่งเร็วปรี่มา แต่ผู้คนมุงล้อมไม่อาจแทรก นางจึงตะโกนเสียงดัง “ข้าเป็นหมอ หลีกไป!”

ครั้นเสียงนี้เปล่งออกมาก็เปิดเป็นทางให้ทันที หยวนชิงหลิงวิ่งเข้าไป ขุนนางหน้าประตูเป็นผู้ติดตามอ๋องอานมาจากเมืองหลวง พวกเขาจำนางได้ ด้วยความยินดีหนักจึงโพล่งปากเสียงดัง “ฮองเฮาเสด็จแล้ว! มีทางรอดแล้ว!”

ครั้นทหารและประชาชนได้ยินว่าฮองเฮามาแล้วก็ตกตะลึง ฮองเฮาวิ่งมาอย่างนี้เลยหรือ?

แต่ทันใดนั้นทุกคนก็วางใจลงมาก เพราะวิชาการแพทย์ของฮองเฮาเลื่องชื่อทั่วแผ่นดิน นางสามารถให้คนตายฟื้นคืนได้ ครั้งนี้อ๋องเว่ยต้องมีทางรอดแน่

เมื่อคนที่รักษาอยู่ในห้องได้ยินเสียงตะโกนแล้วก็แทบร้องไห้ออกมา

พระชายาอานคลานลุกขึ้นจากพื้น ล้มลุกคลุกคลานวิ่งออกมาและเห็นฮองเฮามาจริงๆ น้ำตาที่นางอดกลั้นมานานในที่สุดก็ร่วงหล่น “ฮองเฮา ทรงเสด็จมาก็ดีแล้ว เสด็จมาก็ดีแล้ว!”

“อย่าเพิ่งร้องไห้ ให้ข้าดูก่อน!” สีหน้าหยวนชิงหลิงตึงเครียด ประคองบ่าพระชายาแล้วรีบเข้าไปทันที

แม้อ๋องอานได้ยินว่าฮองเฮามาแล้วก็ไม่กล้าหยุดถ่ายพลัง กลัวว่าหยุดแล้วจะสิ้นลมไป

แต่เขาตื่นเต้นจริงๆ เขาเชื่อมั่นในวิชาแพทย์ของฮองเฮามาก

ชีวิตของเขาและชายาก็ล้วนรอดมาด้วยมือนาง

หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าอ๋องอานขาวซีด ร่างกายก็สั่นเทิ้ม เม็ดเหงื่อไหลจากหน้าผากเขาไม่หยุด เสื้อผ้าเปียกชุ่ม เขาทนต่อไม่ไหวแล้วแต่กลับฝืนทนต่อ

หยวนชิงหลิงเอ่ยพลัน “ท่านอ๋อง ลงมาก่อน!”

อ๋องอานได้ยินคำพูดนางแล้วถึงค่อยๆ หยุดมือ ขุนนางรีบเข้ามาพยุงเขา เขานั่งยุบอยู่บนเก้าอี้ แม้แต่คำพูดก็ไม่สมบูรณ์

หยวนชิงหลิงตรวจสอบความดันเลือด การเต้นของหัวใจและชีพจร ความดันเลือดต่ำมาก หัวใจก็เต้นเบามาก ลมหายใจอ่อนโรย ต้องกู้ชีพแล้ว

หลังจากหยวนชิงหลังเปิดกล่องยาแล้วก็เติมเลือดทันที บาดแผลภายนอกที่เห็นได้ก็มีหลายรอยนัก เสื้อผ้าที่ถูกตัดก็เปื้อนเลือด แม้ไม่ต้องวัดความดันเลือดก็รู้ได้ว่าต้องมีภาวะเสียเลือดมากเกินไปแน่

บาดแผลที่ท้องลึกที่สุด เจ็บไปถึงอวัยวะ ต้องผ่าตัดเย็บห้ามเลือดทันที!

ก่อนหน้านี้อ๋องอานใช้กำลังภายในสกัดเอาไว้ บัดนี้ผ่อนกำลังภายในแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีเลือดออกอีก การผ่าตัดต้องรีบ มิเช่นนั้นเติมเลือดไปก็ไม่มีประโยชน์

นางหันมาสั่งการทันที “เตรียมห้องสะอาดให้ข้าเดี๋ยวนี้! ถูพื้นแล้วก็พ่นยาฆ่าเชื้อของข้า เตียงก็ต้องสะอาด ทำให้เสร็จอย่างเร็วที่สุด!”

“เร็ว เร็ว!” อ๋องอานกระหืดกระหอบ เร่งเร้าตามทันที