บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1763 สัมผัสของจิ้งเหอ

อ๋องอานตกตะลึง “เขาฝันอะไร? ฝันว่าพี่สามเกิดเรื่องหรือ?”

“ใช่!”

“ฝันเมื่อไร?”

หยวนชิงหลิงอ่อนล้าสุดขีด และไม่อาจตรึกตรองมาก เอ่ย “กลางคืนประมาณยามไฮ่”

อ๋องอานถาม “กลางคืนยามไฮ่? พวกเจ้าอยู่ที่เมืองเจียงเป่ยหรือ? กลางคืนยามไฮ่ฝัน เลยยามจื่อไปหน่อยเดียวเจ้าก็ถึงแล้ว”

หยวนชิงหลิงอึ้งเล็กน้อย แล้วถึงรู้ว่าตนไม่ทันระวังพูดผิดไป แต่ก็กลบเกลื่อนไม่ได้แล้ว เพราะถึงจะบอกว่าพูดผิด เป็นฝันเมื่อหลายวันก่อน เช่นนั้นเจ้าห้าก็ตามมาด้วยกันก็ได้ ไม่ใช่นางมาก่อนคนเดียว

แต่อ๋องอานกลับยังมองนาง

ที่จริงเขารู้ว่าฮองเฮามีพลังวิเศษ เพียงแต่ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับนางมักคลุมเครือไม่ชัดเจน ให้คนชมบุปผากลางสายหมอก แต่กลับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่เวลานี้เขาห่วงเจ้าสามอยู่จึงไม่ได้คิดให้มาก ที่จริงคิดไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะถึงนางจะร้ายกาจเพียงไรก็ไม่ทำร้ายเขา

หากจะเอาชีวิตก็ลงมือไปนานแล้ว

เขาเพียงสะท้อนใจว่าเจ้าสามเกิดเรื่อง เจ้าห้ากลับฝันถึง แล้วเมื่อฝันถึงก็ให้ความสำคัญเช่นนี้ ให้ฮองเฮารุดหน้ามาก่อน

บางทีการฝันถึงอาจไม่แปลก เพราะระหว่างพี่น้องมากน้อยก็ต้องมีสัมผัสอยู่บ้าง

แต่ฝันแล้วยังให้ความสำคัญ กระทั่งว่าให้ฮองเฮาเดินทางมาก่อนในยามวิกาล นี่มิใช่ใครก็ทำได้

เมื่อก่อนเขาก็เลื่อมใสเจ้าห้าแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่เพียงแค่เลื่อมใส เขายังตระหนักอย่างลึกซึ้งถึงสายใยพี่น้องนี้ด้วย

หยวนชิงหลิงไม่พูดกับเขาอีก หมุนตัวเข้าห้องไป

หลังจากผ่าตัดเสร็จก็ใส่เครื่องช่วยหายใจและน้ำเกลือให้อ๋องเว่ย

จัดการบาดแผลฉกรรจ์แล้ว แต่แผลเล็กๆ บนใบหน้ากับมือยังไม่ได้จัดการ หยวนชิงหลิงเอาน้ำเกลือล้างแผลออกมา แล้วค่อยๆ ทำความสะอาดให้เขา

แผลหลายจุดบนใบหน้าเป็นรอยเล็กๆ น้อยๆ ที่มือมีมากกว่า เมื่อก่อนนางก็เคยได้ยินว่าเขาอยู่เมืองเจียงเป่ยไม่วางมาดแม่ทัพ ขึ้นเขาทำนากับเหล่าทหาร บาดแผลเล็กน้อยนี้ส่วนหนึ่งก็ได้มาจากตอนนั้น

เขามีมือแค่ข้างเดียว กระดูกนิ้วหนึ่งในนั้นบวม มีแผล แผลอักเสบ รอบๆ แดงแล้ว แล้วยังเปื้อนฝุ่นโคลนดำอีก เห็นได้ว่าก่อนหน้านี้เขาไม่ใส่ใจแผลเล็กพวกนี้ หรืออาจพูดได้ว่าสำหรับเขา แผลเล็กน้อยไม่ถือเป็นอะไร

นางนึกถึงเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องเมื่อปีที่แล้ว

เจ้าหกหกล้มในวัง หน้าผากถลอก เลือดออกเล็กน้อย หรงเยว่แตกตื่นโหวกเหวก ความครึกโครมนั้นทำจนผู้คนคิดว่าเจ้าหกหัวแตกแล้ว

ใช่ว่าเจ้าหกจะถูกประคบประหงมมาแต่เด็ก ในบรรดาพวกเขาพี่น้อง นอกจากพี่รองที่ตะกละไปหน่อย นอกนั้นก็ไม่ได้ถูกเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม

แต่เพราะเป็นโอรสแห่งองค์ฮ่องเต้เหมือนกัน เป็นอ๋องชินเหมือนกัน ทว่าเจ้าหกได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยก็มีชายาตื่นตระหนกแล้ว ส่วนเขา ขณะที่บาดเจ็บไม่มีคนอยู่ข้างกายห่วงใย เขาจึงได้แต่เห็นเป็นเรื่องเล็ก กระทั่งไม่จัดการ

เมื่อนั้นนางก็อดปวดใจมากขึ้นไม่ได้

เมื่อก่อนเรื่องของเขากับจิ้งเหอ นางมักรู้สึกว่าทั้งสองไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันอีก แล้วยังถึงกับเคยมีปากเสียงกับเจ้าห้าเพราะเรื่องนี้ด้วย

แต่ตอนนี้นางเปลี่ยนความคิดแล้ว เป็นครั้งแรกที่คิดว่าหากพวกเขาคืนดีกันได้ มีคนห่วงใยกันและกัน บางทีก็อาจเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง

แต่ถึงนางจะคิดเช่นนี้ ก็ไม่อาจตัดสินใจแทนพวกเขาได้

ณ เมืองหลวง

ในคืนที่เจ้าสามเกิดเรื่อง จิ้งเหอก็กระวนกระวายใจอยู่ตลอด

ตื่นจากความฝันหลายครั้ง ครั้นตื่นแล้วก็จำไม่ได้ว่าฝันถึงอะไร แต่กลับยังรู้สึกหวาดผวาอยู่

นางลุกขึ้นไปดูเด็กๆ เด็กๆ เหล่านี้ที่นางเลี้ยงมิได้อยู่ข้างกายทั้งหมด มีบางคนที่เติบใหญ่แล้วก็ออกไปหาประสบการณ์

เด็กๆ อาจไม่เก่งกาจ แต่พวกเขาก็รู้ความนัก ซื่อสัตย์มีคุณธรรม นี่ทำให้นางปลาบปลื้มใจมาก

ครั้นดูเด็กๆ แล้ว แน่ชัดว่าพวกเขายังปกติ จิ้งเหอถึงโล่งอกกลับห้อง

เพียงแต่ความกระวนกระวายใจนั้นยังไม่หายไป

มักรู้สึกว่าจะเกิดเรื่อง แต่นางก็ไม่รู้ว่าใครเกิดเรื่อง เป็นเด็กๆ ที่อยู่ข้างนอกหรือ?

หรือว่า…

นางรู้สึกว่าลำคอแห้งผาก จึงเทน้ำแก้วหนึ่ง นิ้วมือเปียกน้ำ ขณะที่ยกแก้วน้ำขึ้นก็หล่นพื้นตกแตก