บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1778 ศึกษาโฉมหน้าท่านชายสี่อีกครั้ง

หยวนชิงหลังได้ฟังแล้วก็ปลื้มใจมาก แต่จากนั้นก็หัวเราะ เอ่ย “ข้าคิดว่าหากท่านชายสี่รู้ต้องดีใจมากแน่”

“กลับไปก็บอกเขาทันที ให้เขาอิจฉาสักหน่อย ลูกชายเราเยี่ยมยอดเพียงไร” เจ้าห้าดีใจเอ่ย

แต่อึดใจหนึ่งแล้วก็เซ็งอีก “อัจฉริยะเช่นนี้ควรให้อยู่ข้างกาย ประคองช่วยเหลืองานราชสำนักจึงจะถูก ไม่ค่อยอยากให้อนาคตเขาติดตามท่านชายสี่ค้าขายเลย”

“หยวนหยวนชอบนี่ เขาชอบค้าขายตั้งแต่เล็ก” หยวนชิงหลิงเอ่ย

“ก็จริง” เจ้าห้านึกถึงทังหยวนตอนเด็กๆ กล้าทำการบ้านแทนเด็กคนอื่นเพื่อหาเงิน เขาชอบค้าขายขนาดไหนกัน พรสวรรค์ของเขามีมาแต่เล็ก

ทว่าหยวนชิงหลิงกลับฉงนใจนิดหน่อย เดินไปพร้อมเอ่ยกับเขา “เจ้าว่า…ทำไมท่านชายสี่จึงไม่เก็บกิจการของตัวเองให้ลูกตัวเองล่ะ? จำต้องให้หยวนหยวนของเราเป็นผู้สืบทอดด้วย กิจการใหญ่โตขนาดนั้น ปีๆ หนึ่งจะได้กำไรเท่าไหนกัน? ถึงเขาจะแบ่งให้หยวนหยวนหนึ่งส่วนก็เป็นเงินจำนวนไม่น้อยนะ”

หยู่เหวินเห้าจูงมือนาง เอ่ยเสียงเบา “พูดถึงเรื่องการค้า ในเป่ยถังเราท่านชายสี่จัดว่าเป็นอันดับหนึ่ง แต่ไอ้เรื่องพรสวรรค์เนี่ย มิใช่ใครก็มีได้ กิจการใหญ่โตเพียงนั้นก็มิใช่ใครก็สืบทอดได้ หากมิใช่อัจฉริยะอย่างหยวนหยวนของเรา เกรงว่าคงสืบทอดไม่ไหว”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “ที่เจ้าว่ามาก็มีเหตุผล”

“อีกอย่าง ด้วยความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูก ที่จริงก็เหมือนกันหมด เดิมเขาก็มีลูกยามแก่ จะประคับประคองลูกได้ตลอดหรือ? ก็ไม่ได้นะสิ และหากไม่ได้ เช่นนั้นทรัพย์สมบัติที่เหลือที่ราวกับภูเขาเลากา ต้องมีคนเท่าไรจับจ้อง? รุ่นแรกรักษาได้ รุ่นที่สอง รุ่นที่สามเล่า? มิสู้ส่งมอบไป แล้วเหลือเงินทองเพียงพอกับพวกเขา ให้พวกเขาอยู่สุขสบายทั้งชาติจะดีกว่า”

หยวนชิงหลิงหัวเราะตีเขา “เจ้ากล้าว่าอาจารย์ข้ามีลูกยามแก่หรือ? เขารู้ได้เอาเรื่องกับเจ้าแน่”

“ปีศาจอย่างเขานั่น ไม่ว่าจะยามแก่หรือยามหนุ่มก็เหมือนกัน หลายปีนี้เจ้าเคยเห็นเขาแก่หรือ?”

“จะบอกว่าไม่เคยแก่ก็ไม่ได้ เพียงแต่แก่ช้าหน่อยเท่านั้น” หยวนชิงหลิงเอ่ย

ท่านชายสี่เป็นดอกไม้พิสดารดอกหนึ่งของเป่ยถัง ไม่เคยเห็นเขาบำรุงประทินโฉม แต่เขาก็ไม่ดูแก่

คนอายุสี่ห้าสิบ ดูอย่างกับคนอายุสามสิบ แถมหลายปีนี้ยังพบว่าเขามีเสน่ห์มากขึ้นเรื่อยๆ สุขุมนุ่มนวลแบบหลังเผชิญเรื่องมากมายแล้ว ก็ค่อยๆ ขัดเกลาเผยขึ้นมาทีละน้อย

“เจ้าหยวน เจ้าว่าเขาดึงหน้าหรือว่าเป็นสาเหตุอื่น?” หยู่เหวินเห้าถามอย่างนึกสนุก

หยวนชิงหลิงเอ่ย “ก็ต้องไม่ใช่การดึงหน้าแน่ ที่นี่ก็ไม่มีองค์กรแพทย์ความงามที่ดึงหน้าได้”

“เช่นนั้นหรือว่าจะเหมือนพวกเรา? ในร่างกายมีหนอนน้ำแข็ง?” หยู่เหวินเห้าพอใจกับรูปโฉมของตัวเองในเวลานี้มาก ครั้นถึงช่วงอายุหนึ่ง ก็มักหวังให้ตัวเองแรกแย้มอยู่เสมอ

แม้จะไม่ใช่คนรักสวยรักงามก็เป็นเช่นนี้

แน่นอน เขาให้ความสำคัญกับร่างกายไม่แก่ จิตใจไม่แก่มากกว่า โฉมหน้าเป็นที่สอง

หยวนชิงหลิงคิดว่ากลับไปแล้วต้องไปศึกษาโฉมหน้าของท่านชายสี่สักหน่อยจริงๆ

นางคิดว่าท่านชายสี่มิใช่ว่าไม่แก่ แต่แก่ช้า อีกอย่าง ยังเหมือนจะแสร้งแก่อยู่ด้วย บางครั้งเห็นผิวพรรณเขาดีมาก แต่บางครั้งก็แย่มาก ราวกับโปะฝุ่นโคลนบนหน้าชั้นหนึ่ง

หลายปีนี้เขาจะสวมชุดสีเข้มหน่อย เหมาะกับวัยของเขา แต่กลับไม่เหมาะกับโฉมหน้าเขา

อย่างไรท่านชายสี่ก็คิดไม่ถึง ว่าสามีภรรยาที่อยู่ไกลโพ้นจะถกเรื่องโฉมหน้าเขาได้

แต่เขากำลังอุ้มเอ้อฮาอยู่ แล้วก็ฮัดชิ่วไปสองสามที ราวกับบอกว่ามีคนมุ่งประเด็นมาที่เขาอย่างนั้น

“ราชบุตรเขย วันนี้เถ้าแก่ไป๋เซี่ยงจัยให้ปะการังข้ามาพวงหนึ่ง ท่านมาช่วยข้าดูหน่อย จะใส่กับอะไรดี?” ในมือเจ้าหญิงห้อยพวงลูกปัดอยู่ กำลังมองเขาอย่างครุ่นคิด

“ปะการังแดงเหมาะกับซู่จิ่น ” ท่านชายสี่ลุกขึ้นแล้วหันกลับไปมองเจ้าหญิง เดินไปหาด้วยหน้าตาอ่อนโยน

“ทำไมจมูกแดงล่ะ?” เจ้าหญิงมองเขาแล้วเอ่ยถาม

“มีคนกำลังนินทาข้าอยู่” ท่านชายสี่พูดอย่างสบายๆ

“ผู้ใด?”

ท่านชายสี่จูงมือนางเข้าไป “ไม่รู้สิ ศัตรูเยอะเกิน”