บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1782 หมาป่าหิมะเผ่าพันธุ์แห่งเทพ

เรื่องเล็กน้อยไม่ส่งผลกระทบต่อการดื่มเหล้าพูดคุยกัน โดยเฉพาะผู้ชายที่ดื่มเหล้า จะพูดมาก วิวทิวทัศน์ตลอดการเดินทาง พวกเขาพูดออกมาอย่างตื่นเต้นเต็มไปด้วยความสุข

จากนั้น พวกผู้หญิงก็ตกใจอย่างมาก

เพราะเรื่องพวกนั้น พวกเขาไม่ให้ความสนใจเลย แม้กระทั่งตอนที่ดูสีหน้าก็ไม่แสดงท่าทีใดๆ เหมือนอย่างเห็นการชนไก่ในตลาด ถึงแม้พวกเขาจะยืนดูแปบหนึ่ง แต่ตอนที่ไป ต่างก็พูดว่าไม่สนุก

สุดท้าย ตอนนี้หลังจากดื่มเหล้าแล้ว คุยเล่าถึงเรื่องไก่ชนกันได้แบบนักพากย์สดๆ รายละเอียดเล็กๆน้อยๆก็ไม่ลืม แม้แต่ความตื่นเต้นและความกังวลใจของผู้ชมก็ยังพูดแสดงออกมา

แน่นอน ผู้ชมที่ตื่นเต้นนี้มีความเป็นไปได้อย่างมากที่เป็นตัวพวกเขาเอง ที่จริงพวกเขาตื่นเต้นมาก แต่ทำเป็นใจเย็น ไม่ได้แสดงออกมา

เสแสร้งจริงๆ

พวกนางต่างแสดงท่าทีอยากจะอาเจียน พร้อมหัวเราะเสียงดัง พวกหน่อมแน้ม

หลังจากดื่มรอบที่สาม รอบที่สิบสาม ทุกคนต่างมึนเมาแล้ว ถือเป็นการชดเชยความว่างเปล่าและความเหงาที่ผ่านมาของท่านชายสี่ได้บ้าง ค่อยยอมปล่อยให้ทุกคนกลับไป

เจ้าหญิงเห็นเขาดื่มจนเมามายแบบนี้ จึงเตรียมน้ำต้มสร่างเมา เตรียมผ้าขนหนู ดูแลปรนนิบัติด้วยตนเอง

ตลอดที่ผ่านมาที่อยู่ด้วยกัน ถึงแม้สามีตนเองจะรูปงาม แต่เห็นจนชินแล้วก็รู้สึกเฉยๆ คนนี้เมื่อพี่สะใภ้หกพูดขึ้นมา นางเพ่งจ้องมองขึ้นมา รู้สึกเหมือนเขายังหนุ่มมากจริงๆ

แน่นอนว่าไม่ได้ดูหนุ่มจนวัยเยาว์ เหมือนกับตอนที่เพิ่งรู้จักเขา แก่ลงไม่มาก

“ราชบุตรเขย ทำไมเจ้าถึงไม่แก่?” เจ้าหญิงถามขึ้นด้วยเสียงเบา

เดิมคิดว่าเขาเมาจนไม่รู้ตัวไปแล้ว กลับคิดไม่ถึง เขาพูดตอบด้วยเสียงเบาว่า “ข้าดื่มนมหมาป่าหิมะจนโต”

เขาลืมตาขึ้น ท่าทีเมามาย แววตาเบลอ ตรงหน้าเหมือนมีเจ้าหญิงสองสามคน หัวสมองมึนงง ตาจะปิดหลับลงแล้ว

“ดื่มนมหมาป่าหิมะก็สามารถทำให้หนุ่มได้หรือ?” เจ้าหญิงอึ้ง นมหมาป่าสามารถทำให้วัยเยาว์ตลอดไป ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“หมาป่าหิมะ หมาป่าหิมะเผ่าพันธุ์แห่งเทพ” ท่านชายสี่พึมพำ แล้วก็พลิกตัวนอนหลับไป

เจ้าหญิงหัวเราะ ผู้ชายเวลาเมาพูดจาอะไรเชื่อถือไม่ได้จริงๆ

เมาแล้วจะพูดความจริงหรือ? มีแต่พูดไปเรื่อย

หยู่เหวินเห้านอนหลับบนรถม้า

เขาไม่ได้เมา เดินโซเซออกมาเพียงเพื่อลวงตา ตอนนี้เขาจะปล่อยให้ตัวเมาง่ายๆไม่ได้ ดื่มอีกสิบเท่าของวันนี้….โฮ งั้นต้องแอลกอฮอล์เป็นพิษแน่

เขาก็ไม่ได้เหนื่อย ยังไงตลอดการเดินทางก็มีการพักมาเรื่อยๆ จึงไม่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง

เขาผ่อนคลาย รู้สึกผ่อนคลายอย่างที่สุด ได้กลับบ้านแล้ว ทุกอย่างโล่งอกหมดแล้ว

จริงๆแล้ว ต้องยอมรับว่าเมื่ออายุมากในระดับหนึ่งแล้ว ก็จะคิดถึงบ้านอย่างมาก

เขาอิงอยู่บนไหล่หยวนชิงหลิง ต่อให้หลับไปแล้ว ก็ยังเอามือประสานมือของนางไว้

รถม้าโยกเยก ลมหายใจเป็นจังหวะ สวีกับอะซี่นั่งคุยกันอยู่ที่หน้ารถ ลมยามค่ำคืนพัดปลิวมา ม่านขยับไหว พบเจอคนเดินทางตอนกลางคืนเป็นบางช่วง

สัญลักษณ์แห่งสันติภาพและความเจริญรุ่งเรือง ไม่ต้องใช้มาตรการเคอร์ฟิว กลางคืนก็สามารถเดินทางไปมาได้

กลับมาถึงในวัง หยู่เหวินเห้าก็ตื่นพอดี ลงมาจากรถม้า มู่หรูกงกงรู้แต่แรกแล้วว่าพวกเขากลับมา กำลังดื่มเหล้ากันอยู่ที่จวนราชบุตรเขย จึงรออยู่ที่หน้าประตูวัง รอประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่า ไปไปมามา จนในที่สุดก็ได้เจอตัว

ท่าทีดีใจของมู่หรูกงกง หุบลงเมื่อตอนที่เห็นเพียงฮ่องเต้กับฮองเฮาเดินลงมาจากรถม้า

“ใต้เท้าสวี องค์ชายกับเจ้าหญิงไม่กลับมาด้วยหรือ?” มู่หรูกงกงรีบไปถามสวีอี

“ไม่ ฝ่าบาทไม่อนุญาต” สวีอีพูดเสร็จ แล้วก็ยื่นแส้ม้าให้กับเขา

มู่หรูกงกงมองดูหยู่เหวินเห้าอย่างตำหนิขึ้นมาทันทีว่า ทำไมถึงไม่ยอม? ทำไมถึงกลับมาไม่ได้? แล้วทำไมตัวท่านเองถึงกลับมาได้?

หยวนชิงหลิงรู้ใจมู่หรูกงกงดี รีบเอาเสื้อผ้าที่พับไว้อย่างดีในรถม้าออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “กงกง กวาเอ๋อร์ฝากข้าเอามาให้เจ้า เจ้าดูสิว่าชอบไหม? สวมได้พอดีไหม?”

เสื้อผ้าทำจากผ้าป่าน ไม่ใช่ผ้าเนื้อดีอะไรมากมาย งานปักกลับเผยให้เห็นถึงความเป็นเมืองชายแดน ลวดลายขนาดใหญ่ สีสันสดใส

มู่หรูกงกงรับมากอดไว้แนบอก ดีใจจนดวงตาหรี่แทบมองไม่เห็น พร้อมพูดขึ้นว่า “ชอบ ชอบมาก ชอบมากๆ”