บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1783 ขอร้องแทนสามี

ท่านชายสี่สร่างเมาตอนฟ้ายังไม่สว่าง

ทุกอย่างเงียบสงัด ภรรยานอนอยู่ข้างๆอย่างสุขสบาย

เขาลุกขึ้นมา เปิดประตูเดินออกไป เจ้าหมานอนหลับอยู่ตรงหน้าประตู ได้ยินเขาออกมาก็ลุกขึ้นมานั่งมองดูเขา

เจ้าหมาแก่มากแล้ว ไม่ค่อยชอบเคลื่อนไหว แต่ชอบแนบชิดเขา

ท่านชายสี่กอดเขาไว้แล้วนั่งอยู่ตรงระเบียงทางเดินด้วยกัน อาศัยตะเกียงไฟในลานมองความมืดไกลออกไป

ลมค่อนข้างแรง มีความเย็นสบายของต้นฤดูร้อน

คางของเขาวางอยู่บนหัวของเจ้าหมา เจ้าหมาไม่ขยับ เขาก็ไม่ขยับ

ความคิดล่องลอยไป

เขาเคยกลับไปหาที่ยอดเขาหมาป่าหิมะ แต่ก็หาหมาป่าหิมะไม่เจอแล้ว ราวกับหมาป่าหิมะทั้งหมดหลบเขา

ยังไงอาจารย์ก็ไม่ยอมยกให้เขา กลับยอมให้พวกซาลาเปา

ชั่วชีวิตนี้เขามีครบสมบูรณ์ทุกอย่างแล้ว กิจการธุรกิจเจริญรุ่งเรือง มีภรรยาที่ดี มีลูกที่รูปร่างหน้าตาดี ยังตามหาแม่กลับมาได้แล้วด้วย

แต่มีสิ่งเดียวที่เสียใจ นั่นก็คือไม่สามารถครอบครองหมาป่าหิมะสักตัวไว้ข้างกาย

หลายปีมานี้ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร ทั้งไม้อ่อนไม้แข็ง กระทั่งคุกเข่าขอร้องอาจารย์ อาจารย์ก็ไม่ยอมยกหมาป่าหิมะให้เขา

จนเขาต้องไปขอหมาป่าหิมะของพวกซาลาเปาทังหยวนมาปลอบใจตนเอง

ที่จริงเขารู้ว่าที่อาจารย์ไม่ยกให้เขา จะต้องมีเหตุผลของนางอย่างแน่นอน แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร เขาก็ยังอยากได้

เฮ้อ แม้แต่ศิษย์พี่เซียวเหยากงยังมี แต่เขาไม่มี ทำไมล่ะ? เขาไม่เป็นที่รักขนาดนี้เลยหรือ? ทำไมอาจารย์ถึงไม่เห็นใจเขาเลย?

หลายปีมานี้ เขาไม่ถามอาจารย์อีกแล้ว และก็พยายามยับยั้งความต้องการภายในใจของตนเอง แต่เมื่อคิดขึ้นมา ก็รู้สึกคิดถึงอย่างท่วมท้น

ในชีวิตของเขา สิ่งที่ขาดก็คือการได้ครอบครองหมาป่าหิมะหนึ่งตัว หากมีหมาป่าหิมะ ชีวิตนี้ก็ครบสมบูรณ์แล้ว

“เป็นอะไร?” เจ้าหญิงเดินออกมา กอดเขาจากด้านหลังพร้อมพูดขึ้นว่า “สร่างเมาแล้วก็ไม่ง่วงหรือ? ปวดหัวไหม?”

“นอนไม่หลับแล้ว สมองตื่นตัวเป็นอย่างดี” เขาจับมือของนางไว้ แล้วดึงนางมานั่งลงอยู่ข้างกาย ถามขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ทำไมเจ้าถึงตื่นมาเช้าขนาดนี้? ไม่ง่วงหรือ?”

“ตื่นมาแล้วไม่เห็นเจ้า จึงนอนไม่หลับแล้ว” นางนั่งอยู่ข้างกายเขา เจ้าหมาก็ย้ายที่ให้ แล้วเอาหัววางบนขาของเจ้าหญิง

เจ้าหญิงเอื้อมมือลูบหัวของเจ้าหมา รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่จึงพูดขึ้นว่า “คิดอยากได้หมาป่าหิมะอีกแล้วหรือ? รอหยวนหยวนกลับมา เจ้าก็ขอยืมหมาป่าของเขามาอยู่ด้วยสักพักสิ”

“อืม ดี” ท่านชายสี่พยักหัว ยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ก็แค่คิดขึ้นมาเป็นบางครั้ง ที่จริงมีหรือไม่มี ก็ไม่ส่งผลกระทบกับความสุขของเราในตอนนี้ หรืออาจเป็นเพราะว่ามีความสุขแล้ว ดังนั้นจึงอยากได้หมาป่าหิมะ ให้ชีวิตของตนเองยิ่งสุข…..ทำสิ่งที่สวยงามอยู่แล้วให้สวยงามยิ่งขึ้น”

เจ้าหญิงเอนพิงอยู่ข้างกายเขา จับมือของเขาไว้ นางรู้ว่านั่นไม่ใช่การทำสิ่งที่สวยงามอยู่แล้วให้สวยงามยิ่งขึ้น เขาต้องการอยากที่จะได้ครอบครองหมาป่าหิมะจริงๆ

เจ้าหญิงอยากช่วยเขาอย่างมาก แต่ต่อหน้าชายาเฟิงอัน นางไม่สามารถพูดอะไรได้

ที่จริงนางก็ไม่เข้าใจว่าทำไมชายาเฟิงอันถึงไม่ยอมยกหมาป่าหิมะให้เขา

เจ้าหญิงคิดว่า บางทีสามารถขอให้ฮองเฮาไปถามชายาเฟิงอัน

ดังนั้น หลังจากฟ้าสว่าง เจ้าหญิงบอกว่าจะเอาสิ่งของไปให้ฮองเฮา แล้วก็พาสาวใช้เข้าวังไป

วันนี้หยวนชิงหลิงตื่นนอนค่อนข้างสาย ตอนที่เจ้าหญิงมาถึง นางเพิ่งตื่นนอน ได้ยินว่าเจ้าหญิงมา จึงสั่งคนพานางเข้ามาในห้องนอน

หลังจากนางแต่งตัวเสร็จแล้ว ยังไม่ได้แต่งหน้า ตนเองนั่งอยู่ตรงหน้ากระจก พร้อมถามขึ้นว่า “มาหาข้าเช้าขนาดนี้ มีธุระอะไร?”

เจ้าหญิงเดินมาด้านหลังนาง ช่วยนางเกล้าผมปักปิ่น พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “มีเรื่องขอให้พี่สะใภ้ห้าช่วย”

“หมาป่าหิมะ?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น

“พี่สะใภ้ห้ารู้ได้อย่างไร? ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลย” เจ้าหญิงถามขึ้นอย่างตกตะลึง

หยวนชิงหลิงมองดูนางจากในกระจก หัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนี้เจ้าอยากได้อะไร ท่านชายสี่ล้วนหามาให้เจ้าได้ ท่านชายสี่ต้องการอะไร ก็สามารถหามาได้ ดังนั้นล้วนไม่จำเป็นต้องให้ข้าช่วย มีเพียงหมาป่าหิมะ ที่ท่านชายสี่ไม่มีปัญญา”

“พี่สะใภ้ห้าฉลาดมากจริงๆ” เจ้าหญิงพูดชื่นชมขึ้นมาอีกว่า “ถึงว่าพี่ห้ามักพูดชื่นชมพี่สะใภ้ห้าอยู่ตลอดเวลาว่าทั้งฉลาดและใจกว้าง อ่อนโยนและใจดี”

“ไม่ต้องชม เรื่องหมาป่าหิมะข้าช่วยไม่ได้จริงๆ” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น