บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1785 เขาเป็นบัญชีดำของหมาป่าหิมะ

จังหวะเหมาะพอดีที่ตอนนี้ อ๋องชินเฟิงอันสองสามีภรรยากลับมาเมืองหลวง พวกเขากลับมาครั้งนี้ ถึงแม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางตะลอน ๆ แต่หลังจากกลับมาแล้วยังมีเงินแจกให้แก่คนชราชุดดำ คนละห้าตำลึง

เมื่อเจ้าหญิงรู้ข่าว ก็รีบเข้าวังมาบอกหยวนชิงหลิง ให้หยวนชิงหลิงไปช่วยถามเรื่องหมาป่าหิมะ

หยวนชิงหลิงก็ได้ยินเรื่องที่พวกเขากลับมาแจกเงิน กำลังวางแผนที่จะออกจากวังไปหาพวกเขาทั้งสอง เจ้าหญิงก็มาพอดี จึงพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าไปพร้อมกับข้า?”

เจ้าหญิงยินดีอยู่แล้ว แต่ก็ถามขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า “มีข้าอยู่ด้วยแล้ว จะเป็นการไม่สะดวกที่จะพูดขึ้นมาหรือเปล่า?”

“ไม่ คิดว่าชายาเฟิงอันคงไม่เป็นเพราะว่ามีเจ้าอยู่ด้วยแล้วจะไม่กล้าพูดความจริง เพียงแต่ว่าอยากที่จะพูดหรือไม่เท่านั้น” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

“นั่นก็ถูก” เจ้าหญิงอยากที่จะรู้เป็นอันดับแรกอยู่แล้ว ดังนั้น จึงออกจากวังไปพร้อมกับหยวนชิงหลิงอย่างมีความสุข

มาถึงจวนอ๋องซู่ บรรยากาศทั้งหมดไม่เหมือนเดิมแล้ว ร่าเริงกันอย่างมาก บนใบหน้าของแต่ละคนต่างก็ยิ้มแย้ม ยังทำความเคารพหยวนชิงหลิงด้วย ต้องรู้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาเห็นฮองเฮาฉีดยาแล้วก็ต้องหลบ

เมื่อมีเงินแล้ว ก็ไม่เกรงกลัวฟ้าดินแล้ว

หยวนชิงหลิงกับเจ้าหญิงไปถวายพระพรอ๋องชินเฟิงอันก่อน

อ๋องชินเฟิงอันค่อนข้างเคร่งขรึมมาตลอด แต่วันนี้อารมณ์ดี ถามหยวนชิงหลิงกับเจ้าหญิงว่า “คืนนี้ในจวนปิ้งย่าง พวกเจ้าจะอยู่ร่วมไหม?”

อ๋องชินเฟิงอันเอ่ยปากชวนด้วยตนเอง รุ่นน้องทั้งสองไม่กล้าปฏิเสธอยู่แล้ว จึงพูดขึ้นว่า “ยินดีอย่างแน่นอน”

“สามารถพาคนในครอบครัวมาด้วยได้ ไม่ต้องสมทบเงิน” องครักษ์เงาดำพูดขึ้นอยู่ด้านข้างว่า “พวกเราจ่ายเงิน รวมทั้งเหล้าด้วย”

โอ๋ ใจกว้างจริงๆ เห็นทีคงจะได้กำไรมาไม่น้อย

หยวนชิงหลิงอิจฉามิตรภาพของพวกเขามาก มีเงินแล้ว ทุกคนก็ร่วมดื่มกินด้วยกัน สนุกสนานกันยิ่งกว่าตอนปีใหม่

อีกอย่าง พวกเขาชอบแบ่งปัน แบ่งปันของกินอร่อย แบ่งปันความเจริญรุ่งเรือง แบ่งปันความมั่งคั่ง และก็แบ่งปันความยากจน

หยวนชิงหลิงยิ้มขอบคุณ พร้อมพูดกับองครักษ์เงาดำว่า “งั้นดี เห็นแก่ความเกรงใจของท่าน เจาะเลือดครั้งหน้า ข้าจะเจาะของท่านน้อยหน่อย”

องครักษ์เงาดำลากสีหน้ายาวขึ้นมาทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “วันที่ดีมีความสุขขนาดนี้ พูดถึงเรื่องพวกนี้ทำไม?”

ฮองเฮาค่อนข้างไม่สมเหตุสมผล

หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะแล้วก็ไปหาชายาเฟิงอัน นางกำลังคุยอยู่กับท่านยายชิวในห้อง

ได้ยินว่าหยวนชิงหลิงกับเจ้าหญิงมา จึงเชิญพวกนางไปนั่งคุยกันที่ห้องด้านข้าง

วันนี้ชายาเฟิงอันสวมชุดผ้าไหมสีแดงอ่อน พร้อมปักปิ่นปักผมสีงามอันหนึ่ง บนข้อมือยังสวมกำไลหยกไว้หนึ่งอัน แต่งตัวแลดูค่อนข้างดีกว่าที่ผ่านมา

พระชายาได้ยินว่าเป็นเรื่องเหลิ่งซี่อยากได้หมาป่าหิมะ จึงพูดขึ้นว่า “ทำไมเหลิ่งซี่ไม่มาถามเอง?”

เจ้าหญิงรีบพูดอธิบายขึ้นว่า “เขาไม่ได้พูดถึง เป็นข้าเองที่รู้ว่าเขาอยากได้ ดังนั้นจึงมาถาม ดูว่าท่านจะมีเหตุผลอะไรให้เขาไหม ทำไมถึงยกหมาป่าหิมะให้เขาไม่ได้”

พระชายาพูดขึ้นอย่างตะลึงว่า “ใช่ว่าข้าไม่ให้ หมาป่าหิมะไม่ยอมไปอยู่กับเขาต่างหาก”

“หมาป่าหิมะไม่ยอมไปอยู่กับเขา? ท่าน….ท่านเคยถามหมาป่าหิมะ?” เจ้าหญิงประหลาดใจอย่างมาก

“เคยถามแล้ว เจ้าคิดว่าข้ายกให้ไปเรื่อยได้หรือ? หมาป่าหิมะไม่ยอม ข้ายกให้ก็ไม่มีประโยชน์ พวกมันวิ่งกลับไปเองได้”

เจ้าหญิงมองดูพระชายาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หมาป่าหิมะสามารถพูดได้ด้วยหรือ?

หยวนชิงหลิงถามขึ้นว่า “ทำไมหมาป่าหิมะ ถึงไม่ยอมไปกับเขาล่ะ?”

พระชายาพูดขึ้นว่า “ก็เกลียดเขาไง พวกเจ้าก็น่าจะรู้ ตอนนั้นหมาป่าหิมะช่วยชีวิตเขาไว้ และก็ดื่มนมหมาป่าหิมะ แม่หมาป่าหิมะที่ให้นมแก่เขา เดิมสามารถให้นมลูกได้หลายตัว แต่เขากลับดื่มจนหมดเกลี้ยง ยังไม่ยอมให้หมาป่าหิมะตัวอื่นเข้าใกล้แม่หมาป่าหิมะ เอาแต่ใจอย่างมาก ความเอาแต่ใจนี้ เป็นที่รู้กันไปทั่วทั้งหมาป่าหิมะ แล้วจะมีหมาป่าหิมะตัวไหนยอมไปกับเขา? เรื่องนี้ข้าไม่เคยบอกกับเขา กลัวเขาเสียใจ ดังนั้นจึงหาเหตุผลต่างๆนานาเพื่อบอกปัด”

หยวนชิงหลิงตกตะลึงตาค้าง เดิมคิดว่าพระชายาไม่ยกหมาป่าหิมะให้เขา ต้องมีเหตุผลที่จำเป็นอย่างแน่นอน อย่างเช่น โชคชะตาของเขาไม่สามารถอยู่กับหมาป่าหิมะได้ เหตุผลที่ใหญ่กว่า ใครจะไปคิดว่า เป็นเพราะเขาแย่งน้ำนมตอนที่เขาเด็ก แย่งจนหมาป่าหิมะรู้กันไปทั่ว จนขึ้นบัญชีดำ