บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1786 ถามถึงเรื่องยานิดหน่อย

หลังจากเจ้าหญิงฟังแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอย่างไรดี เหตุผลห่างไกลจากสิ่งที่นางคิดไว้อย่างมากมาย

แต่ก็พูดขึ้นในทันทีอีกว่า “ แต่เขาก็เล่นกับหมาป่าซาลาเปาหมาป่าทังหยวนได้เป็นอย่างดี ไม่ได้ต่อต้านเขานี่”

“ ไม่ได้ต่อต้าน?” พระชายาหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ เจ้าแน่ใจหรือ”

เจ้าหญิงคิดถึงตอนที่เขาเล่นกับหมาป่าหิมะ หมาป่าหิมะวิ่งไล่เขาเล่นกับเขา อีกอย่างไล่อย่างเร็วมากด้วย

“ ข้ามั่นใจ” เจ้าหญิงพยักหัวอย่างหนักแน่น

พระชายาพูดขึ้นว่า “ เจ้ากลับไปถามเขา ตอนที่เล่นกับหมาป่าหิมะถูกหมาป่าหิมะกระโจนใส่กี่ครั้ง? คนอื่นแก้แค้นก็ไม่รู้ตัว”

อืม…. เจ้าหญิงลองคิดดูแล้ว ตอนที่เขาเล่นกับหมาป่าหิมะก็มักจะสกปรกไปทั้งร่างกายทุกครั้งจริง ไม่พริ้วไสวราวกับเทพเหมือนดั่งที่ผ่านมา

“ แต่หมาป่าหิมะไม่เคยทำร้ายเขา” เจ้าหญิงพูดขึ้นมาด้วยเสียงอ่อน

“นั่นก็ไม่ถึงขั้นจะต้องทำร้ายเขา ในสายตาหมาป่าหิมะ เขาก็ถือเป็นพวกเดียวกัน เพราะเคยดื่มนมหมาป่าหิมะสามารถดมได้กลิ่น ก็เหมือนอย่างพวกเราไม่ยอมคลุกคลีเล่นกับพวกที่ชอบเอาแต่ใจ เล่นด้วยได้ครั้งสองครั้งเท่านั้น”

เจ้าหญิงหนักใจ เหตุผลนี้ไม่สามารถพูดกับเขาได้โดยตรง เขาชอบหมาป่าหิมะขนาดนั้น กลับถูกหมาป่าหิมะทั้งฝูงปฏิเสธ

ยังคงเป็นหยวนชิงหลิงที่ถามได้ถูกจุดว่า “อธิบายให้เข้าใจกันไม่ได้หรือ? หรือชดเชยหมาป่าหิมะ ลบล้างความผิด? เพื่อคลายสิ่งที่….เข้าใจผิด”

พระชายามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่เคยคิดถึงปัญหาข้อนี้ เดี๋ยวข้ากลับไปลองคิดดู ยังไงนี่ก็ไม่ใช่การเข้าใจผิด เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง หมาป่าหิมะอยู่ด้วยกันเป็นเผ่าพันธุ์ เรื่องเล็กแค่นี้ของเขาเป็นที่รู้กันไปทั่วทั้งฝูงหมาป่าหิมะ”

เจ้าหญิงถามขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “สามารถเป็นเรื่องที่รู้กันไปทั่ว? ไม่สามารถพูดคุยกันได้ แล้วจะรู้กันไปทั่วได้อย่างไร?”

หยวนชิงหลิงกับพระชายาต่างไม่ตอบคำถามนี้ เจ้าหญิงมองดูทั้งสองคน รู้สึกว่าตนเองถามคำถามค่อนข้างงี่เง่า แต่งี่เง่าหรือ? ไม่ควรจะเป็นความจริงหรือ?

หยวนชิงหลิงเห็นนางโศกเศร้า จึงพูดขึ้นว่า “บางทีหมาป่าหิมะอาจจะมีวิธีสื่อสารกันและกัน”

“อ้อ ก็ถูก” เจ้าหญิงพยักหัวพร้อมพูดขึ้น

“ เรื่องนี้ข้าค่อยหาโอกาสไปถาม หากมีข่าวอะไรข้าค่อย….”

พระชายายังพูดไม่ทันเสร็จ อ๋องชินเฟิงอันก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจว่ามีทั้งสองคนอยู่ด้วย พูดกับพระชายาด้วยสีหน้าค่อนข้างหนักแน่นว่า “เกิดเรื่องแล้วนิดหน่อย ข้าจะต้องรีบกลับไป”

พระชายารีบลุกขึ้นมา จูงมือของเขาเดินออกไปพร้อมถามขึ้นว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“เกิดเรื่องกับตันเม่ย ข้าต้องรีบกลับไป เจ้ารออยู่ที่นี่”

“ได้ เจ้ารีบไปเถอะ ใช่ หากต้องการความช่วยเหลือไปหาพ่อได้” พระชายาพูดขึ้นด้วยเสียงเบา

“รู้แล้ว” อ๋องชินเฟิงอันเอื้อมมือโอบกอดนาง แล้วก็รีบจากไป

คำพูดพวกนี้ หยวนชิงหลิงได้ยินบ้าง ปกติการฟังของนางจะค่อนข้างดีกว่าคนอื่น ได้ยินว่าเกิดเรื่องกับตันเม่ย ตันเม่ยเป็นใคร? ไม่เคยได้ยินชื่อคนคนนี้มาก่อน

ดังนั้น เมื่อพระชายากลับมา นางจึงถามขึ้นว่า “มีอะไรให้ช่วยไหม?”

“ไม่เป็นไร เขาสามารถจัดการได้” หลังจากพระชายากลับมานั่งลงแล้ว ก็แลดูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

หยวนชิงหลิงกับเจ้าหญิงมองตากัน ดูเหมือนพระชายาจะมีเรื่องหนักใจ เวลาแบบนี้จึงไม่รบกวนจะดีกว่า ทั้งสองจึงลุกขึ้นมาทูลลา

พระชายาก็ไม่ได้รั้งไว้ พูดกับเจ้าหญิงว่า “เดี๋ยวจะไปถามเรื่องนี้ให้ แต่เจ้ายังไม่ต้องบอกเหลิ่งซี่ เดี๋ยวเขาจะคาดหวังมากเกินไป”

“ รับทราบเพคะ รบกวนท่านด้วย” เจ้าหญิงถวายบังคม

“อืม กลับไปเถอะ” พระชายาพยักหัว

รอเมื่อพวกนางเดินไปถึงหน้าประตู พระชายาก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ในทันใด เรียกหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮองเฮาเจ้ารอก่อน ข้ามีอะไรจะถามเจ้าเรื่องเกี่ยวกับยา เจ้าหญิงกลับไปก่อนเถอะ”

หยวนชิงหลิงรับคำ พร้อมพูดกับเจ้าหญิงว่า “เจ้ากลับไปก่อน”

เจ้าหญิงพูดขึ้นว่า “ได้ งั้นข้าขอทูลลาก่อน”

เรื่องเกี่ยวกับยา นางก็ไม่รู้เรื่อง อยู่ต่อก็ช่วยอะไรไม่ได้ ไม่เป็นการกีดขวางจะดีกว่า