บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1787 ไปขอร้องให้อภัย

หยวนชิงหลิงอยู่ต่อ มองดูพระชายาแล้วถามขึ้นว่า “ท่านไม่สบายหรือ? จะถามเรื่องยาอะไร?”

พระชายาอมยิ้มพร้อมถามขึ้นว่า “เจ้ากำลังตามหาคนที่ทำวิจัยเรื่องLRมาตลอดไม่ใช่หรือ?”

หยวนชิงหลิงอึ้ง แล้วก็ถามขึ้นอย่างตื่นเต้นทันทีว่า “ท่านรู้จักหรือ? ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?”

ก่อนหน้านี้กลับไปหลายครั้งแล้วถามหยางหรูไห่ นางต่างก็พูดว่ารู้เพียงทิศทางที่นางไปโดยประมาณ ยังไม่รู้แน่ชัดว่านางอยู่ที่ไหน

นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่ที่ค้างคาอยู่ในใจของนางมาตลอด หากยังตามหาตัวนางไม่เจอ ก็ไม่สามารถวางใจได้

พระชายาพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “จะว่าไปก็บังเอิญ คนคนนี้พวกเรารู้จักพอดี แต่ตอนนี้เกิดเรื่องกับนางนิดหน่อย ยังไม่สามารถพาเจ้าไปพบนางได้ รออีกสักพัก ข้าจะหาโอกาสให้พวกเจ้าได้เจอหน้ากัน”

หยวนชิงหลิง รีบพยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นถือเป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆ รอนางเสร็จธุระแล้ว เราไปหานางที่ยุคปัจจุบัน ข้าจะขอคำชี้แนะจากนาง”

ท่าทีพระชายาเปลี่ยนไป พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม…เจอกันที่ไหน ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน แต่เกี่ยวกับเรื่องยานี้ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้เจ้าห้าสบายดี”

พระชายารู้เรื่องนี้ หยวนชิงหลิงไม่แปลกใจเลยสักนิด เพราะยังไงก็ทำให้เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้

ยังไง มีข่าวของคนที่ทำการวิจัยLRก็ดีแล้ว หานางเจอ ปัญหาทั้งหมดก็จะสามารถแก้ได้หมดอย่างง่ายดาย

พระชายาเป็นคนที่พูดอะไรแล้วก็กระทำเลย เช้าวันรุ่งขึ้นของอีกวัน ก็ไปเรียกประชุมยังยอดเขาหมาป่าหิมะ

ประชุมกันอยู่สองวัน เสียงหอนบนยอดเขาหมาป่าหิมะ ดังต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก จากเริ่มต้นของการประท้วงและการทะเลาะวิวาท ค่อย ๆ สงบลงในภายหลัง เห็นได้ชัดว่าคำพูดของพระชายาพวกเขาฟังเข้าใจแล้ว

ในที่สุดก็บรรลุข้อตกลงกัน ว่าขอดูท่าทีของเหลิ่งซี่ก่อน หากทัศนคติเป็นที่น่าพอใจก็ให้อภัยเขา

แต่ทุกคนก็ขอพูดไว้ก่อนว่า ให้อภัยก็ส่วนให้อภัย จะให้ลงเขาไปกับเขานั้นเป็นไปไม่ได้ ใครๆก็ไม่ยินยอม

แต่หากเขาอยากได้หมาป่าหิมะจริงๆ สามารถรอตอนที่มีหมาป่าหิมะน้อยคลอด หยุดเล่าเรื่องความเลวของเขาให้กับหมาป่าน้อยฟัง เชื่อว่าแบบนี้ คงจะสามารถพาลงเขาไปได้สักตัวสองตัว

ด้วยเหตุนี้ พระชายาจึงวางแผนเพื่อความสมานฉันท์แห่งศตวรรษขึ้น ในที่สุดก็ได้วาระแล้ว

เจ้าหญิงกลับไปแล้ว ก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้ท่านชายสี่ฟัง ยังไงการถูกหมาป่าทั้งเผ่าพันธุ์ไม่คบค้าด้วย ถือเป็นเรื่องที่ไม่มีความสุขในระดับหนึ่ง

หลังจากพระชายาเตรียมการทางนี้เรียบร้อยแล้ว ก็ไปหาเขาด้วยตนเอง เล่าถึงเหตุผลที่เขาไม่สามารถได้ครอบครองหมาป่าหิมะให้เขาฟัง เขาโกรธจัดกระโดดขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นว่า “พูดไปเรื่อย ข้าไม่เคยแย่งน้ำนมพวกเขา จะต้องเป็นเรื่องใส่ร้ายอย่างแน่นอน”

พระชายามองดูเขากระทืบเท้าร้อนใจอย่างผ่อนคลาย พร้อมพูดขึ้นว่า “มานี่ ข้ามีอะไรจะบอกเจ้า”

“ข้าไม่ไป” ท่านชายสี่ถลึงตาใส่อาจารย์ คิดว่าไม่รู้ทันนางหรือ? เรียกไปก็เพื่อที่จะดึงหู

อย่าคิดว่าตอนนี้เจ้าโตขนาดนี้แล้วจะไม่ถูกดึงหู แม้แต่ศิษย์พี่เซียวเหยา เมื่อสองปีก่อนก็ถูกดึงหู

พระชายาพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ค่ารับประกัน ว่าจะไม่ดึงหูเจ้า”

ท่านชายสี่ค่อยยอมมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ว่าอะไร?”

มือทั้งคู่ของพระชายาบิดหูของเขาทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว บิดหมุน 180 องศา กระทำอย่างคล่องแคล่ว พร้อมพูดตำหนิขึ้นว่า “ไม่มีความระแวดระวังเลยสักนิด แค่ผู้หญิงพูดจาอ่อนโยนไม่กี่คำ ก็เชื่อถือแล้ว พรุ่งนี้แต่งกายให้ดูดี ตามข้าไปขอโทษบนยอดเขาหมาป่าหิมะ ตั้งใจให้ดี เข้าใจไหม?”

ท่านชายสี่หดหัวกลับไป ถลึงตามองดูพระชายาอย่างโกรธเคือง พร้อมพูดขึ้นว่า “รู้แล้ว รู้แล้ว ข้างนอกมีคนดูอยู่เยอะขนาดนี้ ข้าโตแล้วยังจะดึงหูอีก?”

“โตขนาดไหนก็ยังเป็นลูกศิษย์ของข้า” พระชายาเอื้อมมือไปเขกหัวเขาหนึ่งทีพร้อมพูดขึ้นว่า “อยากได้หมาป่าหิมะ พรุ่งนี้จะต้องตามข้าไป”

“จะได้หมาป่าหิมะจริงๆหรือ? ท่านตั้งใจแต่งเรื่องขึ้นมาหลอกข้าหรือเปล่า? หลายปีมานี้หาข้ออ้างมาแล้วไม่น้อยกว่า 10 ครั้ง” ท่านชายสี่ยังคงค่อนข้างแปลกใจ หมาป่าหิมะจะแย่งน้ำนมกับเขาได้อย่างไร? ตอนนั้นเขายังเล็กขนาดนั้น จะดื่มได้มากขนาดไหนเชียว?

“จะไปหรือไม่ไปก็แล้วแต่” พระชายาพูดขึ้น

“หากท่านพูดความจริง งั้นข้าต้องไปแน่ ข้าจะต้องเอามาให้ได้สักสิบกว่าตัว” ท่านชายสี่พูดขึ้น

ในใจตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที วาดฝันเห็นภาพหมาป่าหิมะวิ่งเล่นจนเต็มจวน แบบนั้นจะมีความสุขขนาดไหน