บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1788 ความสมานฉันท์แห่งศตวรรษ

วันรุ่งขึ้น ภายใต้การนำพาของพระชายา ท่านชายสี่มาถึงยอดเขาหมาป่าหิมะ

ยอดเขาหมาป่าหิมะเขามาแล้วหลายครั้งมากจริง มาแต่ละครั้งก็ต้องถอดใจทุกครั้ง มักรู้สึกเหมือนมีบ้านก็กลับบ้านไม่ได้ เพราะมองออกไปไกล ก็ไม่เห็นมีหมาป่าสักตัว

สิ่งที่ต้อนรับเขา มีเพียงภูเขาหิมะที่กว้างใหญ่ อากาศที่หนาวเหน็บ

วันนี้ เพราะตื่นเต้น เขาจึงไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด ยังรู้สึกเหงื่อแตกไปทั้งตัว ตื่นเต้นจนเหงื่อแตก

ได้ยินอาจารย์ผิวปาก สักพัก ยอดเขามาไปหิมะก็ค่อยๆปรากฏเสียงหมาป่าหิมะ หมาป่าหิมะที่เขาถวิลหาแม้ในยามฝัน

ใช่ เขาต้องการฝูงหมาป่าหิมะแบบนี้สักฝูง

หลังจากหมาป่าหิมะปรากฏตัว ก็ไม่ได้เดินมาหา แต่ยืนอยู่บนภูเขา

“อาจารย์ ให้พวกเขาเข้ามาใกล้หน่อย ไกลเกินไปมองเห็นไม่ชัด” ท่านชายสี่รีบพูดขึ้น

“ร้อนใจอะไร?” พระชายากวาดสายตามองดูเขาแวบหนึ่ง

ท่านชายสี่จะไม่ร้อนใจได้อย่างไร? หลายปีมานี้ฝูงหมาป่าที่ใหญ่ที่สุดที่เขาเคยเห็น ก็มีแค่สามตัว ตอนนี้ปรากฏเยอะขนาดนี้ อย่างน้อยก็น่าจะหลายสิบตัว? มีสีขาวหิมะกับสีขาวเทา แทบจะเป็นหนึ่งเดียวกับภูเขาหิมะนี้ สีขาวเทาราวกับเป็นเหมือนหินที่ปรากฏบนภูเขาหิมะ

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ กลับทำให้ท่านชายสี่ร้องไห้ออกมา

ฝูงหมาป่าหิมะค่อยๆ ก้าวออกมายืนเป็นวงกลม บนเนินหมาป่าโลนภายในครึ่งชั่วโมง จนเต็มไปด้วยหมาป่าหิมะ และดูเหมือนพวกมันจะเคยถูกฝึกซ้อม แม้แต่ตำแหน่งที่ยืน แต่เห็นได้ชัดว่าพวกมันเดินมาอย่างเชื่องช้า

ท่านชายสี่มองดูหมาป่าหิมะที่มีเต็มเขา รู้สึกสั่นไหวไปถึงจิตวิญญาณ ตื่นเต้นอย่างที่สุด จะเอากี่ตัวดีล่ะ? เอากลับไปทั้งหมดจะเลี้ยงไหวไหม?

เลี้ยงไหว

เขาพูดขึ้นอย่างมั่นใจว่า “อาจารย์ข้าเอาทั้งหมด”

“เอาอะไร?” พระชายามัวแต่สนใจการปรากฏตัวของหมาป่าหิมะ ความเชื่องช้านั้นทำให้นางโกรธแทบแย่ จึงตามความคิดของเขาไม่ทัน

“หมาป่าหิมะ ข้าจะเอากลับไปทั้งหมด” ท่านชายสี่พูดขึ้นอย่างมั่นใจ

พระชายากรอกตามองบน มองดูเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ามาเพื่อเลือกหมาป่าหิมะหรือ? เจ้ามาเพื่อขอโทษต่างหาก”

นางหันไปพูดกับหมาป่าหิมะว่า “ว่องไวกันหน่อยยืนครึ่งชั่วโมงแล้วยังยืนไม่เรียบร้อย ข้าไม่หนาวหรือ? ใครยังปรากฏตัวอย่างเชื่องช้า ข้าจะโยนทิ้งไปยังหมาป่าโลน”

เมื่อมีคำสั่งนี้ ก็เห็นฝูงหมาป่าหิมะวิ่งออกมาด้วยฝีเท้าเบา ๆ มีขนนุ่มปลิวตามสายลม สายตาหมาป่าแต่ละคู่เต็มไปด้วยพลัง พวกเขาอาศัยอยู่ในภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะนี้มาช้านาน พวกเขาตระหนักดีว่ากิจกรรมขนาดใหญ่จะทำให้เกิดหิมะถล่ม ดังนั้น แม้ว่าจะวิ่งออกมาพร้อมกัน ก็สามารถควบคุมให้ฝีเท้าแผ่วเบา

เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้เป็นการตั้งใจช้า เพื่อแสดงถึงการไม่ต้อนรับท่านชายสี่ แต่ก็รู้ว่าอารมณ์ของแม่ทัพน้อยค่อนข้างฉุนเฉียวอย่างมาก

หลังจากเมื่อหมาป่าหิมะทั้งหมดยืนเรียบร้อยแล้ว จนท่านชายสี่นับไม่ถ้วน ยอดเขาหมาป่าหิมะมีหมาป่าหิมะเยอะขนาดนี้เลยหรือ ปกติพวกเขาหลบอยู่ที่ไหน? ทำไมเขามาตั้งหลายครั้งมาก แต่กลับไม่เห็นสักตัว

“มาทั้งหมดเท่าไหร่หรือ?” เขาถามอาจารย์ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

พระชายาพูดขึ้นว่า “มาแค่ 1000 ยังมีอีกเยอะที่ไม่ออกมา ตอนนี้ เจ้าเดินหน้าไปโค้งคำนับขอโทษพวกมัน จำไว้โค้งคำนับขอโทษทุกตัว แล้วก็พูดว่าขอโทษ”

โห 1000 ตัว นั่นก็คือต้องโค้งคำนับ 1000 ครั้ง จะไม่เอาเอวแล้วหรือ

“ไม่อยากคืนดีกับพวกเขาแล้วหรือ?” พระชายาเห็นนางราวกับสงสารเอวของตนเองจึงถามขึ้น

“อยาก” ท่านชายสี่มองดูหมาป่าหิมะที่อยู่เต็มเขา อย่าว่าแต่โค้งคำนับ 1000 ครั้ง 10,000 ครั้งก็ไม่เป็นไร

เขาเริ่มเดินไปข้างหน้าโค้งคำนับให้กับหมาป่าหิมะ ตัวแรก พร้อมพูดว่าขอโทษ ข้าขอโทษเจ้าอย่างจริงใจ

หมาป่าหิมะตัวแรกไม่มองเขาตรงๆ กระทั่งยังถอนหายใจเมินใส่เขา

แล้วท่านชายสี่ก็โค้งคำนับให้กับตัวที่สอง พร้อมพูดว่าขอโทษ หมาป่าหิมะตัวที่สองยังคงส่งสายตาให้อย่างไม่แยแส

ตัวที่สาม ตัวที่สี่ ตัวที่ห้า….โค้งคำนับจนฟ้ามืด โค้งคำนับให้กับทุกตัวเหมือนกันหมดไม่มีการกระทำอย่างขอไปที น้ำเสียงที่พูดว่าขอโทษ สุดท้ายแล้วถึงแม้จะค่อนข้างเสียงแหบ แต่ยังคงเต็มล้นไปด้วยความจริงใจ

พวกหมาป่าหิมะเริ่มแรกที่ยังคงหยิ่งยโส จนสุดท้ายแล้วก็รู้สึกหวั่นไหว

ยังคิดว่าเขาจะทำโค้งคำนับให้กับทุกตัวหนึ่งครั้ง พร้อมพูดว่าขอโทษก็เสร็จ คิดไม่ถึงว่าเขาจะขอโทษทุกตัวทีละตัว

หัวใจของหมาป่าก็มีเลือดเนื้อ เห็นนักเลงเอาแต่ใจนอบน้อมถ่อมตนขนาดนี้ ความโกรธที่มีต่อเขาก็หายไปแล้วกว่าครึ่งในทันใด