บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1798 พี่สาวยังคงเป็นพี่สาวของเจ้าไปตลอด

“ดังนั้นพี่เจ๋อหลานของเจ้าพูดถูก ต้องมองแก่นแท้ผ่านจากผิวเผิน” เห็นหนิงหงเจาให้ขอทานคนนั้นทานข้าว อานจือมองย้อนกลับไปที่ฝั่งตรงข้าม พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “สอนคนให้จับปลา ดีกว่าให้ปลาแก่เขา หากเขาฉลาด ก็น่าจะสามารถดูออก ไม่ว่าเขาจะซื้อผลไม้แห้งหนึ่งกำ หรือซื้อผลไม้แห้งทั้งตะกร้า ก็ไม่ถือเป็นการได้ช่วยเหลือขอทานน้อยคนนั้นอย่างแท้จริง มีเพียงอย่างเดียวคือช่วยให้ขอทานคนนั้นรอดผลจากความลำบาก นั่นคือทางออกที่แท้จริงสำหรับปัญหานี้”

นี่คือด่านแรกที่ทั้งสองพี่น้องกำหนดไว้ให้กับเขา

เหลิ่งหมิงหยู่ลืมตาโต พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่แท้การขายผลไม้แห้งเป็นเพียงกลลวง ถึงว่าทำไมพี่สาวถึงให้เลือกขอทานที่ถูกรังแก”

เจ๋อหลานเอาผลไม้แห้งที่แกะแล้ว และกับที่อยู่ในมือเหลิ่งหมิงหยู่ พร้อมพูดขึ้นว่า “เรียนรู้ไว้เยอะๆ ต่อไปเลือกภรรยาจะได้ง่าย”

“ข้ายังเด็กอยู่ และท่านพ่อก็เคยบอก ชีวิตคนเรา ใช่ว่าจะต้องแต่งงานแล้วเท่านั้นถึงจะมีความสุข พ่อบุญธรรมก็บอกว่า คนเรามีสิ่งที่ชอบอย่างมากมาย ใครอยู่เคียงข้างพี่สาวคอยปกป้องช่วยเหลือทำงานให้กับพี่สาวก็มีความสุขแล้ว” เหลิ่งหมิงหยู่ถือผลไม้แห้งที่ปอกเสร็จ แล้วกินอย่างมีความสุข

และการทดสอบของพวกพี่สาวนั้นยากมาก ตอนนี้เขารู้สึกสงสารคุณชายหนิงคนนั้นเสียแล้ว

อานจือฟังแล้วก็หัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ช้าเร็ว ยังไงพี่เจ๋อหลานของเจ้าก็ต้องแต่งงาน ถึงตอนนั้นพี่เขยของเจ้าก็จะรักใคร่และทะนุถนอมนาง”

เหลิ่งหมิงหยู่พูดขึ้นอย่างดีใจว่า “งั้นก็ดีสิ มีคนช่วยปกป้องพี่สาวเพิ่มขึ้นอีกคน”

อาศัยที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ เจ๋อหลานสามารถลูบหัวของเขาได้อย่างง่าย พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ พี่สาวยังคงเป็นพี่สาวของเจ้าตลอดไป สามีของพี่สาวก็จะเป็นพี่เขยของเจ้า เขาจะต้องดีกับพวกเรา”

พูดถึงสามีในอนาคต ในหัวสมองก็อดไม่ได้ที่จะปรากฏภาพของจิ่งเทียน

ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ กำลังจัดการงานราชการภายในประเทศ หรือกำลังเขียนจดหมายให้นาง

ที่จริงหลังจากวันนั้นที่กลับมากับท่านแม่ นางก็เริ่มรู้สึกคิดถึงเขาแล้ว

แต่ก็ไม่ได้คิดถึงอย่างมาก หากคิดถึงมากจริงๆ นางก็จะไปหาเขา

“พวกเขาลงไปแล้ว” คำพูดของอานจือ ทำลายความคิดของเจ๋อหลาน

เงยหน้าหันไปมอง ก็เห็นบ่าวใช้ของหนิงหงเจาพาเจ้าเด็กขอทานออกไปจากโรงน้ำชา

“น้องชาย ตามไปดู” เจ๋อหลานพูดขึ้น

“ได้” เหลิ่งหมิงหยู่รีบสะบัดมือ หอบดาบแล้วก็วิ่งออกไปอีก

“น้องสาว เจ้าว่าเขาจะให้บ่าวใช้ของเขาทำร้ายคนที่รังแกเจ้าขอทานน้อยไหม?” อานจือจ้องมองดูหนิงหงเจาที่ดื่มชาต่ออย่างไม่กะพริบตา แล้วก็ถามขึ้น

บ่าวใช้คนนั้นแบกดาบไว้ข้างหลัง ดูแล้วก็คงเป็นคนมีฝีมือการต่อสู้คนหนึ่ง

เจ๋อหลานมองดูเขา ส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่รู้เหมือนกัน”

เหมือนอย่างที่พวกนางพูดกับเหลิ่งหมิงหยู่ หากเพียงแค่ช่วยทำร้ายคนที่รังแกเด็กขอทานคนนั้น ไม่สามารถบรรลุผลของการช่วยปลดปล่อยขอทานตัวน้อยให้พ้นจากความทุกข์ยากได้อย่างสมบูรณ์ ยังไงก็สามารถต่อสู้ได้ครั้งเดียว ไม่สามารถสู้ไปได้ตลอดชีวิต นอกเสียจากฆ่าคนที่รังแกเขาให้ตายจนหมด แต่การกระทำที่เด็ดขาดขนาดนี้ คู่ควรที่จะฝากชีวิตไว้ทั้งชีวิตหรือ?

ทั้งสองพี่น้องนั่งรออีก 2 ชั่วโมง ค่อยเห็นบ่าวใช้ของหนิงหงเจา พาขอทานน้อยที่ใบหน้าบวมเขียวกลับมายังโรงน้ำชา ด้านหลังยังมีขอทานน้อยที่เล็กยิ่งกว่า ดูแล้วน่าจะอายุสี่ห้าขวบตามมาด้วย

ในขณะที่กำลังแปลกใจ เหลิ่งหมิงหยู่ก็กลับมาพอดี

“ขอทานน้อยคนนั้น สู้กับพวกขอทานคนอื่นคนเดียวจนชนะ” เหลิ่งหมิงหยู่ดื่มชาหนึ่งคำ แล้วก็เล่าสถานการณ์ในตอนนั้น ให้พี่สาวทั้งสองคนฟังอย่างแจ่มชัด

ที่แท้หนิงหงเจารอขอทานน้อยคนนั้นทานอิ่มแล้ว ก็ให้บ่าวใช้พากลับไป ให้ขอทานน้อยคนนั้นกลับไปที่รังขอทานก่อน

เห็นขอทานน้อยไม่ได้สิ่งของอะไรกลับมา ขอทักคนอื่นก็จะต้องไม่ยอมอย่างแน่นอน รีบเรียกพวกมาต่อยตีขอทานน้อย

บ่าวใช้ของหนิงหงเจาก็ปรากฏตัว เขาไม่ได้ลงมือในทันที แต่สอนขอทานน้อยนั้นทีละขั้น เพื่อใช้จุดอ่อนของทุกคนแล้วสู้กลับ

ขอทานน้องผอมแล้วก็ตัวเล็กมาก กระทั่งขายังได้รับบาดเจ็บ และทั้งรังขอทารวมกันมีตั้งสิบกว่าคน หนึ่งในนั้นยังมีผู้ใหญ่สามคน แต่เขาไม่มีทางถอย นี่ถึงเป็นการสู้เพื่อแลกกับความเป็นความตาย

แต่โชคดีที่เขาชนะแล้ว

เจ๋อหลานถามขึ้นว่า “กำลังแตกต่างกันมากขนาดนี้ บ่าวใช้ของหนิงหงเจา ไม่ได้ช่วยเลยจริงๆหรือ?”

“ช่วย เขาดีดก้อนหินน้อยออกไปสามครั้ง แม่นอย่างมาก” ขอทานผู้ใหญ่สามคน สามครั้งพอดี

เจ๋อหลานยิ้มมองดูอานจือ พร้อมพูดขึ้นว่า “เห็นทีคุณชายหนิงคนนี้ ถือว่าเป็นคนมีความสามารถ”

ให้บ่าวใช้ตามไป สอนวิธีการเอาชนะศัตรู ไม่เพียงสามารถช่วยให้ขอทานน้อยชนะการต่อสู้ในครั้งนี้ ยังถือเป็นการปลุกเร้า ขอทานน้อยสามารถเอาชนะขอทานคนอื่นได้ด้วยความสามารถของตนเอง หลังจากที่หนิงหงเจากลับประเทศไปแล้ว ขอทานน้อยก็จะไม่ถูกรังแกอีก ไม่เลวจริงๆ