บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 184 หญิงสาวที่ต้องแต่งงานกับอ๋องฉู่

หยู่เหวินหลิงพูดขึ้น: “ข้ารู้ กับคนอื่นข้าก็ไม่กล้าพูดหรอก แต่สำหรับพี่สะใภ้ข้าเชื่อได้”

หยวนชิงหลิงหัวเราะทันที เด็กคนนี้ใสซื่อจริงๆ ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนที่จริงก็ไม่ได้สนิทกันนาน เชื่อคนง่ายแบบนี้ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

แต่ว่า ก็รู้สึกตื้นตันกับความง่ายๆ ของเด็กสาวคนหนึ่ง

การเข้าหากันของคนเรา ควรจะเข้าง่ายๆ หน่อย เพียงแต่เพราะเกิดมาในวัง ความง่ายอาจจะถึงแก่ชีวิตได้

“พี่สะใภ้ ท่านแม่ไม่ชอบท่านมาก วันหลังข้าจะช่วยพูดให้ท่านนะ” หยู่เหวินหลิงพูด

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วส่ายหน้า: “ไม่ต้องหรอก สิ่งที่นางมองข้านั้น เวลาอันสั้นไม่สามารถเปลี่ยนได้หรอก บางทีอาจจะไม่เปลี่ยนตลอดชีวิตเลยก็ได้”

“ทำไมล่ะ?” หยู่เหวินหลิงถามด้วยความสงสัย

หยวนชิงหลิงจึงพูดขึ้น : “ตั้งแต่แรกแล้วท่านแม่ก็ไม่ชอบลูกสะใภ้อยู่แล้ว เพราะเรารักในผู้ชายคนเดียวกัน”

หยู่เหวินหลิงเอามือมาปิดปากพลางหัวเราะ “งั้นท่านเองก็ไม่ชอบท่านแม่หรือ?”

ใช่ไง จะว่าอะไรแค่ไม่ชอบ?ที่จริงรังเกียจด้วยซ้ำ

“จะไม่ชอบได้ไง? ข้าแทบอยากจะให้นางชอบข้าจะตาย”

หยู่เหวินหลิงดูไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มาก พลางจูงมือนางออกมาเดินตรงกลาง เห็นใครก็พยายามพูดแนะนำให้หยวนชิงหลิงฟัง คนนี้เป็นลูกรักของใคร คนนี้เป็นของใคร และคนนี้เป็นลูกสาวตระกูลไหน

หยวนชิงหลิงตกใจกับความสามารถในการจำของนาง ถ้าดูแล้วนางอยู่แต่ในวัง ไม่ค่อยได้ออกไปรู้จักใคร ทำไมถึงจำได้ละเอียดขนาดนี้?

“หย่งอี้” หยวนชิงหลิงอยู่ดีๆ ก็ร้องตะโกนขึ้น พลันพาหยวนชิงหลิงเดินเข้าไปหาสาวน้อยที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าลายดอกไม้

สาวน้อยมีใบหน้ากลมๆ ดวงตากลมโต คิ้วเข้ม พร้อมกับเกล้าผม ดูแล้วน่ารักมาก

นางมองเห็นหยู่เหวินหลิง พลันจับมือนางไว้ทันที แล้วยิ้มออกมาจนเห็นฟันสีขาวเกือบทุกซี่ และสว่างมากด้วย

คนบางคนมีรูปลักษณ์ที่ดูแล้วก็รู้สึกชอบมากเป็นพิเศษ

หยวนชิงหลิงชอบนางมาก

“หย่งอี้ ท่านนี้คือพี่สะใภ้ข้า พระชายาฉู่!” หยู่เหวินหลิงแนะนำ

“คารวะพระชายา!” สาวน้อยที่ชื่อหย่งอี้รีบคำนับทันที

หยวนชิงหลิงจึงพูดขึ้น : “ไม่ต้องมาพิธี องค์หญิง ท่านนี้คือ?”

“หยวนหย่งอี้ หลานสาวของแม่ทัพหยวน เป็นเพื่อนคนสนิทของข้า” หยู่เหวินหลิงหัวเราะ

“สวัสดีแม่นางหยวน!”

“พระชายา สามารถมาเจอท่านได้ ข้ารู้สึกตื่นเต้นมาก” หยวนหย่งอี้ใช้สายตามองนางด้วยความเคารพ

“ตื่นเต้นหรือ?” หยวนชิงหลิงยังไม่ทันเข้าใจ

หน้าเล็กของหยวนหย่งอี้แดงขึ้น สายตาเป็นประกาย และดูมีความเขินเล็กน้อย: “ใช่ เสด็จย่าบอกว่าท่านเป็นโพธิสัตว์มาเกิด วันที่เกิดเรื่องขึ้นที่ด้านนอกประตูเมือง ท่านช่วยคนไว้ตั้งมากมาย ประชาชนต่างพูดชื่นชมท่าน”

“จริงหรือ?” หยวนชิงหลิงตกใจ ทำไมนางถึงไม่รู้เรื่อง?

เรื่องโพธิสัตว์มาเกิดนั้น ช่างมันเถอะ

“จริงๆ นะ เสด็จย่าข้าอยากเจอท่านมาก ข้าสามารถพาท่านไปคารวะนางได้หรือไม่” หยวนหย่งอี้บิดมือเบาๆ แล้วมองหยวนชิงหลิงอย่างรอคอย

“ได้อยู่แล้ว!” หยวนชิงหลิงหัวเราะ นางก็ไม่มีเพื่อนมาเยี่ยมเยือนเลย

“จริงหรือ?” หยวนหย่งอี้ตื่นเต้นมาก จนหน้าแดงขึ้นๆ

หยู่เหวินหลิงกลับยืนเหงาอยู่ด้านข้าง จึงทำได้แค่พูดแทรกขึ้น “แล้วเสด็จย่าของเจ้าไม่ได้มาร่วมงานด้วยหรือ?”

“ไม่ได้มา ข้ามากับท่านแม่ แม่ข้าก็ชอบพระชายา……ไม่ ไม่ใช่ชอบ ต้องเป็นนับถือ” หยวนหย่งอี้หันไปมองแม่ของนาง แต่หาไม่เจอ แล้วพลันพูดออกมาอย่างร่าเริง: “ถ้าหากว่าท่านแม่เจอท่านก็คงตื่นเต้นมาเหมือนกัน”

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นแบบอย่างให้คนอื่น ความรู้สึกนี้…….มันช่างรู้สึกดีมากเลย

“จริงสิ งานชมดอกไม้วันนี้ ที่จริงเป็นการหาชายารองให้พี่ชายข้า หย่งอี้ เจ้าชอบพี่ชายข้าคนไหน?” หยู่เหวินหลิงถามขึ้น

หยวนหย่งอี้หันไปมองหน้าหยวนชิงหลิง “อ๋องฉู่”

หยวนชิงหลิงตกใจทันที พร้อมกับหันไปมองสาวน้อยน่ารักคนนี้

นางยังอดไม่ได้ที่จะชอบสาวน้อยคนนี้ แล้วคนอย่างหยู่เหวินเห้าเจอเข้าจะเป็นไง?

หยู่เหวินหลิงพูดขึ้นอย่างดีใจ: “ดีเลย เจ้าแต่งเป็นชายาของพี่ชายข้า จะได้อยู่เป็นเพื่อนพี่สะใภ้ด้วย”

“ใช่ใช่!” หยวนหย่งอี้พยักหน้าด้วยความตื่นเต้น พร้อมทั้งหันมามองหน้าหยวนชิงหลิง

“พี่สะใภ้ว่าดีหรือไม่?พอถึงตอนที่เสด็จแม่ถามท่านว่าชอบใคร ท่านต้องบอกว่าชอบหย่งอี้นะ” หยู่เหวินหลิงพูดขึ้นอย่างมีความสุข

หยวนชิงหลิงหันไปยิ้มให้หยู่เหวินหลิง และพยายามข่มใจไม่ให้หักคอนาง “ทำไมหรือ?วันนี้เป็นวันเลือกชายารองให้อ๋องฉี เป็นการเลือกให้อ๋องคนละคนหรือ?”

“งานชมดอกไม้ไง ดูว่าใครเหมาะสมก็สู่ขอ” หยู่เหวินหลิงพูด

งานชมดอกไม้ ไม่ใช่การชมดอกไม้ในอุทยานอวี้ฮวา แต่เป็นการเปิดตัวหญิงสาวต่างหาก

หยวนหย่งอี้ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจในสิง่ที่ทั้งสองคนคุยกันเลย นางเพียงแค่ตามดูหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงเล่นหมดแล้ว จึงรีบไปหาพระชายาอ๋องซุน นางต้องการคนฉลาดที่จะสามารถพูดคุยกับนางได้

“เป็นอะไรไป?เลือกสีถึงแล้วหรือ?” พระชายาอ๋องซุนก็พูดเยาะเย้ยนาง

หยวนชิงหลิงกลอกตา “หรือว่างานชมดอกไม้นี้จัดขึ้นเพียงเพื่อเลือกชายารองให้เหล่าอ๋องทั้งหลาย?”

“ใช่นะสิ” พระชายาอ๋องซุนพูดเสียงเรียบ

“แบบนี้มันก็ช่าง……” หยวนชิงหลิงหมดเรี่ยวแรง มันคุ้มหรือ?

แทบไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

พระชายาอ๋องซุนจึงอธิบาย: “เรื่องการเลือกชายารอง ที่จริงก็ไม่ได้เร่งรีบ แต่ก่อนก็ไม่ได้สำคัญขนาดนี้ แต่ว่าตอนนี้การแต่งตั้งรัชทายาทนั้นรีบมาก ชายาของแต่ละคนก็ยังไม่มีใครมีข่าวดี รวมถึงการตั้งครรภ์ปลอมของพระชายาอ๋องฉี ไทเฮาก็เลยรีบร้อน แล้วเร่งรัดให้จัดงานชมดอกไม้ขึ้น เพื่อให้เหล่าอ๋องทั้งหลายได้ชายารองกลับไป แล้วดูว่าใครจะมีความสามารถให้กำเนิดบุตรชายได้”

“ดังนั้น งานนี้ที่จริงไทเฮาเป็นคนจัดขึ้นอย่างนั้นหรือ?” หยวนชิงหลิงถามอย่างประหลาดใจ

“ใช่ แต่ว่าดูแล้วฮองเฮาเองก็มีความคิดนี้” พระชายาอ๋องซุนหันหน้าไป ใบหน้านั้นดูพอใจบ้าง “พระชายาอ๋องฉีตั้งครรภ์ปลอม หน้าของฮองเฮาแทบจะตั้งไม่อยู่ ดังนั้นคืนนี้พระชายาอ๋องฉีจะต้องเลือกเหล่าหญิงสาวตระกูลสูงหนึ่งคน ส่วนอ๋องคนอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องเลือกตอนนี้”

ดังนั้น วันนี้อ๋องฉีต้องได้พระชายารอง หยวนชิงหลิงมองฉู่หมิงชุ่ยอยู่ไกลๆ นางยืนอยู่กับฉู่หมิงหยาง สวมชุดยาวสีแดง มองออกชัดเจนว่านางนั้นเป็นตำแหน่งพระชายา

สีหน้าและท่าทางนางก็ดูเชิด ดูหยิ่ง

ไม่ได้ดูมีความทุกข์ทรมานใจเลย แต่กลับเหมือนคนที่กำลังหาศีรษะแมว สายตานางมองไปรอบด้าน ทั้งดูนิ่งและดูว่องไว

สองคนหันมาสบตากันกลางอากาศ ฉู่หมิงชุ่ยจ้องครู่หนึ่ง ถึงได้ละสายตาออก

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าบรรยากาศของงานคืนนี้ดูแปลกๆ

ชายาเอก กำลังมองหาอนุให้สามีตัวเอง

หยู่เหวินหลิงลากหยวนหย่งอี้มาอีกครั้ง หยวนหย่งอี้ก็ยังใช้สายตาเคารพหยวนชิงหลิง พร้อมกับยืนด้วยท่าทางเขินอายอยู่ข้างๆ หยู่เหวินหลิง

พระชายาอ๋องซุนหันไปมองหยวนหย่งอี้แล้วยิ้ม: “สาวน้อยคนนี้ไม่เลวเลย ถ้าให้เป็นชายารองของอ๋องฉีก็ดูเหมาะมาก พระชายาฉู่ เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงพยักหน้ารับอย่างเหม่อลอย “ใช่!”

แววตาของหยวนหย่งอี้นั้นยิ่งเปล่งประกายออกมา

ต่อไปนี้ ไม่ว่าหยวนชิงหลิงจะไปไหน นางก็จะแอบตามไปด้วย นางไม่ได้เข้าไปคุยกับหยวนชิงหลิงต่อหน้า ก็คงได้แค่คอยตามหลังนาง

หยวนชิงหลิงเองก็ไม่มีจิตใจที่จะไปชมดอกไม้ ดูหญิงสาว นางหาที่นั่งเงียบๆ กับพระชายาอ๋องซุนแล้วคุยกัน

หยวนหย่งอี้ก็ตามมาด้วย นางจูงมือหยู่เหวินหลิง ไม่ให้หยู่เหวินหลิงไปไหน ดังนั้น หยู่เหวินหลิงจึงทำได้แค่นั่งลงข้างๆ นาง