บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1847 ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจนาง

พวกเขาพลิกตัวลุกขึ้นมา เอาหัวแนบชิดประตูแล้วฟังความเคลื่อนไหวด้านนอก

ผ่านไปสักพัก ก็ได้ยินป้าหลิวพาคนจากไป เหลือไว้เพียงผู้หญิงสองคนเฝ้าไว้ เหลิ่งหมิงหยู่ใช้เท้ากระทืบประตูที่ล็อกไว้

ผู้หญิงสองคนที่เฝ้าประตูยังไม่ทันได้ร้องตกใจ ก็ถูกตีจนเป็นสลบไปแล้ว

ที่เหลือมีเพียงหลานชายป้าหลิวกับลูกสะใภ้รองที่นอนหลับสนิท พวกวัยรุ่นไม่ต้องลงแรงอะไรมากก็เอาดาบของตนเองกลับคืนมาได้แล้ว

อาศัยตอนที่ทุกคนกำลังมัดคนอยู่ทางนั้น เจ๋อหลานออกมาดูเศษยาบนพื้น

“เป็นยาเร่งคลอด”

“ถึงว่าทำไมป้าหลิวถึงมั่นใจว่าคืนนี้จะมีเรื่องน่ายินดี แสดงว่านับวันให้กับลูกสะใภ้ของตนเองไว้อย่างดีแล้ว จะเอายาไปกรอกให้กับหญิงตั้งครรภ์อีกคน” จิ่งเทียนมัดคนเสร็จ ก็ลุกขึ้นมาปัดมือ เดินมาด้านข้างเจ๋อหลาน พร้อมพูดขึ้นว่า “เพียงแต่ ทำไมจะต้องให้หญิงตั้งครรภ์คนนั้นก็คลอดในวันนี้? ถึงขั้นไม่เสียดายยาทั้งหมดที่ให้นางใช้เพียงคนเดียว ลูกสะใภ้ของตนเองไม่สำคัญกว่าหรือ?”

“อาจเป็นเพราะเห็นว่าลูกสะใภ้ของตนเองสำคัญ กลัวว่าลูกสะใภ้ของตนจากคลอดออกมาเป็นลูกสาว หากทั้งสองคนคลอดพร้อมกัน หากอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย ก็สามารถแย้งมาได้เลย?” เจ๋อหลานพูดขึ้น แต่หากเป็นเช่นนี้ แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นล่ะ? จัดการยังไง? และหญิงตั้งครรภ์ที่คลอดได้ลูกสาว จะมีชะตาชีวิตอย่างไร?

เก็บความสงสัย พวกเขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมของหญิงตั้งครรภ์โดยมีเป้าหมายที่ชัดเจน

มองจากไกลๆ ก็เห็นพวกผู้หญิงที่ค่อนข้างอายุมาก ที่เห็นตอนกลางวันพวกนั้น เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูบ้านหลังเล็กที่พวกหนิงหงเจาเห็น

และภายในห้อง เสียงร้องเจ็บปวดของหญิงสาวดังขึ้นเรื่อยๆ ฟังจนทุกคนต่างไม่เป็นสุข ขนลุกไปหมด

ถึงว่าตอนบ่ายตอนที่พวกเขาออกไปก็ไม่เห็นป้าหลิวกับลูกสะใภ้คนโต ที่แท้ก็มาเตรียมคลอดอยู่ทางนี้นี่เอง

ได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งพูดว่าไม่รู้จะคลอดถึงเมื่อไหร่ เจ๋อหลานหันไปพูดกับทุกคนว่า “การคลอดลูกต้องใช้เวลานาน พวกเรารอก่อน”

เรื่องเกี่ยวกับการคลอดลูก พวกเขาที่เป็นผู้ชายก็ช่วยอะไรไม่ได้

ฟังคนอื่นคลอดลูกก็เป็นครั้งแรก คนแอบอยู่ข้างหลังไม่ไกลจากกระท่อม เพิ่งนั่งลง ก็ได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดในกระท่อมดังยิ่งกว่าเดิม เจ็บปวดราวกับฟ้าถล่มลงมาแล้ว

“คุณชาย การคลอดลูกเจ็บปวดมากหรือ?” มู่โถวถามขึ้นด้วยสีหน้าขาวซีด

หนิงหงเจาพยักหัว พร้อมตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “ไม่มีเรื่องอะไรที่เจ็บปวดมากไปกว่าการคลอดลูกแล้ว”

“งั้นข้าซนขนาดนี้ แม่ของข้าจะต้องยิ่งเจ็บปวด ถึงว่านางไม่ต้องการข้า” มู่โถวก้มหน้าลงอย่างเศร้าสร้อย

หนิงหงเจาอึ้ง เดิมมู่โถวกับพี่น้องล้วนเป็นเด็กถูกทิ้งกลางถนน หนิงหงเจาเห็นว่าน่าสงสารจึงเก็บกลับมาเลี้ยงเหมือนอย่างน้องชาย คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะทำให้มู่โถว คิดถึงแม่ที่ไม่เคยเห็นหน้า

เขาอ้าปากกำลังอยากจะพูดปลอบ ก็เห็นมู่โถวหัวเราะแล้วก็เช็ดน้ำตา พร้อมพูดขึ้นว่า “นางเจ็บปวดขนาดนั้นยังยอมคลอดข้าออกมา ข้าซาบซึ้งใจนางมาก”

“อืม” หนิงหงเจาลูบหัวของเขา พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “พวกเราก็ซาบซึ้งใจนางมาก”

“เหลิ่งหมิงหยู่ที่เช็ดดาบอยู่ด้านข้าง ฟังพวกเขาคุยกัน แล้วมือก็เอื้อมไปในถุงขนมของตนเองอย่างไม่รู้ตัว ค่อยคิดขึ้นมาได้ว่าเกาลัดลูกสุดท้าย ได้ให้มู่โถวไปเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว”

เจ๋อหลานลูบหัวของเขา

เหลิ่งหมิงหยู่หันไปยิ้มให้กับพี่สาวอย่างอบอุ่น แล้วก็ก้มหน้าเช็ดดาบของตนเองต่อ

เสียงร้องเจ็บปวดในกระท่อมยิ่งอยู่ก็ยิ่งดัง เด็กผู้ใหญ่หลายคนต่างกลั้นลมหายใจ แอบให้กำลังใจหญิงตั้งครรภ์ในกระท่อม

ในที่สุด หลังจากเสียงร้องเจ็บปวดดังที่สุดดังขึ้นสองครั้ง เสียงร้องของหญิงตั้งครรภ์จากค่อยๆหยุดลง

“พวกนางคลอดพร้อมกันแล้วหรือ?”

จู่ๆก็ไม่มีเสียง ทุกคนต่างเป็นห่วง