บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1883 หยวนชิงหลิงพบหยางชิงชิง

เพราะว่าเรื่องของหยางชิงชิง หรงเยว่จึงได้ตั้งใจเข้าวังไปหาหยวนชิงหลิงเป็นการเฉพาะ

นางก็กล่าวด้วยสีหน้าจนปัญญาว่า “ข้าก็ไม่มีวิธีเพคะ ท่านพ่อที่ทั้งสนิททั้งรักทั้งเคารพและทั้งน่ารังเกียจของข้าส่งจดหมายมา บอกให้ข้าจัดที่จัดทางให้นาง ทั้งๆที่ตอนอยู่ต้าซิงเป็นองค์หญิงฐานะสูงศักดิ์ แต่มักจะต้องปะปนอยู่กับพวกอันธพาล แน่นอน ตัวข้าเองคิดว่าอันธพาลนั้นก็มีคนดี อาชีพดั้งเดิมข้าก็เป็นคนที่ปะปนอยู่บนเส้นทางนี้ แต่จะทำอย่างไรได้นางเทียบกับข้าไม่ได้นี่เพคะ ฝีมือการต่อสู้ย่ำแย่ก็คิดว่าใต้หล้านี้ไม่มีคนต่อกรได้ มักจะก่อเรื่องอยู่เสมอ ตั้งแต่รู้ข่าวที่ว่าข้าอยู่ที่เป่ยถังจากปากของท่านพ่อที่น่าเกลียดท่านนั้นของข้า ก็ต้องการดั้นด้นวิ่งมาไกลเป็นพันลี้มาพึ่งพิงข้าให้ได้ บอกว่าต้องการจะติดตามข้าเพื่อทำการค้า ข้าไม่เต็มใจจะเล่นวุ่นวายกับนางจริงๆ ดังนั้นจึงให้นางติดตามทังหยวนไปก่อน รอจนเรียนรู้มีความสามารถเล็กน้อยแล้วค่อยส่งกลับไป ตอนนั้นจะแต่งงานหรือว่าออกมาทำมาหากินเอง ก็ตามแต่ตัวนางเองเถอะเพคะ”

หยวนชิงหลิงประหลาดใจเล็กน้อย “เช่นนั้นฝ่าบาทจะวางพระทัยได้หรือ? นางวิ่งหนีมาเช่นนี้ก็ไม่ได้ไล่ตามมาหานางหรือ?”

“ท่านพ่อของนางก็จนปัญญาแล้ว รู้นิสัยของนาง ลูกรักนี่เพคะ ให้กำเนิดพระโอรสมากมายแต่ให้กำเนิดพระราชธิดาแค่พระองค์เดียว ตอนเล็กๆก็รักเอ็นดูจนเสียคนแล้ว คิดเพียงแค่อยากให้นางทำเรื่องที่ตัวเองชอบเล็กน้อย ผลสุดท้ายล่ะ สูญเสียการควบคุมแล้ว คุมไม่อยู่แล้ว ครั้งนี้นางมุ่งมาที่ข้า ฝ่าบาทก็แอบส่งคนมาคุ้มกัน หลังจากที่ส่งมอบให้ข้ารับช่วงต่อแล้วจึงได้กลับไป แต่แม่สาวน้อยไม่รู้นี่เพคะ คิดว่าตัวเองควบม้ามาถึงเป่ยถังเพียงลำพัง พบข้าแล้วยังจะบอกว่าตัวเองมีความสามารถมากมายเพียงใดอีกแน่ะเพคะ”

หยวนชิงหลิงเผลอหัวเราะ “ใช่หรือ? เจ้าเด็กคนนี้ประมาทจริงๆเชียว วิ่งหนีเข้ามาเช่นนี้ นางก็ไม่คิดว่าบนเส้นทางจะพบกับอันตรายอะไรบ้างหรือ?”

“เพียงแค่เคยคิด ก็คงไม่ถึงขั้นข้างกายไม่พาคนมาด้วยแม้สักคนและยังไม่บอกสักคำ ก็วิ่งมุ่งมาโดยตรงเช่นนี้หรอกเพคะ” หรงเยว่ทอดถอนใจ อันที่จริงนางไม่ได้มีความรู้สึกผูกพันกับญาติสนิทที่ต้าซิงทางนั้นมากเท่าไร่ เพราะว่าไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กัน หลายปีมานี้เคยติดตามเจ้าหกกลับไปสองสามครั้ง ที่นับว่าชอบก็มีเพียงแค่หลานสาวผู้นี้อย่างเดียว ผลสุดท้ายแม่สาวน้อยเห็นว่านางชอบตัวเอง จึงวิ่งมาขอพึ่งนางโดยตรงแล้ว

ก็ไม่สามารถสนิทกับคนที่ครอบครัวเดิมเกินไปได้จริงๆ สนิทเกินไปก็เกิดเรื่องวุ่นวาย หากว่านางเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่เป่ยถัง โทษความผิดนี้ตัวเองก็ต้องรับไว้ทั้งหมด

ให้หยางชิงชิงติดตามทังหยวน เพราะทังหยวนสงบนิ่งอีกทั้งมีความสามารถ ปกป้องชีวิตนางให้ปลอดภัยก็ไม่มีปัญหา อีกทั้งยังสามารถพานางวิ่งไปทุกที่ได้ เช่นนั้นนางก็จะได้ไม่ต้องดันทุรังอะไรอีก

“แต่ว่าท่านวางใจได้ แม้ว่าเด็กคนนี้จะชอบก่อความวุ่นวาย แต่จิตใจดี ไม่ได้มีความคิดร้ายเพคะ” หรงเยว่รีบกล่าวรับรอง

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “ข้าจะพบนางหน่อย”

อย่างไรเสียก็เป็นองค์หญิงแห่งต้าซิง ความรับผิดชอบใหญ่หลวง จะต้องคลำดูนิสัยใจคอสักหน่อย หากว่าเที่ยวก่อความวุ่นวายมากเกินไป ทันทีที่มีอะไรพลาดพลั้งเสียหาย เช่นนั้นก็เป็นเรื่องระหว่างสองประเทศแล้ว

ดังนั้น รอจนหรงเยว่จากไปแล้ว นางจึงเรียกหยางชิงชิงเข้ามา

หยางชิงชิงถือกำเนิดในพระราชวัง เข้าใจกฎเกณฑ์ เข้าตำหนักแล้วจึงคุกเข่าลงน้อมทักทาย ท่าทีการเดินหน้าถอยหลังมีระดับ

หยวนชิงหลิงเชิญให้นางนั่งลง เมื่อต้องการจะพูด ก็รู้สึกว่าลำคอแห้งคัน กระแอมเล็กน้อยทีหนึ่ง หยางชิงชิงรีบยกน้ำชาเข้ามา กล่าวว่า “ฮองเฮา ดื่มชาให้ชุ่มคอก่อนพ่ะย่ะค่ะ ใกล้เข้าฤดูใบไม้ร่วงอากาศแห้งเช่นนี้ พระองค์ดื่มน้ำให้มากหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงอมยิ้มแล้วรับมา “ขอบใจมาก!”

ถือโอกาสเวลาที่ดื่มชา สังเกตดูหยางชิงชิงอย่างละเอียดแวบหนึ่ง แม้จะเห็นว่าใบหน้าของนางดูเป็นเด็ก แต่กลับมีพลังความสุภาพเยือกเย็นความสง่างามอย่างหนึ่ง ใบหน้าสุจริตเที่ยงตรง เปิดเผยตรงไปตรงมาไม่เห็นแก่ตัว

ตอนนี้หยวนชิงหลิงมองคนได้แม่นยำมาก ที่เรียกว่าความคิดที่ออกมาเกิดจากหัวใจ โดยเฉพาะแววตาของคนผู้หนึ่งเป็นสิ่งที่สามารถมองเห็นความคิดภายในใจได้มากที่สุด

นางชอบแม่นางตัวน้อยคนนี้มาก และไม่ได้เปิดโปงตัวตนของนาง หากว่าติดตามทังหยวนแต่งตัวเป็นผู้ชายก็ค่อนข้างเหมาะสมกว่า อย่างไรเสียก็ต้องวิ่งไปด้านนอกทุกที่

นางกล่าวว่า “ข้าเรียกเจ้ามา ก็อยากจะบอกเจ้าว่า ในอนาคตเจ้าติดตามองค์ชายรองอาจจะลำบากมาก เขาชอบวิ่งขึ้นเหนือลงใต้ อีกทั้งหมู่นี้ก็ทำธุระเรื่องเหมืองแร่ มีบางครั้งที่ต้องไปขุดเจาะในภูเขา ไม่ได้ออกมาสองสามวัน เจ้าสามารถทนความลำบากนี้ได้หรือไม่ล่ะ?”

หยางชิงชิงทำมือเคารพ แววตาสดใส “ฮองเฮาวางใจได้พ่ะย่ะค่ะ ข้าคุ้นเคยกับการวิ่งมาตั้งแต่เด็ก ก็หวังว่าติดตามองค์ชายรองแล้วจะได้เรียนรู้บ้างเล็กน้อย สามารถเรียนรู้ได้ ลำบากเพียงใดก็ไม่กลัวพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงมองดูนาง ยิ้มแล้วกล่าว “ดี เจ้าก็วิ่งตามเขาไปก่อน หากว่าทนไม่ได้ ก็ค่อยมาบอกข้า”

“ท่านหญิง ข้าจะพยายามเต็มที่พ่ะย่ะค่ะ!” หยางชิงชิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แววตาเด็ดเดี่ยว “หากว่าลำบากเพียงเล็กน้อยก็ทนไม่ได้ อนาคตยังจะสำเร็จได้อย่างไรกันพ่ะย่ะค่ะ?”

“ดี!” หยวนชิงหลิงรู้สึกชื่นชมในตัวนางมาก จิตใจก็เกิดความชื่นชอบเช่นกัน “เจ้าไปเถอะ มีเวลาว่างก็มาสนทนากับข้าที่นี่”

“เพคะ หม่อมฉันทูลลา!” เมื่อนางพูดเช่นนี้ ก็นึกได้อย่างฉับพลันว่าพูดอะไรผิด แลบลิ้น แก้มก็แดงขึ้นมาในทันทีแล้ว

“ฮ่าฮ่า ไปเถอะ!” หยวนชิงหลิงอดยิ้มไม่ได้ แม่สาวน้อยคนนี้ก็ช่างน่ารักจริงๆเชียว