บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1885 ตื่นเต้นเล็กน้อย

เมื่อมาดูที่เหมือง กลับเห็นว่าเครื่องมือการขุดเจาะเหมืองแร่นั้นครบครัน แม้ว่าอายุของชายชราชุดดำจะมากแล้ว แต่เพราะว่าฝึกวิทยายุทธเป็นเหตุ ร่างกายจึงไม่ได้แย่ไปกว่ากุลีหนุ่มเหล่านั้น ถอดเสื้อออก ยังคงเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่กำยำงดงาม เพียงแต่บนตัวของทุกคนล้วนมีรอยแผลเป็นเก่าๆมากหรือน้อยเท่านั้น

ชายชราเงาดำเห็นการมาถึงของทังหยวน เขาเข้ามาพูดคำหนึ่ง ถ่ายทอดช่วงการทำงานและการคาดเดาความคืบหน้า “วันนี้ก็ตัดหญ้ารกและต้นไม้เล็กๆทิ้ง หลังจากทำความสะอาดแล้ว จึงเปิดผิวที่ดิน ระยะเวลาการทำงานช่วงแรก คาดว่าสิบวันจะเสร็จสิ้น หลังจากนั้นจึงเจาะเหมืองหินอย่างเป็นทางการได้”

“สิบวัน ได้หรือ?” ทังหยวนเหลือบมองแวบหนึ่ง พื้นที่ใหญ่ขนาดนี้ สิบวันทำออกมาไม่ได้แน่ ยี่สิบวันก็แทบจะสำลักแล้ว

ชายชราเงาดำบิดร่างกาย แบกเคียวบนไหล่อย่างเกียจคร้าน แววตาเหลือกมองบน กล่าวแบบอันธพาลสุดๆ “ข้าบอกว่าได้ ก็ต้องได้แน่”

“เช่นนั้นหากสามารถทำออกมาได้ในสิบวัน เพิ่มค่าแรงเป็นเท่าหนึ่ง” ทังหยวนรีบกล่าวต่อเงาหลังของเขาคำหนึ่ง

เคียวของชายชราเงาดำโบกลงทันที ร้องตะโกนเสียงหนึ่ง “ทำงาน ทำงาน หลังจากสิบวัน ขุดเหมืองอย่างเป็นทางการ”

“องค์ชาย ทำไมต้องเพิ่มค่าแรงเป็นเท่าหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ?” มู่ฉางฉางเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ ทำการค้านี่นา เพียงแค่ปฏิบัติตามคำพูดก็ได้แล้ว ก่อนหน้านี้บอกแล้วว่าค่าแรงมากเท่าใด ก็มากเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเพิ่มนี่ อีกทั้งเป็นคนงานที่สัญญาเองว่าจะทำได้ในสิบวัน

ทังหยวนยิ้มเจื่อนพร้อมส่ายหน้า “ไม่ต้องพูดถึงเพิ่มเป็นสองเท่าเลย แม้ว่าสิบเท่าพวกเราก็ต้องให้”

“ทำไมล่ะพ่ะย่ะค่ะ?” ครั้งนี้หยางชิงชิงก็เบิกตาโพลงแล้ว หากว่าให้ค่าแรงสิบเท่า เช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่าเป็นการตัดทอนกำไรไปอย่างมากมายแล้วหรือ?

เช่นนี้ก็ขัดต่อเส้นทางการทำการค้าเพื่อแสวงหาผลกำไรนี่นา

ทังหยวนเก็บสายตากลับมา มองดูหยางชิงชิงกล่าวอย่างกระชับได้ใจความว่า “เพราะว่าพวกเขามีประสิทธิภาพ ทำมากเท่าไหร่ ให้มากเท่านั้น”

ในใจของพวกเขาหวังว่าช่วงเวลาแรกไม่ได้ลำบากมากให้ค่าแรงมากหน่อย ให้พวกเขาได้กำไรจำนวนหนึ่ง รอจนถึงตอนที่ขุดเจาะเหมืองอย่างเป็นทางการพวกเขาก็ไม่ทำแล้ว เพราะว่างานนั่นลำบากเกินไปเหนื่อยเกินไป พวกเขาอายุมากแล้วไม่แน่ว่าจะทนความลำบากเช่นนั้นได้ หากว่ามีคนเอวเคล็ดขาหัก เขาก็มีโทษหนักแล้ว

ทว่า เขาก็รู้ว่าบางทีอาจจะเป็นเพียงความปรารถนาที่งดงามของตัวเอง รอจนถึงเวลาที่ขุดเจาะได้แล้ว พวกเขาก็ไม่แน่ว่าจะปล่อยมือแล้วจากไป

“ไป พวกเราก็ไปช่วยจัดการกำจัดวัชพืชกัน” ทังหยวนกล่าว

มู่ฉางฉางและหยางชิงชิงก็ไม่กลัวความลำบาก อย่างไรเสียงองค์ชายรองก็ทำงานนี้ด้วย พวกเขาก็ทำได้ จึงหยิบเคียวแล้วขึ้นภูเขา จัดการหญ้าที่งอกบนผิวโคลนออกสักหน่อย

เป็นเช่นนี้ติดต่อกันสองสามวัน เหล่าชายหนุ่มน้อยก็ปวดเอวปวดหัวแล้ว หยางชิงชิงก็มีอาการเป็นไข้เล็กน้อย แต่นางบอกว่าองค์ชายไม่พัก นางก็ไม่พัก ลงสนามพร้อมอาการป่วยก็เห็นได้ว่าน่าสงสารเป็นอย่างมาก

ทังหยวนเห็นว่าริมฝีปากของนางล้วนซีดแล้ว จึงพยุงนางกลับไปพักที่หมู่ตึกเหมยครู่หนึ่ง

แค่แวบเดียวฮู่ไท่เฟยก็จำสาวน้อยคนนี้ได้แล้ว จึงรีบบอกให้คนเตรียมแกงแก้ไข้แดด หันกลับไปว่ากล่าวทังหยวน “ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นลูกผู้หญิง จะให้นางทำงานใช้แรงงานเหล่านั้นได้อย่างไร? แสงแดดนี้ก็แรงเกินไปแล้ว”

หยางชิงชิงรู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย กระแอมเสียงหนึ่ง แอบชำเลืองมององค์ชายรองแวบหนึ่ง เห็นเพียงองค์ชายรอยยิ้มอันสดใสและตอบกลับฮู่ไท่เฟย “อย่ามองว่าเป็นผู้หญิงพ่ะย่ะค่ะ ไม่กี่วันมานี้นางทำงานใช้แรงมากกว่าข้าและมู่ฉางฉางเสียอีก”

หยางชิงชิงตะลึงแล้ว องค์ชายรองไม่แปลกใจว่านางเป็นลูกผู้หญิงเลยหรือ? เพราะท่านป้าหรงเยว่บอกแล้วหรือ?

ทังหยวนเทน้ำให้หยางชิงชิงแก้วหนึ่ง ให้นางดื่มก่อนแล้วกล่าว “เจ้าก็อยู่พักผ่อนที่นี่ วันนี้ไม่ต้องไปแล้ว เพื่อจะได้ไม่ป่วยเข้าจริง ประเดี๋ยวพวกเราไปที่จื๋อลี่เจ้าก็ไปไม่ได้แล้ว”

“ได้เพคะ ขอบพระทัยองค์ชาย” หยางชิงชิงรับน้ำชามา แอบชำเลืองมององค์ชายแวบหนึ่ง ขนตายาวกระดิกเล็กน้อย สีหน้าแดงก่ำขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว องค์ชายพูดจาอ่อนโยนจังเลยนะ

ทังหยวนรอจนนางดื่มซุปแก้ไข้แดดแล้ว จึงหิ้วถังใบใหญ่ขึ้นภูเขาไป ให้เหล่าผู้เฒ่าดื่มถ้วยหนึ่งด้วย แม้จะบอกว่าเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่ความร้อนบนภูเขาในตอนกลางวันนั้นก็รุนแรงมากนัก เป็นไข้แดดได้ง่าย

หยางชิงชิงนั่งงอขาอยู่บนขั้นบันไดหินในลาน มองดูเงาหลังขององค์ชาย ใจเต้นระรัว เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีความรู้สึกเช่นนี้ ตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่ก็มีความคาดหวังบางอย่าง

ผ่านไปสองวัน พวกทังหยวนและเจ๋อหลานมาถึงหมู่ตึกเหมยพร้อมกัน เหล่าชายชราชุดดำทำงานยุ่งด้วยบรรยากาศคึกคักและกระตือรือร้น ในนั้นมีเสือสีทองอร่ามตัวใหญ่ตัวหนึ่งอยู่ด้วย บนหลังซ้ายขวาแขวนตะกร้าใบใหญ่สองใบ ใส่โคลนเต็มแล้วก็วิ่งกลับไปกลับมาเอาโคลนเทลงในหลุมที่ภูเขาด้านล่าง

พวกเขาเห็นดังนั้นก็กลายเป็นหินไปแล้ว ดังนั้น สมาชิกทั้งหมดของพวกเขาที่เริ่มปฏิบัติการก็รวมสัตว์ด้วยหรือ?

ชายชราเงาดำเห็นทังหยวน กล่าวอีกว่า “เจ้าเสือก็ต้องคิดค่าแรงด้วยสินะ?”

ทังหยวนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “คิด คิด คิด!”

ด้วยเหตุนี้เจ้าเสือก็ทุ่มเทแรงงานมากขึ้นแล้ว วิ่งอย่างฮึกเหิม วนขึ้นมาวนกลับมา!