บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1900 หลังจากนี้ไม่เอาเศษหินแล้ว

หยู่เหวินเห้ารู้ว่าต้าหมอจิตใจบริสุทธิ์ และซาบซึ้งเป็นที่สุดที่เขาส่งยามาให้มู่หรู จึงพาเขาไปเดินเล่นที่อุทยานอวี้ฮัวครู่หนึ่ง ต้าหมอมีพลังวิเศษชนิดหนึ่ง สามารถทำให้จิตใจที่ร้อนรนกระวนกระวายของเขาสงบนิ่งลงมาได้ เขาชอบอยู่กับต้าหมอเป็นอย่างมาก

ต้าหมอก็แสดงออกมาว่าดีใจมากเช่นกัน บอกว่าอยากอยู่ที่นี่สองสามวัน แน่นอนว่าเป็นความปรารถนาที่หาไม่ได้ของหยู่เหวินเห้า

ตลอดทางขณะที่สนทนา ต้าหมอเห็นว่าหยู่เหวินเห้าเป็นห่วงมู่หรูกงกง จึงกล่าวว่า “เขาจะไม่เป็นอะไร หากว่าเขาตาย ข้าก็สามารถช่วยให้เขากลับมาได้”

หยู่เหวินเห้ายิ้มให้เขา กล่าวขอบคุณคำหนึ่ง

อันที่จริงในก้นบึ้งจิตใจของเขาค่อนข้างเป็นทุกข์ ครั้งนี้ที่มู่หรูเกิดเรื่อง แม่นมสี่เกิดเรื่อง ทำให้เขาตระหนักได้อีกครั้งว่า เวลานี้ก็คือมีดเล่มหนึ่ง ยังคงต้องการนำพาเอาผู้อาวุโสที่อยู่ข้างกายของเขาไปทีละคนๆ

ครั้งนี้มู่หรูและแม่นมสี่น่าจะก้าวข้ามไปได้ แต่วันนั้นก็จะต้องมาถึงแน่

ต้าหมอเข้าใจความคิดจิตใจทั้งหมดของเขา กล่าวว่า “ชีวิตดูเหมือนจะไม่มีอะไรแน่นอน แต่ทุกเรื่องล้วนมีระเบียบกฎเกณฑ์ ชีวิตนี้คนที่สามารถอยู่รวมตัวกันได้ก็เพราะมีวาสนา คนที่มีวาสนาจะได้พบเจอกันเสมอ คนเหล่านั้นที่อยู่ในโลกนี้น่ะ ไปๆมาๆก็ล้วนอยู่วนอยู่ในแวดวงเดียวกัน”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าประโยคนี้ค่อนข้างมีมนต์ขลังเล็กน้อย แต่ว่า เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนสุดท้ายก็เป็นเช่นนี้

“ผู้คนสามารถรู้สึกได้ถึงกาลเวลาที่หนุ่มเวียนไปอย่างรวดเร็ว นี่ทำให้ผู้คนยิ่งตระหนักถึงทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว อีกทั้งวัฏจักรเวียนกลับมาอย่างรวดเร็ว ประสบการณ์ที่ได้รับและสติปัญญาที่ได้รับก็มีมากมาย คนมีความยอดเยี่ยมมากจริงๆ ยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก พลังของคนหากว่านำไปใช้ในทางเดียว ก็จะยึดครองสามโลกได้”

แล้วเขาก็หัวเราะอีก “แต่ว่า คนมีความเห็นแก่ตัว นี่ทำให้ไม่สามารถรวบรวมพลังงานทั้งหมดได้ชั่วนิรันดร”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าคำพูดของต้าหมอทำให้คนสบายใจจริงๆ มักจะพูดถึงทัศนะที่แท้จริงและชัดเจนบางอย่างอยู่เสมอ และหลังจากที่เขาเข้าใจหลักการปฏิบัติตัวในโลกทั้งหมดได้แล้ว ก็ยังสามารถรักษาจิตใจที่บริสุทธิ์เช่นนี้ได้ ช่างทำให้คนชื่นชอบจริงๆ

เดินไปเดินไป หยวนชิงหลิงทางนั้นก็ส่งคนให้มาแจ้งข่าวดี มู่หรูกงกงฟื้นแล้ว และพ้นจากอันตรายแล้ว

ทว่า ไม่สามารถปรนนิบัติเจ้าห้าได้ชั่วขณะ สารพิษโจมตีปอดของเขา จำเป็นต้องได้รับการบำรุงอย่างดีสักระยะเวลาหนึ่งจึงจะดีขึ้นได้

หยู่เหวินเห้าและต้าหมอไปเยี่ยมมู่หรูกงกง ใบหน้าของมู่หรูกงกงซีดเซียว ครั้งนี้เขาหนีจากความตายได้ หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาแล้วก็ยังคงหวาดกลัว แต่กลับไม่ได้กลัวตาย แต่เขากลัวว่าเวลาที่ตาย จะไม่สามารถบอกลาฮ่องเต้ดีๆได้

เมื่อเขาเห็นฮ่องเต้เข้ามา เขาเรียกเพียงฝ่าบาทคำหนึ่ง แล้วก็น้ำตาก็หลั่งริน

ในตาของหยู่เหวินเห้าก็เริ่มร้อน ตบไหล่ของเขา “พักผ่อนให้ดีๆ ข้างกายข้าไม่มีเจ้าไม่ได้ เจ้าไม่อยู่ข้างกายข้าวันหนึ่ง ข้าก็วุ่นวายไปหมดแล้ว”

มู่หรูกงกงเปล่งเสียงออกมาจากลำคอด้วยความยากลำบาก “ข้าน้อยจะหายดีในไม่ช้า ข้าน้อยยังต้องอยู่ข้างกายเพื่อคอยปรนนิบัติรับใช้ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้ากล่าวเบาๆ “อืม พักผ่อนให้ดีๆ หลายสิบปีมานี้เจ้าก็ไม่เคยได้พักผ่อนดีๆมาก่อน”

มู่หรูกงกงตอบรับคำหนึ่งอย่างสะอึกสะอื้น เมื่อครูเขาคิดอยากจะลุกขึ้นมาโขกศีรษะขอบพระทัยฮองเฮา เป็นตายฮองเฮาก็ไม่ยอมให้เขาลุกขึ้นมา ตอนนี้เขาก็ไม่ดิ้นรนขึ้นมาทำความเคารพฮ่องเต้แล้ว ทำเพียงแค่นอนดีๆ

หยวนชิงหลิงกล่าวกำชับสองสามคำ จึงรีบไปที่จวนอ๋องซู่โดยไม่รีรอแล้ว นางยังไม่วางใจแม่นมสี่

รัชทายาท องค์ชายรองและองค์หญิงรู้ว่ามู่หรูกงกงเกิดเรื่องแล้ว ก็รีบกลับมากันหมด เมื่อครู่พวกเขาเพิ่งไปเยี่ยมแม่นมสี่ที่จวนอ๋องซู่มาด้วยกัน เห็นว่าสถานการณ์ของแม่นมสี่คงที่แล้ว จึงได้วางใจลง

มู่หรูกงกงรักและเอ็นดูองค์หญิงมากที่สุด เมื่อเห็นองค์หญิง ความรู้สึกเจ็บปวดทั้งหมดก็สลายไปแล้ว เจ๋อหลานเอาใจใส่เป็นอย่างมาก ริเริ่มดูแลเขาเอง คอยดูแลอยู่หน้าหลัง มู่หรูกงกงมองดูจนซาบซึ้งจนหาที่สุดไม่ได้

หยู่เหวินเห้ามองดูพวกเด็กๆจัดการเรื่องต่างทั้งด้านหน้าด้านหลังให้มู่หรูกงกง เอาใจใส่อย่างกระตือรือร้น ก็รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจเป็นอย่างมาก พวกเด็กล้วนรู้จักที่จะขอบคุณ ไม่ลืมว่ามู่หรูกงกงและแม่นมสี่ได้ดูแลพวกเขาขณะที่ยังเป็นเด็ก

หยวนชิงหลิงกลับไปถึงจวนอ๋องซู่ ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามและชายชราชุดดำยังเฝ้าอยู่ข้างกายของแม่นมสี่

แม้ว่าฮองเฮาจะบอกว่าคงที่บ้างแล้ว แต่แม่นมสี่ยังไม่ฟื้น พวกเขาไม่วางใจ และจะไม่จากไป

คนที่เปิดเหมืองที่ภูเขาก็กลับมาแล้วเช่นกัน แม้ว่าการหาเงินจะเป็นสิ่งสำคัญ แต่ก็ไม่มีแม่นมสี่สำคัญกว่า

ในจวนอ๋องซู่ เงียบเชียบเป็นอย่างมาก การหายใจแทบจะเหมือนจะได้รับการฝึกฝนมาก่อน พร้อมเพรียงกันเป็นที่สุด

หยวนชิงหลิงเฝ้าแม่นมสี่ สัญญาณชีพก็คงที่แล้ว แต่อย่างไรส่วนศีรษะก็ได้รับบาดเจ็บหนัก และก็ค่อนข้างสาหัสด้วย

ขณะที่หยวนชิงหลิงมาเฝ้าแม่นมสี่ อู๋ซ่างหวงก็เดินออกไปแล้ว ถ่ายทอดคำสั่งลงไป เอาเศษหินทั้งหมดในจวนที่นำกลับมาจากภูเขาไปโยนทิ้งให้หมด เขาไม่ต้องการเศษหินแล้ว เขาต้องการหินอ่อนที่สมบูรณ์ ปูให้เต็มทั้งจวน เขาออกเงิน

คราวนี้เป็นเพราะความตระหนี่ขี้เหนียว จึงทำให้แม่นมสี่เกิดเรื่อง สถานที่ที่เหลือว่างทั้งจวน ถูกวางไว้ด้วยเศษหินทั้งหมด แอบซ่อนอันตรายไว้มาก

จะเกิดโศกนาฏกรรมแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว