บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1938 คนทรยศคนนี้

กลับไปยังไงก็ต้องมีของขวัญกลับไปด้วย นี่เป็นความตั้งใจของท่านย่า

เดิมเวลาอู๋ซ่างหวงมา ล้วนจะซื้อของกลับไปด้วย แต่เป็นการซื้อให้พี่พี่จูตี้ ตอนนี้พี่จูตี้อยู่ที่นี่แล้ว เขาจึงไม่ซื้อ เพราะรู้สึกสิ้นเปลือง

ดังนั้นจึงไม่ร่วมกิจกรรมซื้อซื้อซื้อ รออยู่ที่บ้านอย่างเดียว

หยวนชิงหลิงพาพี่ชายฟางหวูกับท่านย่า เดินซื้อไปทั่วห้างขายสินค้าทุกอย่าง จำพวกแป้งรองพื้น ลิปสติก น้ำหอม เครื่องประดับ ซื้อซื้อซื้ออย่างไม่จำกัดราคา

เดิมอยากจะซื้อเหล้าบุหรี่ให้กับพวกคนเฒ่าในจวนอ๋องซู่ แต่ทุกท่านย่าห้ามไว้ บอกว่าพวกเขาไม่คู่ควร

ช่างไม่คู่ควรจริงๆ เวลาไปตรวจรักษาไม่เคยให้ความร่วมมือเลย แล้วทำไมจะต้องซื้อให้กับพวกเขา?

แต่ก็ซื้อจำพวกเนื้อแห้ง นมผงสำหรับคนแก่ แคลเซียม วิตามินต่างๆ ที่มียี่ห้อดีหน่อยให้กับพวกเขา

มีบางครั้งถึงแม้ไม่ห้ามพวกเขาดื่มเหล้า แต่จะให้นางเป็นคนซื้อให้ไม่ได้ สามารถทำได้อย่างหลับหูหลับตาบ้างก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว

ครั้งนี้ที่หยวนชิงหลิงมา ไม่ได้บอกคนของจวนอ๋องซู่ เผื่อสถานการณ์อาการป่วยของท่านย่ายังไม่ดีขึ้น ยังกลับไปไม่ได้ จะทำให้พวกเขารอเก้อและผิดหวัง ดังนั้นจึงไม่บอก

โชคดีที่สามารถกลับไปได้แล้ว ถือเป็นการทำให้พวกเขาประหลาดใจ

เมื่อมาถึงเป่ยถัง ประมาณเที่ยงคืนค่อยมาถึงจวนอ๋องซู่

พอดีคืนนี้พวกเขาเสร็จสิ้นงานขั้นตอนแรกของโครงการแล้ว และอ๋องชินเฟิงอันทั้งสองสามีภรรยาก็ไม่อยู่ จึงซื้อเนื้อกับเหล้ามาฉลองกันอยู่ในจวน เหน็ดเหนื่อยมาตั้งนานขนาดนั้น ถือว่าเป็นการผ่อนคลายตนเอง

ในขณะที่ดื่มจนมึนเมา ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนพูดขึ้นว่า “ดื่มเหล้ากันอีกแล้ว? ดื่มเมากันจนหมด?”

เสียงตะโกนนี้ฟังดูคุ้นหูมาก คุ้นหูจนกดดันอย่างแทบหยุดหายใจ

หันไปมองอย่างมึนเมา แล้วดวงตาก็เบิกโตขึ้นมาในทันที มีคนเดินโซเซไปตักน้ำในบ่อ แล้วก็ราดบนหัวของตนเอง ให้ตนเองฟื้นมีสติขึ้นมา

สักพัก ทั้งหมดเปียกปอนจนหมด ชายชราชุดดำกลุ่มหนึ่ง คุกเข่าอยู่ตรงระเบียงอย่างเปียกปอน ต่างก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างเรียงราย เงียบไม่พูดไม่จารอรับฟังคำด่า ที่สำคัญคือหัวสมองยังไม่ตื่น ยังไม่ค่อยแน่ใจว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าเป็นการมองผิดไป หรือเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง น่าตกตะลึงอย่างมาก กลับมาอย่างกะทันหันได้อย่างไร?

ว่าง่ายมาตั้งนานขนาดนั้น เป็นครั้งแรกที่รวมตัวกันดื่มเหล้า ดื่มกันจนเมามาย ก็ถูกจับได้เสียแล้ว สิ่งที่เชื่อฟังมาก่อนหน้านี้ล้วนเสียเปล่า

คิดดูแล้วก็น่าโมโหจริงๆ ตอนที่อู๋ซ่างหวงอยู่ ก็เคยเสนอให้มีการย่างเนื้อกินเหล้า แต่ตอนนั้นอารมณ์เสียไปชั่วขณะ ปฏิเสธเขาไป จนภายหลังอยากกินก็ไม่มีข้ออ้าง กลัวถูกปฏิเสธกลับ ไม่ง่ายกว่าที่พวกเขาจะไม่อยู่ กลับถูกจับตะพาบในไห

ยังไงก็เมาอย่างมาก คุกเข่าได้ไม่นาน เอียงซ้ายเอียงขวาแล้วก็ล้มกองลงบนพื้น

ชายชราเงาดำอดทนไม่ไหว เงยหัวขึ้นมาพูดขึ้นว่า “ครั้งนี้เป็นการเข้าใจผิด หลังจากที่ท่านกลับไป นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราดื่ม…..”

“เจ้าหรือ….” ท่านย่าหยวนจ้องมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “พรุ่งนี้เช้ามารับเข็ม ไม่ปักเจ้าจนเต็มตัว เจ้าจะจำไม่นาน ดื่มเหล้าก็ส่วนดื่มเหล้า ดื่มพอหอมปากหอมคอข้าว่าอะไรไหม? พวกเจ้ายังจะรวมตัวกันดื่มจนเมามาย ดูไหเหล้าคืนนี้ ดื่มไปตั้งเท่าไหร่?”

เดิมชายชราเงาดำยังอยากที่จะโต้เถียง แต่เห็นใบหน้าโกรธจัดของพี่จูตี้ จึงค่อยอ่อนท่าทีลง ชูนิ้วมือขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ็ดแปดตำลึง…..”

“ฮ่าๆ ……”

เขายังพูดไม่จบ ชายชราชุดดำด้านข้างทั้งหมดต่างหัวเราะขึ้นมา หน้าหนาจริงๆ ไม่แค่เจ็ดแปดจินมั้ง? อย่างน้อยก็เป็นสิบกว่าขึ้นไปแน่

ท่านย่าหยวนโกรธอย่างที่สุด ตอนที่อยู่ในยุคปัจจุบันก็ไม่วางใจพวกเขา กลัวว่าพวกเขาจะดื่มเหล้ากินของย่าง แต่ละคนดื่มเหล้ามาหลายสิบปี และก็ไม่ใช่การดื่มอย่างหอมปากหอมคอ ดื่มกันเป็นถ้วยๆ ตอนดื่มน้ำยังไม่เห็นดื่มกันอย่างนี้

เดิมก็เคยเจาะเลือดพวกเขาตรวจแล้ว ไม่เพียงภาวะกรดยูริกในเลือดสูง ความดันโลหิตก็สูง ตับก็ไม่ดี หากไม่มียาลูกกลอนคอยปกป้องไว้ หญ้าบนหลุมฝังศพคงสูงเป็นวาแล้ว

มองดูไหเหล้าพวกนั้น คืนนี้หากไม่บอกว่าแต่ละคนไม่ต่ำกว่าสิบ นางยังไม่เชื่อ

อาศัยว่าตนเองมีฝีมือการต่อสู้ มีกำลังภายใน จึงดื่มอย่างสุดชีวิต

ภายใต้อำนาจเหมือนอย่างเสือโคร่งตัวเมียของพี่จูตี้ หลังจากที่ทุกคนหัวเราะแล้วก็กลับมาอยู่ในความสงบ แล้วเงาดำก็พูดขึ้นก่อนว่า มีอะไรก็เอามาลงที่เขาก็พอ เวลานี้ใครพูดคนนั้นซวย

เซียวเหยากงกับโสวฝู่ฉู่พยายามส่งสายตาไปหาอู๋ซ่างหวงกับหยวนชิงหลิง ใครรีบพานางกลับไปพักในห้อง ยังดื่มเหล้าไม่หมดเลย เนื้อก็ยังกินไม่หมด

ยากที่จะมีสักครั้ง อู๋ซ่างหวงไม่มีส่วนร่วมในการกระทำผิดเช่นนี้ จึงเงยหัวอันหยิ่งผยองขึ้นมาอย่างสูง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “ควรที่จะลงโทษอย่างหนัก วันทั้งวันคิดแต่จะกินเนื้อย่างกินเหล้า อายุมากขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้จักทำตัวดีๆ ในระหว่างที่พี่จูตี้กำลังรักษาตัว ก็คิดถึงพวกเจ้าอยู่ตลอด สุดท้ายพวกเจ้ากลับทำเช่นนี้ให้นางผิดหวัง เกินไปมากแล้วจริงๆ ไม่ลงโทษยังไงให้อภัยไม่ได้”

ตอนที่อยู่ในยุคปัจจุบันก็เคยทำให้จูตี้โกรธ จูตี้บอกว่าจะปักเข็มทั่วร่างกายของเขา เวลานี้ไม่ทรยศ จะรอทรยศเมื่อไหร่?

แล้วดวงตาเบิกโตของทุกคนก็หันมาจ้องมองดูเขา คนทรยศคนนี้ สมควรตาย