บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1951 ลูกของนางต่างก็รู้แล้วว่าตนเองอยากทำอะไร

นางก็ไม่รู้จะพูดอะไรขึ้นมาในทันใด เพียงแค่พยายามทำให้สายตาของตนเองมองดูพ่ออย่างน่าสงสารน่าเอ็นดูที่สุด

หยู่เหวินเห้าเอื้อมมือไปจับผมบนหน้าผากนาง ลูบอย่างนุ่มนวล หันไปหยิบพระราชโองการที่เตรียมไว้แต่แรกยื่นให้นาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูเอาเอง”

เจ๋อหลานรับมาอย่างลังเล แล้วค่อยๆ คลี่ ก่อนอ่านหันไปมองแม่ก่อนแวบหนึ่งอย่างสับสน

หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ดูสิ ถือว่าเป็นของขวัญที่พ่อเตรียมให้เจ้าก่อนอายุสิบห้า”

เจ๋อหลานจึงเปิดดู หลังจากอ่านจบแล้ว นางน้ำตาไหลพราก พร้อมถามขึ้นอย่างตื่นเต้นแน่นอกจนไม่อาจบรรยายว่า “พ่อ?”

“อืม” หยู่เหวินเห้าก็ไม่รู้ว่าทำไม สายตากระตุก พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าคุยกับแม่ พ่อจะออกไปทำงาน”

พูดเสร็จแล้วก็รีบลุกขึ้นเดินออกไป วินาทีนั้น เขามองเห็นความตื่นเต้นดีใจในสายตาของลูกสาว ในใจเข้าใจทันที ลูกสาวก็มีจุดมุ่งหมายที่ยิ่งใหญ่ แต่กลับมาจากฉีฮั่ว ก็ไปช่วยเขาดูแลจัดการเมืองโร่ตู หลังจากเมืองโร่ตูเจริญรุ่งเรืองและมั่นคงแล้ว นางก็กลับมาอยู่ข้างกายพวกเขา

ภายในใจของนาง ยังไงพ่อแม่ก็อยู่อันดับหนึ่ง อุดมคติความชอบของตนเองล้วนสามารถปล่อยวางได้

ในช่วงวัยหนุ่มสาวที่บ้าระห่ำ ยังมีความสงบและความอดทนเช่นนี้ ช่างหาได้ยาก หากเปลี่ยนเป็นเขาก็ไม่สามารถทำได้

หลังจากเจ้าห้าออกไปแล้ว เจ๋อหลานกระโจนสวมกอดแม่ พร้อมพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “เป็นไปได้ยังไง? พ่อมีพระราชโองการให้เป็นตัวแทนกษัตริย์ลาดตระเวนกำจัดความชั่วร้าย? แม่พูดโน้มน้าวพ่อหรือ?”

หยวนชิงหลิงประคองหลังลูกสาว พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ แม่แค่เล่าให้พ่อฟัง พ่อเสนอขึ้นมาเองว่าจะพระราชโองการให้เจ้า ความหมายของการเป็นตัวแทนกษัตริย์ลาดตระเวนกำจัดความชั่วร้าย แม่อยากให้เจ้าเข้าใจ เจ้าเป็นตัวแทนพ่อไปลาดตระเวนแผ่นดิน พิทักษ์ความยุติธรรม ขจัดความชั่วร้าย แต่เราต้องตั้งกฎเกณฑ์”

“ข้าจะไม่ทำอะไรไปเรื่อย” เจ๋อหลานรีบพูดรับประกัน

หยวนชิงหลิงปล่อยนาง แล้วนั่งกันคนละฝั่ง พร้อมพูดด้วยท่าทีเคร่งขรึมว่า “คดีที่ทางการกำลังสืบสวน หากมีหลักฐานเข้าสู่กระบวนการลงโทษได้ เจ้าห้ามไปยุ่งเกี่ยว เจ้าต้องใช้กฎหมายเป็นเกณฑ์ในการขจัดความชั่ว หากความผิดไม่ถึงตาย ห้ามฆ่า”

“ข้ารู้” เจ๋อหลานพยักหัวอย่างจริงจัง

หยวนชิงหลิงเอาสร้อยข้อมือออกมาหนึ่งเส้น สวมบนข้อมือของนาง สร้อยข้อมือนี้เป็นสีน้ำเงินดำ เหมือนทำมาจากหินโมรา แต่เมื่อดูดีๆ แล้วก็ไม่ใช่

หยวนชิงหลิงเอื้อมมือไปแตะ เจ๋อหลานรู้สึกเหมือนเข็มแทงเข้าสู่เนื้อ ตรงระหว่างสีน้ำเงินดำ มีแต้มสีแดงจางๆปรากฏขึ้น

สีแดงจางล้อมทั้งสร้อยข้อมือขึ้นมาทันที แสงกะพริบสั่นไหวสักพัก แล้วแสงสลัวก็จางลง สร้อยข้อมือทั้งเส้นกลายเป็นสีแดงอ่อน

“แม่ นี่คืออะไรหรือ?” เจ๋อหลานถามขึ้นอย่างแปลกใจ

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “นี่เป็นกำไลคำสั่งนรก เมื่อกี้เอาเลือดของเจ้าเลี้ยงมัน ตอนนี้มันยอมรับเจ้าของแล้ว นับตั้งแต่นี้ไป หากเจ้าเจอคนที่จำเป็นต้องฆ่า กำไลคำสั่งนรกจะเปล่งแสงเป็นประกาย มีความคิดเห็นตรงกันกับเจ้า เจ้าถึงสามารถลงมือได้ หากเจ้าเจอคนคนหนึ่ง เจ้าเห็นว่าเขาก่อกรรมทำชั่ว แต่กำไลคำสั่งไม่เปล่งแสงเป็นประกาย เจ้าก็ฆ่าไม่ได้”

“อ๋า?” เจ๋อหลานถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “นี่หมายความว่าอย่างไร?”

“กำไลคำสั่งนรกจะพิจารณาคนที่เจ้าอยากฆ่า พิจารณาความผิดที่เขากระทำ เมื่อเป็นความจริง จะมีคำสั่งให้เจ้าฆ่าได้ หากไม่เป็นความจริง ต่อให้เขาเคยฆ่าคน ก็ฆ่าเขาไม่ได้”

“แต่เคยฆ่าคน……”

“ลูก เจ้าสามารถมองเห็นเพียงใครๆ เคยฆ่าคน แต่สาเหตุที่ทำให้ลงมือฆ่าคนนั้นเจ้าไม่รู้ ใช่ไหม?”

“ใช่….เป็นเช่นนี้จริง”

“พ่อกับแม่ก็เคยฆ่าคน เจ้าคิดว่าพวกเราควรฆ่าไหม?”

เจ๋อหลานรีบส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “นั่นไม่ควรฆ่าอยู่แล้ว พวกเจ้าฆ่าคนตามกฎหมาย ฆ่าคนชั่วร้าย”

“พวกทหารก็เคยฆ่าคน”

“ในสนามรบ เจ้าไม่ตายข้าก็ต้องตาย อีกอย่าง นักรบผู้รักษาดินแดนถือว่ามีเกียรติ”

“นี่ก็ถูกต้องแล้ว สิ่งที่เจ้าสามารถมองเห็น เป็นเพียงแค่เขาเคยฆ่าคน กลับไม่รู้เบื้องหลังประวัติความเป็นมาของคนคนนี้ และในส่วนที่เจ้าไม่รู้นี้ กำไลคำสั่งนรกสามารถสืบรู้ได้ เจ้าจำไว้ เจ้าไม่ใช่นักฆ่า เจ้าเป็นเพียงผู้ดำเนินการ สิ่งที่จะดำเนินการก็ต้องระมัดระวังอย่างเคร่งครัด เข้าใจไหม?”

เจ๋อหลานคุกเข่าลง เงยหน้ามองดูแม่ พร้อมพูดขึ้นอย่างแน่วแน่ว่า “ลูกรู้ ลูกจะไม่ฆ่าคนที่บริสุทธิ์เด็ดขาด”

หยวนชิงหลิงเอื้อมมือดึงนางลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “นั่งลง แม่คุยกับเจ้าอีกสักหน่อย”

หยวนชิงหลิงยังมีคำพูดมากมายที่จะต้องบอกนางให้เข้าใจ หนึ่งในนั้นก็คือคำพูดรุนแรง มีคำพูดยกตัวอย่างผลที่จะตามมาด้วย ต้องพูดให้นางเข้าใจ สิ่งที่ตนเองทำหากผิดพลาดไป สิ่งที่เรียกว่าความยุติธรรมจะกลายเป็นความชั่ว

ยิ่งต้องพูดให้นางเข้าใจ มีพระราชโองการกับกำไลคำสั่งนรกอยู่ในมือ ก็ห้ามทำอะไรตามอำเภอใจ

อีกอย่าง หยวนชิงหลิงบอกกับนางอย่างหนักแน่น ถึงแม้จะมีกำไลคำสั่งนรก แต่เพราะในโลกมีเพียงพระราชโองการในเป่ยถัง เพราะฉะนั้นนางจึงดำเนินการได้เพียงในเป่ยถัง ห้ามไปในประเทศอื่น

เจ๋อหลานเข้าใจความตั้งอกตั้งใจของแม่ จึงตั้งใจฟังอย่างมาก และก็จำขึ้นใจไว้อย่างดี

หลังจากหยวนชิงหลิงพูดเสร็จ ก็ยื่นมือไปกอดลูกสาว ภายในใจทั้งดีใจและเจ็บปวด จนถึงตรงนี้ ลูกทุกคนของนางล้วนมีสิ่งที่ตนเองอยากจะทำแล้ว

พวกเขาล้วนจะทำตามความตั้งใจของตนเอง เดินทีละขั้นมุ่งสู่อนาคตอันงดงามของพวกเขา