บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1963 เจ้าตาทับทิมฝึกเรียน

หลังจากคณะแคว้นจินกลับไปแล้ว องค์ชายรัชทายาทก็มีงานยุ่งจนแทบไม่ได้พัก ไม่เพียงออกไปแต่เช้า กลางคืนก็ทำงานตลอด สัญญาความร่วมมือหลายประการที่เซ็นร่วมกับแคว้นจิน หมายถึงนโยบายของราชสำนักในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า จะเป็นการพัฒนาภาคตะวันตกเฉียงเหนืออย่างแข็งขัน

นี่แผนนโยบายขนาดใหญ่ จะต้องประชุมกับทางท่านชายสี่อย่างใกล้ชิด ปรึกษาหารือกับสิ่งที่ต่อไปจะต้องทำ

อยากจะร่ำรวย ต้องซ่อมถนนก่อน ไม่ว่าจะอยู่ในยุคสมัยไหน ถือเป็นหลักการที่ไม่เปลี่ยนแปลง

ซ่อมถนน เท่ากับว่าจะต้องใช้จ่ายเงินเป็นจำนวนมาก ผ้าไหม อาหาร สินค้าโภคภัณฑ์อย่างเช่นชาของเป่ยถัง ล้วนสามารถส่งออกไปยังแคว้นจินอย่างต่อเนื่อง ส่วนแร่ธาตุโลหะของแคว้นจินก็จะถูกส่งมายังเป่ยถังเป็นจำนวนมาก

ถนนผ่านทรัพย์สินเงินทองก็จะหลั่งไหลมา การซ่อมถนนจึงเป็นสิ่งที่จำเป็นที่สุด

เมื่อก่อนพวกเขาก็เคยยื่นเรื่องซ่อมถนน แต่ก็โต้เถียงกันไปมา สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ จวนเจียงเป่ยยากจนมานานหลายปี เป็นตัวถ่วงมาตลอด แต่ตอนนี้องค์ชายรัชทายาทเสนอแนะ ให้จวนเจียงเป่ยกลายเป็นเมืองผลิตโลหะ มีการผลิตอุตสาหกรรมที่สำคัญที่นั่น แร่เหล็กแร่ดิบเอามาจากแคว้นจิน นำมาผลิตในจวนเจียงเป่ย หลังจากได้ผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปค่อยส่งไปขายยังทุกที่ในเป่ยถัง

ช่วงนี้เจ้าตาทับทิมเป็นเหมือนอย่างฟองน้ำ กระตือรือร้นที่จะเรียนรู้กับความรู้ทุกอย่าง หลังจากฝึกเรียนหนังสือแล้ว ตอนนี้ก็เรียนการทำอาหาร เพราะช่วงนี้พี่ซาลาเปาทำงานตลอด กลับมาดึกมาก กลับมาแล้วยังไงก็ต้องทานมื้อดึก ดังนั้น ช่วงเวลาที่นางจะได้แสดงฝีมือมาถึงแล้ว

เจ้าตาทับทิมตั้งใจเรียนทุกอย่าง อย่างไม่ละเลย โดยเฉพาะอาหารการกินของซาลาเปา นางตั้งอกตั้งใจอย่างมาก

นางรู้ว่าแม่นมสี่ทำอาหารอร่อย มีรสชาติของความเป็นชาวบ้าน พี่ซาลาเปาชอบทานอาหารประเภทผัด ดังนั้นตอนกลางวันนางไปเรียนกับแม่นมสี่ในจวนอ๋องซู่ ตอนค่ำค่อยกลับมา

แน่นอนว่าหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไปเลือกเนื้อสดๆ ในห้องเครื่องมาให้หมาป่าซาลาเปา ช่วงนี้หมาป่าซาลาเปาก็เหนื่อยมาก ผอมลงไปมาก แสดงว่าตอนที่อยู่กับพี่ซาลาเปา ไม่ได้กินดีแน่

เดิมหยวนชิงหลิงได้สั่งห้องเครื่องทำน้ำแกงให้ซาลาเปา แต่ได้ยินว่าเจ้าตาทับทิมเริ่มฝึกทำกับข้าว นางจึงไม่ต้องทำอะไรแล้ว

เจ้าตาทับทิมว่าง่ายกตัญญู ทำกับข้าวแล้วยังนำมาให้หยวนชิงหลิงกับหยู่เหวินเห้าด้วยตนเอง หลังจากส่งมาแล้ว นางค่อยกลับไปเตรียมให้ซาลาเปากับหมาป่าซาลาเปา

หยู่เหวินเห้าไม่ค่อยทานมื้อดึก แต่ลูกสะใภ้ในอนาคตเป็นคนทำ ยังไงก็ต้องชิม

ก่อนทานเขาก็พูดกับหยวนชิงหลิงว่า “อาหารนี้ แค่ชิมก็พอ ถือเป็นการไว้หน้านาง”

หยวนชิงหลิงถามขึ้นว่า “เจ้าไม่หิว?”

“ไม่ใช่เรื่องหิวหรือไม่หิว เจ้าตาทับทิมเป็นจิ้งจอกมณีราค อาหารที่ทำจะต้องเป็นไปตามรสชาติจิ้งจอกมณีราค รสชาติจิ้งจอกมณีราคจะเหมือนกับคนหรือ? ซาลาเปาค่อนข้างแย่ ทำงานเหนื่อยกลับมาทุกวัน ยังต้องทานสักมื้อ”

“เจ้ายังไม่เคยทาน รู้ได้อย่างไรว่าไม่อร่อย? นางไปเรียนกับแม่นมสี่มานะ”

“เรียนกับเทพแห่งอาหารก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงก็เป็นไปตามรสชาติของนางเอง” หยู่เหวินเห้านั่งลง มองดูอาหารสามอย่างที่วางบนโต๊ะ หยิบตะเกียบคีบขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “มองดูสีสันก็ดูไม่เลว แต่ดูอาหารพวกนี้แล้ว….ว้าว อร่อยมากเลย อร่อยสุดๆ”

เขาทานหนึ่งคำ แล้วก็ตะโกนพูดขึ้นมาอย่างตกตะลึงอย่างมาก

หยวนชิงหลิงคีบผักชิ้นหนึ่งเข้าปาก สดอร่อยน่าทานจริงๆ เห็นได้ชัดว่ามีฝีมือในการทำกับข้าว

“อร่อยจริงๆ นางมีพรสวรรค์ทางด้านนี้” หยู่เหวินเห้าหยุดไม่ได้แล้ว เนื้อนุ่ม น้ำผลไม้สด รสชาติแต่ละชั้นมีความเด่นเฉพาะ ดูก็เป็นเพียงเนื้อแผ่นธรรมดา ทำยังไงถึงได้ออกมารสชาติดีขนาดนี้? สดอร่อยยิ่งกว่าปกติที่กินเนื้อแพะ

“ข้าชิมปลาแผ่นนี้ดู ใครสอนนางเอาเนื้อปลามาผัด? นุ่ม สด อร่อย อร่อย ทานกับผักอะไร? แตงอะไร? อร่อยมากเลย”

“น้ำแกงผักอันนี้ดูธรรมดามาก โย้ ใส่กุ้งสดด้วย ถึงว่ารสชาติดีขนาดนี้ เจ้าหยวน รีบชิมดู”

หยวนชิงหลิงมองดูเจ้าห้าทานอย่างเอร็ดอร่อย จึงชิมตามขึ้นมา อารมณ์ก็ดีสุขใจด้วย แต่ในความสุขใจก็ค่อนข้างเจ็บปวดเล็กน้อย

ตอนนี้เรื่องอาหารการกินของซาลาเปา นางที่เป็นแม่ไม่ต้องดูแลจัดการแล้ว เจ้าตาทับทิมจัดการได้เป็นอย่างดี ที่สำคัญที่สุดก็คือเจ้าตาทับทิมรอบคอบ มื้อดึกไม่ทานมันจนเกินไป นางทำเมนูปลากับเนื้อ ยังมีน้ำแกงผักสารอาหารครบถ้วน นางใส่ใจอย่างมากจริงๆ

อย่างกับก่อนหน้านี้ที่เจ้าห้าถอดถอนใจ ลูกๆ เติบโตแล้ว พ่อแม่ก็ต้องค่อยๆ ออกมาจากวงจรชีวิตพวกเขา คอยมองดูอยู่อย่างไกลๆ นับตั้งแต่นี้ไปความสุขทุกข์ในชีวิตของพวกเขา ตนเองก็แทบไม่มีส่วนร่วมแล้ว

ในใจคิดอยู่เช่นนี้ อาหารที่ทานเข้าไป จึงเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย คนที่มีสติสัมปชัญญะดีเลิศ มักจะต้องเศร้ากับเรื่องความรัก

ใกล้เที่ยงแล้วองค์ชายรัชทายาทค่อยกลับวัง งานยุ่งมากมาหลายวันแล้ว รู้สึกเหนื่อยมากแล้ว

วิ่งยุ่งกับงานด้านนอก หรือประชุมในที่ทำการปกครอง อาหารการกินปกติ จึงทำให้เขาค่อนข้างรอคอยมื้อค่ำมื้อนี้

เจ้าตาทับทิมฝึกทำอาหารมาหลายวันแล้ว ตอนเริ่มแรกยังไงก็ไม่ยอมเอามาให้เขาทาน จนถึงคืนวันก่อน อาหารที่นางทำถูกวางบนโต๊ะ เดิมคิดว่าฝีมือธรรมดา หรือไม่ได้เรื่อง แต่เมื่อทานลงไปแล้ว เขาแปลกประหลาดใจมาก