บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1976 ช่างสวียังมีเรื่องเดือดร้อน

บทที่ 1976 ช่างสวียังมีเรื่องเดือดร้อน

หยวนชิงหลิงยังไม่พูดอะไรกับนางมากมาย รอหลังจากสืบสวนเรียบร้อยแล้วค่อยพูดก็ยังไม่สาย นางถูกขังอยู่ในคุกถูกลงโทษอย่างทุกข์ทรมาน คงจะคิดถึงบ้านคิดถึงลูกชายแย่แล้ว ให้นางกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อน
ลูกชายหลายคนของช่างสวี รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับนางตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ซึ่งรู้มาจากคนด้านข้างโรงงาน บอกว่ามีขุนนางจำนวนมากมาจากตัวนางไป
ลูกคนรองของช่างสวีเป็นเจ้าหน้าที่อยู่ในที่ทำการปกครอง ลูกชายคนเล็กสุดซาลาเปาก็ฝากเข้าไปในกรมการพระนคร แต่ยังไงก็มีตำแหน่งเล็กน้อย ไม่มีช่องทางอะไรที่จะสามารถไปสืบความ ดังนั้นสุดท้ายแม้แต่ขุนนางที่ไหนพาตัวแม่ไปก็ไม่รู้
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้ พวกเขาล้วนตามสืบอยู่ตลอด แต่ก็ไม่มีข่าวคราวเลยสักนิด บอกกับท่านย่าพูดอยู่ตลอดว่านางไปแอบยุ่งกับคนอื่นจึงถูกจับตัวไป พวกเขาอยากช่วยพูดแก้ต่างให้แม่ แต่กลับก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรกันแน่
ในขณะที่กำลังร้อนใจเหมือนดั่งมดในหม้อกระทะร้อน ก็มีคนมาหาพวกเขา บอกให้พวกเขาไปรับแม่ที่กองบัญชาการรักษาความสงบที่ทำการปกครองเหนือ พวกเขาพี่น้องจึงรีบเดินทางมา
มาถึงที่ทำการปกครองเหนือแล้ว กลับพบว่ามีการเฝ้าป้องกันอย่างเข้มงวด หนึ่งในนั้นแลดูเหมือนทหารรักษาพระองค์ แต่ละคนแลดูน่าเกรงขามอย่างไม่ธรรมดา ใบหน้าเย็นชา เมื่อเห็นแล้วตาก็รู้สึกหวาดกลัว
พวกเขาเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้วก็ตกใจจนขาอ่อน ไม่กล้าถามอะไรมาก เพียงแค่รออยู่ตรงด้านนอก เพราะคนที่ไปบอกพวกเขานั้นพูดว่า จะมีคนพาแม่ของพวกเขาออกมา
รออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง แล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งพยุงแม่ออกมา ถึงแม้แม่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว แต่ดูจากใบหน้ากับฝีเท้าก็รู้ว่าได้รับบาดเจ็บ
พวกเขาไม่สนใจถึงความกลัว รีบวิ่งไปหา แล้วรับแม่มาจากมือผู้หญิงคนนั้น
บ้านครอบครัวสามีช่างสวีแซ่ลู่
จึงถามผู้หญิงคนนั้นว่า “แม่ของข้าเป็นอย่างไร? นางกระทำผิดโทษฐานอะไรหรือ?”
พี่ใหญ่ลู่เป็นเจ้าหน้าที่อยู่ในที่ทำการปกครอง ค่อนข้างมีความกล้าหาญ
หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าส่งนางกลับไปก่อน พรุ่งนี้ข้าจะไปยังบ้านของพวกเจ้าเพื่อรักษาบาดแผลให้กับแม่ของพวกเจ้า และก็จะอธิบายให้พวกเจ้าฟัง”
พี่รองลู่มองดูหยวนชิงหลิง เห็นลักษณะท่าทีนางไม่ธรรมดา จึงถามขึ้นว่า “เจ้าเป็นหมอ?”
“ใช่
รถม้าเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว” หยวนชิงหลิงไม่เคยปฏิเสธในสถานะที่ตนเองเป็นหมอ
ยังไม่ต้องพูดอะไรมากขนาดนั้น ส่งกลับไปก่อนเถอะ
พวกเขามองดูข้างในอย่างสงสัย
จึงจำต้องปล่อยไป ประคองแม่ขึ้นไปบนรถม้าที่พวกเขาเตรียมไว้
แล้วก็เห็นพวกทหารรักษาพระองค์เดินมาบดบังสายตา มองไม่เห็นอะไรเลย
รอเมื่อขึ้นรถม้าแล้ว
ทำไมถึงถูกจับตัวมาที่ทำการปกครองเหนือ และยังถูกลงโทษ
พวกเขาก็รีบถามถึงอาการบาดเจ็บของแม่ แล้วก็ถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
หลายปีมานี้ช่างสวีเป็นทั้งพ่อเป็นทั้งแม่ ต่อหน้าพวกลูกชายค่อนข้างมีความน่าเชื่อถือ ดังนั้นต่อให้พวกลูกๆ
ตื่นเต้น นางก็ยังคงแสดงท่าทีสงบนิ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องร้อนใจ บาดแผลของข้าไม่เป็นไร เมื่อกี้ฮูหยินเปาใส่ยาให้ข้าแล้ว ส่วนที่ถูกจับในครั้งนี้
เพราะเจ้าตาทับทิมเป็นที่ต้องตาอันธพาลคนหนึ่ง คิดจะบีบบังคับข่มเหงเอากลับไปเป็นเมียรอง หลังจากข้าใช้ให้เจ้าตาทับทิมหนีไป พวกเขาจึงจับตัวข้ามา เพื่อบีบบังคับให้เจ้าตาทับทิมออกมา”
น้องเล็กลู่ได้ยินแล้วก็โกรธโมโหอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า
“พวกเขาคิดอยากจะแย่งเจ้าตาทับทิมน้อยไปเป็นเมียรอง? ความกล้านี้ไม่ธรรมดา เจ้าตาทับทิมน้อย เป็นว่าที่คู่หมั้นของคุณชายเปา ถึงแม้ข้าจะไม่รู้สถานะของคุณชายเปา แต่รู้ว่าในครอบครัวของเขาเป็นขุนนาง…..แต่ อันธพาลคนนั้นทำไมถึงมีอำนาจสั่งควบคุมที่ทำการปกครองเหนือ? ที่ทำการปกครองเหนือ อยู่ภายใต้การดูแลของกองบัญชาการรักษาความสงบ ตอนนี้ผู้บัญชาการของกองบัญชาการรักษาความสงบ เป็นน้องเขยของฮองเฮา
อันธพาลคนนั้นเป็นใครมาจากไหน?”
น้องเล็กลู่ถูกองค์ชายรัชทายาทส่งไปทำงานยังที่ทำการปกครองกรมการพระนคร หลังจากเข้าไปในที่ทำการปกครอง ถึงแม้จะถูกซ้อมแล้วหลายครั้ง แต่ตอนนี้ยังไงก็ถือว่ามีงานประจำแล้ว เขาจะต้องขอบคุณคุณชายเปา
อีกอย่าง เจ้าตาทับทิมน้อยเป็นศิษย์น้องของพวกเขา ตอนที่พวกเขาไปหาแม่ที่โรงงาน ก็เห็นศิษย์น้องอยู่หลายครั้ง ศิษย์น้องน่ารักราวกับกระต่ายน้อย น่ารักน่าเอ็นดูอย่างที่สุด
พวกเขาไม่มีน้องสาว จึงเห็นศิษย์น้องเป็นน้องสาวแท้ๆของตน
พวกพี่น้องหลายคนต่างก่นด่าขึ้นมา พี่สามลู่พูดขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “เรื่องนี้เรายังไม่ต้องคิด รอดูไปก่อน ในเมื่อแม่ออกมาแล้ว ยังไงก็จะต้องมีผลสรุป ตอนนี้พวกเรามาคิดกันว่าจะรับมือกับความโกรธของท่านย่ายังไง ท่านย่าพูดอย่างเด็ดขาดว่าแม่นี้ตามคนอื่นไปแล้ว ตอนนี้หากรู้ว่าถูกจับติดคุกและยังถูกลงโทษ คงจะพูดไม่น่าฟังอย่างยิ่ง”
เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ ทุกคนต่างเงียบ หลังจากเงียบแล้ว ต่างถอนหายใจยาวที่ซบไหล่ทั้งสองเข้าหากัน
นิสัยของท่านย่าทุกคนต่างรู้ดี เถียงไม่ได้สักคำ แม้แต่ท่าทีสีหน้าก็ไม่ให้แสดงออก ปกติแม่จะพยายามอยู่ในโรงงาน แต่ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บ จำเป็นต้องกลับไปพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน
นั่นก็หมายความว่า เรื่องนี้จะต้องบอกให้รู้เรื่องอย่างชัดเจน หากไม่บอกก็ไม่ได้ หายสาบสูญไปอย่างไม่มีสาเหตุ ถึงแม้จะไม่พูดนางก็จะต้องถาม วุ่นวาย