บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 1983 เจ้ากลับไปใช้หลักการ

บทที่ 1983 เจ้ากลับไปใช้หลักการ

“ปวดหัวไหม? ไม่สบายไหม? ข้านวดให้เจ้า” นิ้วมือของเขารีบนวดขมับให้กับหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “เหนื่อยมากหรือเปล่า?”
“ไม่ใช่ เพียงแค่คิดถึงแม่สามีช่างสวี แล้วก็โมโห” หยวนชิงหลิงจับมือของเขา พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า “เจ้าไม่เห็นสีหน้าท่าทางของเขา น่าโมโหมากเลย ตอนนี้ลูกชายตระกูลลู่หลายคนล้วนยังไม่ได้แต่งงาน ถึงแม้ช่างสวีไม่พูด แต่คาดว่าทุกคนคงกลัวแม่สามีของนาง”
“อย่าโมโห เจ้าไปช่วยพูดแล้ว ต่อไปก็เชื่อฟังแล้ว อีกอย่างหญิงเฒ่าเช่นนี้ก็ใช่ว่าจะเห็นเป็นครั้งแรก จวิ้นจู่ใหญ่อานก็เป็นคนแบบนี้ไม่ใช่หรือ?”
หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ถึงแม้ข้าจะไม่อยากพูดเช่นนี้ แต่เมื่อเทียบกับจวิ้นจู่ใหญ่อาน ฮูหยินเฒ่าตระกูลลู่ชั่วร้ายกว่ามาก สิ่งที่เลวร้ายของนางคือ ลูกสะใภ้เป็นหม้ายตั้งแต่ยังสาว ทอดทิ้งลูกไว้เป็นโขยง และเดิมครอบครัวก็ยากจนแล้ว นางไม่ช่วยเหลือลูกสะใภ้ไม่ว่า ลูกสะใภ้อาศัยงานฝีมือหารายได้เลี้ยงลูก นางยังพูดจากดขี่ข่มเหง ตอนนี้รู้ว่าลูกสะใภ้ซื้อบ้านไว้สี่หลัง ก็อยากได้โฉนดที่ดิน เจ้าว่าน่าโมโหไหม?”
“น่าโมโหมาก” หยู่เหวินเห้าก็โกรธโมโหขึ้นมา เขาเข้าใจเป็นอย่างยิ่งว่าทำไมเจ้าหยวนถึงโกรธขนาดนี้ เพราะนางก็เคยถูกแม่สามีกดขี่ข่มเหง แม่ของเขาในตอนนั้น……
ช่างเถอะ ไม่พูดถึงดีกว่า
หยวนชิงหลิงปรับความรู้สึกของตนเอง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ามีเรื่องอยากปรึกษาเจ้า ข้าอยากให้เป่ยถังสามารถจัดตั้งสหพันธ์สตรีขึ้นมา เพื่อปกป้องผู้หญิงที่ถูกรังแก ให้พวกนางได้มีช่องทางในการอุทธรณ์และขอความช่วยเหลือ…..”
ไม่รอให้หยวนชิงหลิงพูดเสร็จ หยู่เหวินเห้าก็รีบตอบทันทีว่า “ได้”
หยวนชิงหลิงมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจริงจังนะ”
หยู่เหวินเห้าประคองไหล่ของนาง
พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ข้าก็จริงจัง และเรื่องนี้ก็ต้องดำเนินการอย่างรวดเร็ว อาศัยคืนนี้ประจำเดือนเจ้ามา
เรามาทำงานกัน วางแผนการคร่าวๆ พรุ่งนี้มอบให้กับเน่ย์เก๋อพิจารณา”
“…..” เรื่องประจำเดือนต้องพูดขึ้นมาในตอนนี้? ประจำเดือนไม่มาแล้วจะทำงานวางแผนงานไม่ได้หรือ?
หยวนชิงหลิงก็ไม่ถือสาเขา
ปรับปรุงเพิ่มเติมตามสถานการณ์ความเป็นจริงของเป่ยถังในตอนนี้ ฮ่องเต้เห็นว่าอย่างไร?”
พูดขึ้นว่า “ที่จริงเรื่องพวกนี้เราก็ต้องเรียนรู้
“ฮองเฮาตัดสินใจได้เลย เจ้าเป็นผู้หญิง ค่อนข้างเข้าใจความยากลำบากที่ผู้หญิงต้องเผชิญในตอนนี้”
หยวนชิงหลิงครุ่นคิด
พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ พวกเจ้าเน่ย์เก๋อให้เน่ย์เก๋อพิจารณา พรุ่งนี้ข้าก็จะเรียกพวกพระชายาอ๋องชินมาหารือ
รองฟังความคิดเห็นของทุกคน”
ภายในตระกูลลู่ คืนนี้เปิดไฟสว่าง ไม่มีใครนอน ใครก็นอนไม่หลับ
ฮูหยินเฒ่าคนนั้นคุกเข่าอยู่ตรงหน้าป้ายชื่อบรรพบุรุษเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง คุกเข่าจนขาทั้งคู่ชา อ่อนแอไปทั้งร่างกาย ไม่กล้าลุกขึ้นมา
ลูกสะใภ้ ลูกสาว พวกลูกๆ ต่างมาพูดกล่อม
รู้สึกว่าอำนาจแห่งกษัตริย์มีไปหมดทั่วทุกที มีสายตากำลังจ้องมองดูนางไปทั่ว นางไม่กล้าพูดสักคำ ไม่กล้าถอนหายใจ
แต่นางก็ไม่กล้าลุกขึ้นมา
ทุกคนจึงไม่พูดกล่อมแล้ว นั่งดื่มชาอยู่ในห้องโถง
บาดแผลบนร่างกายช่างสวี ตอนนี้ไม่รู้สึกเจ็บปวดแล้ว เหมือนมีพลังวิเศษอะไรค่อยรักษา ข้างหูดังก้องไปด้วยคำพูดของฮองเฮาในวันนี้
แต่นางรู้สึกว่าทุกอย่างเหมือนความฝัน
จะเป็นฮองเฮาได้ยังไง? เป็นองค์ชายรัชทายาทได้ยังไง? บวกกับลูกศิษย์ที่น่ารักของนาง
เป็นว่าที่พระชายาองค์รัชทายาทในอนาคตได้ยังไง?
นางถามลูกอยู่หลายครั้ง นี่เป็นความจริงหรือ? ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?
ทุกคนต่างก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เพราะพวกเขาก็คิดว่าเหมือนความฝัน คิดว่าชั่วชีวิตของตนเองจนถึงตอนนี้ แบ่งเป็นสองภาคแล้ว ช่วงชีวิตก่อนหน้านี้นั้นธรรมดา นับตั้งแต่ช่วงเวลาต่อจากนี้ไป ไม่รู้ว่าจะมีสีสันแค่ไหน
น้องลู่คนเล็กเอามือเท้าคาง พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณชายเปา…..เป็นองค์ชายรัชทายาทจริงๆ หรือ? เขาดูเป็นมิตรขนาดนั้น ยังพูดเล่นกับข้า ไม่เพียงพูดเล่น เขายังบอกให้ข้าตั้งใจทำงานในที่ทำการปกครองให้ดี อย่าขี้เกียจ บอกว่าหากข้าพยายามแล้ว ก็จะมีอนาคตที่ดี แม่ ที่ผ่านมาทำไมข้าถึงได้แย่ขนาดนั้น? ไร้สาระไปวันๆ สูญเสียวันเวลาไปตั้งเท่าไหร่?”
“ปรับปรุงตัวตอนนี้ ก็ยังไม่สาย” ช่างสวีน้ำตาคลอ พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน
ที่จริงลูกของนางต่างไม่เลวร้าย ลูกชายคนเล็กถึงแม้ที่เหลวไหลไปหน่อย แต่ดีที่กลับใจแล้ว รู้จักพยายามแล้ว
อาเล็กพูดพึมพำขึ้นว่า “พี่สะใภ้ ข้ายังคงรู้สึกราวกับฝัน นั่นเป็นถึงฮองเฮา ข้ากลับได้เห็นฮองเฮาแล้ว หากข้ากลับไปเล่าที่บ้านแม่สามี เกรงว่าพวกเขาคงไม่เชื่อ”
ช่างสวีเงยหน้าพร้อมพูดขึ้นว่า “อย่าไปพูดกับพวกเขา ฮองเฮาไม่ได้ให้เราพูด เราก็ไม่ต้องพูด”
“แต่หากอาเล็กกลับไป พวกอาผู้ชายก็ไม่กล้ารังแกอาเล็กแล้ว” น้องลูกคนเล็กพูดขึ้น
“งั้นไม่ได้ เราจะเอาฮองเฮามาเป็นที่พึ่งไม่ได้” ช่างสวีนิ่งคิด คิดถึงคำพูดของฮองเฮา ทันใดนั้น จิตวิญญาณการต่อสู้ก็จุดประกายในดวงตา มองดูอาเล็ก แล้วก็พูดขึ้นว่า “ฮองเฮาบอกว่าเราพวกผู้หญิงต้องสู้ ข้าคิดว่าคำพูดประโยคนี้มีเหตุผล ทำไมเจ้าจะต้องถูกพวกเขารังแก? รับใช้ปรนนิบัติพวกเขามานานหลายสิบปี ก็ไม่เห็นความดี แม้แต่ลูกชายลูกสาวเจ้าก็ดูถูกเจ้า เจ้าจะอ่อนแอแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ต้องกลับไปใช้หลักการ”