บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2021 ชอบการทำศึกก็ต้องตาย

บทที่ 2021 ชอบการทำศึกก็ต้องตาย
ความคิดของเป่ยโม่ หยู่เหวินเห้ากับจิ้งถิงสันนิษฐานได้อย่างชัดเจน
ที่จริงประเทศในทวีปนี้ ต่างเข้าใจเป่ยโม่เป็นอย่างดี เหตุผลทางภูมิศาสตร์ พวกเขามีความก้าวร้าวชอบรุกรานอยู่ในสายเลือด หากประเทศใดมีความแตกร้าว พวกเขาก็จะแทรกซึมเข้าไปดูดเลือด
ผู้มีอำนาจพวกนั้น ล้วนเป็นผีดูดเลือดที่เยือกเย็น
ส่วนประชาชนของพวกเขาได้รับการสั่งสอนจากในราชสำนักมาตลอด ไม่เห็นว่าการรุกรานเป็นความผิด ยังไงประเทศก็กำลังพัฒนา การปล้นชิงถือเป็นวิธีที่ดีที่สุด
“เสริมกำลังการป้องกัน” จิ้งถิงพูดเตือน
“ข้ารู้ ขอบใจที่เจ้าอุตส่าห์มาบอก”
“อาจจะไม่ใช่ ข้ากับกระบี่มังกรยังไม่มีปัญญาทิตย์เชื่อมต่อกัน จึงอาจจะคาดเดาผิดไป”
นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขาลังเลมาอยู่ตั้งสองวัน ไม่พูดออกมา เพราะการป้องกันไม่ใช่การสั่งคำเดียวเท่านั้น ต้องมีการเคลื่อนย้ายส่งกองกำลังไป ต้องวางแผน ต้องฝึกซ้อม คำพูดของเขาเพียงประโยคเดียว คนภายใต้บังคับบัญชาต้องวิ่งจนขาลาก
“ทางด้านชายแดน ต้องจัดการวางกองกำลังทหารใหม่ หลายปีมานี้ไม่เคยเปลี่ยน ทางด้านเป่ยโม่คงรู้เป็นอย่างดีแล้ว อาศัยช่วงจังหวะนี้ ฝึกฝนค่ายกลเสียใหม่”
“อืม จริง” ประเทศหนึ่งยิ่งร่ำรวยขึ้น ก็ยิ่งต้องให้ความสำคัญด้านการสู้รบ
เป่ยโม่มีความโลภต้องการครอบครองประเทศคนอื่น แต่กับเป่ยถังเป็นประเทศเพื่อนบ้านที่มีชายแดนติดกัน ดังนั้นความโลภของพวกเขามักคิดถึงเป่ยถังเป็นอันดับแรก
มีคำสั่งจากกรมทหารไปยังชายแดน เดิมอ๋องอานกับอ๋องเว่ยเพียงแค่เฝ้าจวนเจียงเป่ย ตอนนี้เมืองทั้งห้าก็ต้องดูแลด้วย
ทหารประจำการในเมืองมีน้อย ทหารส่วนใหญ่ล้วนประจำอยู่ที่จวนเจียงเป่ย ตอนนี้กรมทหารได้รับพระราชโองการของฮ่องเต้ ให้มีทหารประจำการในเมืองทั้งห้าด้วย นั่นก็คือต้องวางกองกำลังใหม่
ทำให้ท่านอ๋องทั้งสองเหนื่อยอย่างมากจริงๆ ดีที่แม่ทัพใหญ่ฮู่ก็อยู่ที่นั่น บวกกับเดิมพวกองค์ชายเจ้าหญิงที่ฝึกคนไว้จนสามารถแบกรับภาระได้ระดับหนึ่ง เมื่อร่วมมือกันแล้วก็ไม่ใช่เรื่องยากลำบาก
ต่อจากนี้ก็คือการฝึกซ้อม ฝึกซ้อมการเฝ้าประจำเมืองกับการต่อสู้บนภูเขา
การเฝ้าประตูเมืองเป็นด่านแรก เฝ้าระวังไว้ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องสู้รบบนภูเขา
อ๋องเว่ยยังไปที่แคว้นจิน ให้พวกเขาเฝ้าระวังไว้ด้วย รู้สึกเหมือนหากจะเคลื่อนไหวเป่ยโม่ อาจจะจัดการแคว้นจินก่อน
กำลังทหารของแคว้นจินไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น
ฮ่องเต้จิ่งเทียนกับอ๋องเว่ยลงนามสัญญาป้องกันร่วมกัน ไม่ว่าเป่ยโม่ลงมือทางไหน กองกำลังทหารของทั้งสองแคว้นก็จะเคลื่อนไหวพร้อมกัน
อ๋องเว่ยลงนามสัญญาทันที ไม่ได้รายงานทูลฮ่องเต้ เพราะหากเป่ยโม่รุกล้ำแคว้นจิน เป่ยถังก็นิ่งดูดายไม่ได้ หลังจากพวกเขาแย่งแคว้นจินแล้ว เป่ยถังก็อันตราย
แต่หากรุกล้ำเป่ยถัง มีทหารแคว้นจินคอยสนับสนุน ดีกว่ารอกองกำลังสนับสนุนจากที่อื่นของเป่ยถัง เมื่อกองกำลังเคลื่อนไหว เสบียงอาหารต้องมีก่อน เงินก็ต้องใช้ไม่น้อย
หลังจากลงนามแล้ว ก็สั่งคนขี่ม้าเร็วเอากลับไปให้ราชสำนัก สองวันก็มาถึงเมืองหลวง ยื่นให้กับฮ่องเต้
หยู่เหวินเห้าเห็นด้วยกับเรื่องนี้ จวนเจียงเป่ยคือแนวป้องกันที่แข็งแกร่ง มีแนวป้องกันนี้คอยต้านทานเป่ยโม่ ภายในประเทศก็สามารถพัฒนาอย่างเข้มแข็ง
หลังจากจิ้งถิงกลับไปได้ไม่นาน ก็ได้รับรายงานว่า เป่ยโม่กำลังรวบรวมกำลังพล มีแนวโน้มที่จะรุกล้ำ
หยู่เหวินเห้าพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “อย่าวางใจในพันธสัญญาสันติภาพของประเทศคู่ทำศึกเหล่านั้น ที่ลงนามในพันธสัญญา เพราะพวกเขาสู้รบจนกลัวแล้ว เพียงให้พวกเขาได้หายใจ ก็จะกลับมารุกล้ำอีก ความทะเยอทะยานของเป่ยโม่ ไม่มีวันหยุดยั้ง”
“อย่าโมโห เป่ยถังไม่ใช่เป่ยถังเหมือนอย่างที่ผ่านมาแล้ว หากพวกเขากล้ามา พวกเขาจะได้ร้องไห้กลับไป…..” หยวนชิงหลิงหยุดสักพัก แล้วก็พูดขึ้นว่า “หรือ ไม่ได้กลับไปแล้ว”
“ฮองเฮาของข้าเท่ห์จริงๆ” หยู่เหวินเห้ายิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้น
เขาก็รู้ว่าเป่ยถังในตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน หากเป็นเมื่อก่อน ทางด้านเป่ยโม่มีความเคลื่อนไหวอย่างไร ทางด้านเป่ยถังก็จะตึงเครียดกันขึ้นมา ร่วมกันปรึกษากลยุทธ์รับมืออย่างเข้มข้น
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน กองกำลังทหารแข็งแกร่งขึ้น กรมคลังสมบูรณ์ ต้องต่อสู้กันขึ้นมาก็ไม่หวาดกลัว
ผ่านไปครึ่งเดือน อ๋องเว่ยจวนเจียงเป่ยส่งจดหมายมารายงานว่า กองกำลังเป่ยโม่ห้าหมื่นคนเคลื่อนกำลังมาเมืองหลวง พวกเขาเตรียมที่จะทำศึกกับเป่ยโม่
ผ่านไปเพียงสิบวัน อ๋องเว่ยจวนเจียงเป่ยส่งข่าวมาว่า ภายใต้ความร่วมมือของจวนเจียงเป่ยเป่ยถังกับแคว้นจิน ต่อสู้กับกองกำลังเป่ยโม่จนพ่ายแพ้ ถอนกำลังไปแล้ว
สาร์นข่าวอ่านในที่ว่าราชการ เหล่าขุนนางต่างตื่นเต้นดีใจอย่างมาก ช่างสะใจยิ่งนัก เป่ยโม่ที่เคยเหี้ยมหาญในการทำศึก ตอนนี้แตกหนีเหมือนอย่างหนู
หยู่เหวินเห้ามองดูเหล่าขุนนางที่ร้องปีติยินดี แล้วพูดขึ้นว่า “ชอบทำศึกจะต้องตาย ลืมการทำศึกจะตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นพวกเราจะชะล่าใจไม่ได้ ต้องระมัดระวังจับตาดูประเทศที่ทะเยอทะยานพวกนั้นอยู่ตลอดเวลา”
“ครั้งนี้คู่ควรแก่การดีใจ แสดงถึงความแข็งแกร่งของประเทศเรา แต่อย่าลืมว่าเป่ยโม่ไม่ล้มเลิกความคิดที่จะทำลายเรา ต้องจำไว้ไปตลอด”
“ขอรับ ข้าน้อยจะจดจำ” เหล่าขุนนางพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน
บทที่ 2020 เป็นอัมพาตแล้ว

บทที่ 2022 อย่างเดียวที่เสียใจ