บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2022 อย่างเดียวที่เสียใจ - novel-lucky

บทที่ 2022 อย่างเดียวที่เสียใจ
การศึกในครั้งนี้ชนะง่ายดายขนาดนี้ หยู่เหวินเห้าอยากให้องค์ชายรัชทายาทไปบัญชาการแนวหน้า เรียนรู้ประสบการณ์การทำศึกก็ไม่ได้ เขากลับไปแล้วพูดกับเจ้าหยวนว่า “ข้าไม่อยากให้มีการทำศึก แต่ความจริงแล้วการศึกก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ต่อไปหากชายแดนไม่สงบ ข้าอยากให้องค์ชายรัชทายาทไปฝึกประสบการณ์ หลังจากเคยผ่านการทำศึกแล้ว เขาก็จะยิ่งเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น”
แน่นอน ตอนนี้องค์ชายรัชทายาทก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่หลังจากผ่านประสบการณ์การทำศึก ยิ่งจะทำให้เห็นถึงความสำคัญของความสงบสุข โดยเฉพาะเมื่อเป็นฮ่องเต้แล้ว ต้องยิ่งเข้าใจสิ่งนี้เป็นอย่างดี
เป็นเหมือนอย่างที่เขาพูดในที่ว่าราชการ การลืมทำศึกทำให้ตกอยู่ในอันตราย เมื่อเคยชินกับการอยู่อย่างเป็นสุขแล้ว ขุนนางประชาชนในประเทศรู้สึกว่าการศึกไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตนเอง งั้นความทุกข์ยากก็จะมาเยือน
หยวนชิงหลิงเห็นด้วย พร้อมพูดขึ้นว่า “เขาเคยฝึกฝนอยู่ในค่ายทหารมาช่วงหนึ่ง แต่ยังไงก็ขาดประสบการณ์จริง ถึงแม้จะเป็นองค์ชายรัชทายาทหรือฮ่องเต้ หากไม่จำเป็นก็ไม่ต้องออกไปรบด้วยตนเอง แต่เรามีดาบแล้วไม่ได้ใช้ กับการไม่มีดาบนั้น มันแตกต่างกัน”
“ข้านึกว่าเจ้าเป็นห่วงลูกชาย แล้วจะไม่เห็นด้วยเสียอีก” หยู่เหวินเห้าค่อยโล่งอก
หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเป็นห่วงลูกชาย แต่ทางเดินของพวกเขา ยังไงก็ต้องเดินไปเอง โดยเฉพาะต่อไปเขาต้องเป็นฮ่องเต้ ต้องแบกภาระทั้งประเทศเป่ยถัง ในเมื่อเป็นห่วง ก็เก็บไว้ในใจก็พอ”
“อืม ลูกของเรา เอาคนไหนมาก็ล้วนสามารถแบกรับภาระได้” หยู่เหวินเห้าพูดถึงเรื่องลูก แล้วจู่ๆ ก็คือถึงสามคนที่อยู่ในยุคปัจจุบัน แล้วพูดขึ้นว่า “คิดถึงพวกข้าวเหนียวแล้ว ไม่รู้ว่าการเรียนของพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
“อีกไม่กี่วัน ข้าจะพาท่านย่ากลับไปตรวจสุขภาพ แล้วจะแวะไปดูพวกเขา”
“ให้ข้าไปกับเจ้าไหม?”
“ไม่ต้อง เจ้าเก็บวันหยุดไว้ รอพวกเขากลับมาจะได้หยุดพัก”
หยู่เหวินเห้าเห็นว่าตอนนี้ก็ค่อนข้างงานยุ่ง จึงพูดขึ้นว่า “งั้นก็ได้ เจ้าดูแลตัวเองด้วย”
“รู้แล้ว” หยวนชิงหลิงเอนพิงข้างกายเขา แล้วก็พูดถึงโรงเรียนสตรี นางพอใจอย่างมาก เพราะขุนนางที่ไม่เห็นด้วยพวกนั้น ตอนนี้ล้วนหุบปากเงียบหมดแล้ว
นางรู้ว่าเจ้าห้าเหน็ดเหนื่อยกับเรื่องนี้อย่างมาก รับหน้าพวกผู้ชายที่ไม่เห็นด้วยพวกนั้นไว้ เจ้าห้าเคยพูดว่า จะพยายามอย่างสุดความสามารถ ให้ผู้หญิงได้มีโลกเป็นของตนเอง ไม่ใช่เพียงแค่ใช้ชีวิตเท่านั้น
จุดนี้ทำให้หยวนชิงหลิงปลื้มปริ่มอย่างมาก และก็ยิ่งมั่นใจอย่างยิ่งว่าตนเองแต่งงานกับคนไม่ผิด
อดไม่ได้ที่จะพูดชมเขา หยู่เหวินเห้าหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนี้เพิ่งจะมาพูดว่า ตนเองแต่งงานกับคนไม่ผิดหรือ? มีลูกเป็นโขยงแล้ว ผิดก็เปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว”
“หากผิด งั้นก็ผิดไปจนสุดเถอะ” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น
หยู่เหวินเห้าโอบกอดนาง ยิ้มหัวเราะเหมือนอย่างเด็กที่มีความสุข
ผ่านไปหลายวัน หยวนชิงหลิงเตรียมพร้อมที่จะกลับบ้าน
ที่จริงยังไม่ถึงวันตรวจสุขภาพ แต่นางคิดถึงพ่อแม่กับพวกลูกๆ แล้ว อาศัยตอนนี้มีเวลาว่าง กลับไปหาพวกเขาดีกว่า
บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 2022 อย่างเดียวที่เสียใจ –
ลูกสาวที่แต่งงานมาไกลนั้นลำบากจริงๆ ทุกครั้งที่จะกลับบ้านก็เหมือนอย่างกับจะย้ายบ้าน แทบอยากที่จะเอาสิ่งของที่คิดว่าดีย้ายกลับบ้านทั้งหมด
เจ้าห้ามองดูนางเก็บข้าวของ แล้วก็ได้ยินนางพูดบ่น จึงพูดขึ้นอย่างทำใจไม่ได้ว่า “สิ่งที่ดีที่สุดก็คือข้าไม่ใช่หรือ? เจ้าพาข้ากลับไปด้วยเลยดีกว่า”
“คำพูดนี้ เลยเวลาไปหน่อย”
“อายุมากแล้ว ไม่คุ้นเคยกับการต้องแยกจากกัน วันไหนที่ไม่มีเจ้าอยู่ด้วยก็จะไม่เคยชิน” หยู่เหวินเห้า เหมือนอย่างเด็กน่าสงสาร
“โกหก” หยวนชิงหลิงรีบพูดขึ้นอย่างรู้ทันเขาว่า “ข้าไม่อยู่ เจ้าก็รีบตามคนเข้าวังมาดื่มเหล้าแล้ว”
การแยกกันอยู่เป็นเวลานานนั้นไม่ดี แต่เพียงไม่กี่วัน ให้อิสระซึ่งกันและกัน นั่นคือสิ่งที่จำเป็นต้องมี
ต่อให้เป็นสามีภรรยาที่รักใคร่กันแค่ไหน ก็จะต้องมีวันที่เห็นกันจนเบื่อ ควรที่จะมีการแยกกันอยู่เป็นบางครั้ง แบบนี้จะเป็นการส่งเสริมความรักที่มีให้แก่กัน
หยู่เหวินเห้าหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ดื่มเหล้า คำพูดนี้หากท่านย่าได้ยิน นางจะคิดว่าเป็นความจริง”
“นางไม่สนใจเจ้าเสียงหน่อย ที่สนใจคือพวกคนแก่พวกนั้น” หยวนชิงหลิงเก็บของเสร็จเรียบร้อย จูงมือของเขาแล้วพามานั่งลง พร้อมพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “บางทีวันเวลาข้างหน้า ข้าอาจจะต้องจากเจ้ากลับไปทางนั้นบ่อยขึ้น พ่อแม่อายุมากแล้ว ข้าอยากอยู่ดูแลพวกเขา ข้างกายพวกเขามีเพียงพี่ชายกับหลานนั้นไม่เพียงพอ พวกเขาจะคิดถึงข้า”
หยู่เหวินเห้ารีบแสดงท่าทีเข้าใจ ที่จริงเรื่องนี้เขาก็เคยคิด พ่อตาแม่ยายอายุมากแล้ว ถึงแม้ปกติจะไม่พูด แต่ทุกครั้งที่กลับไป พวกเขาต่างก็ดีใจจนนอนไม่หลับ ดูก็รู้ว่าปกติพวกเขาคิดถึงนางแค่ไหน
เขาเก็บความรู้สึกล้อเล่น แล้วก็พูดขึ้นว่า “งั้นเจ้ากลับไปแล้วก็อยู่นานหลายวันหน่อย อยู่ดื่มชาเป็นเพื่อนพวกเขา เดินเล่นในสวนสาธารณะ ส่วนข้าเจ้าสามารถวางใจได้”
“ขอบคุณที่เจ้าเข้าใจ” หยวนชิงหลิงซบแนบอกเขา จมูกรู้สึกแสบ หลายปีมานี้นางมีชีวิตอยู่อย่างดีมาก สิ่งเดียวที่เสียใจก็คือ ไม่สามารถได้อยู่ข้างกายพ่อแม่
หยู่เหวินเห้าโอบกอดนาง นางทรมาน ในใจของเขาก็ทรมาน จึงพูดขึ้นว่า “อย่าพูดเช่นนี้ ข้าต่างหากที่เป็นคนแย่งของรักของพวกเขามา ข้ารู้สึกผิดต่อพวกเขาไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรข้าก็ให้การสนับสนุน”
“อืม” หยวนชิงหลิงซบแนบอกเขา พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า“ขอบคุณ”