บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2034 ท่านไปตั้งครรภ์จากไหนมา

บทที่ 2034 ท่านไปตั้งครรภ์จากไหนมา
เหล่าทหารฮึกเหิมเป็นอย่างยิ่ง บีบให้ทหารของเป่ยโม่ต้องถอยร่นไป
ทหารของเป่ยโม่กับแคว้นโจวอาศัยโอกาสที่ได้รับชัยชนะไล่บุกโจมตี ศึกครั้งนี้ทหารเป่ยโม่ได้ถูกเคลื่อนพลออกมาทั้งหมด เดิมทีมั่นใจว่าชัยชนะอยู่ในกำมือแล้วจึงไม่ได้เหลือทหารกองหนุนอะไรไว้เลย ฉะนั้น จึงไม่ได้คิดวางแผนตั้งรับเมื่อจนมุม แค่สนใจเรื่องฆ่าฟันเท่านั้น
ในสนามรบ เลือดหลั่งไหลราวกับแม่น้ำ ท้องฟ้ามืดมน
พวกเขาชนะแล้ว แต่ว่า ก็ต้องเสียสละชีวิตทหารไปไม่น้อย ต้องสูญเสียแม่ทัพหญิงผู้ยิ่งใหญ่อย่างฮูหยินใหญ่ตระกูลหยวนไปด้วย
ไม่ได้รับรู้ถึงความยินดีแห่งชัยชนะเลย มีเพียงความเจ็บปวดที่เอ่อล้นเต็มหัวใจหลังจากได้ปลดภาระอันหนักอึ้งลงไปแล้ว
ฮูหยินเฒ่าที่นอนซมอยู่บนเตียงมาเป็นเวลานานคนนั้น ไม่ง่ายเลยที่สองขาจะถูกรักษาจนหายดี สามารถยืนได้ด้วยตนเองไม่ถึงสองปี ก็ต้องถืออาวุธเข้าสู่สนามรบเพื่อต่อสู้เหมือนตอนยังเป็นสาว
ชาตินี้นางเข้าร่วมสงครามมานับไม่ถ้วน และมีชีวิตรอดมาได้
แต่ว่าครั้งนี้นางไม่ได้มีชีวิตกลับไป นางไม่สามารถเห็นชัยชนะในช่วงสุดท้ายได้ จิตใจที่จงรักภักดีและเป็นห่วงเป่ยถังอย่างสุดใจ ได้ตายไปพร้อมกันในสนามรบ
เพราะฉะนั้น กระทั่งหลังจากได้รับชัยชนะแล้วก็ไม่มีการฉลองเลยแม้แต่ระยะเวลาสั้นๆก็ตาม และได้เริ่มจัดพิธีไว้อาลัยให้กับแม่ทัพหญิง
หยู่เหวินเซียวกับโล่หมันไปเคารพศพ ในใจรู้สึกโศกเศร้ายิ่งนัก
แต่หาก ถ้าหากพวกเขาสามารถกลับมาเร็วกว่านี้สักนิด
หลังจากเก็บกวาดสนามรบแล้ว เขาให้โล่หมันเรียกให้คนของหอจัยซิงไปที่แม่น้ำ เขามีความคิดหนึ่ง คืออยากจะปลดประจำการหอจัยซิง
แต่ว่า เมื่อทุกคนมานั่งอยู่ตรงหน้าเขา ท่าทีเต็มไปด้วยความแปลกหน้าและเฉยเมย หัวใจเขาก็รู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก
หลังจากปลดประจำการแล้ว คนกลุ่มนี้จะจากตนไป ภายหน้าปีหนึ่งอาจจะไม่ได้เจอกันสักครั้งก็เป็นได้ และบางคนในนั้นชาตินี้อาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
ด้วยความสามารถของพวกเขา การดำรงชีวิตไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าหากอยากจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ มีเนื้อให้กินทุกมื้อ เกรงว่าก็คงจะเป็นไปไม่ได้
พวกเขามีวรยุทธสูงส่ง เป็นใบ้ก็คงดี แต่กลับมีปากทุกคน มีปากปกติก็ไม่เป็นไร เอาไว้กินข้าวก็พอ แต่ดันชอบพูดจาแสดงความคิดเห็นไปเรื่อยเปื่อย
หนึ่งในนั้นที่เห็นได้ชัดเลยก็คือองครักษ์เงาดำ พูดตามความจริง ถ้าหากไม่ใช่เพราะองครักษ์เงาดำมีวรยุทธสูงส่ง คงตายไปนานแล้ว
หลังจากคนกลุ่มนี้สลายตัวกันแล้ว ก็ต่างไปใช้ชีวิตของตนเอง ไม่ว่าจะไปทำนาก็ดี ไปแบกขนสัมภาระก็ดี แต่กำลังที่กระจัดกระจาย ก็ทำให้เสียเปรียบอยู่บ้าง
คนอื่นมาทำร้ายพวกเขา พวกเขาก็ไม่กล้าจะตอบโต้โดยง่าย เพราะมีวรยุทธสูง มือหนัก หากตอบโต้อาจตายหรือไม่ก็พิการได้ เช่นนั้นชีวิตปั้นปลายของตนเองหากไม่เป็นนักบวช ก็คงต้องไปนั่งอยู่ในคุก ล้วนไม่ใช่จุดจบที่ดีเลย
เพราะฉะนั้น หลังจากที่ทุกคนนั่งอยู่ตรงหน้าตนแล้ว ความคิดในใจของหยู่เหวินเซียวก็เริ่มสับสนขึ้นมา เพียงแต่ได้มีความคิดเช่นนี้เกิดขึ้นมาแล้ว บางทีพวกเขาก็อาจจะยินดีที่จะไป จึงได้เอ่ยขึ้นว่าหากอยากจะไปจากหอจัยซิง เขาจะหาเงินให้พวกเขาสักก้อนเพื่อให้พวกเขาจากไป
ความจริงแล้ว หลังจากพูดประโยคนี้ออกไป เขากลัวจริงๆว่าพวกเขาจะให้เอาเงินออกมาเดี๋ยวนั้น พวกเขาจะจากไปทันที
หนึ่งคือเสียดายมาก
สองคือ ชาตินี้ทั้งชาติ เขาก็คงเอาเงินมากมายขนาดนั้นออกมาไม่ได้
แต่ยังดี ที่หัวโจกอย่างองครักษ์เงาดำได้ลุกขึ้นมาด่าทอ หัวโจกด่า เขาก็รู้สึกจิตใจสงบลงได้
ต่อจากนั้นกิริยาตอบสนองของทุกคนก็ค่อนข้างตรงไปตรงมา เอาหมั่นโถวที่อยู่ในมือปาใส่ศีรษะของเขา เจ็บมากจริงๆ เพราะว่าอากาศหนาวมาก หมั่นโถวจึงแข็งราวกับก้อนเหล็ก
แต่ว่าก็ดีใจมาก ไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทนในการปลดประจำการแล้ว
หลังจากทุบด้วยหมั่นโถวแล้ว ความห่างเหินแปลกหน้าก็มลายหายไป ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยจากไปไหนเลย
แต่ว่า ก่อนที่กองทัพจะนำชัยชนะกลับไป เขาก็หลบไปร้องได้คนเดียวอีกครั้ง ไม่ได้สูญเสียพวกเขาไป เป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆ
ส่วนเรื่องหลังจากที่กลับไปแล้ว เซเว่นอัพเคยได้ยินจากหอจัยซิงแล้ว ฉะนั้น โล่หมันจึงไม่พูดซ้ำอีก
เซเว่นอัพฟังแล้วก็ร้องไห้น้ำตานองหน้า
หนึ่งปีที่ขาดหายไป พูดแล้วเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ความทรมานหลังจากจากกันไปในทุกๆวัน พวกเขานั้นรับรู้มาแล้วอย่างแท้จริง
รสชาติที่ทำร้ายจิตใจเช่นนั้น พูดออกมาแล้วยังคงแฝงไปด้วยกลิ่นอายของความปวดใจ
“แล้วหลังจากนั้นเล่า ทำไมพวกท่านจึงอยากจะกลับมา ”หลังจากที่เซเว่นอัพบันทึกทั้งหมดลงไปแล้ว ก็ถามชายาเฟิงอัน
ชายาเฟิงอันกินขนมจีบชิ้นสุดท้ายเข้าไป รู้สึกจุกอยู่บ้าง “เมื่ออยู่สถานที่ใดที่หนึ่งนานๆ จนรู้สึกเหนื่อยแล้ว ย่อมอยากจะหนีไปสักพัก ไม่เคยคิดจะทอดทิ้งพวกเขาไปจริงๆ ก็แค่อยากจะพักร้อนเท่านั้น แต่พวกเขานั้นใจแคบเกินไป มักคิดว่าพวกข้าอยากจะหนีอยู่เสมอ”
“พวกเขาคิดเช่นนี้ ก็เป็นเรื่องปกติ คาดว่านั่นคงเป็นเพราะผลสืบเนื่องจากรอยแผลเก่า เกิดความเคลือบแคลงสงสัย เต็มไปด้วยความไม่เชื่อมั่น”
“เจ้าหนู จ่ายเงินเถอะ”ชายาเฟิงอันพูด
“ยังมีอีกเรื่อง ท่านตั้งครรภ์ที่ไหน ระหว่างที่ตั้งครรภ์ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่ ตอนที่ท่านตั้งครรภ์ พวกเขาอยู่ข้างกายท่านหรือไม่”