บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2038 ไปสนใจเรื่องพวกนั้นทำไม

บทที่ 2038 ไปสนใจเรื่องพวกนั้นทำไม
ย้อนกลับไปในช่วงหนึ่งของยุคปัจจุบัน มีเรื่องขมขื่นมากมาย หนึ่งในนั้น คนที่ถูกพิษจากการกินเห็ดนั้นเป็นเรื่องเล็กมาก ไม่ควรค่าที่จะเอ่ยถึงเลย
แต่ว่า หยู่เหวินเซียวไม่มีทางที่จะเสียเปรียบในเรื่องเดียวกันถึงสองครั้งอย่างเด็ดขาด ด้วยเหตุนี้หลังจากครั้งนั้นแล้ว เขาก็ได้ศึกษาเรื่องของเห็ดโดยละเอียดทั้งหมด
ต้องใช้บทเรียนมาเปลี่ยนเป็นเงินทอง จึงจะสามารถปลอบประโลมร่างกายที่เคยบาดเจ็บของเขาได้
เรื่องสำคัญ ทุกคนต่างก็เชื่อฟังเขา แม้ว่าจนถึงตอนนี้ทุกคนยังคงเต็มไปด้วยความแค้นใจอยู่ก็ตาม
สำหรับเรื่องที่ทุกคนออกไปหางานทำโล่หมันไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร เพราะฉะนั้น พูดไปสองไพเบี้ยนิ่งเสียตำลึงทอง
ที่สำคัญที่สุดคือ ตอนนี้นางก็ยังคงไม่สามารถยอมรับความจริงเรื่องที่ตนเองตั้งครรภ์ได้
นี่มันเหลวไหลเกินไปแล้ว นางจะคลอดเด็กแล้ว ไม่ คลอดลูกแล้วต่างหาก
ใช้คำว่าลูกจะดูน่ารักหน่อย ทุกคนต่างก็ใช้คำว่าลูก บอกว่าคลอดเด็กมันดูบ้านนอกไปหน่อย
ตอนนี้นางมีภารกิจใหม่ ก็คือฟังการเคลื่อนไหวในท้อง ว่ากันว่าเด็ก ลูกจะมีการเคลื่อนไหวในท้อง
แต่นางตั้งใจสังเกตมาสองวัน นอกจากเสียงท้องร้องเวลาที่หิวแล้ว ก็ไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวอะไรเลย
หรือว่าจะท้องเทพแห่งการนอนหลับนะ
รู้สึกโมโหมาก
ช่างเถอะ จะเป็นอะไรก็ช่าง ในเมื่อก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้น วันหน้าจะไม่คลอดอีกแล้ว
แต่ก็มีข้อดีอยู่หนึ่งข้อ หลังจากตั้งท้องแล้ว นางก็ไม่ต้องออกไปทำงาน
เพราะว่า หญิงตั้งครรภ์นั้นจะได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษ
ด้วยเหตุนี้ กลางวันพวกเขาออกไปทำงาน กลางคืนกลับมานอนยามสี่ก็ขึ้นเขาไปหาเห็ด
กลุ่มบุรุษหยาบกระด้างที่ไปเก็บเห็ด จุดคบเพลิงออกเดินทางตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง
ว่าแล้วก็บังเอิญมาก ภูเขาที่อ๋องกบฏที่ตั้งตนเป็นราชา อยู่ห่างจากภูเขาที่เก็บเห็ดไม่มากนัก
มีคนถือคบเพลิงเดินเข้าไปในป่าทุกวัน ทำเอากลุ่มอ๋องกบฏรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา นอนไม่หลับกันทั้งคืน ผมร่วงเป็นหย่อมๆ
อ๋องกบฏคิดว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ เรียกรวมพลด้วยดวงตาดำคล้ำ หลังจากปรึกษาหารือกันแล้วก็ส่งสายสืบออกไป ดูว่าพวกเขามาทำอะไรกันแน่
แต่ว่า สายสืบเหล่านี้เมื่อก่อนเคยเป็นทหาร ตอนนี้เป็นโจร จิตใจก็เปลี่ยนไปแล้ว ไร้ซึ่งความกระตือรือร้นอย่างสิ้นเชิง แน่นอนว่าต้องไม่ยินดีที่จะออกไปสืบข่าว ถ้าถูกจับได้ขึ้นมา ถูกลงโทษอย่างรุนแรง แม้แต่ชีวิตก็ต้องสูญสิ้นเป็นแน่
เพราะฉะนั้น ทุกครั้งที่ออกสืบข่าวก็แค่เดินวนไปรอบๆเขาที่อยู่ใกล้ๆกันเท่านั้น จากนั้นก็หาที่ราบเพื่อนอนหลับพักผ่อน หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วก็ไปรายงานว่าสืบไม่พบร่องรอยอะไร
อ๋องกบฏแทบจะบ้าแล้ว ไหนบอกว่าจะล้อมเอาไว้เฉยๆ นี่จะโจมตีกันแล้วหรือ
เป็นเช่นนี้อยู่สิบกว่าวัน ในที่สุดอ๋องกบฏก็ทนแรงกดดันไม่ไหว พาคนลงจากเขาไปยอมแพ้
ตอนที่จำนน ก็เห็นเหล่าบุรุษตัวใหญ่กลุ่มหนึ่งแบกกระบุงที่ใส่ดอกเห็ดไว้เต็มหลังเดินลงมาจากเขา เมื่อเดินผ่านจุดที่อ๋องกบฏคุกเข่าสำนึกผิดอยู่ ก็หยุดดูเหตุการณ์ชั่วครู่
แต่ก็หยุดดูนานไม่ได้ ยังต้องไปขายสินค้าอีก
เพราะฉะนั้น คนกลุ่มนี้จึงแบกเห็ดกลับไป
อ๋องกบฏที่คุกเข่าอยู่นิ่งอึ้งไปเจ็ดแปดวินาที ก็เข้าใจเรื่องราวขึ้นมาทันที เขาตะโกนเสียงดัง เก็บกิ่งไม้แห้งขึ้นมาหนึ่งก้านแล้วพุ่งตรงไปยังพวกเขา ในปากก็พูดว่าจะฆ่าพวกเขาให้หมด
แต่ว่า กลุ่มคนที่เร่งเดินทางกลับไปขายเห็ดเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงร้องของเขาเลยสักนิด สนใจแต่การควบม้าและรีบจากไป
แต่องครักษ์เงาดำที่จากมาตั้งไกลแล้ว หันกลับไปมองแวบหนึ่ง เพราะเขาค่อนข้างจะแปลกใจว่าทำไมจู่ๆอ๋องกบฏจึงได้ลงจากภูเขามายอมจำนนอย่างง่ายดายนัก
เมื่อหันกลับไปก็พบว่าอ๋องกบฏกำลังถือกิ่งไม้ทำท่าฟาดฟันวิ่งมาทางพวกเขา ในปาก็ไม่รู้ว่าบ่นอะไรอยู่ เพราะลมพัดแรงมาก จึงฟังไม่ชัดเจน
เขายิ้มเย็น พูดว่า “รอให้เขาตัดหัวเถอะ ยังอยากจะกินเห็ดอีกหรือ อยากกินทำไมไม่ส่งคนไปเก็บเองเล่า ไม่ไกลเสียหน่อย”
“ใช่แล้ว ช่างประหลาดเสียจริง ท่านอ๋อง รู้หรือไม่ว่าทำไมจู่ๆพวกเขาถึงยอมจำนน”องครักษ์ฟ้าผ่าเข้าไปใกล้หยู่เหวินเซียว และเอ่ยถามขึ้น
หยู่เหวินเซียวกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรให้เห็ดขายได้มากขึ้น และปัญหาในการรักษาความสด ทันทีที่ได้ยินเขาถามถึงเรื่องของอ๋องกบฏ ก็อดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าเคร่งขรึมลง “จะไปสนใจเรื่องที่ไม่สำคัญพวกนั้นทำไม เอาเวลาไปคิดว่าจะทำอย่างไรจึงจะขายเห็ดให้ได้ราคาสูงขึ้นไม่ดีกว่าหรือ ”
ทุกคนได้ยินแล้ว รู้สึกว่าสายตาของท่านอ๋องค่อนข้างกว้างไกลทีเดียว นี่ต่างหากที่เป็นเรื่องใหญ่ตอนนี้
ตอนนี้เก็บเห็ดมาแล้ว แต่ขายได้ในราคาไม่ดีนัก
ไหนบอกว่าคนที่นี่ชอบกินเห็ดป่า ทำไมจึงไม่ยอมจ่ายในราคาที่ดีกว่านี้นะ
หลายครั้งก็ทำให้รู้นึกไม่อยากขาย แต่ถ้าไม่ขายก็เก็บเอาไว้ไม่ได้ เห็ดพวกนี้ถ้าเก็บไว้ก็ไม่สด
หยู่เหวินเซียวครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า “ไม่สู้ตากแห้งแล้วนำไปขายในช่วงหน้าหนาวดีกว่า”
ตากแห้งแล้วค่อยขาย ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แต่ต้องเสียแรงมาก กลางวันพวกเขาต่างก็มีงานยุ่ง
องครักษ์เงาดำครุ่นคิดเรื่องนี้ รู้สึกว่ามีคนคนหนึ่งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย อดทนกับนางมานานแล้ว ช่วงนี้ก็เอาแต่กินแล้วนอน นอนแล้วกิน ไม่ออกมาช่วยงาน กระทั่งเรื่องเก็บกวาดทำความสะอาดก็ไม่ทำ
กลับไปต้องไปคุยกับนางสักหน่อย จะอู้งานเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ ตอนที่ชิงชิงตั้งครรภ์ ก็ยังคงไปช่วยงานร้าน จนกระทั่งคลอด จึงหยุดงาน