บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2041 พี่หมันเตรียมจะคลอดแล้วหรือ

บทที่ 2041 พี่หมันเตรียมจะคลอดแล้วหรือ
หยู่เหวินเซียวรู้สึกสงสัยมาก ทำไมหมาป่าหิมะจึงมาที่นี่ได้ หมาป่าหิมะอยู่ที่ยอดเขาหมาป่าหิมะที่เป่ยถังไม่ใช่หรือ เดินทางไกลเป็นพันลี้ อีกทั้งยังหาจุดที่ตั้งกระโจมจนพบ พวกมันถูกอะไรดึงดูดกันนะ
แต่ว่า เขารู้ว่าโล่หมันเป็นแม่ทัพน้อยของหมาป่าหิมะ บางทีพวกมันอาจจะคิดถึงเจ้าของแล้ว
เขาเดินเข้าไปหาอย่างเป็นมิตร อยากจะทักทายเหล่าหมาป่าหิมะ เพิ่งจะเดินได้สองก้าวก็ถูกเสียงของโล่หมันทำให้ตกใจจนชะงักไป
โล่หมันกุมท้องและร้องขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ท้องข้าเคลื่อนไหวแล้ว ท้องข้าดิ้นแล้ว ข้ารู้สึกแล้ว”
ทุกคนต่างก็มองไปที่นางพร้อมกัน แต่ไม่ตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย องครักษ์เงาดำถามว่า “เป็นเพราะไม่ได้กินเนื้อใช่หรือไม่ คงหิวจนท้องร้องซินะ”
โล่หมันนอนราบลงไปกับพื้น ท้องใหญ่ตั้งตรงขึ้นมา “พวกเจ้าดู เห็นท้องข้าดิ้นหรือไม่”
ลมพัดเสื้อของนางปลิวสะบัด ท้องใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ ด้านข้างท้องของนาง มีแต่สายตาที่ตื่นเต้นของหมาป่าหิมะ
เสือขนทองเดินเข้าไป ใช้กรงเล็บของมันวางไว้ที่ท้องของนาง หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งราวกับกำลังจับชีพจรให้นาง ทุกคนต่างก็มองไปที่เสือขนทอง
แต่เสือขนทองส่ายหน้าไปมา แล้วเดินจากไป
ทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง ก็แค่หิวเท่านั้นเอง
องครักษ์เงาดำพูดว่า “พวกเราไม่ล่าสัตว์กันดีกว่า”
ดูสภาพพี่หมันที่หิวจนน่าสงสาร ก็อดที่จะรู้สึกเห็นใจไม่ได้
หยู่เหวินเซียวเข้าไปนั่งลงใกล้ๆ ยื่นมือไปวางไว้บนหน้าท้องของนาง นางเข้าสู่ห้วงอารมณ์แห่งความตื่นเต้นจนถึงขีดสุด “ตอนนี้ไม่ดิ้นแล้ว แต่เมื่อครู่ดิ้นจริงๆ ข้าไม่ได้ท้องลม ข้าตั้งท้องลูกจริงๆ ”
หยู่เหวินเซียวไม่เห็นการเคลื่อนไหวใดๆ มีคนบอกว่าเด็กทารกนั้นมีการเต้นของหัวใจ แต่คนที่มีพลังภายในสูงอย่างเขา กลับไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเต้นของเด็กที่อยู่ในท้องเลย
เขาย่อมรู้ดีว่าไม่ได้เป็นการท้องลม เพราะว่า แม้จะเป็นการท้องลมก็ต้องมีการเคลื่อนไหวบ้าง ลมภายในช่องท้องนั้นจะทำให้เกิดเสียงท้องร้อง
ใช้คำพูดขององครักษ์เงาดำมาพูด ก็คือท้องของนางนิ่งสงบไม่เคลื่อนไหวใดๆเลย
องครักษ์เงาดำกับองครักษ์ฟ้าผ่าและเสือขนทองไปล่าสัตว์แล้ว บนเขาลูกนี้ไม่มีอะไรเลย แต่มีไก่ป่าเยอะมาก ไม่ช้าก็ล่ากลับมาได้พวงใหญ่
อีกอย่าง ยังเอากลับมาโดยที่ผ่านการทำความสะอาดจากลำธารที่อยู่ใกล้ๆแล้ว หลังจากฆ่าไก่แล้ว ก็ถอนขนไก่สดๆ ฉะนั้นจึงไม่ค่อยหมดจดนัก
แต่ว่า องครักษ์เงาดำคิดว่าไม่สำคัญ ประเดี๋ยวถ้าเขาไปปิ้งแล้วขนอะไรก็เกลี้ยงเกลาหมดแล้ว
เนื้อของไก่ป่านั้นหอมมาก แต่ค่อนข้างเหนียว โล่หมันกินน่องไก่ไปได้สองคำ มีเนื้อลงท้องบ้างเล็กน้อยแล้ว ก็รู้สึกว่าร่างกายถูกเติมเต็มแล้ว
พวกหมาป่าหิมะหลังจากที่พักผ่อนกันแล้วก็ออกไปหาอาหาร หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม พวกมันก็ทยอยกลับมา นั่งเฝ้าอยู่ข้างกายโล่หมันด้วยท่าทีอิ่มหนำสำราญ
สายตาของหมาป่าหิมะตัวใหญ่ที่คอยติดตามอยู่ข้างกายพวกเขามาตลอดเต็มไปด้วยความสงสัย เหมือนไม่รู้ว่าทำไมพวกญาติพี่น้องของมันจึงได้มาที่นี่
หรือว่าพวกมันรับรู้ถึงบางสิ่งอย่าง แล้วทำไมมันจึงไม่รู้สึกถึงอะไรเลยเล่า มันช่างน่าอับอายขายหน้าหมาป่าจริงๆ
หลังจากกินไก่ย่างแล้ว โล่หมันก็ประคองท้องใหญ่โตของตนเองออกไปเดินเล่น เหล่าหมาป่าห้อมล้อมคุ้มกัน
การเดินเล่นครั้งนี้ทำให้เห็นภาพของกองทัพที่ยิ่งใหญ่ แม้แต่หยู่เหวินเซียวก็เข้าใกล้ไม่ได้ เสือขนทองนั้นเป็นผู้ที่มีความน่าเกรงขามที่สุดมาแต่ไหนแต่ไร แต่เสือตัวเดียวยากจะต่อกรกับฝูงหมาป่าได้ มันจึงได้แต่นั่งเฝ้าอยู่ข้างกายหยู่เหวินเซียวอย่างน้อยใจ ค่อยๆย้ำเท้าเป็นจังหวะช้าๆ
โล่หมันนั้นเดินเป็นวงกลม เพราะที่ตั้งค่ายไม่ใหญ่นัก ด้านหน้าเป็นภูเขา บนภูเขามีสุสาน หญิงตั้งครรภ์อย่างนางถือเรื่องเช่นนี้ไม่สามารถเดินไปบนเขาได้
ระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้น นางก็หยุดลงอย่างกะทันหัน ร้องอย่างแปลกใจขึ้นมาเสียงหนึ่ง ก้มหน้ามองไปที่รองเท้าของตนเอง
เกิดอะไรขึ้นทำไมที่ขาจึงมีความรู้สึกเย็นและร้อนเกิดขึ้น รองเท้าก็เปียกไปบ้างแล้ว
น้ำค้างแรงขนาดนี้เชียว
คงไม่ใช่เพราะน้ำคร่ำแตกกระมัง คงยังไม่ถึงขั้นนั้น ยังมีเวลาอีกเดือนกว่าจึงจะคลอด อีกอย่างนางเองก็รู้สึกว่าวันคลอดของตนอาจจะเลื่อนออกไปอีก เพราะพบการดิ้นของท้องล่าช้ามาก คืนนี้เพิ่งจะพบว่าท้องดิ้นเป็นครั้งแรก
นางยื่นมือไปลูบ เปียกชื้นเป็นวงใหญ่ ถ้าไม่ใช่เพราะฉี่เล็ด ก็ต้องเป็นน้ำคร่ำแตกแน่
“พี่เหว่ย พี่เหว่ย รีบมาเร็วเข้า”นางยืนตะโกนอยู่กับที่
หยู่เหวินเซียวกระโจนขึ้นทันที เหยียบหัวของเหล่าหมาป่าหิมะเหาะเข้าไปหา ทิ้งตัวลงข้างภรรยาและประคองนางเอาไว้ ยื่นมือไปจับท้องของนาง
“ทำไม ท้องดิ้นอีกแล้วหรือ”
“ไม่ใช่เรื่องว่าดิ้นหรือไม่ ข้าอาจจะคลอดแล้ว”โล่หมันยังคงพูดช้าๆ รู้ว่าน้ำคร่ำแตกแล้ว ก็คือสัญญาณว่าจะคลอดแล้ว
เมื่อพูดออกไป ทุกคนต่างก็นิ่งอึ้งทันที จะคลอดแล้ว ในป่าอันห่างไกลเช่นนี้นะหรือ
ท่านหมอเล่า หมอตำแยเล่า เสื้อผ้าของเด็กเล่า
หยู่เหวินเซียวจ้องมองนาง เห็นได้ชัดว่ามีความกระวนกระวายใจอยู่บ้าง “จริงหรือ เจ้าแน่ใจหรือว่าจะคลอดแล้ว เช่นนั้นพวกเราต้องเข้าเมือง เร็วเข้า องครักษ์เงาดำ ไปเอารถม้ามา ”
“ไม่ได้ ไม่ได้ ”โล่หมันรีบโบกมือ “น้ำคร่ำข้าแตกแล้ว จำเป็นต้องนอนราบ ไม่สามารถเดินทางโคลงเคลงได้”
แม้ว่าจุดที่ตั้งกระโจมพักนั้นจะอยู่ห่างจากเมืองไม่ไกลนัก แต่ในเวลานี้ประตูเมืองคงปิดลงแล้ว ให้พวกเขาเปิดประตูเมือง แล้วยืนยันตัวตน และต้องไปเชิญขุนนางที่ดูแลเรื่องนี้มาด้วย เช่นนี้จะเสียเวลามาก
“องครักษ์เงาดำ เร็วเข้า เปิดกระโจม”หยู่เหวินเซียวคิดว่าจะให้ทรมานเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ รีบสั่งการเสียงขรึมว่า “ไปยืมหม้อจากชาวบ้านที่อยู่บริเวณใกล้ๆนี้มาต้มน้ำร้อน หมู่บ้านที่เราเพิ่งจะเดินทางผ่านวันนี้ไง เจ้าควบม้าไปกลับน่าจะใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม”
องครักษ์เงาดำวิ่งออกไปด้วยขาที่อ่อนแรงสองสามก้าว ก่อนจะหันกลับไปถามว่า “ทำไมคลอดลูกแล้วต้องใช้น้ำร้อนด้วย”
สวรรค์ พี่หมันจะคลอดลูกแล้ว เด็กนั่นไม่เคลื่อนไหวเลยด้วยซ้ำ
“ให้เจ้าไปก็ไปซิ”หยู่เหวินเซียวตะคอก ทารกนั่นคงออกมาพร้อมกับเลือดอาบเต็มตัวแน่ ถ้าไม่ใช้น้ำร้อนล้างตัวก่อนจะออกไปเจอผู้คนได้อย่างไร