บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2042 ไม่เกี่ยวกับเจ้า ออกไป

บทที่ 2042 ไม่เกี่ยวกับเจ้า ออกไป
โล่หมันถูกอุ้มเข้าไปในกระโจมอย่างรวดเร็ว หยู่เหวินเซียวสูดลมหายใจเข้าลึกๆหลายเฮือก ในสมองเริ่มรวบรวมความรู้เกี่ยวกับการคลอดที่ทำความเข้าใจในระยะนี้ทั้งหมดเข้าด้วยกัน
น้ำคร่ำแตกแล้ว ต้องนอนราบ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ จากนั้นหมอตำแยจะเฝ้าสังเกตปากมดลูก รอให้มดลูกมีการหดตัวขึ้นมาถี่ขึ้น ถี่ขึ้นเท่าไหร่นะ
ตายแล้ว ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
แต่ว่า ปากมดลูกต้องเปิดจนถึงสิบนิ้วมือ สิบนิ้วมือ……เขามองไปที่นิ้วมือของตนเอง รู้สึกว่ามันกว้างเกินไปหรือไม่
น่าจะประมาณสิบเซนติเมตรกระมัง เขาจำได้ว่าเคยเห็น แต่ไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหน คิดไม่ออกแล้ว สมองวุ่นวายเล็กน้อย
“เจ็บหรือไม่”เขาวางโล่หมันลงเรียบร้อยแล้ว ก็เขยิบเข้าไปถาม ใบหน้าขมวดแน่นไปหมด เห็นได้ชัดว่าเป็นกังวลและลังเลอยู่
“ไม่เจ็บ”โล่หมันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ไม่กล้าขยับตัว เกรงว่าลูกจะหลุดออกมา
ถ้าหากน้ำคร่ำไหลออกมาจนหมด เช่นนั้นต้องผ่าคลอด ที่นี่ไม่มีอะไรที่จะรองรับกับผ่าคลอดได้เลย
“รู้สึกอย่างไรบ้าง“
“ไม่รู้สึกอะไรเลย ท้องก็ไม่ดิ้น ”โล่หมันนอนราบ สองมือวางอยู่บนหน้าท้อง สัมผัสดู ไม่มีการเคลื่อนไหวจริงๆ
หยู่เหวินเซียวกลัดกลุ้ม “ไม่รู้ว่าไปหาหมอตำแยในเมืองตอนนี้ จะหาเจอหรือไม่ หรือไม่ก็หาท่านหมอสักคนมาชี้แนะก็ยังดี”
“ประตูเมืองปิดไปแล้ว ถ้าต้องเสียเวลาให้คนมาเปิดประตู เกรงว่าเด็กคงคลอดออกมาแล้ว ”
แปลกที่แปลกถิ่น ไม่รู้จักใครเลย ที่ทำการปกครองก็เลิกงานกันหมดแล้ว ปิดประตูไปแล้ว หรือว่าในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ ต้องไปเคาะประตูของความช่วยเหลืออย่างนั้นหรือ
บางทีอาจเพราะว่าไม่เจ็บ โล่หมันจึงไม่ได้ตื่นเต้นมาก กระทั่งมีความรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ เพราะถ้าคลอดลูกแล้ว นางก็จะสบายเสียที
อุ้มท้องใหญ่ทั้งวัน เดินเหินไม่สะดวก ไม่สามารถทำงานได้ เหมือนคนไร้ประโยชน์ชัดๆ
หยู่เหวินเห้าคิดว่าเป็นการคลอดลูก ที่นี่จะไม่มีผู้หญิงไม่ได้ จึงออกไปลากตัวองครักษ์ฟ้าผ่าเอาไว้ “เจ้าก็ไปด้วย ไปดูว่าหมู่บ้านใกล้ๆนี้มีหมอตำแยหรือไม่ ถ้าไม่มีก็หาหญิงที่เคยมีประสบการณ์คลอดลูกมา พวกเรามีเงิน รีบไปเร็วเข้า”
ดีที่หาเงินได้จากการเก็บเห็ดขาย ตอนนี้มีเงินร้อยกว่าตำลึงพกติดตัวอยู่ ทำอะไรก็สะดวกขึ้น
เงิน ในที่สุดก็ได้ใช้ในเรื่องสำคัญแล้ว
หมู่บ้านอยู่ไม่ใกล้เลย แต่ดีที่มีม้า ไปกลับก็เร็วขึ้น
ตั้งหม้อแล้ว ก่อไฟขึ้นมาแล้วด้วย องครักษ์เงาดำยังของผ้าหยาบผืนใหม่มาจากชาวบ้านด้วยความเป็นห่วง บอกว่าเอาไว้เช็ดเลือดก็ดี เอาไว้ห่อตัวเด็กทารกก็ดี
องครักษ์ฟ้าผ่าเข้าไปในเมือง คิดว่าจะลองเรียกให้คนมาเปิดประตูเมืองให้ เพื่อเข้าไปหาหมอ
องครักษ์เงาดำกลับไปเคาะประตูเรียกคนในหมู่บ้าน ให้พวกผู้หญิงไปช่วยเหลือ
แต่ในเวลาค่ำเช่นนี้มีชายรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหยาบกระด้างมาเคาะประตู บอกว่ามีหญิงตั้งครรภ์จะคลอดลูก และยังควักเงินออกมาด้วย ฟังแล้วเหมือนเรื่องโกหก ในบ้านที่มีสามีอยู่ด้วยย่อมไม่ยินดีจะให้ภรรยาออกไป
แต่ยังดี ที่เจอกับแม่หม้ายแก่คนหนึ่ง พอได้ยินว่ามีคนกำลังจะคลอดลูกในป่า เกรงว่าจะเกิดอันตรายถึงชีวิต จึงไม่สนใจอะไรมากนัก ยินดีจะตามไปช่วยเหลือ
แต่คนแก่ขี่ม้าไม่เป็น บอกว่ากระดูกไม่ดี โคลงเคลงไปมาไม่ไหว องครักษ์เงาดำรีบย่อตัวลง ให้คนแก่เห็นแผ่นหลังที่แข็งแกร่งและใหญ่โตของเขา ตะคอกขึ้นว่า “ท่านแม่เฒ่า ขึ้นมา ข้าจะแบกท่านไปเอง”
คนแก่ไม่พูดอะไรเดินตรงไปทิ้งตัวลงไปบนแผ่นหลัง ตาเฒ่าเจ้าให้อภัยข้าด้วย ข้าต้องช่วยชีวิตคน
องครักษ์เงาดำแบกคนแก่เอาไว้ก่อนจะวิ่งอย่างรวดเร็วจนเป็นการเหาะ วิชาตัวเบาของเขาดีที่สุดในหอจัยซิง เงาร่างราวกับแสดงดาวตก ตรงไปยังที่ตั้งค่าย
หลังจากกลับมาถึงค่ายแล้ว หยู่เหวินเซียวเห็นว่ามีแม่เฒ่าคนหนึ่งมาด้วย หลังจากสอบถาม ก็รู้ว่านางมีลูกชายเจ็ดคน เช่นนั้นก็มีประสบการณ์ไม่มากทีเดียว เขารู้สึกนับถือขึ้นมาทันที รีบเชิญคนแก่เข้าไปดูโล่หมันที่อยู่ข้างใน
พอคนแก่เข้าไปตรวจดู ก็รู้สึกนิ่งอึ้งไป “นี่กำลังจะคลอดแล้วนี่นา ทำไมจึงไม่เจ็บอะไรเลย”
ปากมดลูกก็เปิดแล้ว สามารถให้ศีรษะเล็กๆโผล่ออกมาได้แล้ว ตามหลักแล้วในเวลานี้ต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสทีเดียว ท้องแรกล้วนต้องเจ็บปวดกันทั้งนั้น
โล่หมันจับท้องของตนเอง ส่ายหน้าพูดว่า “ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไร แค่รู้สึกหน่วงๆอยู่บ้าง”
“ท้องแรกของท่านหรือ ดูแล้วไม่เหมือนท้องแรกเลย”
“ใช่ท้องแรก”หยู่เหวินเซียวที่อยู่ข้างๆพูดขึ้น “ภรรยาข้าตั้งครรภ์เป็นครั้งแรก”
คนแก่มองดูโล่หมัน พึมพำในใจ คงไม่ใช่ว่าก่อนที่แม่นางคนนี้จะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ ก็เคยตั้งครรภ์มาแล้ว ท้องแรกไหนเลยจะไม่มีอาการเจ็บปวด
นางเคยคลอดลูกถึงเจ็ดคน ลูกที่คลอดทีหลังไม่ค่อยรู้สึกเจ็บเท่าไหร่ แต่ลูกคนแรกเจ็บปวดมาก
“เช่นนั้นก็เตรียมคลอดลูกเถอะ กรรไกร ผ้าสะอาด น้ำร้อน เสื้อผ้าเด็ก เตรียมให้เรียบร้อย”คนแก่สั่งการอย่างมั่นใจ
หยู่เหวินเซียวดึงดาบออกมา “กรรไกรไม่มี ใช้ดาบได้หรือไม่”
คนแก่ตกใจสะดุ้งโหยง ตัดสะดือจะใช้การฟันหรืออย่างไร ทำอย่างนั้นไม่ได้ แต่ในสถานที่นอกเมืองเช่นนี้ไม่มีอะไรเลยจริงๆ
องครักษ์เงาดำเดินวนไปมาอยู่ด้านนอก แย่แล้ว มีหม้อแล้ว ประเดี๋ยวเด็กคลอดออกมา จะล้างกันอย่างไร จะนำเข้าไปล้างในหม้อคงไม่ได้ ลืมยืมกะละมังมาด้วย
เขามองไปยังเหล่าทหารหาญแห่งหอจัยซิงที่มีท่าทีกระวนกระวายเหมือนกัน ในเวลานี้ พวกผู้ชายเหล่านี้ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด ได้แต่ตื่นเต้นกระวนกระวาย
โล่หมันเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะตั้งแต่คนแก่ได้บอกไว้ นางก็รู้สึกว่าท้องของตนเองเริ่มเจ็บหน่วงๆขึ้นมาบ้างแล้ว
นางนึกถึงตอนที่หยุนเยียนคลอดลูก แม้แต่อุจจาระยังถูกแบ่งออกมาด้วย สวรรค์……
“พี่เหว่ย ท่านออกไป ที่นี่ไม่มีธุระอะไรของท่านแล้ว”โล่หมันพูดพลางจ้องเขา
“ไม่ได้ ข้าต้องอยู่เป็นเพื่อนเจ้าที่นี่”ไม่ว่าอย่างไรหยู่เหวินเซียวก็ไม่ยอมออกไป เขาตื่นเต้นแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ออกไปมีแต่จะยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น