บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2043 หอจัยซิงมีลูกสาวแล้ว

บทที่ 2043 หอจัยซิงมีลูกสาวแล้ว
องครักษ์ฟ้าผ่าก็กลับมาแล้ว เปิดประตูเมืองไม่ได้ หากอยู่เป่ยถัง เขาก็จะปีนข้ามเขาไปแล้ว แต่ว่าอยู่แคว้นต้าโจว ก่อเรื่องไม่ได้ กลับไปโดนหักเงินจะเดือดร้อน
ด้านนอกค่าย ฝูงคน ฝูงหมาป่ารายล้อมไปด้วยความมืดมิด
ในที่สุดหยู่เหวินเสียวก็ถูกเสือขนทองกัดเสื้อหิ้วออกมา ไม่มีทางเลือก คำสั่งโล่หมัน ยังไงเขาก็ต้องออกมา
แต่เสือขนทองกับหมาป่าหิมะเข้าไปเฝ้าตามเสียงที่มาตามลม ก่อนที่เสือขนทองจะเข้าไป ยังพยักหัวเสือให้กับทุกคนอย่างเรียบเฉย วางใจ ข้าเคยเห็น ข้ามีประสบการณ์
แม่เฒ่าคนนั้นก็ไม่รู้กลัวเสือ นางนั่งอยู่ด้านข้างโล่หมัน ยังพูดขึ้นว่า “ชั่วชีวิตของข้ามีอะไรมาบ้างไม่เคยเห็น? แค่เสือเท่านั้นเอง? มีคนอยู่เยอะขนาดนี้ มันก็ไม่กิน ยังจะคิดทำอะไรข้าที่แก่เฒ่าแล้ว? อีกอย่าง ข้าตัวคนเดียว ตายไปแล้วก็ช่างเถอะ”
โล่หมันถามขึ้นว่า “ท่านแม่เฒ่า ท่านมีลูกชายเจ็ดคน พวกเขาล้วนอยู่ที่ไหนกัน?”
แม่เฒ่าพูดขึ้นว่า “ตอนนั้นแคว้นต้าโจวยืมทหารให้กับเป่ยถัง ตายในสนามรบคนหนึ่ง ต่อมาพื้นที่พวกเราอยู่เกิดโรคระบาด ป่วยตายไปห้าคน เหลืออีกคนหนึ่ง เมื่อเดือนก่อนไปต่อต้านการก่อความไม่สงบที่เมืองหยุนโจว ถูกคนของอ๋องกบฏฆ่าตาย ดังนั้นหากข้าตายไป ก็จะได้อยู่พร้อมหน้ากันทั้งครอบครัวแล้ว”
โล่หมันหันหน้าไป ในใจทรมานเสียใจอย่างมาก
การต่อสู้ในเป่ยถังครั้งนั้น ทหารแคว้นต้าโจวตายไปหมื่นกว่าคน
หลังจากพวกเขามาถึงแคว้นต้าโจว ได้เจอกับครอบครัวของทหารที่ตายไปแล้วไม่น้อย ล้วนแอบไปเยี่ยมเป็นการส่วนตัว เงินทองก็มีให้ไม่มาก แต่ก็คิดอยากที่จะช่วยพวกเขาทำงานเยอะน้อย
นี่เป็นส่วนหนึ่งที่พวกเขาจะชดใช้คืน
แต่สิ่งที่พวกเขาติดค้างทหารที่ตายไปแล้วพวกนั้น ชั่วชีวิตนี้ก็ชดใช้ไม่หมด
คำพูดของแม่เฒ่า คนที่อยู่ด้านนอกก็ได้ยิน
ตอนนี้โล่หมันมีความรู้สึกอย่างไร พวกเขาก็มีความรู้สึกอย่างนั้น
ทันใดนั้น ต่างก็ลืมเรื่องคลอดลูก ล้วนจมอยู่ในความเศร้าโศกของการต่อสู้ครั้งนั้น
โล่หมันมองดูแม่เฒ่า ไม่กล้าบอกสถานะของตนเอง กลัวว่าแม่เฒ่าจะหันมาก่นด่านาง หรือร้องห่มร้องไห้
ถึงแม้ตอนที่แม่เฒ่าพูดถึงลูกชาย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันรุ่งโรจน์ ไม่เห็นถึงความเจ็บปวดเสียใจ
แต่จะไม่เจ็บปวดเสียใจได้อย่างไร? ลูกล้วนเป็นก้อนเนื้อที่หลุดออกมาจากในท้องของนาง
“แม่นาง เจ้าตาแดงทำไม?” แม่เฒ่ายังพูดปลอบนางขึ้นมาว่า “คนเรา นับตั้งแต่วันเกิดก็ถูกกำหนดวันตายไว้แล้ว ลูกของข้าตายไปหมดแล้ว ถึงแม้ข้าจะเจ็บปวด แต่ก็รู้ว่าไม่สามารถทำอะไรได้ หากข้าโศกเศร้าเจ็บปวดอยู่ทุกวี่วัน วิญญาณลูกข้าที่อยู่บนสวรรค์ จะเป็นกังวล”
โล่หมันพูดชื่นชมนางว่า “ท่านแม่เฒ่า ข้าไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แต่ข้าซาบซึ้งลูกชายของท่านที่ตายในสนามรบในเป่ยถังคนนั้นอย่างมาก”
แม่เฒ่ามองดูนาง มองดูสักพักแล้วก็พูดขึ้นว่า “พวกเจ้าเป็นคนเป่ยถังหรือ?”
โล่หมันยอมรับตรงๆ พร้อมพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดว่า “ใช่ คนที่มายืมทหารแคว้นต้าโจวก็คือพวกเรา ท่านแม่เฒ่า พวกเราขอโทษท่านด้วย”
แม่เฒ่าหันหน้าไป พร้อมพูดขึ้นด้วยดวงตาแดงว่า “ไม่พูดถึงเรื่องพวกนี้ แต่ขอร้องพวกเจ้าอย่างหนึ่ง หากกลับไปเป่ยถังแล้ว ไปยังสถานที่ที่ลูกชายของข้าเสียชีวิต รินเหล้าให้เขาแทนข้าด้วย”
ทหารที่เสียชีวิตในเป่ยถังในตอนนั้น ล้วนฝังตรงนั้นหมด ศพไม่ได้ถูกส่งกลับมา เพราะการบรรทุกศพเดินทางไกลนั้น เป็นไปได้ยาก
โล่หมันตอบว่า “ข้าจะไปทำให้”
พวกผู้ชายที่อยู่ด้านนอกได้ยินแล้ว คิดว่าสิ่งที่พวกเขาต้องทำในอนาคต นั่นก็คือกลับไปยังที่นั่น ขุดกระดูกของพวกทหารที่ตายไปแล้วขึ้นมา แล้วส่งกลับไปยังเป่ยถัง
บางทีเรื่องพวกนี้อาจจะต้องทำเป็นเวลาหลายปี แต่ยังไงพวกเขาก็จะต้องทำ
“ลูกชายคนเล็กของข้าคนนั้น เดิมสามารถที่จะอยู่เคียงข้างกายข้า ดูแลเลี้ยงดูข้าตอนแก่ แต่ข้ารู้ว่าเขาอยากไป ข้าจึงปล่อยให้เขาไป ลูกเติบโตแล้ว ชีวิตก็เป็นของเขาเอง เขาจะต้องรับผิดชอบชีวิตของเขาเอง”
แม่เฒ่าพูดขึ้นมาอย่างยิ้มแย้ม แต่ไม่มีใครรู้ว่า ภายในใจของนางเคยเจ็บปวดทรมานแค่ไหน การสูญเสียลูกเป็นความทุกข์ทรมานที่สุดในโลก
ก่อนที่โล่หมันจะเป็นแม่คน เคยเห็นคนเป็นแม่คนหนึ่ง แม่คนหนึ่งที่ใจกว้างกล้าหาญ
นางคิดว่า นางรู้แล้วว่าควรที่จะเป็นแม่ยังไง รอเมื่อลูกเติบโตแล้ว ก็ให้เขาเลือกที่จะไปทำสิ่งที่ตนเองอยากทำ แต่ต้องบอกลูกว่าต้องยอมรับผลที่จะตามมาด้วยตนเอง
ใกล้ถึงยามจื่อ โล่หมันปวดท้อง หยู่เหวินเสียวอยากเข้ามาหลายครั้ง ล้วนถูกเสือขนทองขวางไว้ เรื่องคลอดลูก เขาเป็นผู้ชายจะวุ่นวายอะไร?
หยู่เหวินเสียวจับตัวเสือขนทอง แต่พวกหมาป่าหิมะมาช่วย ล้อมกันอยู่ถึงสามชั้น ล้อมไว้แน่นจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านไปไม่ได้ ไม่ยอมให้เขาเข้าไป
เพิ่งถึงยามจื่อ ก็ได้ยินเสียงแม่เฒ่าตะโกนพูดขึ้นว่า “เอาดาบมา”
คลอดแล้วหรือ? ไวขนาดนี้เลยหรือ?
พวกผู้ชายที่อยู่ข้างนอกต่างตกตะลึง พี่หมันไม่ร้องไห้โวยวายหรือ? ไม่ร้องออกมาถือว่าคลอดลูกยังไง?
หมาป่าหิมะคาบดาบแล้วเดินเข้ามา เอามาส่งให้ตรงหน้าแม่เฒ่า แม่เฒ่ากลับใช้ไม่เป็น เรื่องนี้เสือขนทองกับหมาป่าหิมะก็ช่วยไม่ได้ ในที่สุดก็ให้หยู่เหวินเสียวเข้ามา
ขาทั้งคู่ของหยู่เหวินเสียวอ่อนแรง เดินสะดุดมาตรงหน้าโล่หมัน พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นอย่างไรบ้าง? เจ็บไหม?”
“ก็ไม่ถึงขั้นเจ็บมาก สามารถทนได้” โล่หมันวางมือทั้งคู่ไว้บนท้อง ยังมีแรงอยู่ จึงยกหัวขึ้นมาเล็กน้อยมองดูเด็กในอ้อมกอดของแม่เฒ่าแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “รีบตัดสายสะดือ”
หยู่เหวินเสียวค่อยได้สติกลับมา ใช้ดาบตัดสายสะดืออย่างตื่นตระหนกตกใจทำอะไรไม่ถูก แต่ด้วยความไม่มั่นใจ ทำให้เหลือสายสะดือไว้บนตัวเด็กค่อนข้างยาว
องครักษ์เงาดำแบกหม้อเข้ามา สายตาของเขาไม่หันไปมองทางด้านโล่หมัน พูดกับแม่เฒ่าว่า “ล้างในหม้อสิ”
เขาแอบเหลือบมองดู อุ้ย เป็นเด็กผู้หญิง เขาเอื้อมมือไปอุ้ม วินาทีที่อุ้มมาแนบอก องครักษ์เงาดแทบอยากร้องไห้
ฮ่าๆ หอจัยซิงมีลูกสาวแล้ว