บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2044 มาอีกคนแล้ว

บทที่ 2044 มาอีกคนแล้ว
หยู่เหวินเสียวกอดโล่หมันอยู่สักพัก ค่อยหันไปอยากดูลูก กลับเห็นองครักษ์เงาดำอุ้มลูกน้อยนิ่งอึ้ง ดวงตาแดง
เขาหันมามองโล่หมัน จับมือกันไว้แน่น
“องครักษ์เงาดำ เจ้าตายแล้วหรือ? ยังไม่อุ้มเด็กออกมาให้พวกเราดู?” ด้านนอก มีเสียงพวกเงาดำดังขึ้นอย่างฉุนเฉียว
ม่านประตูถูกเปิดตรงมุม ทุกคนเห็นองครักษ์เงาดำกำลังอุ้มเด็กน้อย เดิมคิดว่าเขาจะอุ้มออกมาให้ทุกคนดู ที่ไหนได้เขากลับอุ้มแล้วนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น
ช่างน่าโมโหยิ่งนัก
“ยังไม่ได้ล้างตัวเลย” องครักษ์เงาดำพูดขึ้นมา แล้วก็คืนเด็กน้อยให้กับแม่เฒ่าอย่างระมัดระวัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าทำไม่เป็น เด็กน้อยคนนี้อ่อนโยนอย่างมาก”
แต่เขาจะต้องเรียนรู้ ต่อไปเรื่องอาบน้ำให้กับเด็กน้อย ใครกล้าแย่งเขาคนนั้นโดนต่อย
หัวเสือใหญ่ก็เบียดมาดู พวกหมาป่าหิมะก็นั่งอยู่ที่เดิม มองตาไม่กะพริบ ด้านนอกก็มีหมาป่าหิมะฝูงหนึ่ง แต่เบียดเข้ามาไม่ได้ ร้อนใจอย่างมาก
พวกคนต่างเข้าไปแล้ว พวกมันยังเข้าไปไม่ได้ น่าโมโหยิ่งนัก นายน้อยคลอดลูก เกี่ยวข้องอะไรกับพวกคนอย่างพวกเขา
โล่หมันนอนลง มือลูบตรงท้อง ไม่เห็นว่าจะเล็กลงเยอะ จึงยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “รู้สึกเหมือนยังไม่ได้คลอด ข้างในมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวหลายที”
หยู่เหวินเสียววางมือบนนั้น จู่ๆหัวใจก็เต้นเร็ว หรือว่า……
แต่เขายังไม่ทันได้พูดออกมา องครักษ์เงาดำที่หันหลังอยู่พูดกับพวกเขาว่า “พี่หมัน นี่ถือเป็นเรื่องปกติ หลังจากคลอดแล้วก็ต้องผายลม เจ้าผายลมออกมาแรงๆก็ไม่เป็นไรแล้ว”
เสือขนทองแยกเขี้ยวแยกฟันแล้วใช้หัวชนไปข้างหน้า ชนองครักษ์เงาดำออกไป จริงๆเลย ขาดเนื้อหน่อย ปากก็หาเรื่องแล้ว
พวกหมาป่าหิมะโอบล้อมข้างกายโล่หมัน สูดดมตรงท้องของนาง พร้อมส่งเสียงร้องอย่างดีใจ
ยังมีอีกคน ยังมีอีกคน
สีหน้าหยู่เหวินเสียวกับโล่หมัน จู่ๆก็กลายเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเป็นกังวลขึ้นมา สองคนหรือ? นมจะพอดื่มไหม? เงินจะพอเลี้ยงสองคนหรือ?
ด้านนอกรู้ว่ายังมีในท้องอีกคนหนึ่งยังไม่ออกมา ต่างตื่นเต้นกันอย่างมาก เวลานี้ พวกเขาต่างไม่คำนึงถึงเรื่องเงิน ฝาแฝด ดี
คนที่สองไม่นานก็คลอดออกมาแล้ว โล่หมันคลอดง่ายมาก เป็นความรู้สึกเร่งด่วนที่อึดอัดมากกว่า
คนนี้ หยู่เหวินเสียวอุ้มด้วยตนเอง ถือดาบขึ้นมาตัดสายสะดืออย่างสั่นเทา ยังคงพลาดอีกแล้ว ต่อไปเมื่อลูกมองดูสะดือของตนเองที่นูน คงจะโกรธเกลียดพ่อของเขาแน่
“ตัดอีกหน่อยได้ไหม?” โล่หมันเห็นแล้วก็เป็นกังวล
“ตัดสั้น ทำไม่ได้ ” กลัวมือสั่น เดี๋ยวตัดโดนท้อง
เป็นลุกชาย สายสะดือยาวๆ เฮ้อ เศร้า
ทารกน้อยสองคน ใช้ผ้าห่อไว้แล้วก็พาออกมา พวกผู้ชายต่างหมุนเวียนเปลี่ยนกันอุ้ม
ท่าทีพวกเขาดูจริงจังมาก คือทั้งคู่ไม่กล้าที่จะออกแรงอุ้ม กลัวว่าทารกน้อยที่อ่อนโยนจะได้รับบาดเจ็บ
กระทั่ง พวกเขาล้วนกลั้นหายใจ หลายวันมานี้ไม่ได้แปรงฟัน กลัวทารกน้อยจะเหม็น
แต่เมื่อตอนที่องครักษ์เงาดำอุ้มทารกผู้หญิง ก็พูดแนะนำตนเองว่า “สวัสดี เจอกันครั้งแรก ข้าคือลุงองครักษ์เงาดำ”
ทุกคนก็เริ่มรีบแย่งกัน แย่งกันแนะนำตนเอง จะแพ้ให้กับเจ้าดำไม่ได้
ช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้ กลับคิดไม่ถึงว่าอ๋องกบฏจะหัวเราะเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นมา “ดี ดีมาก อ๋องชินเฟิงอัน เจ้าคนไร้จิตใจลูกที่คลอดออกมาก็ร้องไห้ไม่เป็น”
ทุกคนค่อยรู้สึกขึ้นมาได้ว่า ใช่ ทำไมไม่ร้องไห้? คนอื่นคลอดลูกออกมาต่างก็ร้องห่มร้องไห้ ทำไมพวกเขาถึงไม่ร้องไห้?
แต่เรื่องนี้ยังไม่ต้องคิดถึง องครักษ์เงาดำก้าวเดินไป มือข้างหนึ่งคว้าจับท้ายทอยของอ๋องกบฏ มืออีกข้างฟาดตบปากอ๋องกบฏหนึ่งที สองที…..
ใครใช้ให้เจ้าปากเสีย ใครใช้ให้เจ้าปากเสียต่อหน้าข้าองครักษ์เงาดำ ใครใช้ให้เจ้าปากเสียว่าสิ่งล้ำค่าของข้า
ฝ่ามือลม พลังรุนแรง ฟาดตบไปหลายที ปากอ๋องกบฏเต็มไปด้วยเลือด ฟันก็หลุดลอยไปหลายซี่ จนสลบคาที่
องครักษ์เงาดำยังไม่หายโมโห บีบกระดูกขากรรไกรหักด้วยมือเดียว ก่อนกลับไปถึงเมืองหลวง คิดจะพูดอีกนั้นยากแล้ว
พวกทารกผ่านอยู่ในมือของพวกลุง ในที่สุดก็กลับมาถึงตรงหน้าโล่หมันกับหยู่เหวินเสียว แต่พวกเขายังไม่มีสิทธิ์ได้ดู พวกหมาป่าหิมะพากันเข้ามา หมาป่ากลุ่มละเจ็ดตัว ผลัดกันมาดูจอมพลน้อย
รอหลังจากได้เห็นทั้งหมดแล้ว มีหมาป่าหิมะตัวเมียสองตัวนอนอยู่ด้านข้างโล่หมัน ไม่ขยับเขยื้อน
โล่หมันกับหยู่เหวินเสียวมองดูสักพัก แล้วค่อยเข้าใจ พวกมันจะให้นมลูก
โล่หมันรู้สึกว่าลูกของตนเอง ยังไงก็ต้องมีพิธี ให้กินนมของตนเองก่อน?
แต่เมื่อนางแก้เสื้อออก พยายามบีบอย่างที่สุด แล้วก็พบว่าไม่มีน้ำนมเลย
นางรู้สึกละอายใจ ในฐานะที่เป็นแม่ แม้แต่น้ำนมก็ไม่มี
หยู่เหวินเสียวอุ้มทารกน้อยอย่างระมัดระวัง ให้ไปดื่มนมหมาป่าหิมะ
แม่เฒ่าเห็นภาพนี้แล้ว ก็แปลกประหลาดใจ รู้สึกว่าไม่เสียแรงที่มาในครั้งนี้
ดื่มนมเสร็จแล้วก็อุ้มลูกกลับมา ทารกน้อยทั้งสองลืมตาขึ้น ใบหน้าน้อยๆ ใหญ่ยังไม่เท่าครึ่งฝ่ามือ ผิวอมชมพู น่ารักอย่างมาก
ไม่ร้องไห้ และก็ไม่หัวเราะ มองดูหยู่เหวินเสียวกับโล่หมันอย่างสงสัย
นัยน์ตาสีดำเป็นประกาย เหมือนคริสทัลสีดำดวงเล็กๆ
พวกเขาก็มองดูลูก โล่หมันไม่รู้เป็นอะไร จู่ๆก็พูดขึ้นมาอย่างน้อยใจว่า “นี่เป็นลูกที่ข้าอุ้มครรภ์มาแปดเดือนครึ่ง คลอดออกมาอย่างยากลำบาก”