บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2047 ในที่สุดก็ร้องไห้

บทที่ 2047 ในที่สุดก็ร้องไห้
ข้างหลังมีคนต่อคิวเยอะมาก หมอใช้ให้พวกเขารีบอุ้มลูกกลับไป ถึงเวลาป้อนนมแล้ว
หมอยังพูดบ่นว่า คลอดก่อนกำหนดยังสามารถคลอดออกมาได้แข็งแรงขนาดนี้ ยังจะทุกข์ร้อนอะไร? ไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ
หยู่เหวินเสียวจ่ายเงินไปสองตำลึง ยาก็ไม่มี รู้สึกค่อนข้างเสียดาย จึงขอให้หมอสั่งจ่ายยาบำรุงร่างกายให้กับโล่หมัน ยังไงก็เพิ่งคลอดลูก ต้องบำรุงบ้าง
หมอโบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูสีหน้าแม่นางดีขนาดนั้น ปกติน่าจะได้อาหารอย่างดี ไม่จำเป็นต้องบำรุงอะไรแล้ว มีเนื้อทานเนื้อ มีไข่ทานไข่ก็พอ”
เมื่อกี้ตอนที่นางเข้ามายังอุ้มลูกเดินอย่างคล่องแคล่ว เหมือนคนเพิ่งคลอดลูกตรงไหน? แข็งแรงแบบนี้ไม่ต้องบำรุงอะไรให้สิ้นเปลืองเงินแล้ว
พวกเขาออกมาจากโรงหมอ จะว่าอย่างไรล่ะ? หมอเป็นหมอที่ดี แต่….เหมือนจะยังไม่ได้แก้ไขปัญหา
ด้วยความไม่วางใจ จึงไปหาหมอคนอื่นอีก ครั้งนี้ก็ตีฆ้องเหมือนกัน พวกเขาจ้องมองดูดวงตาของเด็กน้อย
นั่นถือว่าดวงตาเคลื่อนไหวแล้วหรือ? นั่นไม่ใช่การกะพริบตาปกติหรือ?
ครั้งนี้ หมอวัยกลางคนคนนี้สั่งยาให้ บอกว่าเมื่อบนใบหน้าเด็กเริ่มเหลืองค่อยให้ทานยานี้ หากไม่เป็นไร ก็ไม่ต้องให้กินยา
องครักษ์เงาดำยังถามหมอเรื่องที่ไม่ร้องไห้ ฟังไม่ได้ยิน จนหมอเริ่มหงุดหงิด ตะคอกพูดขึ้นว่า “ที่เจ้าพูดมาข้าก็รักษาไม่ได้ ป่วยมาจากในครรภ์แม่ ใครจะรักษาได้?”
ป่วยมาจากในครรภ์แม่ ฟังดูแล้วค่อนข้างรุนแรง อารมณ์ของทุกคนแลดูหนักอึ้ง
เจ้าบอกว่าโล่หมันตั้งครรภ์อย่างยากลำบากสองเดือนครึ่ง….แปดเดือนครึ่ง คลอดออกมาพร้อมโรค แบบนี้จะรับได้ยังไง
ถึงแม้ในใจหยู่เหวินเสียวจะทรมาน แต่ก็ยังพูดปลอบโล่หมันว่า “ตอนนี้ยังไม่แน่ ข้อสรุปจากที่ได้ตรวจเพียงแปบเดียวไม่ถูกต้องอย่างแน่นอน รอพวกเรากลับเมืองหลวงแล้วค่อยไปหาหมอตรวจดูอีก”
โล่หมันหันไปมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างแปลกใจว่า “นี่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรือ?”
ทุกคนมองดูนางอย่างประหลาดใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่เป็นกังวล?”
“ข้าไม่เป็นกังวล หมอคนแรกแลดูน่าเชื่อถือ เขาบอกว่าไม่เป็นไรก็ต้องไม่เป็นไร หมอคนนี้มองก็รู้ว่ามีฝีมือไม่เชี่ยวชาญ คำพูดของเขาจะเชื่อถือได้อย่างไร”
ที่สำคัญที่สุดก็คือ ปัญหาใหญ่แค่ไหนพ่อก็สามารถจัดการได้ มีอะไรจะต้องเป็นห่วง?
“ถึงจะพูดเช่นนี้…..” หยู่เหวินเสียวครุ่นคิด แล้วก็พูดขึ้นว่า “ยังไงก็มีเงิน เราไปหาหมออีกคน”
พวกเขาไปหาหมออีกคนหนึ่ง ครั้งนี้หมอยิ่งอายุเยอะ ด้วยวัยที่ชรา ตอนที่ตรวจดูเด็กน้อย มือยังสั่นเทา
หลังจากที่เขาดูแล้ว จ้องมองดูสายสะดืออยู่นาน จากนั้นก็ชูนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว วางลงไปวัด แล้วพูดขึ้นว่า “ต่อไปสายสะดือนี้หากไม่ดูแลดีๆ จะยาวขนาดนี้ สวมใส่เสื้อผ้าไม่สวย”
หยู่เหวินเสียวรู้สึกผิด ก็ดี จะได้สวมชุดว่ายน้ำไม่ได้
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ให้ตรวจสายสะดือ คือลูกพูดไม่ได้ ฟังไม่ได้ยิน” คำพูดประโยคนี้องครักษ์เงาดำพูดจนเบื่อแล้ว
หมอตกตะลึง มองดูองครักษ์เงาดำ แล้วก็มองดูพวกเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “เด็กเล็กขนาดนี้ พวกเจ้าคิดว่าสามารถพูดได้ไหม?”
“งั้นก็ไม่ร้องไห้นี่” องครักษ์เงาดำรีบพูดขึ้น
“จะให้เขาร้องไห้หรือ?” หมอมองดูพวกเขา แต่อยู่ดีๆทำไมจะให้เด็กร้องไห้ล่ะ? คนพวกนี้หัวสมองผิดปกติหรือเปล่า?
“ใช่ จะให้พวกเขาร้องไห้” องครักษ์เงาดำรู้กฎ เอาเหรียญหนึ่งพวงมาวางบนโต๊ะ
ถึงหมอจะเห็นว่าความต้องการของพวกเขาค่อนข้างไร้เหตุผล แต่เห็นแก่เงิน….เฮ้อ
เขาวางเสี่ยวเตาไว้บนโต๊ะ หยิบเท้าน้อยๆของเขาขึ้นมา จากนั้นหยิบไม้บรรทัดเหล็กมา ตีบนฝ่าเท้าเสี่ยวเตาหลายที
ด้วยแรง ค่อนข้างเยอะ
เสียง “ว้าว” ดังขึ้น เสี่ยวเตาร้องไห้ออกมา จ้องเขม็งไปที่ขา น้ำตาร่วงไหลผ่านแก้ม เห็นแล้วก็น่าสงสารอย่างมาก
องครักษ์ทั้งสามเห็นเขาร้องไห้ ในใจรู้สึกเหมือนโดนอะไรมากระแทกแรงๆ ทั้งเศร้าทั้งเจ็บปวด องครักษ์เงาดำคว้าอุ้มเขาขึ้นมา พร้อมตะคอกใส่หมอว่า “เจ้าผู้เฒ่าทำไมต้องลงมือตีเด็ก? เด็กเล็กขนาดนี้ ลงมือได้อย่างไร?”
“ตอนที่คลอดแล้วไม่ร้องไห้ ก็ควรตีแล้ว” หมอพูดขึ้นมาอย่างจริงจังว่า “หมอตำแยไม่บอกหรือ? ตีลงไปไม่เสียหายอะไร ตีแล้วร้องไห้ออกมาถึงจะดี ไล่อากาศที่ขุ่นออกจากปอด ตอนนี้ดีแล้ว”
“มีแบบนี้ด้วยหรือ?” องครักษ์เงาดำมองดูอย่างสงสัย เขาพูดดังขนาดนั้น น่าจะเป็นความจริง
ถึงจะปวดใจ แต่ก็ยื่นเสี่ยวเตาให้กับองครักษ์ฟ้าผ่า ถอดถุงเท้าของเสี่ยวอา​​เหลียง แล้วก็ตีฝ่าเท้าของนางหลายที
คราวนี้ เสี่ยวอา​​เหลียงก็ร้องไห้ขึ้นมา เสียงร้องไห้นั้นเหมือนทารกเพิ่งคลอด ร้องไห้อย่างใจแทบขาด
หมอบอกว่า “ดูสิ ร้องไห้แล้วไม่ใช่หรือ? เด็กเพิ่งคลอดก็ร้องไห้แบบนี้แหละ”
ทุกคนมองหน้ากัน ดังนั้นตอนนี้ค่อยถือว่าคลอดแล้ว? งั้น เสี่ยวเตาคลอดก่อน?
องครักษ์ลับผียังบ่นด่า ผลักพาพวกเขาออกไป ยังไม่ลืมหันกลับมาด่าหมอว่า “ต่อให้ใช่ เจ้าบอกเราก็พอ ทำไมต้องลงมือทำร้าย? ยังใช้อาวุธตี อายุเยอะขนาดนี้แล้ว เกินไปจริงๆ ลงมือทำร้ายได้ยังไง?”
ชั่วชีวิตนี้หมอไม่เคยเจอผู้ป่วยบ้าบอแบบนี้มาก่อน วิ่งตามออกไป พร้อมพูดขึ้นว่า “ค่าตรวจล่ะ?”
คนหายลับไปตั้งนานแล้ว
ลูกร้องไห้แล้ว ยังจะจ่ายค่าตรวจอะไร?
กลับมาถึงที่พัก ทุกคนได้ยินว่าทารกน้อยเพิ่งเรียกได้ว่าคลอด ต่างตกตะลึง ทำไม? ตอนที่อยู่ในป่าไม่ถือว่าคลอดหรือ?