บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2095 ดูเป็นคนไม่มีศักดิ์ศรี

คนในครอบครัวฟางจื๋อจื่อส่วนใหญ่ต่างก็มากันแล้ว น้าชายสองคนรีบเดินมา ตรงไปคุกเข่าต่อหน้าหยู่เหวินเห้ากับสวีอี พร้อมขอบคุณทั้งน้ำตา

สวีอีไม่คิดว่าการคุกเข่าจะมีปัญหาอะไร แต่หยู่เหวินเห้ากลับรีบประคองทั้งสองคนขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

คนเยอะเกิน และยังมีนักข่าว หยู่เหวินเห้าไม่อยากอยู่นาน เขาไม่อยากถูกสัมภาษณ์ จึงดึงข้อมือสวีอีเดินฝ่าผู้คนออกมา วิ่งมาถึงรถแล้วก็รีบขับรถออกไป

เท้าทั้งคู่ของสวีอีเหยียบที่ด้านหน้าที่นั่งคนขับ พร้อมพูดขึ้นว่า “ขับเกินความเร็วแล้ว ขับเกินความเร็วแล้ว”

“ไม่เป็นไร เจ้าของรถไม่ใช่ชื่อข้า ไม่ได้หักคะแนนของข้า” หยู่เหวินเห้าหมุนพวงมาลัย รถวิ่งไปบนถนนขรุขระ รู้สึกเหมือนกำลังขี่ม้าจริงๆ

ทางด้านหยู่เหวินหวงพาโล่เป่าอี้กับศาสตราจารย์หยวนไปเข้าพักได้ไม่นาน พวกเขาก็กลับมาแล้ว

ได้ยินว่าช่วยคนออกมาแล้ว ลูกตาศาสตราจารย์หยวนกับโล่เป่าอี้แทบกระเด็นออกมา รวดเร็วเกินไปไหม?

โล่เป่าอี้รู้สึกอยากหนีขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “รู้แบบนี้แต่แรกก็ไม่เข้าพักแล้ว ขับรถกลับไปเลยดีกว่า”

ขับรถยังไม่อิ่ม ยังไม่พอใจเลย ถ้าได้ขับรถกลับไปอีกจะต้องสะใจอย่างมากแน่

แต่ตอนนี้เปิดห้องแล้ว ไม่รู้ว่าคืนได้ไหม

ถึงตอนนี้โล่เป่าอี้จะเป็นนางเอกแล้ว พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่ที่ผ่านมาเป็นแค่ตัวประกอบมาตลอด รายได้ธรรมดา จึงประหยัดจนเคยชินแล้ว ยังไม่ชินกับนิสัยฟุ้งเฟ้อในวงการบันเทิง ดังนั้นจึงทำใจไม่ได้กับการใช้เงินสิ้นเปลือง

หยู่เหวินเห้าก็เห็นด้วยกับการรีบกลับ จะได้ไม่ถูกคนตามมาถึงที่นี่ เขาไม่อยากเป็นคนดัง เพราะจะเป็นการกีดขวางเวลาเขาอยากทำอะไร

ค่าห้องไม่ได้คืน เดิมค่าโรงแรมก็ไม่แพง พวกเขาจึงขับรถกลับกันทั้งคืน

พวกนักข่าวรู้ไปหมดทุกอย่างจริงๆ สืบรู้ว่ารถของพวกเขาขับมาที่โรงแรมแห่งนี้ จึงพากันยกโขยงมาเพื่ออยากที่จะสัมภาษณ์พวกเขา อยากรู้ว่าภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง สามารถช่วยคนออกมาได้อย่างปลอดภัยได้อย่างไร

แต่แล้วก็เจอกับความว่างเปล่า

โชคดีที่ก่อนหน้านี้ได้ถ่ายพวกเขาไว้ แล้วเชื่อมโยงกับการช่วยเหลือคนในเหตุการณ์ ชื่นชมว่าหยู่เหวินเห้าเป็นวีรบุรุษที่หาได้ยากในโลก เป็นตัวแทนของพลังด้านบวก

ส่วนคุณเฉินคนนั้นยอมให้สัมภาษณ์ บอกว่าเดิมคุณหยู่เหวินตั้งใจจะมาพร้อมกับเขา เพราะเขาเข้าใจผิดคิดว่าคุณหยู่เหวินเป็นคนดัง ดังนั้นจึงบล็อคเขาไป เขาพูดขอโทษหยู่เหวินเห้าต่อหน้ากล้อง

เมื่อข่าวนี้แพร่หลายออกมา ก็มีการค้นหาวิดีโอสั้นและเวยป๋ออย่างร้อนแรง

หยู่เหวินหวงเห็นข่าวตอนอยู่ในรถ แล้วยื่นให้พ่อของเขาดู

หยู่เหวินเห้าไม่พอใจ เขาไม่ชอบแบบนี้ ไม่ใช่เป็นเพราะว่าการเป็นฮีโร่ไม่ดี ใครก็ล้วนทระนง มาถึงที่นี่เขาก็จำเป็นต้องได้รับการยอมรับจากสังคม

แต่คำชมเชยอย่างท่วมท้นเช่นนี้ อันที่จริงมันเป็นข้อจำกัดทางศีลธรรมของเขา ถ้าต่อไปเขาทิ้งขยะบนท้องถนน เขาจะถูกกล่าวว่าอย่างเลวร้าย

เอาเพียงแค่อยากช่วยคนเท่านั้น

สวีอีพูดขึ้นอย่างเย็นชาอยู่ด้านข้างว่า “คุณเฉินคนนั้นปากกว้างจริงๆ อะไรก็พูดออกไปหมด ข้าเกลียดคนพูดมากแบบนี้จริงๆ”

หยู่เหวินเห้ามองดูเขาอย่างเรียบเฉย พร้อมพูดขึ้นว่า “หากข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่พูดประโยคนี้ คุณเฉินไม่ใช่คนเลวร้าย ข้าเพียงแค่โกรธที่เขาบล็อคข้า ไม่ฟังข้าอธิบาย ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร หากฟังเพียงสิ่งที่คนคนหนึ่งพูด แล้วก็ตัดสินใจทันที สติปัญญาและความฉลาดทางอารมณ์ของผู้ชายคนนี้น่าเป็นห่วง ฟังความสองข้างตาจะสว่าง, ฟังความข้างเดียวตาจะมืดบอด หากคุณเฉินมาหาข้า เจ้าพูดประโยคนี้กับเขาแทนข้า ข้าจะไม่รับสายของเขา”

สวีอีถามขึ้นอย่างเหลือเชื่อว่า “คุณเฉินยังจะมีหน้ามาหาท่าน? เขาไม่เอาศักดิ์ศรีแล้วหรือ?”

“หากเขามาหาข้า แสดงว่าคนคนนี้ยังสามารถพอทำความรู้จักกันได้ หากไม่มาแสดงว่าเป็นคนไม่น่าคบ ไม่จำเป็นต้องไปมาหาสู่กันอีก”

สวีอีพูดบ่นว่า “หากข้าเป็นท่าน ข้าจะไม่สนใจเขาอีก”

หยู่เหวินเห้าเงียบ มองออกไปนอกหน้าต่างท่ามกลางความมืด ภายในรถเก็บเสียงได้อย่างดีมาก ไม่ได้ยินเสียงลมมากนัก

หลังจากนั้นสักพัก เขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับมาพูดกับสวีอีว่า “ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรมาก คนเราจะไม่ทำผิดกันบ้างหรือ? ในโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้ ยกเว้นนายหญิงของเจ้า มีคนที่สมบูรณ์แบบหรือ?”

ยอมรับที่คนอื่นทำผิด ตอนที่ถูกตบหน้าไม่รู้สึกดีหรือ? เขาอยากรอให้คุณเฉินมาขอโทษ แน่นอนว่าหากเขาไม่มาขอโทษก็ไม่เป็นไร ยังไงต่อไปก็ไม่มีความจำเป็นต้องเจอกันอีก

สวีอีรับรู้แล้ว ยังไงตนเองก็เป็นคนที่มีสถานะคนหนึ่ง ต้องมีความใจกว้าง

พวกเขายังกลับไปไม่ถึง คุณเฉินก็โทรศัพท์มาหาแล้ว แต่ก็ถูกเพิกเฉย หยู่เหวินเห้ามองดูมือถืออยู่ตลอด มองดูหมายเลขโทรศัพท์ที่ถูกเพิกเฉย ในที่สุดก็พ่นความขุ่นเคืองออกมา

เจ้าบล็อคข้าได้ ข้าจะบล็อคเจ้าบ้างไม่ได้หรือ?

ผ่านไปสักพัก หมายเลขโทรศัพท์อีกเบอร์ก็โทรเข้ามา หยู่เหวินเห้าไม่รับ เป็นใครก็รู้ว่าจะต้องเป็นคุณเฉินใช้มือถือของคนอื่นโทรมา ไม่มีความจริงใจ ไม่รับ

ต่อมา คุณเฉินเปลี่ยนมือถืออีกหลายเครื่อง หยู่เหวินเห้าก็ไม่รับ

กลับมาถึงเมืองก่วง ในที่สุดตรงหน้าจอก็ปรากฏข้อความอยู่หลายข้อความ เป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากหมายเลขโทรศัพท์ของคุณเฉิน เป็นบทความขอโทษ หลังจากขอโทษแล้ว หวังว่าคุณหยู่เหวินจะให้โอกาสเขาได้เลี้ยงข้าวสักมื้อ

หยู่เหวินเห้าตอบข้อความกลับไป เพียงสองคำว่า ค่อยนัดอีกที

ค่อยนัดอีกที นัดเมื่อไหร่? ใครนัด? ล้วนไม่พูดอย่างชัดเจน

ให้อภัยแล้ว ยังไงเราก็มีความใจกว้าง แต่หลังจะให้อภัยแล้ว จะให้ความสนใจทันทีเลยไม่ได้ ศักดิ์ศรีจะไร้ค่าจนเกินไป