บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 2098 ชีวิตคนเราช่างสวยงาม

บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 2098 ชีวิตคนเราช่างสวยงาม
หยวนชิงหลิงพาเธอไปเดินห้าง ซื้อเสื้อผ้าให้เธอหลายชุด ซื้อครีมบำรุงผิว เครื่องสำอาง

แม่ของเสี่ยวจี๋บอกว่าไม่เอาอยู่ตลอด แต่หยวนชิงหลิงแลดูน่าเกรงขาม กวาดสายตามองดูเธอ เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธ

ของพวกนี้ไม่แพง และก็ไม่ได้มียี่ห้ออะไร ใส่กันทั่วไปและเป็นที่นิยม เพื่อที่จะพาเธอออกมาซื้อของในวันนี้ หยวนชิงหลิงเข้าเน็ตค้นคว้าทำการบ้านมาเป็นการส่วนตัว รู้ว่าผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอางพวกนั้นใช้ดีและไม่แพง

ยังไง ที่ผ่านมานางไม่เคยใส่ใจ

หลังจากซื้อของแล้ว ก็พาเธอไปทานข้าวในแผงขายอาหาร สั่งอาหารมาหลายอย่าง ยังสั่งเบียร์มาสองขวด

หยวนชิงหลิงรินเบียร์ให้เธอ พร้อมพูดขึ้นว่า “คืนนี้ไม่ต้องกลับโรงพยาบาลแล้ว หมอได้จัดคนคอยดูแลเสี่ยวจี๋แล้ว คืนนี้กินดื่มเสร็จก็กลับบ้านไป อ่านนิยายก็ได้ ดูวิดีโอก็ได้ เพลิดเพลินไปกับค่ำคืนที่เป็นตัวของตัวเอง”

ค่ำคืนที่เป็นตัวของตัวเอง? แม่ของเสี่ยวจี๋กลัวที่สุดก็คือกลางคืน

เพราะความเร่งรีบและวุ่นวายในตอนกลางวันทำให้สมองของเธอไม่มีเวลาคิดอะไร แต่เมื่อถึงกลางคืนเงียบสงัด ความเป็นจริงทุกอย่างท่วมท้นตัวเธอเหมือนดั่งกระแสน้ำ ลากเธอลงไปในทะเลลึกจนหายใจไม่ออก

“ตอนนี้ไม่ต้องกลัวแล้ว เขาจะหายดี เหมือนกับเด็กทุกคน ร่ำเรียนหนังสือ ขึ้นชั้น สอบเข้าวิทยาลัย แล้วก็ออกมาทำงาน เส้นทางในอนาคตของเขาอาจไม่ราบรื่นเนัก แต่เขาสามารถเดินไปทีละก้าวอย่างมั่นคงได้ด้วยตัวเอง”

แม่ของเสี่ยวจี๋มองดูเธออย่างตกตะลึง ทำไมเหมือนคุณหมอหยวนสามารถอ่านใจคนได้? ในใจเธอคิดอะไรอยู่ คุณหมอหยวนก็รู้หมด

แต่ก็เป็นเหมือนอย่างที่คุณหมอหยวนพูด ดังนั้นเสี่ยวจี๋จะเหมือนกับเด็กทุกคน เขาอาจประสบความสำเร็จมาก แต่ก็อาจจะเป็นปกติธรรมดา อาจจะมีเรื่องไม่สบายใจมากมาย แต่ก็จะพบเจอกับสิ่งที่เป็นสุขเช่นกัน

เขาสามารถเป็นเหมือนคนปกติทั่วไป เติบโตภายใต้ความกดดันและการเรียนรู้ที่เข้มข้น ได้เจอกับผู้หญิงที่ชอบ และก็จะถูกผู้หญิงที่ชอบปฏิเสธ แต่ก็อาจจะได้รับการยอมรับจากผู้หญิงที่ชอบ

นี่คือสิ่งที่คนธรรมดาทุกคนควรมี ที่ผ่านมาเธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ตอนนี้สามารถทำได้แล้ว ราวกับเป็นความฝัน

คุ้มค่ากับการดื่มสักแก้ว หรือดื่มสักขวดสองขวด

เธอทานกับข้าว ดื่มเหล้า ปาดน้ำตา แล้วก็หัวเราะ ชนแก้วกับหยวนชิงหลิงหนึ่งแก้ว เวลานี้ เธอให้อภัยความอยุติธรรมของโชคชะตาทั้งหมดที่เธอต้องเผชิญ

รอจนกว่าเธอเมาสักหน่อย หยวนชิงหลิงยกมือเท้าคางมองดูเธอ พร้อมพูดขึ้นว่า “เมื่อคืนหมอฝันเห็นผู้ชายคนหนึ่งมาขอบคุณหมอ เขาบอกว่าเขาเป็นพ่อของเสี่ยวจี๋”

แม่ของเสี่ยวจี๋อึ้งไปทันที รีบถามขึ้นว่า “หน้าตาเขาเป็นยังไง?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ใบหน้ารูปเหลี่ยม ดวงตาโต คิ้วสั้น มีไฝที่แก้มขวา”

แม่ของเสี่ยวจี๋พรวดลุกขึ้นมา ตื่นเต้นจนเก้าอี้ล้มลง พร้อมพูดขึ้นว่า “คือเขา”

เธอยกมือกุมปาก น้ำตาร่วงไหลลง แล้วก็ปล่อยมือไปจับแขนเสื้อหยวนชิงหลิงไว้ กระแทกเท้าอย่างตื่นเต้น พร้อมพูดขึ้นว่า “เขาพูดว่าอะไร? พูดว่าอะไร? เขาสบายดีไหม?”

หยวนชิงหลิงเก็บเก้าอี้ขึ้นมา พาเธอนั่งลง พร้อมพูดขึ้นว่า “สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สูดลมหายใจ สูดลมหายใจ…..”

แม่ของเสี่ยวจี๋เช็ดน้ำตา จ้องมองดูเธอ สูดลมหายใจเข้า แต่ยังไงก็ไม่สามารถสงบจิตใจได้ มองเห็นทุกสิ่งตรงหน้าราวกับความฝันเพราะว่าเมา

เธออยู่ในความฝันหรือเปล่า?

หยวนชิงหลิงจับมือเธอไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “เขาสบายดี ก็แค่ขอบคุณหมอ แล้วขอให้หมอช่วยเขาเรื่องหนึ่ง ให้พาคุณมาทานข้าว ผ่อนคลาย จากนั้นก็ให้หมอบอกคุณว่า เขาสบายดี ให้คุณมองโลกในแง่ดีและกระตือรือร้นในการใช้ชีวิต”

“ทำไมเขาไม่มาเข้าฝันฉัน? ทำไมไม่มาเข้าฝันฉัน?” แม่ของเสี่ยวจี๋ร้องไห้พร้อมถามขึ้น

“บางทีคืนนี้อาจจะไปเข้าฝันคุณ? ในเมื่อเขามาขอบคุณหมอแล้ว ยังไงก็น่าจะไปหาคุณ” หยวนชิงหลิงใช้มืออีกข้างตบไหล่ของเธอ

เธอมองเข้าไปในตรอกซอยที่มืด มีร่างสูงใหญ่ยืนซ่อนอยู่หลังป้ายตรงนั้น แต่ป้ายสูงไม่สามารถบดบังศีรษะของเขาไว้ได้

เธอพยักหน้าเล็กน้อยให้เงานั้น อาศัยเจ้าแล้ว ต้าหมอ

ต้าหมอยกนิ้วมืออันใหญ่ขึ้นอยู่ไกลๆ พยักหัวอย่างหนักแน่น ยกให้ข้า

หยวนชิงหลิงเรียกรถมา ส่งแม่ของเสี่ยวจี๋กลับไป เบียร์สองขวด หยวนชิงหลิงดื่มเพียงแก้วเดียว ที่เหลือเธอดื่มจนหมด

สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต ก็คือการจากไปของผู้เป็นที่รักโดยปราศจากคำร่ำลา ออกไปในตอนเช้าพร้อมพูดอย่างยิ้มแย้มว่า คืนนี้อยากกินเนื้อหมูอบซอสแดง แต่ก็ไม่มีโอกาสได้กินฝีมือคนรักทำเนื้อหมูอบซอสแดงไปตลอดชีวิต

ฝนตกลงมาอย่างโปรยปราย เสียงสายฝนโปรยปรายสู่ห้วงฝัน ความฝันนั้น ยาวนานอย่างมาก

แม่ของเสี่ยวจี๋มองเห็นสามีของเธอ ฟังเขาพูดอย่างมากมาย เธอไม่ได้พูดอะไรสักคำ เพียงมองดูเอาอย่างละโมบโลภมาก

เธอแทบไม่กล้ากะพริบตาแม้ในความฝัน

เธอรู้ว่าตนเองอยู่ในความฝัน นางรู้ แต่ความฝันนี้เหมือนเป็นความจริงอย่างมาก

พวกเขากอดกันในความฝัน จูบกัน บอกลากัน เขาบอกว่าชาติภพหน้านั้นยาวไกลมาก เธอจะต้องใช้ชีวิตในภพนี้ให้ดีที่สุด มีชีวิตที่ดี คู่ควรกับความรักที่พวกเราเคยมีต่อกัน

ชีวิตคนเรามีความเจ็บปวด แต่ชีวิตคนเราก็มีความสวยงาม

คนหายไปในความฝัน แม่ของเสี่ยวจี๋กลับไม่ตื่นขึ้นมา เธอหลับอย่างสนิท หลับลึกมาก

บทที่ 2097 กิขการงานของเจ้าห้าเริ่มต้นขึ้นแล้ว

บทที่ 2099 ของขวัญปีใหม่ที่เตรียมไว้ล่วงหน้า