บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 250 ขายยา

หยวนชิงหลิงมองพระชายาจี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขอโทษ “พระชายาจี้ ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากให้ยากับท่าน เป็นเพราะยาไม่เพียงพอจริงๆ ไม่สามารถแบ่งไปรักษาสองคน”

“ไม่เป็นไร” ดวงตาคู่นั้นของพระชายาจี้ลึกซึ้งเป็นพิเศษ “ไม่ทราบว่าสูตรยาพอจะสามารถให้ข้าได้มั้ย? ข้าจะให้คนไปสกัดเอง”

โอ้ มาเพราะสูตรยาเหรอเนี่ย? เดาความประสงค์ผิดไปแล้วสินะ

โชคดีที่หยวนชิงหลิงก็ได้เตรียมเอาไว้แล้ว “ลู่หยา เจ้าไปเอาสมุดบันทึกที่อยู่บนโต๊ะหนังสือมาให้ข้า”

ลู่หยารับคำสั่งแล้วก็ไป

ไม่นานนัก ลู่หยาก็หยิบสมุดมาเล่มหนึ่ง หยวนชิงหลิงกล่าว “เอาสมุดให้พระชายาจี้”

พระชายาจี้อึ้งไปเลย ให้กันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ?

“นี่คือสูตรยา?” พระชายาจี้ถาม

“ใช่ ข้าก็สกัดยาตามสูตรนี้” หยวนชิงหลิงยิ้มกล่าว

พระชายาจี้รับไปแล้วเปิดอย่างกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย ทันใดนั้นก็ตาค้าง “นี่มันอะไรกัน?

สิ่งที่เขียนอยู่ข้างใน นางอ่านไม่ออกแม้แต่ตัวเดียว เหมือนเครื่องหมายต่างๆ

หยวนชิงหลิงกล่าว “นี่ก็คือสูตรยา”

“นี่ไม่ใช่สูตรยา” พระชายาจี้หุบสมุด “พระชายาฉู่บอกมาตามตรงว่าไม่ให้ก็ได้แล้ว ทำไมต้องหลอกข้า?”

องค์หญิงพระองค์ใหญ่หยิบมาเปิดดูไปครู่หนึ่ง ก็ดูไม่เข้าใจ ถามหยวนชิงหลิง “สูตรยานี้ดูยังไง?”

หยวนชิงหลิงหยิบห่อยาออกมาจากในแขนเสื้อแล้วเปิดตรงหน้าองค์หญิงพระองค์ใหญ่ ยามากกว่าสิบชนิดนี้ ก็คือยาที่อ๋องหวยกินอยู่ตอนนี้ นี่เดิมมันคือยาที่จะส่งไปให้เขา ข้าได้เก็บออกมาก่อน ขั้นตอนการกลั่นของยาแต่ละชนิด มีความยุ่งยากและซับซ้อนอย่างยิ่ง ส่วนผสมส่วนใหญ่ ก็ไม่ใช่สมุนไพร แน่นอนมีบางส่วนสามารถใช้สมุนไพรมาแทนได้ ในส่วนที่องค์หญิงพระองค์ใหญ่ดูไม่เข้าใจ ก็คือส่วนผสมและขั้นตอนในการสกัดยา

นางถอนหายใจ “อันที่จริงสูตรยานี้ให้พระชายาจี้ได้ไป พระชายาจี้ก็ใช้ไม่เป็น ต่อให้เอาไปให้หมอหลวงในวัง พวกเขาก็อ่านไม่เข้าใจ นอกจากข้าแล้ว คนในเมืองหลวงคงไม่มีใครที่จะสามารถสกัดยานี้ออกมาได้ ด้วยเหตุนี้ ข้าถึงได้งกกับยาที่เหลืออยู่ ยาเหล่านี้ เป็นชีวิตของอ๋องหวย”

พระชายาจี้กล่าวอย่างใจลอย “พูดมาทั้งหมด ก็คือเจ้าไม่ยินดีที่จะให้”

หยวนชิงหลิงกล่าว “ข้ารู้ว่าพระชายาจี้ต้องเข้าใจผิดว่าข้าไม่อยากจะช่วยท่าน ก่อนหน้านั้นแม้พระชายาจี้จะมีเรื่องกินแหนมแคลงใจกับข้า แต่มันคือชีวิตคน ข้าไม่มีทางเพราะเรื่องส่วนตัวแล้วเห็นคนตายไม่ช่วย มันไม่มียาแล้วจริงๆ สิ่งที่ข้าจะพูดก็ได้พูดจบแล้ว หากพระชายาจี้ไม่เชื่อ ข้าก็จนปัญญา”

หยวนชิงหลิงพูดจบ ก็ปล่อยมืออย่างทำอะไรไม่ได้

องค์หญิงพระองค์ใหญ่เจิ่นกั๋วถาม “ยาเหล่านี้ช่างแปลกนัก? ไม่ทราบว่าอาจารย์ของพระชายาฉู่คือใคร?”

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างขอโทษ “องค์หญิงพระองค์ใหญ่ คำสั่งของอาจารย์ ต้องเคารพอย่างเคร่งครัด ห้ามแพร่งพรายแม้แต่นิดเดียว เพื่อหลีกเลี่ยงภัยอันตราย”

องค์หญิงพระองค์ใหญ่พยักหน้า “ข้าก็สามารถจะเข้าใจ อาจารย์เจ้าเป็นคนที่มีทักษะการแพทย์ที่ล้ำเลิศ ก็ต้องมีคนมาขอความช่วยเหลือมากมาย หากถูกคนอื่นรู้เข้า เกรงว่าจะนำภัยอันตรายมาสู่จริงๆ”

พระชายาจี้รู้ว่าวันนี้ยังไงก็ไม่ได้ยาแล้ว ก็ไม่อยากที่เสียแรงไปมากกว่านี้ “ข้ารู้สึกเหนื่อยแล้ว ก็ไม่รบกวนพระชายาฉู่แล้ว”

หยวนชิงหลิงกล่าว “แม่นมสี่ ส่งพระชายาจี้ด้วย”

พระชายาจี้ไปแล้ว แต่ว่าองค์หญิงพระองค์ใหญ่ยังไม่ไป

องค์หญิงพระองค์ใหญ่อยู่ต่อ มองหยวนชิงหลิงแล้วถาม “ไม่มีแล้วจริงๆเหรอ?”

หยวนชิงหลิงถอดหน้ากากปิดปากออก “กล่าวอย่างจำยอม ไม่ปิดบังท่าน อันที่จริงยาของอ๋องหวยยังไม่พอเลย ตอนนี้ข้าก็กำลังกลุ้มเรื่องนี้อยู่ องค์หญิงพระองค์ใหญ่สะดุ้งตกใจ แล้วจะทำยังไง? หากเป็นเหมือนอย่างที่เจ้าพูด ขาดยาแล้วอาการจะหนักกว่าเดิม งั้นก็เท่ากับว่าชีวิตของหลานหกยังมีอันตรายอยู่?”

หยวนชิงหลิงพยักหน้ากล่าว “ใช่ ดังนั้นตอนนี้ข้ากำลังคิด ไม่งั้น ก็ต้องรอให้ครรภ์ของข้าเป็นปกติก่อน ข้าจะเสี่ยงกลั่นยาเพิ่มอีกหน่อย ไม่ว่ายังไง ต้องให้เพียงพอต่ออ๋องหวย เพียงแต่ทางพระชายาจี้นั้นข้าคงจะดูแลไม่ไหวแล้ว”

องค์หญิงพระองค์ใหญ่ถาม “เจ้าเสี่ยงอันตรายกลั่นยาจะมีอันตรายต่อเด็กในครรภ์มั้ย? หากมีอันตราย งั้นก็กินเท่าที่มี”

“หากบอกว่าไม่มีผลเลยนั้นเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่ตัวเองต้องระวังหน่อย” หยวนชิงหลิงปิดโอกาสอย่างแน่นหนา เกรงว่าองค์หญิงพระองค์ใหญ่จะถูกโน้มน้าวให้มาอีกครั้ง

คนแก่หลอกง่าย พระชายาจี้เป็นที่เล่นละครเก่ง

องค์หญิงพระองค์ใหญ่ถอนหายใจไปหนึ่งที “ยังไงเจ้าก็ดูแลตัวเองให้ดีก่อน ทางหลานหก มีชะตากรรมของตัวเอง”

หยวนชิงหลิงถามอย่างลองเชิง “หลู่เฟยเป็นคนบอกท่านว่าข้ามียาเหรอ?”

“วันนั้นก็คุยกันสัพเพเหระ พูดถึงอาการป่วยของหลานหก นางก็บอกว่าโชคดีที่เจ้ามียา ไม่เช่นนั้นนางที่เป็นคนผมหงอกต้องส่งคนผมดำ ข้าเอ่ยถึงเรื่องของพระชายาจี้ ถึงอย่างไรพระชายาจี้เป็นเพราะไปดูแลหลานหกจึงป่วย หลู่เฟยบอกว่านางยินดีที่จะให้ยา แต่ว่า ความต้องการของหลู่เฟยคือให้ยาหนึ่งครั้งต้องให้เงินหนึ่งพันชั่ง พระชายาจี้ซื้อยาไปสองครั้ง จากนั้นคงไม่มีเงินแล้ว ก็เลยขอร้องให้ข้ามาเป็นเพื่อนนาง มาขอยาหรือสูตรยากับเจ้า”

หยวนชิงหลิงตกใจ “หลู่เฟยมียาให้กับพระชายาจี้ได้ยังไง? ยาที่ข้าให้นาง พอแค่สำหรับอ๋องหวย”

องค์หญิงพระองค์ใหญ่ส่ายหัว “งั้นข้าก็ไม่รู้แล้ว แต่ว่าข้าเคยไปดู ยาที่หลานหกกินกับยาที่หลู่เฟยขายให้กับพระชายาจี้นั้นเหมือนกัน”

หยวนชิงหลิงกล่าว “เป็นไปไม่ได้ นอกเสียจากนางลดปริมาณของน้องหกด้วยตัวเอง”

พูดถึงตรงนี้ นางก็ตกใจเอง โอ้สวรรค์ “ไม่ควรที่จะลดปริมาณยาง่ายๆแบบนี้ มันมีผลต่อชีวิตเลยนะ”

ยานี้เพิ่งจะกินไปไม่นานเอง? ก็กล้าที่จะลดปริมาณเองแล้วเหรอ? ดีไม่ดีอาจจะเคยหยุดยา

องค์หญิงพระองค์ใหญ่ถูกสีหน้าของหยวนชิงหลิงทำให้ตกใจ “แล้ว…….จะไปดูหน่อยมั้ย?”

หยวนชิงหลิงลุกขึ้น “ต้องไปอยู่แล้ว”

องค์หญิงพระองค์ใหญ่กล่าว “ก็ดี ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า”

หยวนชิงหลิงรีบให้คนเตรียมตัว ตัวเองก็กลับไปเปลี่ยนชุด ก่อนอื่นได้นำกล่องยา ให้อะซี่ถือไว้

กับองค์หญิงพระองค์ใหญ่มาถึงที่จวนอ๋องหวย หลู่เฟยได้ยินทั้งสองคนมา ก็ออกมาต้อนรับ

หยวนชิงหลิงก็นั่งไม่ติด กล่าว “ข้าไปดูน้องหกก่อน”

หลู่เฟยยิ้มพร้อมกับกล่าว “เรียกเขาออกมาก็ได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องเข้าไปหรอก?”

ขณะที่พูด ก็สั่งการให้ข้ารับไปเชิญอ๋องหวยออกมา

หลู่เฟยหันหน้าไปถามหยวนชิงหลิง “ช่วงก่อนได้ยินมาว่าเจ้าอาเจียนหนักมาก กินอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

หยวนชิงหลิงกล่าว “ขอบพระทัยท่านแม่ลู่ที่เป็นห่วง ดีขึ้นมากแล้ว”

“งั้นก็ดี ข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย รู้สึกละอายใจมาก” หลู่เฟยยิ้มกล่าว

นางไม่ได้รู้สึกละอายใจเลย

บุญคุณที่หยวนชิงหลิงช่วยอ๋องหวย ก็ใช้คืนแล้ว

ยาเม็ดจื่อจินของอ๋องหวยมอบให้กับนาง ก็ช่วยชีวิตนางไปแล้ว ชีวิตแลกชีวิต ก็ไม่ติดค้างอะไรกันแล้ว

นางก็ไม่สนใจสาเหตุที่หยวนชิงจะมาโจมตี ตัวเองรู้สึกสบายใจก็พอแล้ว

อ๋องหวยที่อยู่ภายใต้การพยุงของบ่าวไพร่ก็เดินออกมา

ออกมาก็ไอไปหลายที เหมือนจะคัดจมูกและน้อย

เขาคำนับองค์หญิงพระองค์ใหญ่ก่อน ต่อด้วยหลู่เฟย จากนั้นก็เป็นหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงมองดูใบหน้าที่ซีดขาวของเขา “หลับไม่ดีเหรอ? สีหน้าแย่ขนาดนี้?”

อ๋องหวยพูดอย่างอ่อนแรง “สองวันก่อนโดนความเย็นเข้า ก็จาม ไอ และน้ำมูกไหลมาตลอด สองวันก่อนกินยาของหมอหลวงไปแล้ว ยังไม่ดีขึ้นเลย”