บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 42 เข้าวังไป

บทที่ 42 เข้าวังไป

　ตำหนักเซียวเยว่เข้าสู่ความเงียบเป็นเวลานาน

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิดไปมา เงยหน้าพูดกับทังหยาง “เจ้าลองไปสืบที ว่าไท่ซ่างหวงถูกพิษอะไร”

“ท่านอ๋อง เกรงว่าจะสืบได้ยาก”

“กู้ซือน่าจะรู้”หยู่เหวินเห้าพูด

“ตอนนี้กู้ซือน่าจะรอคำสั่งอยู่หน้าพระพักตร์ คงออกมาไม่ได้ อีกอย่าง เมื่อครู่กู้ซือก็มาด้วย หากพูดได้ เมื่อครู่เขาคงหาทางบอกให้รู้แล้ว”ทังหยางพูด

สายตาของหยู่เหวินเห้ามีแววโหดร้ายฉายออกมา “เข้าวังไปรายงาน ว่าข้ายอมรับผิดแล้ว”

“ท่านอ๋อง”สวีอีกับทังหยางตะโกนอย่างตกใจขึ้นพร้อมกัน ท่านอ๋องบ้าไปแล้ว ถึงกับยอมรับผิด

“ข้ายอมรับผิด ที่หยวนชิงหลิงทำทั้งหมด เป็นข้าเองที่คอยสั่งการ”หยู่เหวินเห้าพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

สวีอีโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง คิดว่าท่านอ๋องจะยอมรับเรื่องที่ส่งคนร้ายลอบทำร้ายตัวเองเสียอีก

แต่ว่า แม้จะยอมรับว่าเป็นคนสั่งให้พระชายาไปรักษาไท่ซ่างหวงก็ไม่ควรอยู่ดี

“ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง นี่ท่านจะแบกความผิดไว้เองชัดๆ ”สวีอีกล่าว

ทังหยางครุ่นคิด กลับบอกว่า “ท่านอ๋องเชื่อมั่นในตัวพระชายาหรือ”

“มีแค่แผนนี้เท่านั้น”หยู่เหวินเห้าเอ่ยเสียงเย็น

ทังหยางมองหยู่เหวินเห้า “ท่านอ๋องตัดสินใจทำเช่นนี้ เช่นนั้นก็นับท่านก็ยืนบนเส้นด้ายเดียวกับพระชายาแล้ว ถ้าหากพระชายาไม่สามารถแก้ไขสถานการณ์ได้ เช่นนั้นจุดจบของท่านอ๋องคงจะยิ่งกว่าพระชายา ท่านอ๋องเคยไตร่ตรองก่อนหรือไม่”

“นอกจากนี้แล้ว ยังมีวิธีไหนอีก”หยู่เหวินเห้าโมโหในใจ เลือดในลำคอกำลังปั่นป่วน เขาบังคับกล้ำกลืนลงไป แต่ก็ได้กลิ่นคาวอยู่ดี

อ๋องจี้ทำงาน ลึกลับไม่เปิดเผย ไม่มีช่องโหว่

ในเมื่อคนร้ายฆ่าตัวตายแล้ว ก็คงไม่เหลือหลักฐานอะไรไว้แล้ว เรื่องนี้ เขาคงต้องเสียหายแต่พูดไม่ได้

ฉะนั้น การออกความเห็นในเรื่องนี้ ไม่มีประโยชน์ ได้แต่เพียงหวังว่าหยวนชิงหลิงจะสามารถรักษาไท่ซ่างหวงได้อีกครั้ง เช่นนั้น เขาก็คงจะใช้คุณความดีชดใช้ความผิด

ใจของเสด็จพ่อโหดเหี้ยมแค่ไหน เขารู้ดี

สวีอีไม่เข้าใจ “นี่มันวิธีอะไรกัน”

ทังหยางอธิบาย“ที่จริงไท่ซ่างหวงเกือบจะไม่ไหวแล้ว เป็นพระชายาที่ช่วยไท่ซ่างหวงได้อย่างทันท่วงที หากเรื่องที่ไท่ซ่างหวงถูกพิษไม่เกี่ยวกับพระชายา เช่นนั้นความดีที่พระชายาได้ช่วยไท่ซ่างหวงเอาไว้ และทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความเห็นของท่านอ๋อง เช่นนั้นท่านอ๋องก็จะได้รับความดีความชอบ”

สวีอีเอ่ยอย่างหวาดกลัว “แล้วถ้าหากพระชายาไม่สามารถยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองได้เล่า”

ทังหยางนิ่งขรึมไปสักพัก เอ่ยเสียงต่ำ “ถ้าเช่นนั้น สวีอี เจ้ากับข้าก็คงต้องตายพร้อมท่านอ๋อง”

ในอกของสวีอีมีความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งพุ่งขึ้นมา “ดี ตายเป็นตาย รออยู่อย่างนี้ก็เหมือนรอความตาย ไม่สู้ ปล่อยเรื่องอื่นไปสู้กันสักตั้ง”

ทังหยางพยักหน้า มองหยู่เหวินเห้า “ตอนนี้ท่านอ๋องไม่สามารถเข้าวังได้ เพื่อแผนการในวันนี้ ทำได้เพียงหาอ๋องชินลุ่ยแล้ว”

“ใช่แล้ว”หยู่เหวินเห้าค่อยๆยืนขึ้น บาดแผลฉีกขาด ขยับแม้แต่นิดก็คือความเจ็บปวด ความเจ็บปวดเป็นรสชาติที่ดีมาก สามารถทำให้เขาสู้โดยที่ไม่ยอมแพ้ได้

หยวนชิงหลิงสามารถไปรักษาเสด็จปู่อยู่ในวังทั้งที่มีบาดแผลเต็มร่างได้ แล้วทำไมเขาจะไม่ได้

เกี้ยวมาถึงจวนอ๋องชินลุ่ย

อ๋องชินลุ่ยกำลังจะเข้าวังพอดี จึงได้พบกับเกี้ยวของหยู่เหวินเห้าที่หน้าประตู

อ๋องชินลุ่ยรู้ว่าหยู่เหวินเห้าบาดเจ็บหนัก เห็นเขามาเอง ก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก ทังหยางเดินเข้าไปรายงาน “อ๋องชิยลุ่ย เชิญท่านขึ้นไปก่อน อ๋องฉู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่สามารถลงมาได้ ”

อ๋องชินลุ่ยจูงม้าเดินเข้าไป ทังหยางเลิกผ้าม่านขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าขาวซีดนิ่งขรึมของเขา

“เสด็จอา หยวนชิงหลิงทำการรักษาเสด็จปู่ เป็นความคิดของข้าเอง ขอเสด็จอาพาข้าเข้าวังด้วย”

อ๋องชินลุ่ยพยักหน้า “ไปเถอะ”

เขาได้สั่งการให้คนของเขาเปลี่ยนม้าเป็นเกี้ยว เข้าวังพร้อมกับหยู่เหวินเห้า

เกี้ยวถูกยกเข้าไปทางตงจื๋อเหมิน ตลอดทางที่เข้าไป มีอ๋องชินลุ่ยอยู่ด้วย จึงไม่มีใครกล้าขัดขวาง

เกี้ยวไปถึงหน้าประตูห้องหนังสือจึงหยุดลง

อ๋องชินลุ่ยพูดกับทังหยาง “รออยู่ที่นี่กับท่านอ๋องของเจ้า ข้าจะเข้าไปพบฮ่องเต้”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เพียงแค่ชายเสื้อสะบัด อ๋องชินลุ่ยก็เข้าไปในประตูของห้องหนังสือแล้ว

ทังหยางเห็นเจ้าพระยาจิ้งยืนตัวสั่นอยู่หน้าตำหนัก สีหน้าขาวซีด เหมือนกับจะยืนไม่มั่นคง

เขาเดินไปข้างหน้า “ท่านเจ้าพระยา”

เจ้าพระยาจิ้งสะดุ้งตกใจ เห็นเป็นทังหยาง จึงได้สติกลับมา เงยหน้าขึ้นมองให้เต็มตา “เป็นใต้เท้าทังหยางนี่เอง”

“ท่านเจ้าพระยามาทำอะไรที่นี่ ”ทังหยางถาม

เจ้าพระยาจิ้งสีหน้าเศร้าสร้อย “รอฮ่องเต้เรียกตัว ก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ฮ่องเต้ให้คนไปเรียกข้ามา แต่ก็ไม่พบข้า แค่ให้คนมาถามเรื่องเกี่ยวกับหยวนชิง พระชายาเท่านั้น ก็ให้ข้ารออยู่ตรงนี้”

ระหว่างพูด มู่หรูกงกงก็ออกมาพอดี ประกาศว่า “เชิญอ๋องฉู่เข้าเฝ้า”

ทังหยางกับสวีอีรีบประคองหยู่เหวินเห้าออกมา เจ้าพระยาจิ้งเห็นสภาพของหยู่เหวินเห้า

ก็ตกใจมาก รีบถอยหลังไปหลายก้าว เพราะเกรงจะถูกตัวเขา

นี่มันคนที่ทำจากกระดาษชัดๆ แค่ลมพัดก็ปลิวแล้ว

“ฮ่องเต้เรียกแค่อ๋องฉู่”มู่หรูกงกงสกัดสวีอีกับทังหยางเอาไว้ เอ่ยขึ้นเรียบๆ

ทังหยางกับสวีอีมองหยู่เหวินเห้าอย่างเป็นห่วง หยู่เหวินเห้าค่อยๆยืนอย่างมั่นคง พูดว่า “กงกงนำทางด้วย”

เข้าไปในตำหนัก ไม่เกินยี่สิบก้าวก็จะถึงห้องโถงหลักของห้องหนังสือแล้ว

หยู่เหวินเห้าเดินกะเผลกทีละก้าว ใต้ฝ่าเท้ามีเลือดไหลเป็นทาง บาดแผลบนเท้าปริออก ด้านหลังมีรอยเลือดไหลเป็นทาง ทำให้คนเห็นแล้วก็รู้สึกตกใจ

มู่หรูกงกงอึ้งไปสักพัก ไม่คิดว่าอ๋องฉู่จะบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้

เดิมคิดว่ามีเพียงบาดแผลที่หน้าผากไปจนถึงข้างกกหูเท่านั้น

ฮ่องเต้หมิงหยวนขมวดคิ้ว มองรอยเลือดด้านหลังของหยู่เหวินเห้า สีหน้าดำคล้ำ

บาดเจ็บมาสองวันแล้ว แต่แผลยังมีเลือดออกอยู่ นี่คิดว่าเขาโง่หรืออย่างไร

เจ้าลูกคนนี้ ฉลาดเกินไปจริงๆ

ที่หัวคิ้วของหยู่เหวินเห้ามีหยดเหงื่อเกาะอยู่ ตลอดทางที่เข้ามา ได้ใช้พลังกายทั้งหมดที่เขามีแล้ว เขายืนอยู่อย่างนี้ ยังเจ็บราวกับหัวใจและปอดถูกฉีกออกจากัน

แต่เขายังต้องคุกเข่าลง

ร่างกายค่อยๆก้มลงไป ขาอ่อนลง เกิดเสียงหนึ่งขึ้น บาดแผลที่หน้าท้องปริออก

เลือดสดพุ่งกระจาย หยู่เหวินเห้ารู้สึกบ้านหมุน ตาทั้งสองมืดบอด แต่ว่า เขายังอดทนร้องออกไปหนึ่งเสียงว่า “เสด็จพ่อ ที่หยวนชิงหลิงรักษาให้กับเสด็จปู่ เป็นความคิดของลูกเอง”

ตะโกนคำนี้ออกไป เขาก็ล้มลงกับพื้น สลบไป

หยู่เหวินเห้าถูกส่งไปยังห้องรับรองที่ใกล้ที่สุด หยวนชิงหลิงก็อยู่ในนั้น เห็นหยู่เหวินเห้าที่ร่างเต็มไปด้วยเลือดถูกยกเข้ามา

ฮ่องเต้หมิงหยวนกับอ๋องชินลุ่ยก็ตามมาด้วย หมอหลวงยังมาไม่ถึง

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างตกใจ “เขาเข้าวังได้อย่างไร จะลงจากเตียงยังไม่ไหว สวรรค์ บาดแผลคงจะปริหมดแล้ว”

อ๋องชินลุ่ยถามเสียงหนักอึ้ง “เจ้าเป็นคนทำแผลให้เขาหรือ”

“เพคะ ร่างเขามีสิบแปดแผล อันตรายจนถึงชีวิตแล้ว ตอนที่ข้าเข้าวังนั้น เขายังไม่พ้นขีดอันตราย ”หยวนชิงหลิงตอบกลับ สายตาเอาแต่จ้องไปยังหยู่เหวินเห้า

ในใจร้อนรนมาก หากบาดแผลไม่ได้รับการดูแลอย่างทันท่วงที คนอาจตายได้

แววตาของฮ่องเต้กระตุกวูบ แต่ไม่พูดอะไร เพียงแต่มองไปยังหยวนชิงหลิงด้วยสายตาที่ลึกล้ำ

หยวนชิงหลิงไม่ทันได้สนใจ พุ่งเข้าไปกุมที่แผลบนหน้าท้องที่มีเลือดไหล นางเย็บแผลตั้งนาน เขาบ้าไปแล้วหรือ ถึงกับเข้าวังมาได้

“หยู่เหวินเห้า หยู่เหวินเห้า ตื่นสิ”หยวนชิงหลิงมือหนึ่งกุมที่แผลอีกมือก็ตบไปที่หน้าเขา “อย่าหลับนะ หลับแล้วจะตื่นขึ้นมาไม่ได้แล้วนะ”

เสียเลือดขนาดนี้ เขาอาจจะตายจริงๆ