บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 483 หว่านล้อมหน่อย

ความจริงแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน เจ้าอาวาสช่วยได้มากจริงๆ เมื่อพูดเช่นนี้ ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ยอมให้พวกเขาทั้งบ้านอาศัยอยู่ในจวนอ๋องฉู่ไปก่อน

และอ๋องฉู่เป็นราชทินนามก่อนหน้านี้ของเขา เพราะยังไม่ถูกยกเลิก ดังนั้นยังคงเรียกว่าจวนอ๋องฉู่ ไม่ถือเป็นการล่วงเกินหรือไม่เหมาะสม

งานเลี้ยงครบเดือนของเด็กน้อยทั้งสามจะจัดเป็นรูปแบบไหน ฮ่องเต้ไม่ได้ตรัส แต่ไท่ซ่างหวงตรัสแล้ว ทุกอย่างให้จัดตามธรรมเนียมราชณโอรสองค์โต

ช่วงเวลานี้ ไท่ซ่างหวงอยู่ภายในพระตำหนักฉินคุน ก็อยู่อย่างไม่เป็นสุข เอามือไขว้หลังเดินไปเดินมาทั้งวัน ในใจเหมือนกำลังว้าวุ่นกระสับกระส่าย

ฉางกงกงถามเขาว่า “นี่ท่านเป็นอะไรหรือ? หรือว่าอยากดื่มเหล้าหรือไหม? หากอยากดื่ม ข้าน้อยจะไปตามโสวฝู่ฉู่กับเซียวเหยากงเข้าวังมาดื่มเป็นเพื่อนท่าน”

ไท่ซ่างหวงหันไปพูดกับเขาว่า “ไม่ตาม ไม่ตาม พวกเขาน่ารำคาญมาก”

“งั้นท่านเป็นอะไร?”ฉางกงกงถามขึ้น

ไท่ซ่างหวงก็ไม่พูดอะไร ยังคงเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบ จากนั้นก็นั่งลงแล้วก็เรียกตอเป่าเข้ามา ฝึกหมาอยู่สักพัก เงยหน้าขึ้นมาเห็นฉางกงกงยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง จึงพูดขึ้นลอยๆว่า “หากเจ้าไม่มีอะไรทำ ก็ไปเยี่ยมดูที่จวนอ๋องฉู่”

“ดูอะไรหรือ?” ฉางกงกงเข้าใจแล้ว คนอื่นเขาคิดถึงหลานคนสำคัญแล้ว แต่ก็ทำเป็นไม่เข้าใจพร้อมพูดขึ้นว่า “จวนอ๋องฉู่มีอะไรน่าดู? ไม่ได้ดูเท่ากับภายในวัง”

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “ใช้ให้เจ้าไปก็ไปสิ เห็นอะไรก็ไม่สำคัญ ไปดูก็แล้วกัน”

ฉางกงกงหัวเราะพร้อมพูดว่า “ขอรับ จะไปเดี๋ยวนี้”

ไท่ซ่างหวงพูดว่า “เจ้าไปดูในห้องคลัง มีอะไรเหมาะสมที่จะให้พระชายารัชทายาทบำรุงร่างกาย เอาไปให้นางด้วย”

ฉางกงกงพูดขึ้นว่า “ไท่ซ่างหวง ช่วงนี้ที่ไหนว่างส่งไปให้ โสมเขากวางต่างๆ คาดว่าต่อให้พระชายารัชทายาททานทุกวัน ปีหนึ่งก็ทานไม่หมด”

“เจ้าจะรู้เรื่องอะไร? ผู้หญิงหลังคลอด ต้องบำรุงมากแค่ไหน? บำรุงอย่างดีแล้วถึงจะสามารถคลอดได้อีก”ไท่ซ่างหวงพูดขึ้น

ฉางกงกงพูดขึ้นว่า “ในหนึ่งปีถึงปีกว่านี้ คงจะคลอดไม่ได้ ท่านไม่รู้ว่าอันตรายมากแค่ไหน เด็กทั้งสามคนผ่าท้องคลอดออกมาเลยนะ”

“ไม่ได้บอกว่าจะต้องคลอดในปีถึงปีกว่านี้ เมื่อบำรุงร่างกายเสร็จแล้ว ผ่านไปหลายปีแล้วก็คลอดจวิ้นจู่ จะได้สมใจเจ้าห้า เจ้าไม่เห็นหรือเจ้าห้ามองดูเด็กทั้งสามคน อย่างกับมองดูศัตรู?”

ฉางกงกงไม่คิดเช่นนั้น จึงพูดขึ้นว่า “มีแต่หวังจะให้คลอดลูกชาย ทำไมองค์ชายรัชทายาทถึงอยากจะให้คลอดลูกสาว?”

“คนเป็นพ่อ ล้วนชอบลูกสาวทั้งนั้น”ไท่ซ่างหวงพูดขึ้น

ฉางกงกงพูดขึ้นว่า “ก่อนหน้านี้องค์ชายรัชทายาทพวกแล้ว ว่าจะไม่ให้พระชายารัชทายาทคลอดอีก สงสารพระชายารัชทายาท”

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างสงบจิตใจว่า “เขาพูดจะมีประโยชน์อะไร ผ่านไปหลายปี พระชายารัชทายาทเห็นลูกชายของตนเองซน ตัวนางเองจากขอคลอดลูกสาวด้วยซ้ำ”

ฉางกงกงพูดขึ้นว่า “มีทั้งลูกชายลูกสาวถึงจะถือว่าครบสมบูรณ์ แต่หากพระชายารัชทายาทไม่อยากคลอดเอง อีกสองปีทางด้านองค์ชายรัชทายาทมั่นคงแล้ว ก็สู่ขอให้เหลียงตี้เหลียงหยวนคลอด พระชายารัชทายาทจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทรมาน พูดจริงๆ ข้าน้อยยังสงสารพระชายารัชทายาท เหลียงตี้เหลียงหยวนคลอดก็เรียกนางว่าท่านแม่ ตนเองไม่ต้องเจ็บปวดแต่ก็ได้ลูกสาวมาคนหนึ่ง”

ไท่ซ่างหวงมองฉางกงกง พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ไหนๆวันนี้เจ้าก็ออกไปแล้ว พูดกับพระชายารัชทายาทด้วย”

ฉางกงกงยิ้มอย่างเป็นสุข พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉางกงกงพูดจบ ก็โค้งตัวคำนับแล้วก็ออกไป

ไท่ซ่างหวงมองดูเงาหลังของเขา เสี่ยวฉางชี่(ฉางกงกง)แก่แล้ว ห่างหายกันไปนาน ไม่รู้ว่าการต่อสู้ระหว่างผู้หญิงเริ่มต้นขึ้นได้อย่างไร

แต่ก็เพราะวัยรุ่นไม่รู้เรื่องอะไร เสี่ยวฉางชี่พูดคือความจริง รอเมื่ออายุมากพอสมควรแล้ว ก็จะรู้ว่าสิ่งที่ต้องการในชีวิตไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องการในตอนนี้

อย่างเช่นเขา ตอนนี้ขอเพียงไม่ฉี่รดรองเท้า ตอนที่ทานเนื้อสามารถใช้ฟันเคี้ยวหลายคำแล้วค่อยกลืน นั่นก็คือความสุขแล้ว

วัยรุ่นไม่รู้เรื่องอะไรเลย

สู้กันแทบเป็นแทบตาย สุดท้ายก็เพียงเพื่อต้องการความอิสระไม่ใช่หรือ?

ฉางกงกงมาถึงจวนอ๋องฉู่ ก็จะต้องหยอกเล่นกับพวกเด็กๆอยู่แล้ว

เพราะเขาไม่ต้องแยกแยะชายหญิง ดังนั้นเขาจึงสามารถเข้าไปดูเด็กได้ภายในตำหนักเซี่ยวเยว่ หยวนชิงหลิงก็ลุกขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนด้านข้าง

ซาลาเปาชอบฉางกงกงมาก เห็นฉางกงกงก็จะยิ้มกว้าง

ซาลาเปาทานเยอะ ค่อนข้างอ้วน เมื่อยิ้มขึ้นมาก็จะเหมือนดั่งพระพุทธรูป น่ารักอย่างมาก หยอกล้อจนฉางกงกงดีใจอย่างมาก

“ถ้าได้อยู่ในวังก็ดีแล้ว” ฉางกงกงไม่อยากวางซาลาเปาลง อุ้มทังหยวนกับข้าวเหนียว พร้อมพูดขึ้นว่า “น่าจะอยู่ในวัง อยู่ด้านนอก เดือนหนึ่งไม่ได้เห็นสักครั้ง ไท่ซ่างหวงคิดถึงเด็กๆ แต่เด็กๆยังไม่ครบเดือน ยังอุ้มเข้าไปในวังไม่ได้ เอาเองก็ออกมาบ่อยไม่ได้ ทำให้เขาหงุดหงิดจะแย่อยู่แล้ว”

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “หากไท่ซ่างหวงชอบเลี้ยง รอครบเดือนแล้ว จะพาไปหาเขา ให้เขาเลี้ยงสักสองปีค่อยส่งกลับมา”

ฉางกงกงเสียดายอย่างมาก อุ้มทังหยวนไว้ในอ้อมอกไหวไปมาพร้อมพูดขึ้นว่า “จริงหรือ? หากเป็นความจริง ไท่ซ่างหวงคงดีใจมากแน่”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ข้ายังอยากที่จะพักอย่างมีความสุข”

ฉางกงกงอมยิ้มมองดูหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ท่านต้องดูแลบำรุงร่างกายเป็นอย่างดี วันนี้ไท่ซ่างหวงยังพูดว่า ต่อไปหากองค์ชายรัชทายาทอยากได้ลูกสาว ก็ให้เหลียงตี้คลอด จะให้ท่านทุกข์ทรมานอีกไม่ได้แล้ว ไท่ซ่างหวงรักและเอ็นดูท่านจริงๆ”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “อะไรนะ? เหลียงตี้คนไหนคลอด?”

“ก็ยังไม่มีเหลียงตี้ไง? ท่านอย่าใจร้อน ต้องค่อยๆเลือก”ฉางกงกงพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงยังไม่ทันได้สติ ทางด้านแม่นมสี่ก็แย่งข้าวเหนียวน้อยกลับมา พร้อมพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “เหลียงตี้อะไรคลอด? นี่พระชายายังอยู่เดือนไม่ครบเลย ก็คิดที่จะหาเหลียงหยวนเหลียงตี้ให้องค์ชายรัชทายาทแล้วหรือ?”

ฉางกงกงพูดขึ้นว่า “นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นในช้าเร็วหรือ? อ๋องก่อนหน้านี้ มีไม่มีชายารอง จะมีเมื่อไหร่ ล้วนสามารถปรึกษากันได้ แต่ตอนนี้เป็นองค์ชายรัชทายาทแล้ว จะให้มีเพียงพระชายารัชทายาทคนเดียวไม่ได้ ต่อไปองค์ชายรัชทายาทจะต้องครองบัลลังก์เป็นฮ่องเต้ ต้องมีลูกหลานสืบสกุล จึงต้องมีสนม….”

“เจ้าไสหัวไป” แม่นมสี่พูดดักเขาอย่างโกรธโมโหว่า “เช้าขนาดนี้ จะมาพูดให้รำคาญใจทำไม? ไสหัวไป”

ฉางกงกงประหลาดใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าโกรธอะไรหรือ? มีเหลียงหยวน องค์ชายรัชทายาทกับพระชายารัชทายาทก็ยังรักกันดี”

เขามองดูหยวนชิงหลิง พร้อมถามขึ้นว่า “พระชายารัชทายาท ท่านว่าจริงไหม?”

หยวนชิงหลิงอุ้มข้าวเหนียวน้อยมาจากมือแม่นมสี่อย่างเชื่องช้า พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “ใช่ งั้นรบกวนกงกงเลือกดูให้ด้วย หากมีสาวตระกูลผู้ดี ก็ไปบอกองค์ชายรัชทายาท ไม่ต้องสู่ขอมาเป็นเหลียงหยวนอะไรหรอก เอามาเป็นพระชายารัชทายาทเลย ข้าจะพาลูกไปเอง”

ฉางกงกงได้ยินเช่นนี้ ก็ตกใจจนสีหน้าขาวซีด พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารัชทายาทพาลูกไป? จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?”

“กงกงกลับไปทูลไท่ซ่างหวงเช่นนี้ก็พอ”หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

ฉางกงกงมองดูหยวนชิงหลิง สมองค่อยคิดขึ้นมาได้ ใช่ เขามัวแต่คิดถึงเรื่องเด็กๆ ลืมไปว่าผู้หญิงค่อนข้างที่จะต่อต้านการมีสนม

เขาหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่ก็ไม่ใช่ความหมายของไท่ซ่างหวง แค่วันนี้ได้พูดถึงเรื่องที่องค์ชายรัชทายาทอยากที่จะได้ลูกสาวสักคน ไท่ซ่างหวงกับข้าต่างก็เป็นห่วงพระชายารัชทายาท ไม่อยากให้ท่านต้องทุกข์ทรมานในการคลอดลูก จึงพูดถึงเรื่องการมีเหลียงหยวน พระชายารัชทายาทอย่าได้ใส่ใจ”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ไม่ใส่ใจ แม่นมสี่ ส่งฉางกงกง”

แม่นมสี่ดึงฉางกงกงออกไป เพราะพูดบ่นว่า “เกินไปแล้ว พระชายารัชทายาทยังไม่ทันได้ออกเดือนเลย เจ้าก็มาพูดกับนางเรื่องเหลียงหยวน ทำร้ายจิตใจกันจริงๆ ห้ามมาอีก ไสหัวไป”

“เจ้าสี่ ถึงแม้วันนี้จะไม่ได้ตั้งใจพูด แต่เรื่องนี้ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้” ฉางกงกงพูดขึ้นอย่างขมขื่นว่า “เจ้าพูดหว่านล้อมพระชายารัชทายาทบ้าง”