บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 511 การยั่วยุที่มาจากอ๋องฉี

หญิงสาวบนรถม้าก็ลงมาแล้ว หญิงสาวผู้นั้นมีโฉมหน้างดงาม ตัวสวมชุดผ้าซาตินหลวมๆ มองเห็นพุงพลุ้ยใหญ่ๆได้ นางกระโดดลงมาจากรถม้าเอง ต่อจากนั้น ยังมองดูแม่ทัพใหญ่ด้วยสีหน้างงงัน

บนรถม้ายังมีคนอีกผู้หนึ่งลงมา เด็กสาวอายุประมาณยี่สิบกว่าปี ผูกผมหางม้า สวมเสื้อผ้าก็ค่อนข้างโล่งหลวม เหน็ดเหนื่อยต่อการเดินทาง ใบหน้าค่อนข้างเหนื่อยล้า

สายตาของหยวนชิงหลิงตกลงไปบนใบหน้าของเด็กสาวอีกคนผู้นั้น โดยเฉพาะการมัดผมและการแต่งตัวของนาง ยังมีท่าทางการลงรถม้าของนางอีก แล้วดูรองเท้าของนาง ภายใต้กระโปรงยาวคลุมรองเท้าหนังเปิดปลายเท้าคู่หนึ่ง

หยวนชิงหลิงมองดูการแต่งตัวเช่นนี้ ในใจมีความรู้สึกค่อนข้างแปลกประหลาด อดไม่ได้ที่จะมองให้มากขึ้นอีกสองสามครั้ง

คนผู้นี้หน้าตาไม่ได้นับว่างดงาม แต่ทำให้คนมีความรู้สึกคล่องแคล่วว่องไว ความรู้สึกที่คล่องแคล่วว่องไวนี้แม้ว่าจะสามารถเห็นได้จากตัวของเฉินจิ่นหนิงฮูหยินของจิ้งถิง แต่ว่า กลับไม่เหมือนกันเล็กน้อย

มีความรู้สึกคุ้นเคยชนิดหนึ่งที่อธิบายไม่ได้

“เฉินจิ่นหนิงถวายบังคมพระชายารัชทายาท!”

ระหว่างที่นางกำลังเหม่อลอย ก็เห็นเฉินจิ่นหนิงเดินขึ้นมาทำความเคารพแล้ว นางรีบทำความเคารพตอบ ดึงมือของเฉินจิ่นหนิงไว้ “จวิ้นจู่อย่าได้มีพิธีรีตองมากนัก ระหว่างทางลำบากแล้วสินะ?”

เฉินจิ่นหนิงก็กำลังมองดูหยวนชิงหลิงอย่างละเอียด มุมปากอมยิ้ม “ไม่ลำบาก สามารถพบพระชายารัชทายาทได้ก็ดีใจเป็นอย่างมาก”

“ได้พบจวิ้นจู่ ข้าก็ดีใจมาก”

หญิงสาวทั้งสองมองหน้าแล้วยิ้มให้กัน

คนกลุ่มหนึ่ง ภายใต้การนำของหยู่เหวินเห้า เคลื่อนขบวนเข้าเมือง มุ่งตรงไปยังจวนอ๋องฉู่

กรมพิธีการทางนั้นเดิมทีได้เตรียมโรงเตี๊ยมไว้ ตามหลักแล้วคนอื่นเพิ่งจะมาถึง ก็ให้คนอื่นเขาพักผ่อนในโรงเตี๊ยมก่อน แต่ว่า รัชทายาทพระทัยร้อนเช่นนี้ก็พาไปจวน ทำให้กรมพิธีการทางนั้นก็ยากที่จะอธิบาย ทำได้เพียงติดตามขึ้นไปถามหยู่เหวินเห้า

ทันทีที่มือใหญ่ๆของหยู่เหวินเห้าโบก “จัดการให้ถึงจวนอ๋องฉู่ก่อน เจ้าเข้าวังไปรายงานผลปฏิบัติการ”

รองเจ้ากรมพิธีการกล่าวได้เพียง “พ่ะย่ะค่ะ!”

วันนี้ขณะที่หยู่เหวินเห้าออกมา ก็เรียกให้ทังหยางเตรียมงานเลี้ยง ต้องการจัดการเลี้ยงรับรองให้แก่แม่ทัพใหญ่ที่เดินทางมาไกล

ดังนั้นถึงจวนอ๋องฉู่ ข้าวปลาอาหารก็จัดเตรียมไว้แล้ว

เพราะยังเป็นเวลาเที่ยง จึงไม่ดื่มเหล้าก่อน นี่คือสิ่งที่หยู่เหวินเห้าไตร่ตรองรอบคอบเป็นที่สุด เขาคิดว่าแม่ทัพใหญ่เพิ่งจะมาถึง ระหว่างการเดินทางก็ลำบาก ท้องไส้อาจจะไม่ดี ดื่มเหล้าเวลานี้อาจจะทำให้ไม่สบายท้อง ดังนั้น อาหารที่เตรียมไว้ล้วนเป็นรสอ่อน เพียงรอถึงตอนค่ำค่อยเริ่มรับประทานอาหารคาว

เอาใจใส่ขนาดนี้ จึงทำให้หยวนชิงหลิงมองด้วยความชื่นชม

หลังจากกินข้าวเสร็จ หยู่เหวินเห้ากล่าวเป็นการส่วนตัวกับแม่ทัพใหญ่เฉิน “พี่จิ้งถิง ยากมากกว่าพวกเราจะได้พบกันสักครั้ง ท่านอยู่โรงเตี๊ยมไม่ได้ จำเป็นต้องอยู่ในจวนอ๋องฉู่ของข้า”

แม่ทัพใหญ่เฉินรับปากทันที แต่ว่า จากนั้นก็กล่าวด้วยความลำบากใจเล็กน้อยทันที “เรื่องนี้ หม่อมฉันยังจำเป็นต้องถามความคิดเห็นของฮูหยิน”

หยู่เหวินเห้าเข้าใจเป็นอย่างมาก กล่าวว่า “ไม่ ท่านไม่ได้ถามความเห็นของนาง ท่านจะไปพูดโน้มน้าวนาง”

แม่ทัพใหญ่อมยิ้มมองดูหยู่เหวินเห้า “มีความคิดเช่นนี้พอดี”

แม่ทัพใหญ่เฉินไปได้ไม่นานเท่าไหร่ กลับมาก็บอกหยู่เหวินเห้าว่า “นางตกลงแล้ว”

หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความดีใจ “เช่นนั้นดีมากเลย ท่านพี่สะใภ้ใจดีมาก พี่จิ้งถิง ท่านแต่งงานกับภรรยาที่ดีท่านหนึ่ง”

เฉินจิ้งถิงจึงกล่าว “ข้าว่าพระชายารัชทายาทก็ดีมาก จำได้ว่าท่านแต่งงานตอนนั้น เคยส่งจดหมายมาบอกว่าไม่ชอบนาง ยังคิดจะหย่ากับนาง โชคดีที่ไม่ได้ทำเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นไหนเลยจะมีแฝดสาม?”

หยู่เหวินเห้าก็รู้สึกทอดถอนใจ “ความจริงนางในตอนนั้น กับนางในตอนนี้ไม่ใช่คนเดียวกันแล้ว”

เฉินจิ้งถิงมีความรู้สึกสงสัย “ไม่ใช่คนเดียวกัน? ท่านเปลี่ยนพระชายารัชทายาทคนหนึ่งแล้วหรือ?”

“คนยังเป็นคนผู้นั้น……” หยู่เหวินเห้าคิดแล้วคิดอีก “แต่ว่า ก็ไม่ใช่คนผู้นั้น”

เฉินจิ้งถิงหัวเราะแล้ว “พี่หยู่เหวิน นี่ท่านหมายความว่าอย่างไรกันแน่ล่ะ?”

หยู่เหวินเห้ายิ้มแล้วโบกมือ “ข้าค่อยอธิบายเรื่องนี้กับท่านทีหลัง มา ข้าพาท่านไปดูลูกชายของข้า”

เห็นได้ถึงความสนใจของเฉินจิ้งถิงอย่างชัดเจน กล่าวด้วยความดีใจ “ดี”

และหอด้านข้างทางนั้น หยวนชิงหลิงก็พาเฉินจิ่นหนิงไปดูเด็กๆ ทั้งสี่คนอยู่ด้วยกัน มองดูเด็กทั้งสามที่เหมือนกันทุกอย่าง คู่สามีภรรยาคู่นั้นของแคว้นต้าโจวเปล่งเสียงด้วยความตกตะลึง

ทารกทั้งสามก็มองดูแขกที่มาจากแคว้นต้าโจว สีหน้าท่าทางค่อนข้างเฉยเมยอย่างเห็นได้ชัด อย่างไรเสียก็คุ้นชินแล้วกับการจัดแสดงเช่นนี้ ไม่สำคัญแล้ว

ในงานเลี้ยงอาหารค่ำ อ๋องฉีคู่สามีภรรยามาแล้ว

ที่สำคัญเป็นเพราะหยวนหย่งอี้ต้องการมา อ๋องฉีจึงจำเป็นต้องมา

หยวนหย่งอี้เลื่อมใสเฉินจิ่นหนิง ต้องการมาเยี่ยมเยียนเป็นธรรมดา

หลังจากได้รู้จักกันคราวหนึ่ง หยวนหย่งอี้กลับมองดูแม่ทัพใหญ่จิ้งถิงมาโดยตลอด กล่าวกับอ๋องฉีเป็นการส่วนตัวว่า “คิดไม่ถึงว่าแม่ทัพใหญ่จะอายุน้อยสง่างามเพียงนี้ เป่ยถังของเรามีผู้ชายน้อยคนที่จะสามารถเทียบกับเขาได้สินะ? ท่านจำเป็นต้องคบค้าสมาคมกันให้ดีๆรอบหนึ่ง”

อ๋องฉีโกรธจนปากเบี้ยวหมดแล้ว “เหมือนกับใครไม่ได้อายุน้อยเช่นนั้น ในส่วนของความหล่อเหลา สำหรับบุรุษแล้วนี่ไม่ใช่การชื่นชมอย่างเด็ดขาด ข้ากลับคิดว่า เขาเหมือนผู้หญิง”

หยวนหย่งอี้ชำเลืองมองเขาด้วยความประหลาดใจ “เหมือนผู้หญิง? ตาของท่านข้างไหนเห็นว่าเขาเหมือนผู้หญิง?” เขายังสูงกว่าท่าน กำยำกว่าท่าน ท่านฟังลมหายใจของเขา สงบหนักแน่น แค่มองก็เป็นผู้มีฝีมือสูงส่งของในบ้าน ไม่เพียงแค่นี้ เขายังมีท่อนแขนที่แข็งแกร่ง แค่มองก็รู้ว่าวิทยายุทธสูงส่ง”

อ๋องฉีหัวเราะอย่างเย็นชา “วิทยายุทธสูงส่งก็คงไม่ถูกคนตัดแขน ก็เพราะวิทยายุทธไม่ได้ถึงถูกคนตัดแขนทิ้ง”

หยวนหย่งอี้ไม่ชอบฟังคำพูดนี้แล้ว “นั่นคือคนอื่นเขาผ่านสงครามมาเป็นร้อย ได้ยินว่าตอนเขาอายุยังน้อยก็เริ่มขึ้นสนามรบแล้ว ต่อสู้สงครามสิบกว่าสนาม ชั่งยอดเยี่ยมยิ่งนักแล้ว”

“ท่านพี่ห้าก็ขึ้นสนามรบตอนอายุน้อยๆไม่ใช่หรือ? ทำไมไม่เห็นเจ้าเลื่อมใสท่านพี่ห้า? เจ้ายังกลัวท่านพี่ห้าอีกด้วย” อ๋องฉีแย้งด้วยความไม่เต็มใจ สายตาของผู้หญิงสั้นและตื้น บ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองมีของดีๆไม่รู้จักชื่นชม ชื่นชมเพียงคนต่างถิ่น

“ข้าก็เลื่อมใสรัชทายาทนะ” หยวนหย่งอี้ขมวดคิ้วขึ้นมา “ท่านเป็นอะไร? ข้าแค่ชื่นชมแม่ทัพใหญ่เล็กน้อย ท่านถึงกับต้องมีท่าทางขี้อิจฉาด้วยหรือ? ท่านมีความสามารถก็ไปฝึกซ้อม สามารถสู้ชนะข้า ข้าก็จะเลื่อมใสท่าน ก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ?”

อ๋องฉีโกรธ “เจ้าอ้วน เจ้ากล้าดูถูกข้า?”

หยวนหย่งอี้หัวเราะแหะแหะ “ทักษะตัวเองเทียบคนอื่นไม่ได้ ยังไม่อนุญาตให้คนอื่นดูถูกท่านอีก?”

พูดจบ นางเดินอย่างช้าๆไปพูดคุยกับหยวนชิงหลิงและเฉินจิ่นหนิง

อ๋องฉีโกรธจนกระทืบเท้า อยากจะหมุนตัวแล้วจากไป แต่คิดๆดู ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรตามใจไร้กฎระเบียบ ไม่จับตามองหน่อย คาดว่าอีกเดี๋ยวสามารถมอบตัวเองติดไปให้แม่ทัพใหญ่เฉินแล้ว

มีอะไรน่าทึ่งนัก? ก็แค่เป็นวิทยายุทธไม่ใช่หรือ เหมือนใครไม่เคยฝึกซ้อมเช่นนั้น

ในงานเลี้ยงคืนนี้ ความโกรธของอ๋องฉีครั้งนี้ เทเหล้าเข้มๆถ้วยหนึ่งไปดื่มเพื่อเป็นการให้เกียรติเฉินจิ้งถิง

หยวนหย่งอี้ประหลาดใจ ชำเลืองมองเขาแล้วกล่าว “ทันทีที่มาก็ดื่มหนึ่งถ้วย? ท่านมีความสามารถในการดื่มเหล้าดีหรือ?”

อ๋องฉีได้ยินคำนี้ อดกลั้นความเดือดดาลไว้ พยายามยกใบหน้าที่มีรอยยิ้มต่อแขกอย่างเป็นมิตร “ท่านแม่ทัพใหญ่เดินทางมาไกล ข้าต้องต้อนรับแขกในฐานะเจ้าบ้านให้ดีที่สุด ต้อนรับท่านแม่ทัพใหญ่อย่างดี พยายามทำให้ท่านแม่ทัพใหญ่มีความรู้สึกเหมือนดั่งได้กลับบ้านของตัวเอง ท่านแม่ทัพใหญ่ ข้าดื่มก่อนเพื่อเป็นการให้เกียรติ”

พูดจบ แหงนหน้าขึ้นอึกอึกอึกเหล้าถ้วยหนึ่งลงท้องไปแล้ว เหล้าเข้มๆ สำลัก แต่ว่า เขาก็เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น แล้วกลืนทั้งหมดลงไป

ความสามารถในการดื่มเหล้าของอ๋องฉียังพอใช้ได้

ที่สำคัญที่สุดคือเขาคิดว่า แม่ทัพใหญ่เฉินไม่คุ้นชินกับการดื่มเหล้าของเป่ยถัง ถ้วยหนึ่งลงไป อย่างน้อยเขาต้องเมาสามสี่ระดับ ค่อยกรอกอีกไม่กี่ถ้วย ก็รับรองว่าเขาต้องขายหน้า

ดังนั้น หลังจากที่เขาดื่มหมด ก็มองเฉินจิ้งถิง ภายใต้รอยยิ้มอ่อนโยน เต็มไปด้วยการยั่วยุ