บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 607 คนแข่งกับคนช้ำใจตายเสียเปล่า

นายท่านเป็นคนโง่ สำนักเหลิ่งหลั่งของพวกเขารับเงินของซูต๋าเหอมาหนึ่งแสนตำลึงเพื่อเด็ดหัวของพระชายารัชทายาท ตอนนี้ หัวเด็ดไม่ได้ ยังต้องเสียเงินไปสองล้านตำลึง แม้แต่ตัวพวกเขาก็ยังถูกรัชทายาทกับพระชายารัชทายาทใช้งานแล้ว วันนี้ใช้คนของสำนักเหลิ่งหลังไปยี่สิบคน นี่มันคือเงินเท่าไหร่?

สิ่งที่สำคัญคือเจ้าสำนักเหลิ่งหลังผู้สง่างาม ยังได้ไปที่เขาโรคเรื้อนช่วยผู้ป่วยรักษาอาการป่วย

การค้านี้คำทุนเยอะไปหรือเปล่า?

อย่างไรก็ตาม จู่ๆที่หรงเยว่ก็ไม่คิดเช่นนี้แล้ว เพราะว่านางตามหาว่าที่สามีเจอแล้ว ต่อให้ต้องเสียเงินสิบล้านตำลึงมันก็คุ้มค่า

นางจึงดึงตัวหยวนชิงหลิงนั่งลงอย่างตรงๆ กล่าวอย่างจริงใจ “อันที่จริงข้านั้นมีเป้าหมายจริง ก็ไม่กลัวที่จะบอกกับท่าน”

หยวนชิงหลิงกล่าว “เจ้าพูดมาเถอะ”

ใบหน้าของหรงเยว่แดงขึ้นมาทันที “ข้าอยากแต่งงานกับอ๋องหวย พระชายาจะช่วยข้าได้มั้ย?”

หยวนชิงหลิงตะลึง “เจ้าชอบน้องหก?”

หรงเยว่ดึงมือของนาง ท่าทางเขินอายราวกับเด็กผู้หญิงแรกแย้ม ข้าสืบมาว่า “หลังจากที่เขาหายป่วย ยังไม่เคยคุยเรื่องแต่งงาน”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว “ใช่………..ยังไม่แต่งงาน แต่ว่า…………..”

นางนิ่งไปครู่หนึ่ง มองดวงตาที่หวานหยดย้อยสวยงามของนาง พูดไม่ออกว่าหลู่เฟยต้องคัดค้านเรื่องนี้อย่างแน่นอน

“แต่ว่าอะไร?” สีหน้าของหรงเยว่เปลี่ยนไปทันที “หรือว่าเขาจะมีคนที่ชอบแล้ว?”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ก็ไม่เคยได้ยินเขาพูดถึง”

หรงเยว่ยื่นมือกุมหน้าอกเอาไว้ “ตกใจหมดเลย ขอเพียงไม่มีคนที่ชอบ ไม่มีคู่หมั้น งั้นข้าก็จะแต่งงานกับเขา เพียงแต่ เมื่อกี้ท่านว่าแต่ว่าอะไร?”

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ายังไงก็ควรให้นางเตรียมใจไว้บ้าง “หลู่เฟยท่านแม่ของอ๋องหวยอาจจะไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ พระชายาของอ๋อง ส่วนใหญ่จะมาจากตระกูลที่มีอำนาจ……ไม่ใช่ว่าข้าดูถูกเจ้านะ ข้าไม่มีทางที่จะมีความคิดเช่นนั้น ในสายตาข้าทุกคนนั้นเท่าเทียมกัน อย่างไรก็ตาม ในสายตาของหลู่เฟยอาจจะไม่เป็นเช่นนี้ ฮ่องเต้ก็อาจจะไม่มองเช่นนี้”

หรงเยว่ยื่นมือไปกดปอยผมเอาไว้ “แต่ข้ามีสินสอดในการแต่งงาน”

“นี่มันไม่ใช่เรื่องเงิน”

“ห้าล้านตำลึง!”

“………….”หยวนชิงหลิงมองนางอย่างเหลือเชื่อ กลืนน้ำลายลงคอ “ห้าล้าน………..ตำลึง?”

“ร้านค้าสิบร้าน”

หยวนชิงหลิงจับมือนาง และพูดอย่างจริงจัง “หรงเยว่ ในชีวิตคนเป็นเรื่องยากมากที่จะได้เจอกับคนที่ตัวเองชอบ หากเจอแล้วห้ามพลาดโอกาสเด็ดขาด เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะเป็นแม่สื่อเอง ข้าจะเอาชนะความยากลำบากทั้งหมดเพื่อให้เจ้าได้สมความปรารถนา”

รอยยิ้มของหรงเยว่อ่อนโยนยิ่งกว่าดอกไม้ “ขอบคุณพระชายารัชทายาท”

หยวนชิงหลิงยิ้มกล่าว “ดูเจ้าสิ จะเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว ยังเรียกพระชายารัชทายาทอะไรอีก? ใช่แล้ว เจ้าเป็นคนจื๋อลี่ใช่มั้ย? ทางนั้นของพวกเจ้า……..โดยปกติแล้วให้อั่งเปากับแม่สื่อเท่าไหร่?”

“คนอื่นข้าไม่รู้” หรงเยว่เชิดคางขึ้นเล็กน้อย “หากเรื่องนี้สำเร็จ อย่างน้อยข้าจะให้สองแสนตำลึง”

หยวนชิงหลิงรับปากทันที และสัญญาด้วยคำพูด ตบหน้าอกดัง“ตูบๆ” “เรื่องสำคัญของชีวิตเจ้า มอบให้ข้าเป็นคนจัดการ!””

นางเป็นคนกระตือรือร้น ชอบช่วยเหลือเศรษฐี

เงินสำหรับหลู่เฟยแล้วคงไม่ได้ผล แต่สำหรับฝั่งเสด็จพ่อ ตอนนี้หากให้เงินเสด็จพ่อ แม้แต่ประตูก็ยินดีที่จะเอาไปจำนองแล้ว

ดังนั้น การแต่งงานนี้ มีโอกาสแปดในสิบส่วน

หยู่เหวินเห้ากลับมาถึงที่จวนเป็นเวลายามหนึ่งแล้ว เปียกไปทั้งตัว เสื้อก็ฉีกขาดไปแล้ว ไม่ได้สวมรองเท้า เหมือนขอทานเลย เดินเข้ามา ทำเอาคนเฝ้าประตูตกใจจนสะดุ้ง

เดิมหยวนชิงหลิงหลับไปแล้ว ได้ยินว่าเขากลับมาก็รีบลุกขึ้นมาจากเตียง เห็นเขาที่เปียกไปทั้งตัวและท่าทางที่น่าสังเวช รีบหยิบผ้าเช็ดตัวช่วยเขาเช็ดผม แล้วสั่งคนใช้ไปเตรียมน้ำอุ่นให้เขาอาบน้ำและต้มน้ำขิง

“ทำไมถึงเปียกเช่นนี้? รองเท้าล่ะ? โอ้สวรรค์ เท้ามีเลือดออกแล้ว!” หยวนชิงหลิงเห็นแผลเก่าปริออกแล้ว เลือดไหลด้วย

หยู่เหวินเห้าดื่มน้ำอุ่นแล้ว ก็จามไปสองที ก้มหน้ามองเท้าของตัวเอง “ไม่เป็นไร ตอนที่ลงน้ำถูกหินบาดไปหนึ่งที ไม่หนักหนา แผลเล็กมาก”

“สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง? คนได้เอาขึ้นมาหมดหรือยัง?” หยวนชิงหลิงหยิบกล่องยาออกมานั่งลงช่วยเขาทำแผล แล้วถาม

“เอาขึ้นมาแค่สามศพเอง น้ำไหลแรงมาก ตอนนี้กำลังค้นหากันอยู่” หยู่เหวินเห้าใช้สองมือถูหน้าไปครู่หนึ่ง แล้วใช้มือไปลูบผมที่เปียกชื้น จากนั้นก็เช็ดตรงเสื้อหนึ่งหนึ่ง ยังคงเปียก อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

หยวนชิงหลิงรู้สึกไม่สบายใจ นางเคยไปที่สะพานหูเฉิงครั้งหนึ่ง น้ำที่อยู่ข้างล่างค่อนข้างที่จะเชี่ยวจริง สะพานถล่ม เรื่องร้ายคงมากกว่าเรื่องดี

หลังจากทำแผลเสร็จ น้ำอุ่นก็ได้เตรียมเสร็จแล้ว หยู่เหวินเห้าแช่น้ำอุ่นแล้วก็รีบดื่มน้ำขิง จนมีเหงื่อไหลท่วมตัว

เขาลูบท้อง หิวแล้ว “มีของกินมั้ย?”

หยวนชิงหลิงดึงตัวเขาให้นั่งลง กล่าวอย่างสงสาร “เดิมได้เก็บกับข้าวไว้ให้ท่าน แต่ตอนนี้มันเย็นชืดไปแล้ว ให้คนอุ่นอยู่ วันนี้ท่านทานไปกี่มื้อ?”

หยู่เหวินเห้ากล่าว “กินหมั่นโถวไปสองลูก ดื่มน้ำคลองไปเต็มท้องเลย”

หยวนชิงหลิงรู้สึกสงสารจนไม่ไหวแล้ว บอกคนทำให้เร็วหน่อย จากนั้นหยิบไม้จิ้มฟันมาแคะขี้ดินที่อยู่ในเล็บให้เขา

หลังมือของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลน้อยใหญ่ ล้วนเป็นแผลใหม่ น่าจะได้แผลจากตอนที่ลงน้ำ หลังจากที่หยวนชิงหลิงแคะขี้ดินเสร็จ ก็หยิบแอลกอฮอล์พ่นไปตรงแผล ให้ความรู้สึกเย็นๆ หยู่เหวินเห้ารู้สึกสบายมาก มือข้างหนึ่งได้กอดนางเข้ามาในอ้อมอก ถามนาง “ตอนที่พวกเจ้าลงเขามีอันตรายมั้ย?”

หยวนชิงหลิงเอาหัวหนุนอยู่ตรงอกของเขา “ไม่มี หรงเยว่กับท่านชายสี่ขึ้นไปช่วย คนที่อยู่ข้างล่างถูกหรงเยว่สับเปลี่ยนไปหมด ดังนั้นพวกเรายังคงลงมาจากเส้นทางเดิม ไม่ได้ใช้เส้นทางป่าทึบ”

หยู่เหวินเห้าแปลกใจเล็กน้อย “ท่านชายสี่ช่วยเหรอ?”

หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้น เล่าสถานการณ์ลงเขาในคืนนี้ให้เขาฟังทั้งหมด หยู่เหวินเห้าฟังจบ คิดไปครู่หนึ่ง “ดูแล้ว เรายังเข้าใจท่านชายสี่ไม่พอ ข้าจะให้เสี้ยวหงเฉิงไปสืบดู”

“ท่านก็รู้สึกว่าท่านชายสี่ไม่ธรรมดา?” หยวนชิงหลิงถาม

หยู่เหวินเห้าพยักหน้า “ท่านชายสี่ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก แต่ว่า ก็รู้จักเพียงฐานะที่เขาเป็นพ่อค้า แต่เขามาปรากฏตัวที่เมืองหลวงโดยไม่มีเหตุผล แล้วพักที่จวนอ๋องฉู่ไปหลายวัน ยังได้บริจาคเงินสองล้านตำลึง โดยไม่ได้ต้องการอะไรหรือ?”

ใจของหยวนชิงหลิงกังวลขึ้นมาแล้ว “เขาจะเป็นศัตรูของเรามั้ย?”

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิดเล็กน้อย “ตอนนี้ยังพูดยาก หากเป็นศัตรู เขาลงทุนไปค่อนข้างมากแล้ว เสียเงินไปสองล้านตำลึง หากเพื่อจัดการพวกเรา เราก็ยังคุ้มกว่าอยู่ไม่ใช่เหรอ? เราแพงมากเลยนะ”

หยวนชิงหลิงยังคงไม่สบายใจ “เป็นคนที่อ๋องอานหรืออ๋องจี้ส่งมาหรือเปล่า?”

หยู่เหวินเห้าส่ายหัว “เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน หากท่านชายสี่เป็นคนที่พวกเขาส่งมา เงินสองล้านตำลึงนี้ท่านชายสี่ก็ไม่ต้องควักเอง ไม่ใช่ว่าข้าดูถูกพวกเขา ต่อให้พวกเขาเอาเงินที่มีทั้งหมดก็ยังไม่สามารถเอาเงินสองล้านตำลึงออกมาได้”

ลูกหลานราชวงศ์จนที่สุด!

หยวนชิงหลิงกล่าว “คืนนี้หรงเยว่พูดกับข้า นางชอบน้องหก อยากแต่งงานกับน้องหก ยังบอกว่าเขาจะให้สินสอดห้าล้านตำลึง”

หยู่เหวินเห้าตกใจ จากนั้นก็มองนางอย่างไม่พอใจ “ตอนนั้นเจ้าเอาเงินแต่งงานมาแค่หนึ่งพันตำลึง คนแข่งกับคนนี้ช้ำใจตายได้เลยนะ”

หยวนชิงหลิงก็ตกใจ “จวนเจ้าพระยาจิ้งงกขนาดนี้เลยเหรอ? มิน่าล่ะหยวนชิงหลิงคนก่อนถึงได้น่าสงสารขนาดนี้ เงินที่แต่งงานก็ไม่เท่าไหร่ แม้แต่เงินที่จะซื้อใจคนรับใช้ยังไม่พอเลย”

อย่างไรก็ตาม นางก็ยิ้มขึ้นมาทันที “ท่านไม่ต้องสนใจว่าข้าเอาเงินมาเท่าไหร่ในตอนแต่งงาน แต่ตอนนี้ข้ารวยกว่าท่าน รัชทายาทผู้ยากไร้อย่างเจ้ายังต้องอยู่ภายใต้การดูแลของข้า”

หยู่เหวินเห้าก้มหัวอันสูงศักดิ์ลง!